« juli 2008 | Main | september 2008 »

27 augustus 2008

Miranda

MirandaL.jpgIk ben een sucker voor Grey's Anatomy. Alle afleveringen gevolgd en zelfs nu probeer ik op het kinderspitsuur rond 19.00 uur zoveel mogelijk herhalingen te zien. Kweenie wat het is met die serie, het is iets met de vrouwen. Die hele dr. Mc Dreamy of Mc Steamy kunnen me gestolen worden, ik ben niet zo bevattelijk voor overduidelijk schoon.
Het zijn de vrouwen en in het bijzonder: Miranda. Dokter natuurlijk, donker, niet belachelijk mooi maar slim en koppig en lief voor mensen die het verdienen. En duidelijk. Altijd: duidelijk.
Ze gaf me maandag ongewild de tip van de week: stare them down. Als je iets wilt, iets perse wilt en je weet dat het een hachelijke onderneming wordt: toch vragen en neer-staren.
Neer-staren is aankijken. En dan bedoel ik: Echt Voluit Aankijken. Ook als je het gat onder je voeten al voelt groeien, ook al weet je dat je iets wil dat nooit gaat lukken, ook al denk je, waarom ben ik hier en niet veilig op Mars desnoods zonder water: Aankijken en vooral, blijven kijken.

Ik ben van het teneergeslagen soort, van het ehm sorry, maar ik heb echt iets te zeggen- soort. Ik ben ook van de categorie- tot hier en niet verder en dan gaan er gelijk stoelen door de ramen. Niet grijs, niet doordacht maar zwart-wit en vooruit met de geit. Soms is dat geen bruikbare eigenschap. Soms moet je handig zijn, iets weten over impact en overkomen, iets weten over strategie. Niet mijn gebied, ik doe meestal maar wat, in de politiek was ik niet alleen een lampekap genoemd, maar een rechtstreekse totale trut. Miranda, die actrice uit Grey's Anatomy, leerde me van de week dat Aankijken in crisis helpt en dingen voor elkaar krijgt. Een actrice met een script godbetert, maar pragmatisch als ik ben testte ik het eens uit.
Aankijken, en blijven aankijken werkt. Niet perse om je wensen ingewilligd te krijgen, niet perse voor instant resultaat, niet perse om de impact, maar het werkt. Voor iets als zelfrespect.

24 augustus 2008

Lucht

luchtballonL.jpgEn er was een luchtballon voor mijn raam. Wat wil een mens nog meer. Lamsstoofpot en een luchtballon. En er waren "wilde" konijnen bij het raam van het ziekenhuis waar mijn moeder herstelt. "Wilde konijnen", mijn moeder hoopte dat de kinderafdeling hetzelfde uitzicht had.
Mijn moeder mag morgen weer naar huis, ik zit in mijn eigen huis en kan weer niet slapen. Mag ik alsjeblieft in een bedje met uitzicht op konijnen? Konijnen zijn zo saai, dan moet het toch lukken.

Lam

lamsvleesL.jpgEr was een lamsstoofpotje op Blijburg. Zo belachelijk lekker dat ik aan de kok ben gaan vragen waarom het zo lekker was. (citroen/sinaasappelschilletjes mee laten stoven)

20 augustus 2008

Vier jaar

pappa4L.jpgGisteren was het vier jaar geleden dat mijn vader overleed. Vier jaar later, dan hoef je daar toch niet zo'n last meer van te hebben. Denk je dan. Ik weet niet wat er gisteren gebeurde. Misschien was het dat andere gesprek over een nabije dood, of de hectiek van deze periode. In elk geval kwam gisteren de hele film weer voorbij. Soms is doodgaan hard werken, en mijn vader kreeg daar zijn portie van. Die film.
Ik kon gisteren niet naar zijn graf maar er schijnen paarse viooltjes te zijn geplant. Mijn moeder moet morgen naar het ziekenhuis en maakte zich zorgen of de viooltjes wel genoeg water zouden krijgen. Dan is zo'n waardeloze zomer ineens toch ergens goed voor.

Glas

glasL.jpgOngeveer honderd jaar geleden nam ik een aantal glazen mee uit Frankrijk. (links) Zoals zovelen waarschijnlijk, want de glazen doken al snel in veel cafe's en restaurants op. Je krijgt er espresso in (kleintjes) of koffie-verkeerd (iets groter) en tegenwoordig wordt er de ultrahippe muntthee in geserveerd. (grootst) Of wijn en dan in alle maten.
Dit jaar nam ik een verzameling varianten mee. (rechts) Bijna dezelfde glazen maar dan op een voetje en alleen geschikt voor wijn. Prima glazen, goede grootte en niet zo ielig. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat half Nederland dit exemplaar voor de neus krijgt. Alhoewel: ze zijn niet stapelbaar en ik heb voldoende horeca-ervaring om te weten dat dat niet handig is.
Toch zou ik bij een volgend cafebezoek mijn wijn wel uit het nieuwe glas willen krijgen. Zo'n voetje heeft wel wat.

16 augustus 2008

Rooie rugzak

spullieL.jpgIn de eerste paar maanden van zo'n verliefdheid is het allemaal nog goed te doen. Je bent zo vaak mogelijk bij elkaar, en als er dan echt, echt, echt niks anders op zit dan alleen te slapen, sms je je helemaal voorbij. Telefoon is ook zo'n handig apparaat, alhoewel de stem dan weer zoveel verlangen oproept, dat je ineens weer middenin de nacht in een taxi zit. In deze hele logistieke operatie moeten ook nog twee kinderen, werk en nevenaktiveiten worden gepropt, maar daar draai je al die handen niet voor om. Kortom: geen berg (of zee) te hoog, wat moet dat zal gebeuren en waar-ben-je wordt onmiddellijk omgezet in aktie.
Maar nu ruim een half jaar verder wordt de chaos alsmaar groter en wij best een beetje moe. Waar eten we vanavond? Heb jij de kinderen? Ik wil eigenlijk even alleen zijn, maar dan zie ik je pas over drie dagen weer, godver. Om nog maar te zwijgen over vreemde geuren uit twee koelkasten, rottend fruit, nooit de tampons op de plek waar het begint, telefoonoplader in het verkeerde huis, alleen slippers bij je terwijl je 's avonds nog op pad gaat en het ineens sokkenweer is geworden. En als ik de pil had geslikt, was ik vast al zwanger geweest want de pil is regelmaat.
Wij leven dus uit twee rugzakken, twee rooie om precies te zijn. In die rugzakken zitten standaard de meest noodzakelijke dingen: ondergoed, tandenborstel en eigen tandpasta (die van hem is vies), een T-shirt, een trui, sokken, opladers die vanalles opladen, een boek (belachelijk, alsof je gaat lezen als je elkaar dan eindelijk kunt zoenen > boek moet eruit) een voorraadje tampons en andere vrouwenspullen, scheerzooi, deo's en weetikveelwatnognietmeer.
Het stadium van de Eigen Plank zijn we al voorbij. Je kunt allebei nog zo'n leuke Eigen Plank in ieders huis hebben, die plank moet wel bevoorraad. Via de rooie rugzak dus. Sleep.

Af en toe verzucht ik dat we de hele zooi maar in een huis moeten gooien. Dat is handig. Als iedereen dan aan het rennen is, zie je elkaar tenminste nog bij een maaltijd, of in bed. Maar ik heb net zestien jaar samengewoond en dat wilde ik dus nu even niet. En beiden zijn we eigenlijk nogal gesteld op onze eigen ruimte. En willen we onze vrienden niet altijd met elkaar zien. En willen we soms diagonaal in ons eigen bed kunnen liggen. Of tot drie uur 's nachts muziek luisteren of suffen, of gewoon: alleen zijn. En onze rooie rugzakken uitmesten.

Van de week kwamen we tot de conclusie dat we maar met een clubje bij elkaar moeten gaan wonen. Ieder in z'n eigen huis, maar dicht bij elkaar. Dat idee had ik twintig jaar geleden ook al, blijkbaar ben ik in al die jaren niet zo veranderd. Maar dat is godsonmogelijk. De woonruimte, de plek, het geld, het is er allemaal niet. Dus totdat we rijk zijn, rennen we met rooie rugzakken in het rond. Een beetje moe, maar nog steeds smoorverliefd. En dan ga ik nu mijn spullen weer bij elkaar zoeken. Extra gympen voor de Parade vanavond denk ik. En die broek van hem die weer terug moet. En moet m'n regenjas mee?

12 augustus 2008

Shittospoeppos

autorijmolenL.jpg
Wat hebben wij toch heftige levens zeg, verzuchtte ik tegen de vriendin met hetzelfde tempo. Ja, zegt ze, en haal maar gewoon adem want dit blijft zo.
Vandaar een minibericht met een autorijfoto. Voor het uitzicht.

04 augustus 2008

Educatief

vakantiemuseumL.jpgOmdat ik weer als een gek aan het werk ben, hier nog een vakantieverhaaltje. Zodat het niet zo lang geleden lijkt.
Op vakantie doen wij niets. Niets belangrijks in elk geval. Of je moet zwemmen, in de zon hangen, naar de markt gaan en boeken lezen ultra-belangrijk vinden. Maar omdat we in de Bourgogne waren vonden we dat we op z'n minst wel een uur aan iets-met-wijn konden besteden. Buiten het opdrinken natuurlijk. Dus op naar het wijnmuseum in een dorpje waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Het wijnmuseum werd bestierd door een buitengewoon enthousiaste meneer die ons met handen en voeten alles over persen en vaten probeerde uit te leggen. We hadden pech, we waren niet de enigen die van zijn bijzondere rondleiding mochten genieten. Er was nog een Nederlands gezin. Zo'n gezin dat je in het dagelijks leven flink omzeilt, maar gezien de kleine ruimte was er geen ontkomen aan. Het gezin bestond uit vader, moeder en twee zoons van dezelfde leeftijd als die wij hadden meegesleept. Zo kon je in een klap duidelijk het verschil in Gezin zien en dat was eerst grappig en later tenenkrommend. Deze mensen waren intelligent en lieten geen moment onbenut om dat tentoon te spreiden. De oudste zoon moest in zijn brugklas Frans moeilijke vragen stellen; de vader had een bijna professionele fotocamera met flitsinstallatie om z'n bepolode nek hangen (vast duur maar het beste merk) en de moeder legde bij ieder dingetje Iets Uit. Haar enige makke was dat ze slecht Frans verstond, dus vaak stond ze maar wat educatiefs voor zich uit te bazelen terwijl haar jongens gedwee opletten.

Na vanalles over wijn en oud en zwaar en paardenkracht, kregen wij een ander zaaltje in het vizier. We slopen naar binnen, de enthousiaste rondleider achterlatend bij het educatieve Gezin. In de ruimte was een dorp nagebouwd, met allerlei zorgvuldig verzamelde attributen uit een ver verleden. Midden in de ruimte stond een enorme houten muziekkapel. Met kroonluchters en bloemenversiersels en houten hekjes en alles was even prachtig. Ergens aan de muur hing een oude foto van diezelfde muziekkapel in het echte dorp. We waren helemaal vol van die muziekkapel en dat bleef niet onopgemerkt. De enthousiaste museumeigenaar legde vol vuur uit dat de muziekkapel niet origineel was, maar een door hemzelf nagebouwde replica. Van geknipte conservenblikken, oud hout en meer gescharrel was hij al sinds jaar en dag bezig de oude afgebrande muziekkapel aan de hand van foto's in ere te herstellen. We luisterden ademloos, kregen steeds meer besef van het levenswerk van deze man en de bewondering steeg met de minuut.

Het Gezin had inmiddels ook de muziekkapel ontdekt. Niet gehinderd door enige kennis begon moeder een heel verhaal. Dat deze muziekkapel vroeger in het dorp had gestaan en dat ze hem hier naar binnen hadden gesleept en Kijk toch eens hoe mooi de mensen dat vroeger wisten te maken! Echt vakmanschap, dat zie je tegenwoordig niet meer. Dat was het moment dat we ons niet meer konden beheersen. Op venijnige toon deelde mijn gezelschap de vrouw mee dat ze maar wat uit haar duim stond te zuigen en leverde het ware verhaal. Binnen twee seconden schakelde ze over op een nieuwe versie, dit keer met de juiste kennis, maar met dezelfde drammerigheid als het hele uur ervoor. Toen de man daarna graag een foto wilde maken van zijn gezin bij oude wijnvaten in de kelder en hij te horen kreeg dat hij niet mocht flitsen, zijn we weggegaan. Deze zichtbare teleurstelling konden we er echt niet meer bij hebben.

We hebben de aardige museumeigenaar hartelijk bedankt, hem een flinke duit in het museumzakje meegegeven en zijn drie meter buiten het museum even hard gaan gillen. En toen was het natuurlijk al snel weer tijd voor zon, cafe au lait en twee coca's op een terras. Daarna sloegen we een fijne fles Bourgogne in en vertelden we onze kinderen dat dat heel erg lekker was. Ook heel educatief, vonden wij.

02 augustus 2008

Harry the Hedgehog

HarryL.jpgHarry de egel heette al snel Harry the Hedgehog. Engels ja, omdat de persoon die middenin de nacht als eerste kennismaakte met het dier in geval van consternatie nog wel eens wil teruggrijpen naar zijn moedertaal. En die dubbele H's klinkt als een spannend kinderboek, vonden wij. De eerste nacht werd ik in elk geval wakker van mijn gezelschap dat te hard voor een camping KSSSHT!! stond te roepen. Ik kroop uit mijn slaapzak en trof buiten een man in gevecht met een bewegende vuilniszak. Harry (toen nog gewoon: egel) zat in onze vuilniszak en maakte daar nogal veel geirriteerd lawaai bij. Bovendien wilde hij er niet meer uit, vandaar het middernachtelijk ge-ksssht! De vuilniszak werd met egel en al verplaatst naar een veldje verderop en daarmee was het voor de eerste nacht basta.

Maar iedere daaropvolgende nacht kwam Harry weer langs, op zoek naar vuilnis, wat voor hem blijkbaar een heel andere betekenis had. De vuilniszak werd standaard op de auto geplaatst en dat leek ons afdoende. Dachten we. Want Harry was het er niet mee eens en ging iedere nacht luid kuchend en hoestend op zoek naar resten mensenvoedsel. Toen ik aan mijn buurvrouw vroeg of zij Harry inmiddels ook kende, bleek dat zij diezelfde dag het dier opgerold in een struik had aangetroffen. Zijn stekels zaten vol met resten spagetti, inclusief saus. Hun avondeten van de dag ervoor.

Harry heeft iedere nacht rond onze tenten gescharreld. Het wende wel. Ofzo. De laatste avond stond hij ineens voor m'n neus. Hij keek mij aan en ik hem, en dat was voor hem de normaalste zaak van de wereld. Harry liet zich rustig fotograferen en deed vervolgens zijn gebruikelijke ronde. De kinderen waren blij met de foto. Harry was niet alleen meer een rotgeluid maar eigenlijk een heel grappig diertje. Ik hoop dat de volgende bewoners van onze plek daar ook zo over denken en geen verstandige campingschep bij zich hebben.

(toen ik vannacht eindelijk sliep heb ik idioot gedroomd van Harry. Harry was ons huisdier geworden en moest meegesmokkeld naar Nederland. Dat was nogal een gedoe, met al die stekels)

Molen

oranjemolenL.jpgTien dagen lang om elf uur 's avonds in de slaapzak en nu ben ik thuis en kan ik niet slapen. Misschien komt het door de oeverloos lange autotocht van vandaag, in m'n hoofd lijkt het nog alsof ik rij. Of is het net zoiets als je de hele dag hebt gevaren en je aan land nog wiebelt op je benen, ik weet het niet. Onderweg in Nederland kwamen we voorbij een rijtje windmolens. Er zijn mensen die windmolens een verstoring van het landschap vinden, maar ik hou erg van windmolens. Deze is ook nog oranje, wat wil je nog meer.
Ik ga proberen te slapen op mijn echte stille bed. Zonder luchtbedgewiebel, zonder muggen en mollen en zonder Harry de egel die ons iedere nacht kwam bezoeken en daarbij kuchte als een bootwerker. Op de laatste avond maakte ik eindelijk een foto van Harry. Gewoon lang genoeg bij de gaslamp blijven zitten en op het gekuch afgaan. Harry was helemaal niet schuw, gewend aan kampeerders met fijne vuilniszakken om in te grutten. Morgen een foto van Harry.