***detslife's digi van de dag***

Af en toe ben ik niet goed snik. Meestal ben ik gelukkig heel erg snik, dus de balans is er nog. Alleen vanochtend had ik even een aanval van ernstige niet goed snikkerigheid. Geboren uit paniek en zenuwen, de ideale voedingsbodem voor tijdelijke tunnelvisie. Vanochtend moest ik namelijk onverwacht een presentatie geven. Ik ben geen Linda de Mol, maar kleine presentaties zo her en der, dat doe ik zomaar. Het gaat pas fout als er geconcentreerd op me wordt gelet. Vind ik niet fijn, al die ogen. Op mij, brrr. Binnen een minuut komen dan de vlekken, de spastische handbewegingen, het gewiebel op m'n benen en de overslaande stem. Het liefst wil ik iedereen bevelen de andere kant uit te kijken, maar op zo'n moment heb je niets te bevelen, je gaat er maar aanstaan en al doende leert men. Zeggen de mensen die men zijn. Ik verzon snel een onderwerp, schreef in drie minuten een kop- en staartverhaaltje met steekwoorden en alles, en wachtte hyperventilerend de rustige en gedegen presentatie van mijn voorganger af. Mijn onderwerp, daar ging het mis. Mijn onderwerp was namelijk webloggen. Je verzint het niet. Na wat algemeen gebrabbel ging ik natuurlijk ook mijn eigen weblog bespreken. Dat ik dat had en waarom het zo leuk is, en hoteldeboteldebulder met overslaande stem zo verder.

Je weblog aan collega's prijsgeven.
Niet goed snik.
Dus zo las mijn juf het stukje van gisteren over haar eigenste Jip & Janneke-etui, lazen we gezamelijk het commentaar erop, en scrollde mijn collega's gezellig door dit log dat angstaanjagend groot via een beamer op een scherm werd geprojecteerd.
Eigenlijk is het te gek voor woorden, bedacht ik me later. Mijn vrienden weten van dit log, het halve www-universum mag weten dat ik dit doe, maar van de wetenschap dat mijn collega's meelezen krijg ik buikpijn. Belachelijk. Net zo belachelijk als bang zijn voor een presentatie.
Dus: welkom collega's! Speciaal voor jullie dit rustgevende bosje herfstbesjes.