« september 2007 | Main | november 2007 »

31 oktober 2007

Phew

ernstigsL.jpg

De afgelopen wachtweek heb ik zo'n enorme lading rare middagprogramma's voorbij zien komen. Ook heel veel ziekenhuisseries met veel gedoe en moeilijke emoooosies enzo. De reality-ziekenhuisdingen heb ik overgeslagen. Met zo'n rijke fantasie als ik heb, verzin je alle mogelijke ziektebeelden bij elkaar en jij hebt dan natuurlijk álles.
Vanochtend zei de arts in het ziekenhuis dat alles weg was. Waarschijnlijk keek ik er wat vaag bij want ze herhaalde tot twee keer toe: je gaat niet dood. Fijn, van die duidelijke taal. Alles wat ik in de loop der jaren aan vlekjes en bultjes heb gespaard is nagekeken en ze vond ze geen van allen interessant. Over het algemeen wil ik best interessant gevonden worden, maar nu liever even heel normaal en saai. En dat ben ik. Voor een ziekenhuis dan. Over drie maanden terug en nu maar eens uitgrieperen en bijslapen. En veel leuke dingen doen de komende tijd. Leuke Dingen, no bults involved please.

Plaatje: Flying Doctors, de vrouw ligt in het ziekenhuisbed omdat ze eigenlijk niet wil trouwen. Daar kun je goed ziek van worden, blijkbaar.

29 oktober 2007

Meer afleiding

placemat.jpg

Nog zo’n oude dia. Mijn moeder en ik. Ik zo mogelijk nóg boller met een nóg aanweziger voorhoofd en mijn moeder mooi en jong.
Het jurkje dat ik aan heb zorgt voor nogal wat vragen. Wij hadden vroeger placemats van die stof. Wat was er eerst: de placemats of de stof en genoeg over voor een jurkje? Of van de placemats een jurkje, ik kijk nergens meer van op. En wie heeft het jurkje dan gemaakt? Mijn moeder kon prachtig pianospelen maar achter de naaimachine kan ik me haar niet herinneren.
En waar zijn die krullen gebleven?

28 oktober 2007

Leuk

leukL.jpg

Met mijn kleine teen op een krukje (ik was weer eens overmoedig, gebroken teentjes moeten echt rust) en wat bijkomend snot probeer ik iedere wachtdag te vullen met leuke en nuttige zaken. In de praktijk betekent dat dat ik veel achter de computer zit en foto's uitzoek. Bloemenfoto's, foto's voor de fotowedstrijd van IJburg en oude foto's van toen we klein waren. Deze had ik al een tijd geleden van een oude dia in mijn computer geperst. Hij werd gelijk mijn lievelings. Niet persé omdat ik het ben, maar omdat ik het rare hoedje zo leuk vind en omdat ik in een Frans winkelwagentje zit gepropt. Tussen de knoflook, uien, wcpapier en wijn. Zo vreselijk lang geleden en toch ook weer niet. Mijn zusje zegt dat mijn bolle voorhoofd herkenbaar is uit duizenden. Daarom heb ik sinds mensenheugenis een pony. Morgen is het maandag, morgen verder met leuke afleiding.

26 oktober 2007

Wachtballon

leonbL.jpg

Als er iets stoms gebeurt moet het gelijk opgelost. Zo gaat dat meestal in mijn hoofd, ik hou niet van rondslingerend vuilnis. Maar nu heb ik nergens invloed op en dat is nog stommer dan de stomme bult in mijn arm. De stomme bult in mijn arm is twee weken geleden gelijk uit mijn arm gehaald en opgestuurd naar een clubje mensen dat kan bepalen of bulten stom of gewoon zijn. Mijn bult bleek stom, behoorlijk stom en nog best gevaarlijk ook. Niet alle uitslagen zijn bekend dus ik weet niet of de stomme bult in zijn geheel naar de eeuwige bultvlakten is verjaagd. Ik moet dus wachten. Tot woensdag om precies te zijn. Dan hebben ze het karakter van de stomme bult in kaart en kunnen ze verder kijken of hij zijn slechte voornemens al heeft rondbazuind aan andere ledematen. Ik hou niet van wachten, alles moet gelijk opgelost.

Ter overbrugging van de wachttijd brak ik mijn kleine teen, dat leek me nou wel een mooie afleidingsmanoeuvre. Maar die teen heelt veel sneller dan ik had gedacht en nou zit ik weer in zo’n wachtballon. Dat een mens op één dag zoveel verschillende humeuren kan hebben, weet ik alleen nog van de dagen na het overlijden van mijn ouders. Nooit meer voorgekomen daarna, dat gewissel per half uur, dat op en af, dat komtwelgoed en sodejuwatnu. Reuze vermoeiend gestorm.

Vandaag lag er een cd in de bus. Van Mondo Leone, Open deuren naar geluk. Dat vond ik wel een fijn kado, open deuren zijn handig en geluk kan ik wel gebruiken. De cd is gesigneerd, er staat voor odette op. Wij kennen elkaar helemaal niet, maar het deed me toch goed. Er lagen ook twee kaartjes van mensen die ik wel ken. Dat was hartstikke lief maar het maakte het ook echter. Ik heb blijkbaar sterkte nodig, er is echt iets aan de hand. Als er iets stoms gebeurt moet het gelijk opgelost; is het al woensdag?

20 oktober 2007

Weg

janL.jpgJa hij is dood en ik ga er maar niks over zeggen. Ik kwam dit stukje tegen uit 2003. Moet ik toch weer lachen.

Heul

heulL copy.jpg

Altijd een goeie herfstvakantieafsluiter: de Apenheul.
Of kinderheul, of terrasheul (zullen we op dat terrasheul gaan zitten?) en zelfs kippenheul. (er zijn hier meer kippen dan apen, in deze kippenheul.) Je wordt er bepaald melig van, van dat tussen de aap-gescharrel met aapvrije tas op de rug. Maar verder wel heul gezellig hoor.

18 oktober 2007

Kinderboeken

holoL.jpg

Iedere Kinderboekenweek krijgen ze een boek. Het hele jaar door krijgen ze eigenlijk allerlei boeken, maar die van de Kinderboekenweek zijn speciaal. Voor de een was het niet moeilijk: een nieuwe Dolfje Weerwolfje en alles komt goed. Maar hij is dan ook de lezer van de twee, de ander moet worden aangespoord. Soms leest hij de ene dikke pil na de andere, maar de laatste tijd stond het weer stil. Het was Kinderboekenweek én na de herfstvakantie moest er een boekbespreking komen. Dus wat doe je dan met je visueel ingestelde kind, je zoekt een spannend boek met pracht-omslag. Een hologram nog wel, hij was er zwaar van onder de indruk en begon gelijk te lezen.
Nu is het boek uit en onder de indruk is allang de juiste uitdrukking niet meer. Zeg maar doodsbang en niet kunnen slapen, totaal van de kaart van het monster dat mensen "niet in stukjes opeet maar naar binnen zuigt." Lekker dan. Op mijn quasi-nonchalante vraag of het dan in elk geval wel goed was afgelopen, kwam een Nee. Ze moeten nog een steen en nog heel veel meer monsters en dan is hun taak volbracht en dat staat in het volgende boek. Nóg zo'n boek dus. Ammehoela.
De rest van de herfstvakantie zal er nog stevig moeten worden getrokken aan die boekbespreking. Misschien kan hij het geheel therapeutisch van zich afschrijven, en dan maak ik een mooie foto van het hologram als troost. In elk geval kan hij zijn verhaal beginnen met de volgende constatering: Mam, het is toch HET doolhof en niet DE doolhof? Juist. Weg met dat boek.

Deltora, Emily Rodda. Uitgeverij Kluitman ISBN: 90-206-6466-2

NB: Na wat gespeur bleek het officieel toch De Doolhof te zijn, maar bij mij thuis is het ook nog altijd pannekoek. Omdat de spelling per jaar verandert, hou ik het bij -vroegah- en ik weet zeker dat het in mijn tijd Het Doolhof was. Ik had Emily/Vertaler De Doolhof vergeven als ze een spannend boek had geschreven in plaats van een Stuipen-Op-Lijf-boek. Ja, zo ben ik ja.

15 oktober 2007

Patroon

patroonL.jpg

De slakken hebben zich verplaatst naar mijn groezelige balkon, waar ze zich uitleven op de groene algenbende. Moet je zien hoe kunstig ze daarbij te werk gaan!
Zo wordt het natuurlijk nooit wat met mijn slakverdelgingsvoornemen. Laat maar lekker schuiven en mooie patroontjes maken.

14 oktober 2007

Brug

brugL.jpg

Fietsen is fijn.

13 oktober 2007

Vierkant Ei

eiL.jpg

Vandaag werd de laatste voorronde gehouden voor de verkiezing van Het Vierkante Ei, een wedstrijd voor amateurkunstenaars, uitgeschreven door de Volkskrant met medewerking van diverse musea en omroepen. Via mijn werk kreeg ik er een beetje mee te maken. De paniek als het deelnameformulier niet was aangekomen, de foto van het werk niet goed was overkomen en waar de ontvangstbevestiging bleef. Een wedstrijd voor amateurkunstenaars levert misschien nog wel meer stress op dan een soortgelijke happening voor profs. Je gaat tenslotte nogal met de billen bloot; je werk wordt, misschien wel voor het eerst, gezien door heel veel mensen en (help! ) als de wedstrijd gewonnen wordt, kom je gewoon op tv. Tussen de professionele kunstenaars en daar sta je dan toch maar, live en wel. De eerste keer dat mijn foto's aan een openbare wand kwamen te hangen, wilde ik het liefst doen alsof ik er nooit iets mee te maken had gehad. Onzekerheid en trots is een rare mengeling.
Dus het was spannend bij die voorrondes. Mensen liepen onzeker rond met hun grote schat, moesten hun werk overleveren aan mensen die het voor hen zouden ophangen of neerzetten. En dan komt er ook nog een jury langs die gaat vragen naar het hoe en waarom.
Ik ben niet tot het laatst gebleven, ik had er al een werkdag opzitten en wilde naar huis. Ik heb dus geen jury of voorronde-winnaars gezien. Dus ik zit net als jullie zondag 25 november voor de buis, als de Volkskrant Beeldende Kunstprijs wordt uitgereikt. Want in diezelfde uitzending wordt de winnaar van het Vierkante Ei bekend gemaakt. Kijken en meeleven dus.

Oja, en de kersverse stagiaire ving iedereen op alsof ze nooit anders had gedaan. Ze had de zon natuurlijk wel mee.

08 oktober 2007

Een dag om te vliegeren

vliegerL.jpg

Op verzoek: wat ik gisteren heb gedaan. Weinig, maar me wel met een muntthee en een mooi boek van Josse de Pauw in het zand van Blijburg genesteld en gelezen. En gekeken naar ouders met kleine kinderen, waarvan de ene helft alles goed vond en de andere helft driftig aan het opvoeden was geslagen. Er was ook nog een hondje, het lelijkste hondje dat ik ooit heb gezien, maar ik was zo druk met het beest van me af te slaan, dat er van een foto niets kwam. Lelijke hondjes vinden mij wel vaker leuk; ik hen niet, dus ik vind dat er nodig iets aan deze one-way toestand moet gebeuren.
Tussen mijn boek, de gezinnen en het hondje door keek ik een keer omhoog en daar was de vlieger. Mooi.

04 oktober 2007

Beeldverhaal

beeld1L.jpg

Mijn oudste zoon, die van de middelbare school en alles, heeft nog wat moeite met de begrippen agenda en planning. Dat schijnt heel normaal te zijn in puberregionen, maar het zorgt hier voor nogal wat commotie en gedoe. Zo mag ik zijn agenda niet inkijken, dat is stom en hij kan alles zelf want is nu groot, maar regelmatig word ik 's avonds rond half 11 opgeschrikt door een slaperige slungel met de mededeling dat dit & dat projekt, opdracht of huiswerkding nog niet af is.
Dan heb je als ouder twee keuzes.
Je laat hem zelf voor de gevolgen opdraaien: boze juf, publiekelijk op z'n kop krijgen maar ook: een gigantische ruzie-met-moeder, net op het moment dat jij na een hele werkdag je bed in wilt rollen.
Of je helpt hem.
Omdat ik na een ruzie de eerste uren helemaal niet kan slapen, kies ik vaak voor de laatste optie. Stom, zo leert hij het nooit. Ik gooi er natuurlijk nog best een verantwoorde plan-preek achteraan, maar dat zet geen zoden aan de dijk. Op dat uur en onder die omstandigheden.
Gisteren denderde hij dus weer naar beneden met fotocamera onder de arm, met in die camera fantastisch leuke foto's voor Het Beeldverhaal. Welk beeldverhaal? Nou, dat is toevallig wel een hele leuke opdracht en hij moet eigenlijk morgen af en nu heeft hij net even wat geinige kiekjes gemaakt en of ik die foto's dan even kan printen en in een mapje wil doen.
Zucht.
Het waren inderdaad hele geinige kiekjes, ik heb erg gelachen vanachter mijn computer. Maar gisteren was de laatste keer, dit kan zo niet langer. Ik ga voortaan heel pedagogisch te werk, stop er een giga portie zelfstandigheid in, laat hem oorzaak en gevolg ondervinden in plaats van te prediken, kortom: ik word een keigoeie pubermoeder.
Voor mezelf koop ik een pot kalmeringsmeuk voor de betere inslaap en zo komt alles goed. Gelukkig heeft hij het nog niet over seks en drugs.

(PS: de foto van Teun-de-huiskater is onderdeel van Het Beeldverhaal met als titel: The Killer Cat. Er kwam ook nog een plastic zwaard in voor en een broer die werd aangevallen door een poezenknuffel en verder zag ik op de foto's dat ik nodig de was op de gang eens op moet ruimen.)

03 oktober 2007

Meisje

meisjeL.jpg

Al weken zie ik de promo van dat nieuwe emo-ziekenhuisprogramma. De eerste keer van de promo riep ik nogal hard aaahhhhhhhh! tegen de televisie. De tweede, derde en tiende keer eigenlijk ook, afgewisseld met ach gossie, die beentjes! en wat een lieffie is het toch. Ik weet niet hoe het meisje heet en waarom ze met een slangetje in haar neus door de ziekenhuisgang huppelt. Het is vast geen kleinigheid, slangetjes en hoedjes in een ziekenhuis voorspellen nooit veel goeds. Maar zo'n ontzettend leuk meisje kom je zelden tegen, in het wild op de televisie. Ik blijf maar aaahhhhh! roepen.