In juli, terwijl ik met mijn lief in een smurfenhuis de voordelen van een regenachtige vakantie ontdekte, ging de telefoon. Mijn stedentripvriendinnen hadden een plan en of ik even wilde beslissen of ik daaraan mee wilde doen. Dublin, eind september.
In de roes van de regen zei ik: tuurlijk!
Thuis lag er een ticketachtig ding in de mail en een plaatje van het hotel. Oh mijn god, waar ligt Dublin? Dit klinkt dom en dat is het ook. Ik googlede en het bleek om Ierland te gaan. Ierland, het land van de whiskey en de fiedeldiedom-muziek. En van de regen en de mist en er was ook iets met gevaarlijke cliffen en rotsen waar je zomaar vanaf kon lazeren als je niet uitkeek.
Mijn stedentripvriendinnnen verwijten mij dat ik nooit aan goeie voorpret doe. Dat klopt. Daar staat tegenover dat ik gedwee achter iedereen aanhobbel, bijna alles leuk en lekker vind en van verrassing in verrassing val. Met als hoogtepunt dieptepunt de opmerking aan het einde van de Ramblas in Barcelona: Hee! Barcelona heeft een haven! Ik bedoel maar.
Blind stap ik in het vliegtuig, aan het gangpad met een boek onder m'n neus opdat het gevlieg geheel geruisloos aan mij voorbij zal gaan. Blind vertrouw ik op het voorwerk van het stedentripteam, blind volg ik naar een museum, een kroeg of een toeristische bezienswaardigheid. Ik bestijg, onderga en vind het allemaal prachtig. Als oudste van het stel, gedraag ik me nog het meest als een blije kleuter.
Ik ben dus een waardeloze voorpretter, maar ik heb bedacht dat ik ga laten zien dat ik een goeie napretter kan zijn. Ik ga een reisverslag maken. Van A tot Z, met foto's van bezienswaardigheden, verslag van eetperikelen, de turbulentie, de matrassen in het hotel, het gesnurk van mijzelf of van de buurvrouw, het weer, de kleine ergenissen en de lol. De hele rattaplan zal hier (enigszins gecensureerd want de reis betreft vijf vrouwen) beschreven worden. Mijn hemel, waar begin ik aan.
Vandaag pak ik mijn reistas in, mijn hutkoffer mag niet mee want te zwaar en te duur en belachelijk voor vier dagen. Bummer. Ik hou erg van mijn hutkoffer en leef met het motto beter mee verlegen dan om verlegen. Vanmiddag heb ik dus inpakstress en daarna word ik opgehaald in een piepklein rood autootje om de eerste nacht van dit avontuur op matras-X in het huis van de grootste researcher door te brengen. Morgen, in alle vroegte, slepen we de hele mikmak de trein in en ga ik in de vliegtuigontkenningsfase. To be continued, fiedeldiedom.