***detslife's digi van de dag***

Babies op schapenvachtjes. Hoelang maken we daar al foto's van? In het familiealbum zit er een van mijn vader. Lang dus. Je moet er maar niet te veel bij stilstaan hoeveel foto's van babies op schapenvachtjes er door de wereld zwerven. Als je er een willekeurige 100 naast elkaar zou leggen, zou je waarschijnlijk overal de wat verbaasde blik van de baby tegenkomen. Babies vinden dan nog veel goed. Zolang het maar warm en zacht en melkrijk is. Over een schapenvachtje doen ze niet moeilijk, daar willen ze zich best even voor op hun buikjes draaien. Totdat ze de kracht in hun nekjes verliezen, en zichzelf niet meer omhoog kunnen houden. Dan gaan ze huilen. Maar dat zie je nooit op zo'n foto, die is dan al gemaakt.
Toen ik klein was, heette de hele babies-op-schapenvachtjesfabriek Pixie-foto. Bovenin de V&D was een hoek ingericht waar zich gestaag allerlei ouders met babies kwamen aanmelden. Allemaal foto's van babies, met de welbekende blauwe achtergrond. En altijd was er de vrouwelijke fotograaf die kirrend en koerend de blik van de baby probeerde te vangen. Geen wonder dat al die babies verbaasd in de lens kijken.
Vandaag was er een heel babies-op-schapenvachtjescircus neergestreken in de C-1000. Tussen de kassa's en de sigaretten-strippenkaartenbalie stond de vertrouwde opstelling, inclusief enthousiaste fotografe en trotse moeders. Na de baby van deze foto, was een wat ouder Aziatisch jongetje aan de beurt. Hij wilde niet op de houten motor, hij wilde niet op de foto, hij wilde zo snel mogelijk de supermarkt uit. Naar huis, naar zijn eigen autootjes en z'n lievelingsknuffel. De fotografe koerde zich een ongeluk, de moeder moedigde aan, maar gedurende mijn hele boodschappenronde hoorde ik het jongetje keihard huilen. Die foto is niet gelukt. Opstand tegen eenheidsworst, maar meer waarschijnlijk gewoon moe of bang. Goed gedaan jochie, dacht ik stiekem.