« juli 2006 | Main | september 2006 »

31 augustus 2006

Artis

zeepaardL.jpgNaar Artis, en toch maar (wat moet je met zo'n sok) een Artis de Partis gekocht. Hij is nog leuker dan op de posters.

Stokstaart

stokL.jpg

30 augustus 2006

Disco

discoL.jpgIk heb er een van acht met een mening. Over alles, maar sinds een tijd ook over zijn kleding. Zo kochten wij vandaag schoenen met discolichten. Dat moest en zou. Tel daarbij op een te grote oranje broek, (lievelings) een totaal verwassen T-shirt (lievelings) een mislukt kapsel (niet zijn schuld > stomme kapper) en twee eigenwijze bruine ogen, en je hebt de vraag van de tandarts: Zeg mannetje, jij gaat later zeker bij het toneel he?

(Dat hij scheef op de foto staat heeft niets te maken met het feit dat hij zijn discoschoenen wilde showen. Hij zit altijd scheef. Of eigenlijk: hij zit bijna nooit.)

Heel jaar

webL.jpgHet is een haat-liefdeverhouding hoor, dat internet en ik. Maar dankzij internet kom je soms dingen tegen die je anders nooit had opgemerkt. Vandaar de liefde. Kijk hier nou eens: 40 x 365. Iemand die, toen ze veertig werd, besloot een heel jaar lang iedere dag een korte beschrijving (veertig woorden) te geven van iemand die ze kent. En er zijn er meer, zie de linklijst op de pagina. Mensen die zichzelf een opdracht geven (want dat doe je als je je site 40 x 365 noemt) een gegeven of een idee telkens herhalen en daar notities van maken, dan ben ik om. Repeteren is goed.

29 augustus 2006

Schip

schipL.jpg

28 augustus 2006

Blootsvoets

blootsvoetsL.jpgTerwijl ik binnen zit te mopperen over de zoveelste wolkbreuk, doen ze buiten in Duitsland hele rare spelletjes. De jaarlijkse schapenrace in het Duitse Markgröningen is ditmaal gewonnen door de pas 18-jarige Jasmin Schick, zegt de Volkskrant. Schapenrace? Ik zie helemaal geen schapen. Ik zie vrouwen in jurkjes rennen door een veld. De ene helft lacht, de andere helft kijkt redelijk neutraal. Als je niet beter wist, denk je dat het fotootje gaat over een mooie zomerdag met uitgelaten jonge vrouwen in klederdracht. Maar dankzij het bijschrift weet ik wel beter. De vrouwen rennen over een pasgemaaid korenveld! Dat doen ze ieder jaar tijdens de schapenrace, al sinds 1445. Mensch, dat moet pijn doen, al die stekels in je voeten. Mooie foto, raar spel.

Bah

regenbakL.jpgIn de categorie Zeiken Over Dingen Waar Je Toch Niets Aan Kunt Doen: en nou kappen met dat water!

27 augustus 2006

Love

lovestoelL.jpgKind-I zet zijn eigen Love-bureaustoel in elkaar. Hij heeft de Universele Ikea Vloek al aardig onder de knie.

26 augustus 2006

IJmuiden

voetballenL.jpg

Uit

uitL.jpgHet is allemaal heel hoofdstedelijk, zo'n podium op de Dam. En de Boekenmarkt op de grachten is zelfs romantisch. Maar ik was er om 11 uur, er werd nog uitgepakt en het stond nog niet drierijendik voor de kramen. Ben benieuwd hoe dat er vanmiddag aan toe gaat. Verder moet ik natuurlijk niet zeiken. Het is zonderjasweer, ik kocht twee raamgedichten en een carrouselboek voor de kinderen. Dat zeg ik altijd: voor de kinderen, maar eigenlijk koop ik ze voor mezelf, die carrousel-en beweegboeken. Boeken waarmee je kunt prutsen zijn fijn.
De Albert Cuyp was uitgestorven, maar op de terugweg liep de binnenstad al vol. De grachten op, dat bedoel ik. Ik hoop dat het straks aan zee rustig en zonnig is, en dat mijn bleke kind wat kleur op z'n wangen krijgt. Zo'n witte slungel is maar niks.

25 augustus 2006

Ei

eierenL.jpg

Heien

heiL.jpg Weet je wat er gebeurt als je dag in dag uit om half zeven wordt gewekt met een woest lawaai, waarvan het servies in de kast staat te springen? Weet je hoe je hoofd er van binnen uitziet, na een hele dag gebonk, gedreun en gekletter? Weet je wat een heimachine naast je deur met je doet?
Ik word er zo vreselijk agressief van, dat ik de neiging heb het machien aan te vallen, en de mannen eromheen te smeken op te houden. Mag hij alsjeblieft een uurtje uit? Alsjeblieft?

24 augustus 2006

Presentatie

merelL.jpgWij (zij en ik) gingen naar een boekpresentatie.
Een boekpresentatieontmaagding, want onze eerste keer. Nou. Een boekpresentatie is eigenlijk precies hetzelfde als een opening van een tentoonstelling. Of de receptie van je tante die 35 jaar getrouwd is. Er zijn mensen, het is warm, de meesten hebben feestkleding aan, er lopen kindjes rond, iedereen praat met iedereen. Je voelt je een beetje opgelaten, ontmoet oude bekenden, haalt nog maar eens een glas wijn.
En dan zijn er ineens officiele mensen die aardige dingen zeggen, er klinkt een soort van tromgeroffel: Het Boek wordt geboren. Mooi zo, daar kwamen we voor.
Iedereen gaat straks wat van dat boek vinden, en dat is ook goed. Zo'n boek is er niet om alleen in de boekenkast van de maker te verdwijnen. Maar ja, het lijkt een beetje op het krijgen van een kind: je hebt er alles ingestopt, je houdt er zielsveel van, maar je hoopt toch erg dat de mensen om je heen niet zullen denken: wat een lelijk ding zeg. Dus in elk geval, hoera voor moedige merel! En nou sssssht, want ik moet lezen.

Paradijs

afdakL.jpgDrie leuke veertigachtige vrouwen op een terras aan het water. Ze hebben een gesprek over het paradijs. Niet het bijbelse paradijs, maar wat het woord voor hen betekent. Ik kan het niet helpen, ik moet luisteren.
De eerste vrouw omschrijft het paradijs als zich gekoesterd voelen. Dat de mensen van wie zij houdt, ook van haar houden. De andere vrouwen zeggen dat ze de omschrijving precies bij haar vinden passen. De tweede vrouw is wat praktischer. Ze heeft een eigen bedrijf en voor haar is het paradijs iets waar geen papierwinkel is. Ze zegt dat ze het echt erg leuk vindt om zelfstandig te werken, maar dat het de administratie is die haar nekt. Ze moet er erg van zuchten, en de andere vrouwen lachen. De laatste vrouw geeft een beschrijving die er een beetje tussenin zit. Haar paradijs bestaat uit een avond, als haar vriend in haar huis op zijn laptop zit te werken, en zij in een andere kamer iets aan het doen is. Geen leeg huis, samen, maar toch ieder voor zich.

Niks mis met de omschrijvingen, maar het paradijs? Gelukkige momenten zou ik zeggen. Maar ik ben al gelukkig als er even rust in mijn hoofd is, of als er ergens iets begint te dagen van structuur, een lijn. Er zit altijd wel ergens een mening, maar ik kan er nooit goed bij. En dan graaf ik en denk ik, in de hoop dat ik het gevoel uiteindelijk kan omzetten in woorden die standhouden. En net als ik denk: zo zit het en daarom vind ik dat, komt er iemand die roet in het eten gooit en de boel weer van een andere kant bekijkt. Of meer feitenkennis heeft, waardoor alles in een ander licht komt te staan. Kan ik weer opnieuw beginnen met schiften en staven. Gedoe.

Hebben jullie eigenlijk een paradijs?

22 augustus 2006

Eek

ijburglaanL.jpgLang en ver fietsen, en dan op de terugweg eindelijk eens afstappen bij het Piet Hein Eekhuis.
Zelf zit ik al jaren te azen op de sloophout schommelstoel, maar moet je eens kijken hoe mooi het huis erbij staat! (klik op de link en zeg: jee! dat huis staat er mooi bij!)
Ik las deze week in de krant dat het veel goedkoper is om zelf een huis te bouwen, dan het over te laten aan projectontwikkelaars en gemeentebeleid. Goed. Doet u mij maar twee Piet Hein Eekhuizen naast elkaar. Een om in te wonen, de ander om in te werken. Laat die schommelstoel dan maar zitten.

Hondje

hondjeL.jpgDeze moest. Van de kinderen. Omdat ze er nu thuis nog steeds om moeten lachen. Stomme poedel. Ja, dat is vast onaardig om te zeggen, het beest kan er ook niets aan doen dat hij met dat keurige kapseltje door de wereld moet, maar ik ben vandaag onaardig. Onrustig en lui tegelijk, daar komen binnenoorlogen van.

21 augustus 2006

Vrachtwagen

onderwegtasL.jpgAls je iets achter je auto hebt hangen, mag je niet harder dan 90 km per uur. Geloof ik. Het is in elk geval niet erg hard. Vrachtwagens mogen ook niet harder dan 90 of 95 km. Meestal zit er zo'n sticker achterop hun wagen. Maar vrachtwagenchauffeurs trekken zich wel vaker nergens iets van aan, dus doemde er steeds zo'n gevaarte naast ons op. God, wat ben ik blij dat ik niet aan de bestuurderskant zit. Ik had van schrik het stuur in een reflex naar rechts gegooid, met alle gevolgen van dien. In een tunnel heb ik helemaal doodsangsten uitgestaan. Ik heb het al niet zo op tunnels, maar omgeven door grote jongens en verdere drukte, zucht.
In vier dagen maakte ik bijna 400 autorijfoto's. Er is dan ook veel autogereden. Ik zal jullie er niet te veel mee lastigvallen, maar ze de komende weken keurig samenvoegen tot een behapbare pagina die je kunt openen. Of niet.
Hier nog wat meer vrachtwagenleed:

Vrachtwagen-1
Vrachtwagen-2
Vrachtwagen-3
Vrachtwagen-4
Vrachtwagen-5
Vrachtwagen-6

20 augustus 2006

Grafkaarsen

grafkaarsenL.jpgBij een eerdere gelegenheid wist de medewerker van de begraafplaats te vertellen dat ze bijzonder trots zijn op het feit het eerste kerkhof in Nederland te zijn met een Graf Kaarsen Automaat. (met Luzifers) Ik weet nog steeds niet of ik er heel hard om moet lachen, of dat het eigenlijk een beetje treurig is.

Aanhang

autoaanhangL.jpgAlweer een paar dagen terug en te sloom om te vertellen waarom nu en niet over twee weken. Het plaatje van vandaag is van de auto, inclusief zielige aanhanger. De aanhanger is na de eerste dag omgedoopt tot aanhangie. Omdat hij zielig was, en als iets zielig is, verbasteren mijn kinderen de naam van het onderwerp. Aanhangie heeft zijn korte vakantie niet samen met ons doorgebracht. Maar daarover later meer. Nu ploegen wij door stortbuien & onweer naar Nijmegen om het graf van mijn vader gedag te zeggen. Ik heb nog twee weken vakantie. Heeft iemand nog een briljant idee wat je, met behoud van vakantiegevoel, twee weken binnen zou kunnen doen?

13 augustus 2006

Nieuw-Zeeland

broersL.jpg

Blauw

blauwL.jpgIk hoop dat je mooi weer hebt, dan heb ik het ook! Veelgehoorde vakantiewens van collega's. Met dat weer is het heel simpel. De lucht moet zo blauw zijn als hier op het plaatje, af en toe een wit wattenwolkje is niet erg. Niet iedere dag laarzen, maar ook slippers. Niet alleen maar spelletjes in de tent, maar ook zwemmen. Regen mag, liefst 's avonds vanwege vertrouwd getik, maar waterdichte tent.
Verder liever geen pasgeboren baby als buur, of gezin met megafoonuitroepen. (Noah! NOOOOAAAH! Niet doen! Hierrrrr komen!) Een eindje weg van de toiletten, en een woelmuisvrij terrein. Geen lekke banden of haperende motor, niet al te veel ruzie op de achterbank Geen telefoon, geen post, en hopelijk is niet alleen de Telegraaf te koop. Verder niks. Het liefst twee weken niks. Kuieren en lezen, en heel veel slapen. Tot later!

12 augustus 2006

Rode geranium

rodegeraniumL.jpgEen paar weken geleden pleegde mijn overbuurvrouw zelfmoord. Ons hele buurtje stond er danig van op z'n kop. We zijn in ons blok nogal op elkaar aangewezen, dus als een van ons overgaat tot dit soort drastische maatregelen, dan krab je je toch wel even achter de oren.
Mijn overbuurvrouw had altijd veel plantjes voor haar deur. Naarmate het slechter met haar ging, verdorde haar mini-tuintje. Op het laatst stond er alleen nog een rode geranium. Onder het afdak, kreeg nauwelijks water, maar overleefde de droogte. Toen mijn overbuurvrouw overleden was, had ik de neiging haar enig overgebleven rode geranium onder het afdak vandaan te halen, en in de zon te zetten. Maar ja, dat doe je niet. Tenminste, dat moest ik eerst eens navragen zo her en der. De een zei dat ik van de spullen van mijn overbuurvrouw af moest blijven, de ander vond het juist een mooi gebaar. Ondertussen deed ik niks.
Gisteren heb ik de knoop doorgehakt: ik zou de rode geranium bij de overige algemene planten in ons buurtje zetten. Het gebaar woog uiteindelijk zwaarder dan de norm. Maar vandaag is haar huis ontruimd, mensen haalden de gordijnen weg, liepen rond met emmertjes en ruimden op. De rode geranium is foetsie. Ach ja, ik was vergeten hoe dat gaat. Als een dierbare doodgaat, heb je wel wat anders aan je hoofd dan een plantje. Haar nabestaanden hebben vast andere herinneringen uit haar huis meegenomen. Op de foto staat mijn eigen rode geranium, een halfslachtige poging tot.

11 augustus 2006

Spelen

spelenL.jpgHet is een ingewikkeld zelfbedacht spel. Met zelfgeknipte kaartjes en robots. Mijn little snake zit in de verdedigingsmode! En nu moet jij je warrior in de monster-attack gooien! Ik heb geen idee waar het over gaat, maar ze doen het al vanaf vanochtend acht uur. En nu roep ik Tahoe op! Hier komt mijn lava-warrior! King of the beasts! Ik heb nu drie levels! Kom op mini-turtle!

Draaiboek

schriftL.jpgEr hebben altijd mensen op ons huis en de kat gepast. Ze moesten altijd lachen om mijn draaiboeken. Overal grote witte vellen papier met beschrijvingen. Hoe de wasmachine aan moet, welke brokjes de kat lust, telefoonnummers, dat het gasfornuis raar doet en wat je vooral niet moet doen. Lichtelijk overdreven natuurlijk, het waren gewone mensen die thuis ook een wasmachine hebben, en ook wel weten dat een kat geen boterham met jam eet.
Dit jaar heb ik een schriftje. Een klein schriftje met alles wat een oppas weten moet. Ik probeer het zo kort mogelijk te houden. En nou hoop ik maar dat ze het snapt. Van de tv die kuren heeft en waar je af en toe een kabel uit moet trekken. Van de kookplaat die maar twee pitten heeft. Van de kat die niet buiten het hek mag. En wat ze moet doen als hij klagelijk onder het bed gaat liggen miauwen.
Ondertussen houd ik de Franse weersvoorspelling nauwlettend in de gaten. Je wordt er niet vrolijk van, en de regenlaarzen staan al in de gang. Ik weet nog steeds niet waar we naartoe gaan, dat gaat dat kaartje voor ons bepalen. Ergens waar we niet zullen wegspoelen. Eigenlijk nog best een bescheiden vakantiewens.

10 augustus 2006

Trap

verfL.jpgDit is mijn trap naar boven, de enige verbinding naar slaapkamers en badkamer. De trap is nooit geverfd, dat had geen prioriteit toen we in dit huis trokken. Er was al genoeg te doen, die trap kwam later wel. Twee maanden geleden kocht ik de twee bussen verf die hier op de trap staan. De bussen verf staan eigenlijk onderaan de trap, maar voor de foto heb ik ze er even opgezet. In de bussen zit grasgroene hoogglans verf met speciaal spul erdoor, zodat de verf harder wordt als hij opgedroogd is. Echte trapverf dus. Slijtvast. Ondanks de verharder moet de trap twee keer geverfd worden. Dat zei de man van de Colorite op het Gerard Douplein, de man die alles weet van verf en waar ik al jaren kom. Als hij zegt dat een trap twee keer moet, dan moet een trap twee keer. Ik heb geen hekel aan verven, eigenlijk sta ik te popelen om die hele gore trap glimmend grasgroen te maken.
Het is de logistiek die me tegenhoudt. Hoe verf je je enige trap naar boven, waar dagelijks twee kinderen, een kat en twee volwassenen overheen denderen grasgroen, zonder afdrukken op voetzolen, kattenpootjes, kortom, het hele huis onder de verf. Iedereen moet er wegblijven, ik zal de treden om en om moeten verven, anders komt niemand meer ongeschonden naar boven of beneden. En bij de tweede laag, zal ik de trap moeten bewegwijzeren: deze tree is net gedaan, die is nog droog.
De kat kan ik opsluiten in een slaapkamer, de kinderen gaan in de vakantie laat naar bed. Ik denk eigenlijk dat ik de trap 's nachts onder handen zal moeten nemen. Bovenaan beginnen, langzaam naar beneden werken, luchtbed in de woonkamer om op te overnachten. Na zes uur is de verf droog genoeg om overheen te lopen. Volgende nacht verder.
In mijn volgende huis verf ik eerst de trap.

09 augustus 2006

Bezoek

bezoekL.jpgTussen de schoolvakantie in het oosten van het land en hier in Amsterdam zitten maar liefst vier weken. Haar kinderen beginnen volgende week weer, mijn kinderen zijn net gewend aan het pyama-tot-twaalf-uurritme. Zij is al op vakantie geweest en ziet er uit als een mediterrane schone, ik heb nog een verkreukelde kantoorkop. Alleen deze week was er een mogelijkheid mijn zus nog even te treffen.
Van mijn zus kreeg ik een verlaat verjaardagscadeau. Ik ben nu de trotste bezitter van een armband met echte parels. Deftig hoor. Na inspectie van haar logeertas bleek dat we onafhankelijk van elkaar weer eens hetzelfde soort kleren hadden gekocht, en tijdens onze tocht over de Parade moesten we om dezelfde dingen lachen. We zagen Raymonde de Kuyper en aanhang, en walmden onze knoflookboeren door de tent om onze buren een beetje op afstand te houden. Mensen zijn soms zo opdringerig, en daarom hadden we ons van te voren gewapend met tapas. Zij drinkt nog een kopje thee, ik de laatste rose. Zodirekt gaan we slapen, maar eerst nog even smiespelen in het donker, net als vroeger.

08 augustus 2006

Tijger

tijgerL.jpgVannacht had ik ineens spierpijn. Waarvan weet ik niet, maar het was van die spierpijn waardoor je niet weet hoe je liggen moet. Niet goed. Ik herinnerde me een potje tijgerbalsem onder in m'n tas. Zelf heb ik het spul nog nooit gebruikt, mijn collega's vragen er wel eens naar als de airco weer eens te heftig hun kant op heeft staan blazen. Ik zit zelf in de aircovrije zone, ik heb het altijd warm. Dus laat je niet misleiden door het rafelige etiket, het potje tijgerbalsem wordt gebruikt door anderen. En verder zwerft het gewoon op de vuilnisbelt die damestas heet, en daar knapt niets echt van op. Vannacht graaide ik het potje tussen de andere zooi vandaan en begon enthousiast te smeren. Ik wilde slapen, dus huplakee, niet te zuinig.
Oh.
Binnen vijf minuten stonk mijn hele bed naar tijgerspul, en wilde ik het liefst onder de koude douche. Ik zie heus wel dat het een klein potje is met een klein etiketje, en dat de fabrikant weinig tekst kwijt kan. Maar misschien kan er een waarschuwingsstickertje op: BRANDGEVAAR! Ik heb trouwens nog steeds spierpijn.

07 augustus 2006

Herfst

schakenL.jpgSchaken en witbier op Blijburg.

Dolfijn

dolfijnL.jpgDe aannemer van dit huis is er na bijna twee jaar niet in geslaagd de oorzaak van de lekkage te vinden. Dat vond hij zielig voor ons, en daarom gaf hij vier kaarten voor het Dolfinarium weg. De man heeft gevoel voor humor. Wij waren nog nooit in het Dolfinarium geweest, en eigenlijk was ik blij dat hij water met water had gecombineerd, en ons geen kaarten voor de Efteling cadeau had gedaan. Ik word namelijk lichtelijk hysterisch in een pretparkachtige omgeving. In het Dolfinarium zijn tenminste nog dolfijnen, en walrussen en zeeleeuwen en mussen. Dat die in nep-zeemanshuisjes wonen, en dat de wc een w-zee heet, neem ik dan voor lief. Maar het park is niet zo heel erg groot en er is geen achtbaan. Dat scheelt een stuk.
De zeehonden deden kunstjes, de zeeleeuwen klapten enthousiast met hun flappers, en de roggen lieten zich aaien. Rare beesten, roggen. Ik dacht altijd dat ze alleen maar als een soort platte deksel door het water bewogen, maar ze komen af en toe omhoog, keren zich om en dan kijk je recht in roze onderkant met dito bekje. Waarom ze dat doen weet ik niet, ik ben in zo'n park van de tas en de coordinatie, dus ik heb andere taken.
En toen kwam de dolfijnenshow. Iedereen moet naar de dolfijnenshow, een Dolfinarium zonder dolfijnen had anders geheten. Ik zat tussen honderden mensen, geflankeerd door zoons en bekeek de organisatie. Goed bedacht daar, als de hele meute zich gaat vervelen, zijn er spelletjes. En overal jongens en meisjes in paarse polo's die je de weg wijzen. Er was licht in mooie kleurtjes en de baby achter me viel gelukkig in slaap.
Aan dolfijnen worden allerlei spirituele krachten toegeschreven. Dolfijnen zijn intelligent en ze doen iets met de mens, iets van binnen. Op teevee zie ik wel eens organisaties die ongelukkige mensen in contact brengen met dolfijnen. En op heel veel cdhoesjes van new age-muziek staat een dolfijn. Ik ben alleen niet zo vatbaar voor gemeenschappelijke innerlijke beleving. Dat dieren in het algemeen een helende werking hebben begrijp ik best, als je je rot voelt is het fijn als de kat op je schoot komt zitten. Dolfijnen zijn onmiskenbaar prachtig, maar om er nou een hele therapie aan op te hangen, lijkt me voor hen ook nogal een belasting. Je zwemt wat in de zee, en voor je er erg in hebt ben je een grijs glimmende messias. In elk geval, het licht veranderde, er klonk muziek, de show begon. Zeven dolfijnen sprongen uit het water, lieten hun trainers op hun rug meesurfen, zongen een liedje en raakten de bal in de lucht. Links van me hield mijn ene zoon zijn adem in en bewonderde in stilte, rechts stond mijn andere zoon op de bank te springen en in z'n handen te klappen. Ik zat in het midden, en vanaf de eerste springende dolfijn liepen de tranen over m'n wangen. Ik ben gewoon erg moe, dat zal het zijn.

06 augustus 2006

Mussen

mussenL.jpgZe zeggen altijd dat de mus bijna uitgestorven is. Is niet waar hoor, ik weet waar ze zitten. Pretparken zijn de nieuwe natuurreservaten voor mussen. Ze lusten tegenwoordig alleen frieten en stukjes pizza.

05 augustus 2006

Rode Hijskraan

rodehijskraanL.jpgVoor sommige dingen is tijd nodig. Dus als je er maar lang genoeg tegenaan kijkt, ontdek je zomaar de schoonheid van een rode hijskraan. Zeker als hij tegen een lucht staat die niet goed weet of hij moet zomeren of regenen.

04 augustus 2006

Teun

pootjesL.jpgPixie-foto van Teun.

03 augustus 2006

Babies

babyL.jpgBabies op schapenvachtjes. Hoelang maken we daar al foto's van? In het familiealbum zit er een van mijn vader. Lang dus. Je moet er maar niet te veel bij stilstaan hoeveel foto's van babies op schapenvachtjes er door de wereld zwerven. Als je er een willekeurige 100 naast elkaar zou leggen, zou je waarschijnlijk overal de wat verbaasde blik van de baby tegenkomen. Babies vinden dan nog veel goed. Zolang het maar warm en zacht en melkrijk is. Over een schapenvachtje doen ze niet moeilijk, daar willen ze zich best even voor op hun buikjes draaien. Totdat ze de kracht in hun nekjes verliezen, en zichzelf niet meer omhoog kunnen houden. Dan gaan ze huilen. Maar dat zie je nooit op zo'n foto, die is dan al gemaakt.
Toen ik klein was, heette de hele babies-op-schapenvachtjesfabriek Pixie-foto. Bovenin de V&D was een hoek ingericht waar zich gestaag allerlei ouders met babies kwamen aanmelden. Allemaal foto's van babies, met de welbekende blauwe achtergrond. En altijd was er de vrouwelijke fotograaf die kirrend en koerend de blik van de baby probeerde te vangen. Geen wonder dat al die babies verbaasd in de lens kijken.
Vandaag was er een heel babies-op-schapenvachtjescircus neergestreken in de C-1000. Tussen de kassa's en de sigaretten-strippenkaartenbalie stond de vertrouwde opstelling, inclusief enthousiaste fotografe en trotse moeders. Na de baby van deze foto, was een wat ouder Aziatisch jongetje aan de beurt. Hij wilde niet op de houten motor, hij wilde niet op de foto, hij wilde zo snel mogelijk de supermarkt uit. Naar huis, naar zijn eigen autootjes en z'n lievelingsknuffel. De fotografe koerde zich een ongeluk, de moeder moedigde aan, maar gedurende mijn hele boodschappenronde hoorde ik het jongetje keihard huilen. Die foto is niet gelukt. Opstand tegen eenheidsworst, maar meer waarschijnlijk gewoon moe of bang. Goed gedaan jochie, dacht ik stiekem.

02 augustus 2006

Bijna

loodjesL.jpgAfronden, opruimen, overdragen. Nog best zwaar, die laatste loodjes.

01 augustus 2006

Mondharp

mondharpL.jpgAch kijk en vergroot, het staat er echt: een mondharpfestival. Een mondharp, wat was dat ook al weer? OJA! Muziekvoorbeelden? Peter Frampton natuurlijk. Show me the money way!
Overigens is er over die loopbrug naar de ingang van het Muziek Gebouw al veel te doen geweest. Hij is steil, hij is eng, er is geen veilig houvast. Ik vraag me nog steeds af hoe een gemiddelde rolstoeler naar boven komt. Verder niets dan goeds over het Muziek Gebouw. Iedere dag weer een feest om een gebouw met allure te zien.