« januari 2008 | Main | maart 2008 »
Op de nog bijna ongebruikte verftrap in het nieuwe huis (griep) staat een verzameling smurfen. Niet zelf gespaard, want nauwelijks een supermarkt van binnen gezien, (griep) maar gekregen van iemand die ik veel te weinig zie. (griep) Die moppersmurf is grappig, maar ik ben verliefd op brilsmurf.
Nogal in de war door alle emoties van de afgelopen week zeeg ik op de bank voor een avond ontspannende televee en viel prompt in de hele Deep Throat-toestand. Good lord.
Eerst was daar Spuiten & Slikken met een item van Filemon in een Amsterdams café, waar de film vanavond op een soortement van voetbalscherm gedraaid zou worden. De aanwezige gasten verheugden zich er enorm op. Op de film en op de sex erna. Welja.
Vervolgens een documentaire over het ontstaan en consequenties van de behaarde pornofilm, die ik ademloos (deels door vette griep, deels door verbijstering) heb zitten bekijken. Hoeveel moraal en politiek geneuzel kan een mens hebben, zo op een gemiddelde zaterdagavond. Nou komen Amerikanen over het algemeen al van een andere planeet, maar dit stelletje uit de vorige eeuw leek wel recht uit een ander universum op mijn televiesie-scherm te zijn gesmeten.
De film zelf heb ik niet nog eens gekeken, ik heb al genoeg keelpijn, raketten zeggen me niets en ik moet nodig gaan slapen.
Ik ben dringend toe aan iets leuks. En laat ik nou iets leuks in de aanbieding hebben. Kat Teun heeft mijn buik ingeruild voor een ander, en dat is helemaal niet erg. Maar leuk en lief. En eerlijk gezegd is slapen met ronddraai ook wel weer eens fijn.
Na ruim een week bellen, en nog eens bellen, en weer wat minder vriendelijk bellen en uiteindelijk boosch bellen, is het dan zover: er is warm water en verwarming! Zal ik vanavond de douche eens gaan uitproberen?
Ik hou helemaal niet van Valentijn. Maar die blonnen op het werk waren geweldig en verder verliep de dag ook nogal valentijnerig. Ik kende ooit iemand die vast van plan was haar nog te maken zoon -Valentijn- te noemen. Hoe komen alle jongens met die naam deze dag eigenlijk door?
Betonexcursie in de zon.
De kinderen zien voor het eerst hun nieuwe tweede huis. Veel commentaar. Waar is het bad? (alsof we ooit een bad gehad hebben) Moeten we echt met z'n 2-en op 1 kamer? (zie jij nog een vierde kamer dan?) Maar ook: hee! leuke muurtjes om omheen te rennen! Geinig, zo'n apparaat waarmee je op afstand de deur open kunt doen. En even later staan ze te onderhandelen over de kleuren in hun gemeenschappelijke kamer. Als jij nou geel doet en ik rood dan doen we het midden oranje. Neehee, dan trekken we een streep over de middelste muur en doen we de ene helft rood en de andere helft geel. Daarna gaan ze rare spelletjes doen. Buurvrouw pesten voor het raam bijvoorbeeld. Vanaf twee-hoog valt dat hopelijk mee.
Voor morgen staat er weer een beton-excursie gepland. Vriendinnetjes deze keer.
Het kan dan wel ineens iets als lente zijn, maar de virusattacks gaan hier onverminderd door. *Hatsjoe*
Kijk, een terras! En er zitten mensen op!
We slepen de Praxis-zakken, het koffiezetapparaat, gereedschap, verf en rollers en een trap naar binnen. Ik heb tenslotte nu een sleutel. We rommelen wat rond, ik maak koffie, hij hangt noodverlichting op. Net als al die keren dat we gezamelijk een huis onder handen namen. We drinken koffie in de betonnen keuken, bedenken dat op de koelkast-plek helemaal geen koelkast kan staan en dat dat stom is. Ik vertel hem welke kleuren er op de muren komen. Ik vertel hem, en overleg niks.
Stilte.
Het is koud in huis, de verwarming doet het nog niet, mijn jas zit onder de witte vegen van het stof.
We lopen alle huizen na waarin we in de afgelopen vijftien jaar samenwoonden. In welk huis welk kind werd geboren, welke kleuren de muren daar hadden, hoe klein het was maar ook gezellig. We doen boodschappen erna, en ik koop een emmer, een afwaskwast, afwasmiddel en zo'n wc-borstel voor het nieuwe huis.
Is het nou jouw huis en mijn huis?
Of is het het oude en het nieuwe huis?
Of huis-I en huis-II?
Of nummer 65 en nummer 95?
De kinderen moeten maar beslissen hoe het gaat heten. Ik moet eerst nog een ander naamgedoe uitzoeken: dit is mijn ex-man, mijn ex-vriend, de vader van mijn kinderen, mijn ex, mijn beste vriend. Tja, mijn wát eigenlijk?
Hij zegt: wat een lieve foto met die kopjes.
Ik zeg: hij is scheef.
Het huis van mij alleen wordt opgeleverd en hij onderhandelt met de opzichter over glasvezel, groepenkasten, internetaansluiting, trekkabels en behangklare muren. Ik word boos, dit is mijn huis; ik hoor te weten hoe het met mijn glasvezel, groepenkast, internet, trekkabels en behangklare muren moet. Ik schrijf alles op in een boekje, maar weet nu al dat ik straks vanalles aan hem na moet vragen. Waarom wilden we dit ook alweer in -goed overleg-? Het voelt alsof ik voor het eerst op kamers ga, maar eigenlijk al hoor te weten hoe dat werkt. Ik wil dit alleen kunnen, maar ik kan dit niet helemaal niet alleen.
Als je niet getrouwd bent, kun je ook niet scheiden. Bij gebrek aan te ondertekenen scheidingspapieren, ondertekende ik een huurcontract voor het huis van mij alleen. Hij zat naast me. De mevrouw van de woningbouwvereniging had geen idee, en liep even weg om het verschil tussen verwarmingskosten en verlichtingskosten na te vragen. Ik zette mijn handtekening en maakte daarmee een besluit definitief. Veel woonplezier, zei de mevrouw van de woningbouwvereniging, maar wij keken elkaar buiten alleen maar schaapachtig aan.
De achtbaan begon met een vergadering op maandag. Zelden zo'n slechte vergadering gehad. Zelden zo'n slechte voorzitter geweest. Al die meningen, humeuren, ongenoegens en genoegens, ik had het liefst een megafoon gehad en keihard STOP! geroepen. Ging niet, men was druk met cakejes, speciaal voor de vergadering gemaakt door een aardige collega, met elkaar, met ergernissen en gelach. Ik was druk met de ruimte, het gebrek aan zuurstof en mijn volgelopen neus. En met morgen.
Voor de mensen die niet kunnen geloven dat kater Teun altijd (altijd!) onder mijn dekbed tegen mijn buik aan ligt. Hier ben ik net opgestaan, hij blijft nog even liggen want ook zonder mijn buik is het nog even warm genoeg. Teun houdt ook niet van winter.
We hadden een opening van die lange in de rode trui.
Na een hele dag gewauwel van en over Peter grrrrr de V. is Bij ons in de PC met Mulisch en Joling een ware verademing. Waarmee wel duidelijk moge zijn hoe hier over Peter grrrrr de V. wordt gedacht.