« november 2007 | Main | januari 2008 »

26 december 2007

Kerstzee

kerstzeeL.jpg

Oma is ziek, we gaan niet naar Nijmegen. Ineens een lege tweede kerstdag. We gaan naar zee, zee is altijd goed. Natuurlijk gaat er ook een zakje groene kerstkransjes mee.

24 december 2007

Boom

boom07L.jpg

Ook dit jaar is er weer iets met onze kerstboom. In een onbewaakt ogenblik, dat wil zeggen dat ik er niet was om te waken over kluit en omvang, is er een idioot grote boom het huis binnengesleept. De halve kamer is er voor ontruimd maar dan heb je ook wat. Vervolgens waren de ballen kwijt. Alle in de loop der jaren bij elkaar gespaarde ballen, engeltjes, vogeltjes, discolampjes en zelfgemaakte kleuter-kerstversieringen: pleite. Onze hele huisraad is verdeeld over twee lokaties (huis-atelier) dus het is niet zo raar dat er onderweg wel eens wat mis gaat. Ik hou m'n hart vast voor wat er over een maand staat te gebeuren als er nóg een lokatie bij komt. (huis1-huis2-bedrijfsruimte) De hele santekraam zal in een soort lokatie-triangle worden gezogen en op mysterieuze wijze zal niet alleen de kerstversiering, maar ook de kaasschaaf, dekbedhoezen, pepermolens, fotoalbums, schoolrapporten en misschien zelfs de kat geheel van de aardbodem verdwijnen.
Maar goed. Dat is voor later.
Nu hangt die idioot grote boom vol met plastic rode en gouden ballen en in de haast gekochte slingers. Ook leuk, zo'n gewone boom.

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik jullie allemaal een gelukkig kerstfeest toewens. Met familie, vrienden en geliefden. En ontwarde kerstlampslierten, Sonjaloos eten, veel lekkere drankjes, goeie hoofdpijnbestrijders en gewoon met elkaar. Maak er wat moois van. Dan ga ik nu weer verder sniffen bij de All you need-kerstsnotterspecial.

21 december 2007

Ster

stergorL.jpg

Hij hangt!
Over de uitkomst kan gecorrespondeerd worden.

That's life

docuL.jpg

Ja!
En dan kom je thuis na twee enorm uitbundige kerstdingen op je werk, met zelfgemaakt voedsel in alle kleuren, maten en uit verschillende landen. En leuke kadootjes en hilarische toestanden en gezellig, gezellig en daarna: moe. Maar voldaan, zoals dat dan heet.
En dan ga je nog even tv kijken want dat is fijn en dan zie je Holland Doc met een documentaire van Sander Veeneman die drie kinderen opspoort die hij jaren geleden heeft gefotografeerd, omdat hij wil weten hoe het nu met ze gaat. Want ze hebben destijds de meest onfortuinlijke start die je je kunt bedenken gehad, en dan moet je weten hoe het verder ging. Logisch.
Good lord. Dat hakt er in.
Als ik naar mensen kijk die een bak ellende over zich uit krijgen gestort, dan kies ik altijd een favoriet. Dat moet, want je kunt ze niet allemaal in je hart sluiten. Dat lukt niet, hoe groot je hart ook is, er is er altijd één waarop je je moet focussen. Het was niet de jongen van hierboven, maar het was Rodolfo uit Peru.

Ga voor de broodnodige relativering maar eens kijken: First8 en Holland Doc.
That's life is echt iets anders dan Detslife.

PS: zie ook hier: Photoq.

16 december 2007

Kaas

30plusL.jpg

Dankzij Sonja eet ik tegenwoordig 30+kaas. Niet te vreten. Het is net plastic. Als je de zaak in de toaster nog wat probeert op te peppen, krijg je gewoon gesmolten plastic. Bleh.
Nu ontdekte ik dat Milner 30+kaas heeft die wél te eten is. Dat komt omdat ik dan de extra gerijpt-variant neem en die smaakt ergens naar. Naar kaas en niet naar plastic.

Maar wat ik me afvraag: waarom is 30+kaas zo godsgruwelijk veel duurder dan anti-Sonjakaas? Er zit toch veel minder in?

15 december 2007

Spoorloosch

huisL.jpg

Vandaag bevroor ik geheel vrijwillig op diverse stations en kwam uiteindelijk bibberend bij mijn moeder aan. Vanwege een familiereunie zat ik op een onchristelijk zaterdagochtendtijdstip te vloeken op de NS, maar mijn moeder had de houtkachel hoog gestookt en daar trok ik een beetje bij.
Een familiereunie. Van de vadertak. De enig overgebleven zus van mijn vader had namelijk bedacht dat niemand ooit iemand zag, behalve op begrafenissen. En omdat ze tachtig is geworden en nog lang niet van plan is de handdoek in de ring te gooien, gaf ze een reunie-feestje. Zodat we elkaar op de eventueel ooit te bezoeken begrafenis in elk geval zouden herkennen. Wat een goed idee. En leve mijn geheugen. Al in de gang herkende ik tantes van dertig jaar geleden. Gewoon aan hun stem. Ik weet niet wat mijn hoofd precies opslaat, maar het is een heleboel.
Hallo, ik ben Odette, zei ik minstens tien keer. Nee, ik ben niet de dochter van de aanwezige moeder maar van die moeilijke moeder en van de broer van de tante die het feestje geeft. Oja! Nu je het zegt! Jee, je lijkt erg op.... en je zusje lijkt erg op.... en weet je nog van toen en toen en die zolder en dat schilderij en die kanarie?
En: Nee, wij hebben lang in Indonesië gewóónd maar we zijn gewoon Hollands. Maar we stammen wel af van de Spanjaarden dus dat temperament, dat is verklaarbaar. En verder is iedereen in onze familie stronteigenwijs, trouwt iedereen minstens drie keer en doen we flink aan leeftijdsverschil tussen man en vrouw. Oja, en over de zestig rookt men nog steeds hartstochtelijk, dus het verslavingsgen is mij van twee kanten opgedrongen en is verder helemaal niet raar maar hoogstens wat lastig bedwingbaar.
Phew.
Familie, wat heb je er aan als je ze nooit ziet.
Nou dat, wat ik hierboven beschreef. Een soort verzameling gemeenschappelijke onhebbelijkheden, die je soms niet kunt goedkeuren, maar wel kunt plaatsen. Dat ze er zijn en waarom ze er zijn, en dat ze ondanks al die jaren onbekendheid met elkaar, er gewoon zijn. De gemeenschappelijke bouw bij de vrouwen, statige vrouwen met een boel hout voor de deur en lange benen. Niet teveel over nadenken, want anders wordt het bijna eng, al die gelijkenis.

Maar mijn moeder dus, niet die moeilijke moeder maar de opvoedmoeder, die ene die dwars door alles heen verbouwt en bouwt aan een nieuw leven, die is nog stoerder dan stoer. Want terwijl ik met mijn bevroren voeten tegen de houtkachel zat aangeplakt, keek ik eens goed om me heen en zag dat mijn ouderlijk huis steeds verder in de oorspronkelijke staat wordt hersteld. De oude staat van toen zij er nog niet was maar ik wel. Dat kun je wrang noemen, maar het heeft ook iets moois. Dat alles in een cirkeltje weer terugdraait en uitkomt bij waar het begon. Dankzij mijn moeder, de opvoedmoeder die alles kan, krijg ik mijn ouderlijk huis terug van toen zij er nog was. De biologische moeilijke moeder. Die het niet zo goed kon maar die er altijd is geweest; in mijn hoofd, in mijn hart en in mijn gedrag. Maar alles wat mijn familie aan genen en overlevering in mijn wezen heeft gepompt, wordt aangevuld door een sterke opvoedmoeder. Ik ben het wandelende bewijs dat biologie even belangrijk is als opvoeding. Zo heb ik eigenlijk het beste van twee werelden.

Middenin de bouwpuinhopen heeft ze een loeier van een kerstboom neergezet. Kijk, dat noem ik nou humor. Ik ben trots op haar en op mijn familie. Samen zijn ze mijn rare, eigenwijze, talentvolle, grappige, slimme en ingewikkelde afkomst. Ik probeer daar mijn voordeel mee te doen.

11 december 2007

Verlichting

verlichtingL.jpg

Het leek zo'n goed idee, daar in die winkel met kersttoestanden. Iets voor het raam, en dan niet zo'n trapjesding of kerstster, maar een heel sterrengordijn. Jottem, laten we eens uitpakken dit jaar.
Thuis haalde ik het gevaarte uit de doos, en begon (stom! stom!) alle bindertjes maar vast los te maken. Nu ligt er een berg sterren en snoeren, helemaal niet voor het raam maar in de hoek gesmeten na een half uur frustratie en gedoe. Het bijbehorende gevloek is vast niet goed voor de kerstgedachte, dus iemand anders (de rust zelve liefst) moet de boel maar ontwarren en aan het raam zuignappen. Kristustepaard, wat een onding.

09 december 2007

Zondagmiddag

AKKL.jpg

Een filmpje van mijn favoriete kunstenaars. Lang niet op hun site gekeken terwijl hij gewoon in m'n linklijst staat. Foei. Bij info zag ik dat ze dit jaar in Parijs, New York en Auckland zijn geweest. Auckland godbetert. En dan mag ik niet jaloers zijn zeker.
In elk geval, het filmpje. Al wat ouder maar niet minder leuk. Omdat het zondagmiddag is en de zon schijnt.

Play On

Voor meer werk en filmpjes: A.P.Komen en Karen Murphy.

07 december 2007

Stappen

stappenL.jpg

Ik hou niet van sport, dat moet toch inmiddels wel bekend zijn. Ondertussen loop ik me het leplazarus, omdat mijn werkgever zich in een rsi-voorkomend pand bevindt. Daar is serieus over nagedacht: hoe voorkom je rsi in een kantoorsetting. De architect van dit pand heeft bedacht dat je voor iedere kantoorhandeling moet lopen. Koffie? Sjouwen! Prints uit de printer halen? Eerst een stukje lopen. Een collega raadplegen? Helemaal niet met je kantoorstoel naar achteren rollen, maar opstaan en weer eens lopen. Het helpt. Echt. Regelmatig vloek ik me suf op andere aspecten van dit architectuurconcept, maar het moet gezegd: dit was een goed idee. Dat het werkt merk ik niet alleen aan vrolijke polsen, maar ook aan m'n voeten. Die voel ik, zeker op een hakkendag maar op gympen eigenlijk ook.

Laatst stond ik weer eens bij de apotheek voor een of ander middel tegen een of andere kwaal en op de toonbank lag de stappenteller. Ik heb hem meegenomen, ingesteld en heb hem aan mijn riem geïnstalleerd zodra ik een voet over de drempel van mijn kantoorpand zette. Zie boven het resultaat van zes uur gemiddeld kantoorgebruik, 7.666 stappen. Het klonk als best veel, maar dat ik eigenlijk verdomd goed bezig ben op zo'n dag bleek pas na het napluizen van wat websites.

"Over het algemeen geldt dat het zetten van 10.000 stappen zeer gezond is en zelfs helpt bij het afvallen. Begin met het maken van wandelingen van 2.000 of 3.000 stappen.
En vervolgens een driedubbeldwars hoezee & hoera voor deze:
"Door vervolgens meerdere en langere wandelingen per dag te maken kun je gemakkelijk aan de 10.000 per dag komen. Op die manier kun je vrij eenvoudig, zonder dure meet-instrumenten of fitness-apparaten aan je conditie werken.

Ik hoef niet op sport, ik werk al op kantoor.
Stappenteller.

05 december 2007

Verliefd

allemanL.jpg

Er zijn massa's kinderdingen waarvan ik blij ben dat het klaar is. Nooit slapen, overal een idioot grote tas met flessen, luiers en weetikveelwat meeslepen. Stopcontacten dichten, traphekjes plaatsen, altijd bang dat er iemand naar beneden klettert of de straat op rent. Ziektes, enge bij voorkeur en vaak in een weekendnacht. Onbegrijpelijk huilen, een stomme crècheleidster terwijl je echt moet werken, speelgoed in neusgaten en openbare driftbuien en dat jij dan kalm moet blijven.
Nu zijn ze dertien en negen. Beiden verbaal "nogal sterk" zoals de huisarts dat ooit eens treffend zei, maar beiden ook heel verschillend. Het is dat ik er zelf bij was, anders had ik de jongste zeker van een Spaanse vader verdacht. Het temperament waarmee hij Zijn Meningen verkondigt is verbijsterend. Jij begrijpt niets van mijn leven! en toen was hij vier. Nog steeds mimiekt hij er lustig op los en spuwen zijn bruine ogen vuur als hij vertelt over onrechtvaardigheid tussen vrienden.
De oudste doet alles wat gematigder, maar vorige week verbaasde hij ons allen tijdens het huisbezoek van zijn mentor met de mededeling: als u zo streng tegen mij doet, dan denk ik dat u mij haat. Doodkalm maar uiterst doeltreffend vlogen de woorden over de keukentafel. Stiekem was ik blij dat we onze kinderen hebben opgevoed met gewoon Nederlands. Een trein was een trein en geen tjoektjoek. Een ruzie wordt niet beslecht met slaande deuren (alhoewel die Spaanse daar volgens mij nogal blij van wordt) maar met woorden. Gevoelens mogen er zijn maar moeten soms een beetje ingeperkt; het is hier tenslotte geen woest toneelgezelschap en een natuurlijke neiging tot drama hebben ze allebei wel een beetje.

De oudste zit sinds de zomer op de middelbare school. Afgezien van deze nieuwe ouderfase met onbekende wendingen (Ik vloog vroeger toen ik dertien was helemáál niet met mijn klas naar Denemarken! Of deed een Maatschappelijke Stage met bejaarden) komt mijn hele pubertijd nog eens voorbij.
Verliefd.
Wanneer was ik ook weer voor het eerst bewust verliefd? Volgens de familie-overlevering was ik al verliefd toen ik vijf was. Op de Spaanse (hee!) liftjongen in een vaag hotel. En mijn hele lagere schooltijd was ik verliefd op een jongen die later een bekend kunstenaar is geworden en waarvan ik nog steeds op geen enkele opening durf te komen wegens verlate rode vlekken. Op de middelbare school was ik doorlopend verliefd. Op Jacques en René en nog honderdduizend andere puistigen. Volgens mij was ik verliefd op verliefd-zijn, maar voor dat inzicht moet je minstens twintig worden. Voor hetzelfde geld had ik die roes uit verdovendehashdrugmiddelen gehaald, maar gelukkig koos ik blijkbaar voor dagboektranen, stiekeme briefjes en de welbekende rode vlekken.
Mijn oudste is verliefd. Na vanavond weet ik het zeker. Al langer werd een bepaalde niet nader te noemen meisjesnaam te pas en te onpas gedropt. Goh, hij heeft niet alleen vrienden maar blijkbaar ook vriendinnen, dacht ik nog naïef. Vanavond onder het eten, vroeg ik hem op de mini-man af of hij misschien een beetje verliefd is op die gedropte naam. Hij zei natuurlijk nee, maar met zijn hoofd een beetje naar beneden zag ik een glimlach en een blos. Ach hemel. Ik zal hem verder niets meer vragen, this is serious business en daar horen geen moeders bij. Tenzij er liefdesverdriet wordt opgelopen, maar dat valt gelukkig in de categorie: begrijpelijk huilen en die snap ik. We zullen zien, ik vind het bijna net zo spannend als hij.

PS: De foto komt uit de film -Alleman- van Bert Haanstra, vorige week gewoon op tv. De verliefden uit de film die ik vanaf de bank vastlegde, doen iets vreemds met schelpen in hun neus. Persoonlijk heb ik niet echt iets met schelpen in de neus. Als ik verliefd ben bedoel ik. Maar misschien is het wel een soort achterstallig -speelgoed-in-neus-spel- en doen we later net als vroeger.

01 december 2007

Kast

luchtenSL.jpg

Vanmiddag, na een drukke ochtend op kantoor, reden we naar Schagen. Op Marktplaats had ik de kast gezien en die moest bekeken. Meenemen zat er nog niet in wegens niet opgeleverd huis, maar kijken mocht wel. Het was 'm helemaal en naar goed koopmansgebruik hebben we alleen gehandeld met aardige mensen. Dat schijnt in een bepaalde winkelierstak van de familie een standpunt te zijn: je handelt alleen met aardige mensen. Goddank troffen we een hele aardige mevrouw die de kast over had en hem graag aan mij verkocht voor een schappelijke prijs. Ik bedoel, hoe had het nu gemoeten als het een kreng van een Schaagse bleek te zijn, terwijl ik ondertussen die kast wel had willen hebben?
Afijn.
Tijdens het ritje naar het Noorden werden we getrakteerd op mooie luchten. Buikluchten heten die hier. Net zoals bij stromend lava doet al die wolligheid iets met je buik. Nou ja, dat snap je of dat snap je niet.
Tijdens de rit noemde ik zo'n overbodig informatiebrokje uit mijn hoofd: Gerard Joling komt uit Schagen. Nooit moeten doen! Ik weet niet hoe we er kwamen, maar het gesprek met de kinderen op de achterbank ging via homo's naar vechten, naar scholierenstakingen en terug naar homo's en getver en dat zij misschien ook wel ooit verliefd worden op een man en weer een getver en tot slot een hoofdstukje liefde. Toen ik meldde dat homo's ook kinderen kunnen krijgen of opvoeden, was het stil op de achterbank. Een zeer te wantrouwen stilte, maar ik was er wel weer even klaar mee. Met Gerard Joling enzo.

Afwas

afwasL.jpg

Ik schrik me altijd te pletter van zo'n witte vlakte, maar vergeet vervolgens om de instellingen aan te passen. Dus hier snel wat gezellige vulling.
De afwasmachine (wafwasmasjiene) is kapot. Dat wil zeggen dat hij zijn hele waterinhoud de keuken inspuugt, en dat is voor niemand leuk. Woensdag schijnt er een mannetje te komen, hij zal zijn deskundig oordeel vellen. Tot die tijd wassen wij af. De stop van de gootsteen is kwijt en we hebben geen afwasteil. Wij wassen dus heel belachelijk af. Omdat de ander zo'n beetje in een dubbele depressie stort als hij moet afwassen, hebben we nu een deal. Ik was af, en droog af en ruim alles op. Hij brengt twee ernstig niet luisterende kinderen naar bed. Ik ben er wel tevreden mee, met die deal.