***detslife's digi van de dag***

Voor een verjaardag kocht ik twee kleine plastic ballen. Volgens de verpakking zouden de ballen gekleurd licht geven, en van die mededeling klaarde ik zo op dat ik er gelijk ook maar twee voor mezelf kocht. Een vreemdsoortig verjaardagskado moet natuurlijk eerst worden getest.
Thuis zette ik het minischakelaartje op on en daar kon het feest beginnen. De ballen veranderen na ongeveer twee seconden van kleur. Groen, blauw, paars, roze, oranje, geel, de hele kleurenrimram komt voorbij. Gebiologeerd zit ik nu al twee avonden naar de ballen te kijken. Ik word er helemaal gelukkig van, god mag weten waarom.
Nou ja, god weet het dan misschien niet, maar ik begrijp het wel een beetje. Qua mij. Ik moet kleuren om me heen hebben, ik word chagrijnig van grijs. En als ik al chagrijnig ben van iets anders, zoek ik onbewust kleuren op. Bepaalde kleuren helpen bij verschillende gemoedstoestanden, ik ben er van overtuigd. Oja, en het is ook bewezen, da's ook handig. Zit ik bijvoorbeeld een dekentje te haken van een onbestemd soort bruin, zo'n tussenherfstachtige die oranje wil zijn maar wat niet lukt, dan; bleh. Dekentje in de hoek, en nieuwe wol. Ben ik woest en druk en vol, dan kies ik wit, roze, groen en rustig. Moet er wat peper in mijn leven, dan worden mijn dekentjes rood en helblauw. In bepaalde periodes in mijn leven was mijn huis oranje met groen of knalgeel; mijn volgende huis wordt grijsblauw, zachtgroen en wit. Een beetje goochemerd weet dan waar ik behoefte aan heb.
Er zijn verschillende therapieën die zich baseren op kleuren. Kleuren zouden bijvoorbeeld een helende werking op ziektes hebben. Van dichtbij maakte ik mee dat hele vliegtuigen vol Nederlanders werden verkast naar Nieuw-Zeeland, voor de kleurendokter Brooker, die volgens familie echt mensen wist te genezen met resonantie en bosjes gekleurde wol. Ik stond er sceptisch tegenover, volgens mij bestond de helende werking vooral uit de reis naar een warm en fijn land, maar dat mocht ik natuurlijk nooit hardop zeggen.

Maar nu, die ballen. Voor zover ik weet ben ik niet ziek, dus een helende werking kan ik ze niet toedichten. Waarschijnlijk zijn ze alleen maar goed voor mijn humeur en dat lijkt me meer dan voldoende. Dus voor mensen met een diepgewortelde haat tegen de winter (ik! ik!) kóóp die bal!

NB: Hierboven 49 fotootjes van de twee ballen, genomen in ruim een minuut. Natuurlijk krijg je weer heel andere combinaties door de ballen op een ander moment aan te zetten. Zucht.

Posted by odette at 11:52 pm | Permalink | Comments (215) | TrackBacks (0)

Jaaaah, we gaan in het bos voetballen want het is mooi weer!
En wie loopt er na tien minuten met de bal onder z'n arm?

Posted by odette at 06:34 pm | Permalink | Comments (7) | TrackBacks (0)

Vrijdag, mijn vrije dag. Ik heb het huis voor me alleen, slaap beduidend langer dan tot half zes, lees nog wat in bed en rommel daarna in badjas wat in de rondte.
*Trrrrringg!*
Telefoon van school, of ik mijn jongste zoon wil ophalen want hij heeft buikpijn en is ziek. Ik verhuis mijn zoon van school naar bank met dekentje en aai hem eens over z'n koppie. Geen koorts, wel wit en hangende ogen. Ik ga muffins bakken. Van muffins knapt iedereen op; je moet hier in huis wel gigantische buikpijn hebben, wil er geen muffin in kunnen. Achter me op de bank wordt inmiddels druk gelaptopt, de televisie gaat aan, er krijsen tekenfilms door de kamer. Ja, hij wil wel een muffin. En ook wel een glas limonade eigenlijk.
Okee, misschien een beetje moe van een paar avonden te laat naar bed, maar verder ben ik er vierkant ingetrapt: niet ziek, maar schoolziek. Die muffins gaan vandaag nog op.

Posted by odette at 01:14 pm | Permalink | Comments (2) | TrackBacks (0)

In het supersonische glazen megakantoorpand waar ik werk, staan in de gangen hele grote planten. Het zijn eigenlijk geen planten, het zijn bomen in een bloempot. Leuk hoor.
Helemaal bovenin die gangen zitten dakramen die open kunnen. Vanwege de frisse lucht enzo. Vanaf het moment dat ons bedrijf dit pand betrok, vlogen er via de dakramen vogels naar binnen. Die troffen daar gelijk toffe bomen aan, dus tel uit je winst, qua vogel. De architekt van ons glazen kantoorpand heeft er destijds vast geen rekening mee gehouden dat er een beestenboel in zijn concept zou worden opgenomen. Maar zo heeft hij er vast ook nooit bij stilgestaan dat mensen best in een transparante cultuur willen werken, maar af en toe toch dringend behoefte hebben aan stilte of een besloten kantoor. Maar da's weer een ander verhaal.
Het zijn vooral eksters die het gezellig vinden in ons pand. Wij vinden hen ook best gezellig, ze kwetteren leuk en als je in alle vroegte slaapdronken het pand binnenstrompelt, kun je je met een beetje goede wil voorstellen dat je in een bos loopt. In eerste instantie werd bij iedere binnengevlogen ekster de dierenambulance gebeld, die met gevaar voor eigen leven de binnendringer probeerde te vangen. Na vijf keer hield men ermee op ze te bellen, het was onbegonnen werk. Maar omdat in de zomer de dakramen regelmatig openstaan, vloog al het vogelgedoe in, en vooral ook weer uit.

Maar nu is het herfst en kouder en de dakramen zijn steeds vaker dicht. Toch zit er nog een ekster, in de boom of op het richeltje boven de liftconstructie. Vanochtend vloog hij over mijn hoofd, kwetterde eens en verdween naar elders in het pand. Ik ging eens vragen hoe dat nou moest, met die vogel. Men is er inmiddels van overtuigd dat we hier te maken hebben met een en dezelfde vogel, wat ik nogal onzinnig vind want alle vleugels die ik langs zie komen zijn zwart met wit en ik kan daar echt geen Piet of Henkie uit herkennen.
Die vogel moest het maar uitzoeken, daar kwam het op neer. De dakramen gaan echt niet meer zo vaak open en in de tussentijd moet de ekster zich maar binnen vermaken. Maar hoe krijgt hij dan eten? vroeg ik aan de beveiliging. Daar wisten ze geen antwoord op en de hele vogelbusiness had niet echt hun prioriteit geloof ik. Dus nu ben ik bezig met een mij totaal onbekend dier, op mijn werk notabene, alsof ik daar niet genoeg te doen heb.

Krijgt hij genoeg kruimels van de kantine? Kan hij ooit nog naar buiten of moet hij wachten tot de lente? Eet hij wel kruimels of lust hij alleen pieren? En wie moet die dan uit de grond gaan peuteren en waar zetten we het bakje-pier dan neer? Moet hij eigenlijk niet naar Afrika vliegen voor een fatsoenlijke overwintering of doen eksters dat niet? Heeft hij vrienden in het pand of is hij helemaal alleen? Ligt er straks een dode vogel voor m'n voeten als ik m'n werkdag begin? Is er uberhaupt iemand met net zo'n hysterische zorgaanleg voor dieren als ik? Help.

Posted by odette at 11:06 pm | Permalink | Comments (7) | TrackBacks (0)

Het idee kwam door de aanwezigheid van de acteurvader op het schoolplein van mijn kinderen. De acteurvader werd al snel omgedoopt tot schoolpleinacteur, wat op zich raar is want als een acteur ergens juist niet staat te acteren, dan is het het schoolplein wel. Mag je hopen.
Zeg, zei ik tegen mijn uitjesvriendinnen, gaan wij eigenlijk wel eens naar Heus Toneel? Er bleek er een die wel vaker een schouwburg van binnen had gezien, de rest zit net als ik vooral in de Kleine Komedie of bij een liedjesfestijn van het een of ander. Het werd hoog tijd voor een echt toneelstuk.
Ik ben weg, van Het Toneel Speelt, dat moest 'm worden. Handig vanwege de hoofdrolspelers, beiden nog wel eens vanaf de bank voor de buis te bezichtigen. Zo kende ik al twee gezichten en dat leek me een goeie binnenkomer. Verder was ik nogal huiverig voor de hele onderneming; bij Heus Toneel denk ik al gauw aan gedragen volzinnen van te aanwezige mensen die zware zaken verkondigen met een experimenteel dansje tussendoor. Waarvan ik natuurlijk weer niets begrijp.

De Stadsschouwburg was, na de boekenbalervaring, totaal onherkenbaar en de zaal niet te vinden. Toch belandden we uiteindelijk in de juiste rij op de juiste stoelnummers. Naast mij was nog een stoel vrij dus die was bioscoopsgewijs bestemd voor de tassen. Bummer, vlak voor aanvang kwam er een zwaarademende mevrouw op zitten. Voor ons zat een verliefd stel bestaande uit korte vrouw en lange man met veel hoge krullen en beweeglijk hoofd. De hele voorstelling heb ik met hem meegezwaaid, anders had ik net zo goed naar een hoorspel kunnen gaan.

Heus Toneel is leuk. Of dat wil zeggen, dit Heuse Toneelstuk is leuk. Het verhaal is prachtig, de acteurs goed en ik geloof dat ik op de juiste momenten heb gelachen. Soms vond ik iemand een treurige kunstdreutelaar en de ander een opgeblazen tor. Soms moest ik lachen en soms vond ik het zielig en gemeen. Dat lijkt me voor Heus Toneel een goed teken, dat je niet meer naar de acteur kijkt, maar naar degene die hij even is geworden. Er bleef binnen het verhaal genoeg ruimte om er zelf lustig op los te fantaseren en een eigen invulling van gebeurtenissen te bedenken. En dat is mooi, want dat doe ik graag, zelf iets bedenken. Er lustig op los fantaseren trouwens ook.

Na de voorstelling snelden we naar de garderobe, wij zijn over het algemeen geen foyerhangers die de onderwerpen van de voorstelling willen aanspreken of erger: ermee op de foto moeten. We dronken een biertje in het café en gingen door de regen naar huis. De schoolpleinacteur zal ik in verband met de privésetting verder niet lastigvallen met complimenten over zijn werk, maar ik heb me voorgenomen om vaker naar Heus Toneel te gaan. Geen idee nog wie of wat; eerst maar weer eens naar Maarten van Roozendaal. In de Krappe Komedie met je benen in je nek, maar verder geheel drempelloos.

Posted by odette at 08:53 pm | Permalink | Comments (6) | TrackBacks (0)

Leuk filmpje. Leuk liedje. KLIK of KLIK

Posted by odette at 02:42 pm | Permalink | Comments (3)