« september 2006 | Main | november 2006 »

29 oktober 2006

Dotje

konijn1L.jpgIk heb konijnen-stress! zucht mijn zusje, toch al niet van de huisdieren. Haar drie konijnen deden het als konijnen, en zo lagen er ineens zes roze gevalletjes in het hok. De boosdoener, het grootste witte konijn dat inmiddels geen Witje meer heet maar Wit, zit nu in een ander hok zijn zonden te overdenken. Van de zes roze gevalletjes bleef er maar een leven: Dotje. Maar er huppelt nog een ander konijn in de vrouwenafdeling rond dat verdacht dik wordt. Tja. Had je haar ook maar geen Bolletje moeten noemen.

28 oktober 2006

Hut

hutL.jpgZe bouwen een hut, met terras. (rechts)

27 oktober 2006

Reclame

wasmachineL.jpgGehoord in een wasmiddelenreclame:

"..zilveren deeltjes neutraliseren de bacteriën in de wasmachine."

Bacteriën in combinatie met was, wat een domme reclamemaker. Bij schone was hoort geen associatie met onzichtbare beestjes, bij schone was horen wapperende lakens aan droogmolens, in zon en wind. Het lijkt me trouwens stug dat bacteriën zich laten neutraliseren. En sommige bacteriën moeten gewoon dood. Zoals dat clubje etterbakken dat al veel te lang in mijn bijholtes woont. Kom op jongens, harikiri of verkassen naar de neus hiernaast!

26 oktober 2006

Bianca

groentenL.jpgIk ben niet gauw fan van iemand, maar ik ben wel fan van Bianca Tan van AT5. Nu ik erover nadenk, ben ik eigenlijk ook fan van Leon Giesen, van Rowwen Heze, en van Bach, maar die is dood, dus kun je daar nog fan van zijn dan? Ik ben ook fan van Max Velthuijs, ook dood maar nog niet zo lang, en van Jan Wolkers. (jarig!) Volgens mij mag je van schrijvers en kunstenaars niet zeggen dat je er fan van bent, maar meer iets als bewonderaar van het werk van. Denk ik hoor, ik ben niet zo thuis in de fan-etiquette.
Maar goed, Bianca Tan dus. Bianca presenteert een kookprogramma op AT5. Eerst deed ze dat een beetje tussen de andere items door, maar nu heeft ze echt een eigen stek: Eten met Bianca.
Bianca houdt van koken en van eten, en dat zie je. Een kookprogramma wordt pas echt vervelend als het gepresenteerd wordt door een opgeblazen kok uit betere tijden, die vooral heel hard roept hoe het niet moet. Heb je niets aan als kijker, je wilt weten hoe het wel moet. Bianca doet dat. Ze staat in een steeds wisselende keuken, onder leiding van een kenner iets te brouwen. Ze snijdt zelf uien, en weet hoe je moet voelen waar de graten van een vis zitten. Bianca ziet er leuk uit, en is aardig voor de mensen waar ze op bezoek gaat. Misschien is ze thuis wel een vreselijke heks, maar dat weet ze op televisie dan goed te verbergen. Als alles klaar is, gaan de kenner en zij samen het resultaat opeten. Bianca eet niet voor de camera, ze eet gewoon, zoals jij en ik eten. Dat is mooi. Het is dezelfde gang als bij een boek, een muziekstuk of een schilderij. Je begrijpt waarom het er is, ergens in je lichaam roept het Ja! Ja! en je wil meer. Daarom ben ik fan van Bianca Tan. Ik wil altijd koken als ik Bianca heb gezien.

25 oktober 2006

Tap Maddel

tapL.jpgNa. Al. Die. Weken. Yfke. Met. Spraakgebrek, is het toch jammer dat het afgelopen is. Iedereen moet op z'n minst 1 televisieprogramma hebben waar je ongegeneerd over kunt blaten, zonder een greintje verstand van het onderwerp te hebben.

24 oktober 2006

Struikel

raamL.jpgEen foto vanuit mijn hotelkamer. Dit zag ik als ik op m'n rug op bed lag en naar buiten keek. Dat buiten was trouwens helemaal niet zielloos: Brussel is een goeie stad. Honderdentwee foto's maakte ik daar. Ik zal jullie de familiekieken besparen maar toch iets over mijn familie vertellen. De plaatjes komen zo.
Het was op een terras bij een frietkraam. Mijn moeder was aangewezen om de logistiek rond de aanschaf van broodjes en frieten te bewaken, maar ze werd afgeleid.Toen we uiteindelijk allen tesaam op het friet-terras zaten, kregen we de slappe lach. Om het ding op straat dat mijn moeder al wat langer in de gaten had gehouden. Een rond metalen gat met een opstaand randje waar waarschijnlijk een paal in hoort. Maar die was er nu niet, dus mensen struikelden voortdurend over het metalen gat. Het was een druk looppunt, ik had er in drie minuten wel honderd foto's van kunnen maken. Leedvermaakfoto's. Sorry. Onze waarschuwingen voor achteloze voorbijgangers werden gezien als idioot toeristengedrag. Bijna iedereen struikelde of struikelde net niet. Dat laatste vonden we dan een beetje jammer. Bij wijze van wraak, struikelde ik later zelf. Zo kwam het toch nog goed.

Stoep-1
Stoep-2

19 oktober 2006

Op reis

brusselbordL.jpgMorgen ga ik naar Brussel.
Het van haar geleende stedentripkoffertje op wieltjes staat al klaar. Zij heeft hem niet nodig, zij is op tournee door de U S of A met een grote koffer en vast veel grotere indrukken. Gatver, Brussel! zei iemand van de week ontmoedigend. Brussel is net zoiets als Den Haag, een regeringsstad zonder ziel.
Ik ben als bijrijder door half Belgie gereden, vervloekte de omleidingen in Luik op weg naar het zuiden (bijrijders lezen kaart), en overnachtte in de idiootste dorpen en gehuchten. Maar nooit was ik in een Belgische stad. Op een vreemde manier hebben Leuven en Oostende een grotere aantrekkingskracht, maar okee, Brussel, ik vind het goed. Er is namelijk leuk gezelschap, en ik mag met de trein. Drie uur lang in de boemel naar buiten kijken. Zal ik autorij-foto's maken vanuit de trein? Of willen jullie een foto van mijn hotelkamer? Geef me maar wat te doen. Direkt zit ik echt in een zielloze stad, en alleen maar Belgische bieren drinken is ook zo wat.

18 oktober 2006

Over vulkanen

vulkaankleiL.jpgDit is een vulkaan met lava, dat zie je zo. Al weken word ik op de hoogte gebracht van het wel en wee der vulkanen. Mijn jongste zoon gaf vandaag, als afsluiting van het project, een presentatie over vulkanen. Zo gaat dat daar op de nieuwe school. Project bedenken > project doen > project afsluiten. Een overzichtelijk geheel.
De avond voor de grote dag riep hij me naar zijn kamer, hij had een aantal mededelingen. Dat hij zijn lievelingskleren aan wilde en of ik zijn shirt voor deze keer wilde strijken. En dat ik even naar zijn computer moest kijken, want hij had twee stukjes geschreven. Het eerste stukje ging over het gebruik van benzine, en hoe de noord- en zuidpool smelten als we niet allemaal op gas gaan rijden. Het tweede stukje was een tip. Hoe te handelen in geval van vulkaanuitbarsting. Als je nog gewoon leeft, is dat het best. Geen speld tussen te krijgen.

17 oktober 2006

Liedjes

heideL.jpgAl een week lang teister ik mijn omgeving met liedjes. Ik zing, en ik kan helemaal niet zingen. Bovendien zijn het stomme liedjes, leuke liedjes kan ik nooit onthouden. Het begon allemaal met Is this the way to Amarillo. Toch best een aardig liedje, maar na een keer of tachtig riep iemand achter me venijnig: Nee, ik weet niet of this the way to Amarillo is, en hou er nou eens verdomme mee op! Vervolgens kwamen De duifjes op de Dam, sjalala-lie en zelfs Het Marsipulami-lied (hoeba hoeba hoeba hop) is aan de beurt geweest.
Sinds maandag zing ik: Hallo hallo, wij zijn de hei-de zangers, eig'lijk be-hangers. Ik probeer daarbij zoveel mogelijk door m'n neus te zingen, want dat deed André van Duin ook.

16 oktober 2006

Life

lifeL.jpgGet a....?

15 oktober 2006

Amsterdamse Bos

amsterdamsebosL.jpgKinderhumor in het Amsterdamse Bos: Ik zie een eikel! Waar? Daar waar jij staat!

14 oktober 2006

Zuurstof

zuurL.jpgAch, make-up, het is niet echt iets voor mij. Ik heb een oogpotlood en mascara en die twee zijn al moeilijk genoeg op de juiste plaatsen aan te brengen. Een jaar of vier geleden werd zelfs voor mij duidelijk dat mijn gezicht meer wilde dan een pot Zwitsal babycreme, dus nu heb ik een potje van een echt merk. Dat is het. Oogpotlood, mascara en het potje.
En soms heb ik een zuurstofmasker van dr. van der Hoog. Dat het poeder van deze dokter komt heb ik onthouden nadat ik eens iets van zijn collega op m'n hoofd had gesmeerd, en nog dagenlang met gemene rode bultjes in m'n gezicht heb rondgelopen. Knap je niet van op.

Dat zuurstofmasker is gewoon een klei-toestand die je op je gezicht kunt smeren. Het is trouwens raadzaam eventueel aanwezige kinderen ergens op bezoek te sturen, want een ontmoeting met kleimonstermoeder is al gauw goed voor een getraumatiseerde jeugd. Goed. Kinderen uit de buurt, klei op hoofd en gaan liggen. Ont-span. Binnen twee minuten is de klei hard en trekt je hele gezicht samen. Het is niet echt een tof gevoel, en je vraagt je af wanneer het zuurstofgedeelte nou komt want je stikt er bijna van. Je weet namelijk wel dat je door je neus en mond kunt ademhalen, maar met al dat pleister op je kop ben je snel de weg kwijt. Het moet er tien minuten op, maar na acht denk ik meestal dat de tien minuten om zijn, dus dan mag het eraf. Vind ik. Als je alle kleismurrie verwijderd hebt, en je kijkt in de spiegel, schrik je je rot. Daar staat een frisse versie van jezelf! Hoe kan dat! Zuurstof dus. Na een zuurstofmaskerklei-sessie begrijp ik ineens een microscopisch klein beetje van Michael Jackson. Niet dat dat nou een doel in m'n leven is, maar toch.

13 oktober 2006

Fietsfabriek

fietsfabriekL.jpgDe vrouwen op het terras hadden alledrie een baby bij zich. De een verpakt in een wipstoeltje, de anderen in sjieke kinderwagens. Op tafel lagen baby-spullen. Flesjes, rammelaars, speentjes, luiertassen. Een van de vrouwen kwam terug met drie koffie's en begon verontwaardigd te orakelen.

Soms denk ik dat er in Amsterdam alleen maar aso's wonen. Moet je nou eens kijken wat een hoop fietsen hier staan! Allemaal fietsen en overal maar neergepleurd. En het ergste is dat je in Amsterdam wel met de fiets moet! Je wilt toch ook het milieu een beetje ontlasten. Wat moet je trouwens in Amsterdam zonder fiets? Laag overvliegen of zo? Wat een klere-bende, al die fietsen hier! Je kan hier toch niet meer normaal lopen?!

De babies begonnen te pruttelen en de vrouwen braken hun kampement op. De verontwaardigde vrouw ging haar fiets vast van het slot halen. Het was geen gewone fiets, maar zo'n joekel van een Evelien-bakfiets met blommen. De bakfiets nam zoveel plaats in beslag, dat er met gemak vijf fietsen op de plek hadden kunnen staan. Van die aso-fietsen, zeg maar.

12 oktober 2006

Herhaal

torenL.jpgNa een intensieve trainingsweek zit mijn hoofd vol met informatie, tips en truuks. Een van de wetenschappelijk bewezen truuks is, dat mensen iets onthouden nadat je het zes keer hebt verteld. Niet vijf, niet negen, maar zes. Dus bij deze.

Er komen boekjes! Er komen boekjes! Er komen boekjes! Er komen boekjes! Er komen boekjes! Er komen boekjes!

Er komen boekjes van Digi van de Dag. Zo, en met deze aankondiging moeten jullie het even doen, want we draaien nog proef. In de tussentijd kan ik dan mooi dit stukje nog zes keer herhalen.

10 oktober 2006

Webloggen voor collega's

bessenL.jpgAf en toe ben ik niet goed snik. Meestal ben ik gelukkig heel erg snik, dus de balans is er nog. Alleen vanochtend had ik even een aanval van ernstige niet goed snikkerigheid. Geboren uit paniek en zenuwen, de ideale voedingsbodem voor tijdelijke tunnelvisie. Vanochtend moest ik namelijk onverwacht een presentatie geven. Ik ben geen Linda de Mol, maar kleine presentaties zo her en der, dat doe ik zomaar. Het gaat pas fout als er geconcentreerd op me wordt gelet. Vind ik niet fijn, al die ogen. Op mij, brrr. Binnen een minuut komen dan de vlekken, de spastische handbewegingen, het gewiebel op m'n benen en de overslaande stem. Het liefst wil ik iedereen bevelen de andere kant uit te kijken, maar op zo'n moment heb je niets te bevelen, je gaat er maar aanstaan en al doende leert men. Zeggen de mensen die men zijn. Ik verzon snel een onderwerp, schreef in drie minuten een kop- en staartverhaaltje met steekwoorden en alles, en wachtte hyperventilerend de rustige en gedegen presentatie van mijn voorganger af. Mijn onderwerp, daar ging het mis. Mijn onderwerp was namelijk webloggen. Je verzint het niet. Na wat algemeen gebrabbel ging ik natuurlijk ook mijn eigen weblog bespreken. Dat ik dat had en waarom het zo leuk is, en hoteldeboteldebulder met overslaande stem zo verder.

Je weblog aan collega's prijsgeven.
Niet goed snik.
Dus zo las mijn juf het stukje van gisteren over haar eigenste Jip & Janneke-etui, lazen we gezamelijk het commentaar erop, en scrollde mijn collega's gezellig door dit log dat angstaanjagend groot via een beamer op een scherm werd geprojecteerd.
Eigenlijk is het te gek voor woorden, bedacht ik me later. Mijn vrienden weten van dit log, het halve www-universum mag weten dat ik dit doe, maar van de wetenschap dat mijn collega's meelezen krijg ik buikpijn. Belachelijk. Net zo belachelijk als bang zijn voor een presentatie.
Dus: welkom collega's! Speciaal voor jullie dit rustgevende bosje herfstbesjes.

09 oktober 2006

Jip & Janneke

jipL.jpgDe mevrouw die ons deze week leert lesgeven houdt niet van wollig taalgebruik. Doe het alsjeblieft in Jip & Janneke-taal, anders begrijpt geen hond je! Om haar standpunt duidelijk te maken, heeft ze haar stiften meegenomen in een roze Jip & Janneke-etui. Met die stiften schrijven wij leerdoelen en lesprogramma's op een Flap-over. In haar eigen draaiboek schrijft ze echter Flip-over. Naar goed Jip & Jannekegebruik heet het ding nu een FlipFlap. Hartstikke helder.

07 oktober 2006

Hert

hertL.jpgWaar heb je je hert met de woorden? Ik stuur hem wel even via de mail, zei hij. Tegenwoordig kan ik het allemaal niet meer zo volgen. Dat is niet erg, hoogstens een beetje jammer.
Maar: Hate-Love-Fate-Fill-Kill-Fuck-Fail. Dat vind ik na al die jaren nog steeds bloedmooi.

06 oktober 2006

Slungel

slungel1L.jpg

Kaartenhuis

afsprakenL.jpgHet zit vaak helemaal dichtgetimmerd. Tandarts voor beugeltandarts. Werktraining precies om schooltijden heen, met eerder weg mogen en vrije dagen en oppas en inhaalmanoeuvres. Oudergesprekken onder werktijd en dan weer terug, boodschappen voor sport en erna eten. Mijn agenda is een soort spoorboekje. Als er een trein uitvalt, dondert het hele kaartenhuis in elkaar. Ik ben net station Utrecht-CS tijdens spitsuur. En straks liggen er vast ook bladeren op de rails, krijgen we dát weer.

05 oktober 2006

Dierendag

bakjeL.jpgGisteren was het werelddierendag. Maar dat vieren wij al jaaaaaaren op 5 oktober. (sorry teun)

Beeld

beeldL.jpgZij de losbol, ik de verstandige. Zo zien mensen ons. Maar zij is degene met het stevige prive-leven, en ik de losgeslagen collega. Mensen zien liever een gescheiden vrouw op oorlogspad, dan een vrijgezel die allang geen vrijgezel meer is.
We moeten allebei solliciteren. Er hangt veel van af. Het beeld dat men van ons heeft slaat nergens op. Als jij nou eens een jurk aandoet, en jij nou eens laat zien wat je dwars zit. Niemand weet van onze prive-therapie. Morgen moeten we allebei ten tonele verschijnen bij mensen die het schijnen te weten. Wat moet ik deze wildvreemde meneer in godsnaam vertellen zonder mijn toekomst op het spel te zetten? Wil deze meneer wel weten van mijn daadkracht en mijn dromen? Of gaat hij me leren me te voegen naar het patroon dat van mij wordt verwacht? Ik wil morgen een aardige meneer zonder oordeel, en zonder besluit. Hij heeft me geschreven dat dat hij wil weten wat ik wil met mijn leven. Hij kan het krijgen. Ik ben in de war, zal ik zeggen. Hij heeft er vast op doorgeleerd om daar een passend antwoord op te kunnen geven.

03 oktober 2006

Bellen

bellenL.jpg

02 oktober 2006

Onthaasten

schonedagL.jpg*Kattaklop* In galop de dag door. Op de fiets in de stromende regen bedacht ik me dat sporten nog niet tot de mogelijkheden behoort. Sorry meneer BuikBillenBenen-Brigade van de sportschool, maar mijn trouwe metgezel (Virus genaamd) zegt dat ik op de bank moet onthaasten. En waarmee kun je dat beter doen dan met de onthaastfilm bij uitstek: Het is een schone dag geweest.
Ik maak hier niet graag reclame voor mijn werkgever, maar moet je nou eens zien wat een mooie verzameling: Kalverliefde. Het is ineens herfst en de kachel mag straks aan. Dan is Kalverliefde nog niet zo'n slecht idee. Liefde trouwens ook niet.

01 oktober 2006

Oma

lerenbreienL.jpgOma kan heel goed breien, en doet hem voor hoe het moet. Insteken, omslaan, doorhalen, af laten gaan. Oma heeft ook een breikabouter in haar breimand. Een breikabouter in de breimand zorgt voor goeie breisels. Of zo gaat het verhaal tenminste. Dit alles leerden wij in het mooiste tuintje van Nederland. Oma's tuin. Met vijgen, en grote struiken thijm en frambozen en ergens tussen de druif een Blauwe Winde. Zucht. Een Blauwe Winde. In Frankrijk zie je vaak hekken vol met Blauwe Winde. Ik ken geen romantischer bloem, en geen mooiere kleur blauw.