***detslife's digi van de dag***

Mijn kinders en hun vader zijn alweer een paar dagen terug. Ze hadden veel kadootjes voor me meegenomen. Maar het grootste kado was dat ze me misten, maar ook een wereldtijd hebben gehad. Leek me wel een goede combinatie. Ik sloot ze dus met liefde en heel benieuwd naar al hun verhalen in m'n armen. Die verhalen sijpelen hier nu zo door de dag heen. Eerst waren er nog bergen, van je hup-hup en toen-deden-we-dat-en-zus. Nu klinkt er: weet je eigenlijk wel dat we heel erg naar de Big Ben hebben moeten zoeken? Pappa rijdt echt veel makkelijker links dan rechts. En vooral: ik wil een eitje bij m'n ontbijt. Oh. Okee.

Posted by odette at 11:22 pm | Permalink | Comments (0) | TrackBacks (0)

Het oude huis is, ondanks de trip naar Engeland, niet helemaal onbemand. Het huis wordt nog immer bekaterd door Teun, en daar zorg ik dus voor. Naast voor dat jonge grut hier, waarvoor ik zieligheid overwin en dus keurig vier keer per dag een slijmerig zalfje in vier oogjes pruts.

Teun heeft iets blaas-en nierderigs waarvoor hij al sinds jaar en dag een speciaal dieet volgt. Het kan zijn dat ik het tijdens de bliksembezoekjes niet gezien heb, maar nu viel het me pas goed op: Teun lijkt nog het meest op een uit de hand gelopen walrus. Hij is dik, heel erg dik. Niet leuk dik, of JanJansenKinderenKater-dik, maar ongezond en alarmerend bol. Dit kan niet komen van dat anderhalve brokje of dat knetterdure zakje met verantwoord spul, Teun wordt ergens bijgevoerd.
Dus ik heb mij geworpen op het verspreiden van verzoek-brieven. Met foto.
Het verzoek gaat ongeveer zo: Ja, ik weet dat Teun heel erg lief en knuffelig is, ik zie me zijn smachtende blik voor uw voordeur al helemaal voor me, maar wilt u hem alstublieft geen voedsel meer toedienen? Dus ook niet dat ene plakje leverworst of stukje kaas. En als u zelf een kat heeft, laat hem dan niet bij dat bakje Whiskas, Tom Poes of ander gruisveroorzakende zaken.
Ik twijfel nog of ik onder zal zetten: anders gaat hij gewoon dood.
Het is allemaal goedbedoeld van die mensen, en eerlijk is eerlijk: Teun is meesterlijk in het opzetten van het zielige-kat-smoelwerk. Maar soms is lief bedoeld niet de juiste manier. Soms moeten we gewoon een enorme schop onder de kont hebben. (maar dat zet ik er maar niet in, want dat is voor een andere categorie bestemd)

Posted by odette at 10:48 pm | Permalink | Comments (10) | TrackBacks (0)

Vanochtend in alle vroegte, we zaten om 07.00 uur aan de warme chocomel in de vertrekhal, begeleidde ik mijn kinderen en hun vader naar Schiphol. Ze vliegen voor de allereerste keer. Pappa niet, pappa vliegt z'n hele leven al van Nieuw-Zeeland naar Nederland en andersom dus die draait z'n hand niet om voor een vluchtje Amsterdam-Londen.
De hele week ben ik al bezig om ze te vertellen dat vliegen leuk is en dat je mooi uitzicht hebt en dat het vliegtuig af en toe kan schudden als in een bus, en dat het voor de rest nog het meest op een kalme versie van Walibi lijkt. Allemaal gelogen, een groot toneelspel, ik vind vliegen namelijk hartstikke eng. Maar dat mochten zij natuurlijk niet merken, dus ik kakelde opgewekt verder over dichte oren en kauwgum kauwen en dat het vast allemaal keileuk zou worden.
Wel. Het was niet keileuk, vanochtend in die grote hal. Twee huilende kinderen, waarvan er een niet zonder mij wilde vertrekken, en de ander huilde van de pijn in zijn stijve nek. Het was maar goed dat er geen camera-ploeg van Hello Goodbye rondhing; ik had me doodgeschaamd als ik het ontredderde tafereel later had teruggezien.
Aan de andere kant had iedereen kunnen zien dat deze moeder een acteercarriere is misgelopen. Zeldzaam pedagogisch verantwoord heb ik ze getroost en moed ingesproken zonder hun verdriet te overschreeuwen met geweldig opgewekte teksten.
Nu ben ik allang weer thuis en volg op de site waar ze in de lucht hangen. Straks zijn ze geland en krijg ik bericht hoe het gegaan is. En dan volgt de rest van de week: buikpijn vanwege het gemis, alle horrorscenario's rond -verdwalen en onder linksrijdende auto's komen- en wat een moeder zich al zo meer in het fantasierijke hoofd kan halen. Het gaat vast goed, ze hebben het vast leuk. Dat wordt de mantra van deze week. En vooral niet teveel kijken naar de twee knuffeltjes die mijn jongste zoon vergeten is, en hier op zijn bed worden bewaakt door twee katten.

Posted by odette at 09:54 am | Permalink | Comments (157) | TrackBacks (0)

Sinds gisteren officeel: vrienden. Of zoals mijn oudste zoon zo droog zei: ze hebben niemand anders dus ze moeten wel.

Posted by odette at 08:58 am | Permalink | Comments (4) | TrackBacks (0)

Nou sta ik erom bekend dat ik altijd nogal wat achterloop in De Techniek. Ik Twitter niet, ik heb geen Hyves-pagina, ik weet nog steeds niet hoe de mp3-speler op mijn telefoon werkt, en in mijn huis staat een gettoblastertje van veertig euri dat mij van muziek voorziet. Maar nu heb ik iets ontdekt, iets technisch nota bene, waar ik heel erg blij van word: het zelfscannen bij de AH-XXXXL.

In mijn buurt is geen Albert Heijn XXXXL, maar vorige week belandde ik ineens in dit boodschapwalhalla in een groot winkelcentrum op afstand. Bij binnenkomst is daar het bord met scan-apparaten. Het zijn kleine pistooltjes en je mag ze zelf vasthouden zonder dat je iemand kunt verwonden. We meldden ons aan bij het bord, legden het scanding in de babyblauwe boodschappenkar en gingen op weg. Ieder artikel scan je met het pistooltje en leg je in de kar. Op het scanpistool verschijnt wat je hebt gekocht, hoeveel het kost, of er korting op zit en: (hoera en in de gloria) het telt op wat je met al je geshop ondertussen al kwijt bent.
Geweldig.
Door het bliepje van het apparaat voelde ik me een volwaardig lid van het AH-kassalegioen en voor de rest leek het net alsof ik mijn boodschapgedrag eindelijk onder controle had. Er kwam geen kassa aan te pas maar een soort van inlever-afrekenmoment aan het einde van de rit. Je levert het scanpistooltje in, houdt je bonuskaart voor een scherm, je drukt op -ja, dit wil ik afrekenen-, en klaar is troela. (oh ja, je moet ook nog iets met je pinpas doen) In elk geval; geen rij, geen gedoe. Tegen de voor de zekerheid begeleidende AH-medewerkster riep ik enthousiast: spannend hoor! Ze moest lachen, waarschijnlijk was ik klant 467 van die dag die met glinsterende ogen haar bankrekening plunderde. Kortom. Ik ben best van De Techniek. Als het me zo uitkomt dan.

Posted by odette at 01:30 pm | Permalink | Comments (2) | TrackBacks (0)

Een van mijn meest dierbare collega's was de afgelopen maand op vakantie, precies in de periode dat alles rond mijn ontslag, het gedoe en het grote volhouden in volle gang was. Op de dag dat zij terugkwam, was ik er voor het eerst niet meer. De collega belde gelijk, maar ik kon haar niet te woord staan. Ze mailde me, hoe het me gaat en dat ze me wil spreken. Het was zij die me had gewaarschuwd voor het rouwproces na deze horror-ervaring. Ik had dat destijds weggewuifd onder het mom van: ik ben toch geen watje, ik kan de hele wereld aan en ik ga dit tot op de bodem uitvechten. Dat vechten, dat heb ik gedaan. Volgehouden ook, met opgeheven hoofd en zonder drama. Ik sla mezelf daarvoor niet op de borst, dit is de manier waarop ik lastige zaken aanpak. Niet zeiken, doorgaan en staan voor de dingen die je belangrijk vindt.
Nu zijn we een week verder en na haar mail kwamen er wat voorzichtige tranen. Geen aanleiding, gewoon, gedruppel uit m'n ogen. Ik begreep niet goed waarom het kwam, en waarom juist op dat moment.
Vanmiddag liepen de mandieblijft en ik door het zonnige herfstweer. We liepen lang, door het park, langs het water, zaten aan de rand van een meertje, het was een mooie middag. Bij een thee op het strand vertelde hij me dat hij vanavond weer naar zijn eigen huis zou gaan, er lag nog allerlei werk en ongeopende post dat nodig uitgezocht moest worden. Een heel normaal en logisch besluit, ik ga naar huis want ik moet nog een hoop doen. Maar bij mij was het hek van de dam, tranen met tuiten, huilen huilen huilen, we schrokken er allebei van. Ik probeerde weer te ontdekken waar deze waterval vandaan kwam en waarom juist op dit moment.
Het grote volhouden heeft me ingehaald, het is de allergrootste valkuil waar ik vierkant ingetrapt ben. Ik wiebel en waggel een beetje door de tijd en iedere onverwachte wending is me teveel. Ik kan even niet meer meewuiven met de dingen die gebeuren. Dat is lastig, maar omdat ik het nu weet, kan ik er rekening mee houden. Geen verrassingen, ik wil schema's waar ik me aan vast kan houden, van teveel gewiebel kun je tenslotte zomaar omvallen.

Volgende week gaan we naar een bruiloft. Ik hou m'n hart vast, zakdoeken mee.

Posted by odette at 08:31 pm | Permalink | Comments (2) | TrackBacks (0)

Of ze elkaar aardig vinden, Joep en Rufus? Ik weet het nog niet. Ze vechten, wat dan weer spelen wordt en dan weer vechten, en daarna zitten ze vriendschappelijk naast elkaar te eten. Twee hele verschillende katten. Rufus de speelse baby, Joep iets ouder en nogal bazig. We vallen gelijk in een loyaliteitsconflict. In het huis klinkt in elk geval een aanhoudend *kattaklop kattaklop* en Joep is zojuist via m'n broekspijp op mijn schoot geklommen. Dat kan Rufus nog niet. Baalt-ie van, zo te horen van onder de stoel.

Posted by odette at 08:04 pm | Permalink | Comments (3)

Kijk, en toen stond er ineens een hoerige barkruk, vermomd als krabpaal in mijn huis.

Posted by odette at 03:10 pm | Permalink | Comments (186) | TrackBacks (0)

Ze hadden me al gewaarschuwd, nadat alles rond het ontslag geregeld is, zul je moe zijn. Heel erg moe. Dat klopt. Het liefst ging ik regelrecht in winterslaap, maar dat is dan ook weer zo wat. Dus vanaf maandag houd ik me bezig met kinderdingen, kattendingen, tandartsdingen en tussendoor slaap ik. Of heb ik nachtmerries waarin ik ex-collega's in televisieprogramma's prop. Het lijkt nog het meest alsof ik vakantie heb, maar mijn hoofd zegt dat dat niet zo is. De werkelijkheid moet nog zakken.
De missie van vandaag is: een krabpaal voor Rufus en zijn aanstaande vriend die we zaterdag ophalen. Daarna zal de pijp wel weer leeg zijn.

Posted by odette at 10:14 am | Permalink | Comments (6) | TrackBacks (0)