Daglicht
Een paar buro's verderop staat er een: zo'n loeigrote daglichtlamp. Mijn eerste reaktie was iets als: kristus wat een bak licht, zo kun je toch niet werken? Maar na wat proefritten zeg ik alleen maar Hoezee! Ik weet namelijk wel dat ik geen wintertype ben en ik weet ook van de lichtbakken voor (dag)lichtbehoeftigen, maar ik had die twee nog nooit gecombineerd. Ik wil er ook een.
Alhoewel er deze week op een vroege werkochtend ineens heel veel vogels tegelijk floten. En er worden lieveheersbeestjes op lampenkappen gesignaleerd. Het zal dan toch ooit ergens wel weer lente worden.
Het nieuwe huis is nog steeds niet opgeleverd, maar de deur naar de centrale hal stond open dus dan ga je naar binnen. Er wordt gewerkt zag ik, en het is maar goed dat ik dat zag, want het woord opleveren is hier tegenwoordig goed voor een flinke gilpartij. Geduld, geduld. 
Na een week ziek in (koorts)droombed verklaarde ik mezelf beter en ging een uurtje fietsen. Voor zover ik al een beetje conditie had, is die nu tot het absolute nulpunt gedaald. Blubbenen, hijg en puf. Dit kan zo niet langer, maar ik weet nog niet hoe ik het ga oplossen.
Dit is mijn televisie. Gisteren was mijn zoon op of in die televisie in een item over internationaal onderwijs. Op zijn school spreken ze namelijk veel engels, ook als het niet over engels gaat. Dat is leuk, en nog leuker is het als je je eigen kind vol in beeld treft en op het juiste moment op je cameraknopje drukt. Maar toen ik gisteren de foto van camera naar computer loodste, ging er iets mis. 
Er was eens een vriendin met een eigen bed. Ze werd verliefd op een man die ook een eigen bed had. Soms sliepen ze in haar bed en soms in dat van hem. Zoals dat gaat als je verliefd bent. Maar toen werd de man ziek. Echt heel heel heel erg ziek. Zo ziek dat hij soms in het ziekenhuis sliep, en soms in het nare ziekenhuisbed dat in zijn huis werd geparkeerd. De vriendin kon er niet bij, in dat ziekenhuisbed. Daarvoor was het bed te klein en de man te ziek, dus sliep ze op een eigen matras. De man werd een beetje beter en het nare ziekenhuis bed mocht weg. Daarna lagen ze samen op matrasjes, wel weer samen maar niet echt ideaal. 
In het donker naar kantoor, in het donker weer naar huis. Extra bonus van vandaag: waai en regen. Hmpf.
Naar school met het belabberde rapport. Het viel mee, ze waren streng maar niet te streng. Dat is maar goed ook, want anders was ik er vierkant voor gaan liggen; een schop onder je kont is niet voor iedereen de juiste strategie. Na het gesprek stortte hij zich enthousiast op het verslag van zijn eerste stagedag. Jaja, je bent dertien en je loopt een week stage bij bejaarden. In het verslag las ik deze meesterlijke zin: Ik belde aan en ik voelde me zenuwachtig. Na een minuut of twee werd er open gedaan. (het zijn natuurlijk ouderen) 
We bespreken het belabberde brugklasrapport. Op ieder blad staat: doet niks, werkt te weinig, minimale inzet of op school kom je om te leren, niet alleen om lol te trappen. Oei. Hoe je een dertienjarige dan vervolgens aan het werk krijgt, staat er niet bij. We houden het hier op een mengeling van praten en straf. Niet leuk. Op het door hemzelf ingevulde formulier staat dat hij naar de kunstacademie wil en dat je daarvoor een Havo-diploma nodig hebt. Dat is alvast een doel. Nou de weg ernaartoe nog. 
Een hele dag rondhobbelen in de sauna. Onderdeel van het gezondheidsplan.
Feest! De 
Boom in de gang. Boom met briefje: deze boom niet weggooien, wordt 7 januari opgehaald! Het is 10 januari, dus de boom is nu officieel zielig.
Ik ga het weer als eerder doen. Kleiner en hopelijk iedere dag. Een digi van de dag.