Miranda
Ik ben een sucker voor Grey's Anatomy. Alle afleveringen gevolgd en zelfs nu probeer ik op het kinderspitsuur rond 19.00 uur zoveel mogelijk herhalingen te zien. Kweenie wat het is met die serie, het is iets met de vrouwen. Die hele dr. Mc Dreamy of Mc Steamy kunnen me gestolen worden, ik ben niet zo bevattelijk voor overduidelijk schoon.
Het zijn de vrouwen en in het bijzonder: Miranda. Dokter natuurlijk, donker, niet belachelijk mooi maar slim en koppig en lief voor mensen die het verdienen. En duidelijk. Altijd: duidelijk.
Ze gaf me maandag ongewild de tip van de week: stare them down. Als je iets wilt, iets perse wilt en je weet dat het een hachelijke onderneming wordt: toch vragen en neer-staren.
Neer-staren is aankijken. En dan bedoel ik: Echt Voluit Aankijken. Ook als je het gat onder je voeten al voelt groeien, ook al weet je dat je iets wil dat nooit gaat lukken, ook al denk je, waarom ben ik hier en niet veilig op Mars desnoods zonder water: Aankijken en vooral, blijven kijken.
Ik ben van het teneergeslagen soort, van het ehm sorry, maar ik heb echt iets te zeggen- soort. Ik ben ook van de categorie- tot hier en niet verder en dan gaan er gelijk stoelen door de ramen. Niet grijs, niet doordacht maar zwart-wit en vooruit met de geit. Soms is dat geen bruikbare eigenschap. Soms moet je handig zijn, iets weten over impact en overkomen, iets weten over strategie. Niet mijn gebied, ik doe meestal maar wat, in de politiek was ik niet alleen een lampekap genoemd, maar een rechtstreekse totale trut. Miranda, die actrice uit Grey's Anatomy, leerde me van de week dat Aankijken in crisis helpt en dingen voor elkaar krijgt. Een actrice met een script godbetert, maar pragmatisch als ik ben testte ik het eens uit.
Aankijken, en blijven aankijken werkt. Niet perse om je wensen ingewilligd te krijgen, niet perse voor instant resultaat, niet perse om de impact, maar het werkt. Voor iets als zelfrespect.