« oktober 2008 | Main | december 2008 »

27 november 2008

Baby Joep

babyjoepL.jpg
Mijn oudste zoon maakte deze unieke foto, waarvan hier het bewijs dat je met een beetje zorg, aandacht en aanwezigheid, de meest schuwe kat kunt verleiden tot overgave. Joep de bangerd, laat zich op z'n rug door de kamer dragen, zijn kopje duikt niet meer naar beneden als je hem wil aaien en hij maakt een gelukkige indruk. Voor zover mogelijk te peilen bij een kat.
Ik ben niet gelukkig of ongelukkig, maar een beetje in de war en ziekig. Door dat -ziek- miste ik de leukste IDFA-film ever, zoals mijn bedoelde gezelschap er nog maar eens inpeperde. Bummer. Daar staat tegenover dat ik ook over mijn kop ben geaaid en niet wegdook. Toelaten dat je geaaid wordt, maakt het leven zoveel makkelijker, en dat heeft Joep blijkbaar ook ondervonden. Morgen weer een nieuwe poging tot film en verder. Door -ziek- en hele-dag-slapen is gelijk het hele ritme naar de haaien, dus ik moet nog even zien hoever ik kom.

26 november 2008

Veertien

vlagL.jpgToen hij dertien werd, mochten er geen kaarsjes op de taart, geen slingers of ballonnen. Dat was stom. Gisteravond wilde hij ineens zelf zijn slingers ophangen en was hij teleurgesteld dat er geen ballonnen waren. Pubers, onvoorspelbaar. De ballonnen hangen er nu en er zijn ook kaarsjes. Veertien. Hoera!

25 november 2008

Sanne

sanneL.jpgVoordat ik naar dit huis verhuisde, woonde ik drie jaar in het Sanne Sanneshof. Drie jaar lang heb ik aan iedere instantie gespeld: Nee, niet Sanderhof maar eerst de meisjesnaam -Sanne- en dan nog een keer maar dan met een -s- erachter en dan -hof-. Rare naam? Tja, was een fotograaf, kan ik ook niks aan doen.

Ik wist dat Sanne Sannes een fotograaf was voordat ik in zijn hof kwam wonen, maar verder wist ik niets. Dus toen de IDFA een documentaire aanbood met de naam: The women of Sanne Sannes, dacht ik kom, laat ik eens gaan kijken naar de man die het gehakkel van mijn voormalige straatnaam op z'n geweten heeft.
Ik weet nu meer. Ik weet dat Sanne Sannes vage, erotisch bedoelde foto's van vrouwen maakte en dat hij pas dertig was toen hij doodging. De foto's zijn een beetje te romantisch, vrouwen wentelen zich soms graag in de aandacht van een camera, maar er is ook nog zoveel meer. Dat -meer- heeft hij volgens de documentaire nooit ondervonden en dat is jammer.
Onverwacht mocht ik nog een film met mijn kaartje zien: Doors to the soul. De film begon langzaam en mysterieus; al die mensen, wat doen ze en wat hebben ze met elkaar te maken. Niets, zo bleek later, behalve dat ze onze zintuigen vertegenwoordigen. Prachtig, helemaal onder de indruk en vanaf vanmiddag driftig op zoek naar de naam van de componist in de film die zulke mooie pianomuziek had gemaakt, dat ik het nu! nu! nog eens wil horen. En nog eens. Ik kom er maar niet achter hoe hij heet, laat staan dat ik die muziek ergens vandaan kan toveren.
Nu woon ik weer in een fotografiestraat. Net zo'n lastige naam, net zo'n gedoe met instanties. Nee, niet Djien, maar Jan-op-z'n-Frans. Zucht. Maar deze week mag ik nog vier keer naar een IDFA-film. Het is erg prettig om op onchristelijke tijdstippen in een bioscoop te zitten en ergens naar binnen te kijken. Naar binnen kijken verruimt je blik.

24 november 2008

Geest

geestL.jpgWe waren weer eens -op school- voor een -serieus gesprek- en terwijl we wachtten zag ik posters aan de muur. Waaronder deze.
Er hing er nog een met: Als je een boot wil bouwen, verzamel dan niet eerst hout, ijzer en touw, maar haal mensen bij elkaar die naar de zee verlangen. Mooi.

Mjam

banL.jpgKijk, daar was-ie weer de banoffeetaart! Gelukkig is zij de enige die hem maakt en is ze maar een keer per jaar jarig.
Verder is het hier van je hela hola, houd er de moed maar in; ik vind het maar een opgave, dat liefdesding. Veel doen en op gezette tijden een hoeveelheid verdoving waar de medische wereld vast niet blij van wordt, maar dan hadden ze maar een pil tegen liefdesverdriet moeten uitvinden. Veel taart eten helpt ook. Goeie help, en het moet nog Kerstmis worden. In januari ben ik vast een oliebol.

21 november 2008

Storm

stormL.jpgVolgens de overlevering is de mentor van mijn oudste zoon deze zomer van de fiets afgewaaid en brak daardoor iets in haar rug. Ze is nog steeds niet op school.
Ik heb vandaag een fietspoging gedaan, maar na twee meter dacht ik: be-lache-lijk. In de ochtend moesten we aan het einde van het eiland zijn. Vanuit de wiebelende auto zag ik schuimkoppen op het water en veel loshangend gefladder op Blijburg. Het zal er toch nog wel staan?

19 november 2008

Ogen

oogL.jpgDe drogist op mijn eiland vraagt me bij iedere aankoop van paracetamol of neusdruppel of ik vragen heb over de medicijnen. Die heb ik nooit, want paracetamol is voor hoofdpijn en neusdruppels zijn voor als je verslaafd bent aan neusdruppels. Maar nu kocht ik Optrex, Refreshing Oogdruppels en toen ik vroeg of dat niet eng was, iets in je ogen spuiten, zei de drogist dat ze echt geen dingen verkochten die een lichaamsdeel kunnen verwoesten. Nou ja zeg.
Ik heb iets met ogen. Ik kan iedere openhartoperatie- of hechtingaflevering van Traumatelevisie geboeid volgen, maar zodra iemand in mijn buurt lenzen in of uit doet, gruwel ik hardop. Aan ogen moet je gewoon niet komen, ik vind dat eng. Ogen zijn zo kwetsbaar, en ook al weet ik dat zonder goedwerkend hart je ogen ook niets waard zijn, ogen zijn brrrrr.
Maar nu zie ik de laatste tijd gewoon geen zier. Ik loop al tijden met zo'n leesbrilletje rond (op hoofd, af hoofd > +3) en ik ben er inmiddels aan gewend dat ik de gebruiksaanwijzing van een gemiddeld blik soep niet meer zonder kan zien. (de gebruiksaanwijzing is: kiep het blik soep om in een pan en verwarm het, de leesbril kan inmiddels af)
Over mijn ogen zit een waas, en mijn linkeroog trilt de godganse dag. Vermoeidheid, hoor ik om me heen. Ja, ik ben doodmoe ja, maar ik probeer zoveel mogelijk te slapen. Desondanks gaat dat linkeroog steevast halverwege de dag trillen en welke tram er ook aankomt: geen idee welk nummer. Ik moet een bril. Geen lenzen, geen gepruts in m'n ogen, geen vloeistoffen en van die kekke opbergdoosjes. Gewoon een bril met een montuur en van die afdrukken op je neus als hem weer afzet.
Ik heb de afgelopen tijd diverse oogmetingen gedaan. Het ene bedrijf zei dat ik iets met een cilinder had en wel een klein brilletje kon gebruiken, de ander stuurde me zonder pardon door naar de oogarts vanwege gevaar voor staar. Die laatste schaar ik onder de categorie: overijverig personeel met connecties met het naburend ziekenhuis. Maar ik moet een bril, zoveel is duidelijk. Bij het (wazige) zicht op de gigantische muur met monturen raakte ik in de war. Er zijn zoveel monturen, van streng tot nauwelijks zichtbaar, van kleurtje tot ziekenfondsmodel. Een bril doet nogal wat met je gezicht dus ik verkeer in een identiteitscrisis. Wie ben ik en hoe wil ik overkomen?
Goddank gaat de beugel er binnenkort uit, dus er kan wel weer wat ijzer bij.

18 november 2008

Demolition

KrabL.jpg
Zoals dat gaat, hier in huize impulsief en doemaarwat, zijn we gelijk begonnen met het strippen van de verflaag. Het gaat om 33 m2 muur. Dat is 33 m2 gepiel met een mesje of plamuurding. De muur is inmiddels omgedoopt tot: vloek- en tiermuur, familieaktiviteitenmuur of klaagmuur, al naar gelang het humeur van de krabbers. De muur was in betere tijden ook al een speciale muur. Toen demandiewegis en ik het huis net opknapten, was het deze bloody muur die onze eerste ruzie veroorzaakte. Waarna wij het weer innig goedmaakten en vrolijk verder gingen met laag over laag over laag. De muur is nu dus ook een beetje herinneringhuilmuur. Als alles eraf is, zo rond de zomer van 2009 schat ik, zal er catproof stucsel overheen worden gezet. En misschien verf ik hem dan wel knaloranje.
Er zijn maar weinig veroorzakers die hun eigen puin opruimen, dus het Demolition-Duo zit erbij en kijkt ernaar. Ze steken geen pootje uit, terwijl we nu best wat nagels kunnen gebruiken.

17 november 2008

Wel & Niet

nietwelL.jpg
Joep en Rufus mogen niet op tafel of op het aanrecht. Vink vies. Ze mogen ook niet krabben aan de bank, of zeepsop-likken in de douche. Gordijnhangen is ook verboden, evenals bedplassen- en poepen.
Maar Joep en Rufus zijn kleine katertjes en die doen waar ze zin in hebben. En nu hebben ze twee nieuwe spelletjes bedacht: muurmollen en waterkijken. Het waterkijken is een aanrechtkwestie, waar ze dus niet op mogen. Maar als ik ze zie zitten, met dat gemep naar water, dan kijk ik stiekem de andere kant op. Want het ziet er zo lief uit. Soms loop ik nepboos de keuken in en roep iets als foei toch! waar een gemiddeld katertje zich toch echt geen ene bal van aantrekt.
Het muurmollen is een ander verhaal, dat speelt zich vooral 's nachts af als ik slaap en zij heel zachtjes op verschillende plaatsen de verflaag van de elf-meter-lange muur aftrekken. Iedere ochtend is het weer een verrassing welke gaten er nu weer bij zijn gekomen en iedere ochtend vloek ik hartgrondig. Het is de muur waar ik het langst op geverfd heb, hij moest zes keer worden geschilderd en dan is elf meter heel erg lang. En dat moet dus straks weer.
Gisteren opperde iemand dat ik ze helemaal niet moest straffen voor die muur; ik moest tegen ze zeggen: Okee, jullie zijn eraan begonnen, nu maken jullie het ook maar af. Maar hoe leg je dat uit he, aan zo'n stel flierefluiters. Straks, als de muur volledig ontoonbaar is, verzinnen zij gewoon weer een nieuw spel. Slabakliggen of douchegordijnspringen of zo.

Sint

sintL.jpgSinterklaas is maar een storend element, in mijn leven althans. Al twee dagen ben ik van hot naar her aan het vliegen om maar vooral niet in liefdesverdriet verzwolgen op de bank te blijven hangen, en in die twee dagen is het steeds Sinterklaas die bijna roet in het eten gooit. Sinterklaas geeft stress.
Zaterdag waren vriendin en ik in de auto op weg naar Utrecht voor een fijn concertje van Mondoleone. Hartstikke goed plan, (Leon Giesen is de liefste zangert op aard) op tijd van huis vertrokken maar pal naast de parkeertoren en op luttele meters afstand van het betreffende theater ging de weg op slot. Sinterklaas kwam langs. SO?! Wij hadden haast en op mijn vraag aan de verkeersregelaar hoe lang dit geintje ging duren antwoordde hij droog nou, wel even want Sinterklaas is niet zo snel. Mijn gezelschap is gelukkig van zichzelf zo grappig dat ik me dat kwartier wel vermaakt heb met uitspraken als: Ja! Daar issie! En nou gassen met dat paard! Kansloze kut-Sinterklaas, ik wil NU een pepernoot! We mochten door, we waren op tijd en het was leuk.
Later op de avond werden we vierde tijdens een popquiz en dronk ik net genoeg bier om mezelf te verzuipen zonder tranen. Holladiejee, een dag gewonnen.
Vanmiddag zou ik met andere vriendin naar de film. Een niets-film, in elk geval niet over diepmenselijkerelaties en meer van dat soort shit, maar gewoon, een haha, best wel grappige film die je je na een dag al niet meer kunt herinneren. Bij de tramhalte die mij van het eiland IJburg zou afhelpen, las ik een verontrustend bericht: Sinterklaas kwam aan en heel Amsterdam lag plat. OV-gewijs dan. Er waren pendelbussen, maar iedereen weet dat het woord- pendelbus- synoniem is aan -telaatkomen- en -claustrofobie-. Ik haalde het net, dankzij een autorijaktie van een lieve vriend en zag uiteindelijk de film die precies de bedoeling was.
Twee gelegenheden waarbij Sinterklaas mijn liefdesverdrietreducerende akties bijna om zeep hielp. Sinterklaas is een storend element en moet in de zak. En ik ben een chagrijnige ouwe aap.

13 november 2008

Reaktie

talentL.jpgHet is toch gek hoe dat gaat, in mijn hoofd en soms hier. Ik weet niet waar ik die calvinistische inslag vandaan heb, maar hoe zwaar het af en toe ook is, je mag het nooit volledig laten zien. Vijftien minuten "zeiken" en dan ga je gewoon weer door. Opgeven is geen optie, je maakt er het beste van. In de praktijk betekent dat een bult cynische grappen, en je vooral bemoeien met zorg voor anderen. En leuke dingen doen natuurlijk, vroeg naar bed want dan ziet de wereld er morgen weer heel anders uit.
Maar nou was ik vorige week in een Loopbaancentrum. Ik heb nog nooit een loopbaan gehad, ik doe altijd maar wat. Maar in dit Loopbaancentrum heb ik al heel wat afgelopen, want er zijn ook coaches die me de weg wezen toen ik nog werkte. Coachen is eigenlijk een ander woord voor je helpen je werk zo goed mogelijk te doen, zodat je er zomaar gelukkig van wordt . Er vallen woorden als ontwikkeling, talenten, waarom en hoe, maar dan in een andere vorm. Zij van dit Loopbaancentrum, kunnen dat heel goed. En omdat ik dacht, ze kunnen goed coachen dus vast ook goed loopbanen, ging ik maar eens terug.
Maar er werd helemaal niet geloopbaand; van de vrouw tegenover me mocht ik eerst eens ongelukkig zijn. En kwaad en ik hoefde heus niet altijd maar vol te houden. En ze zei ook godsamme, wat erg. Het was goed om iemand te horen godsammen, want ik godsam nooit zo erg om mezelf. Daarna ze deed iets met mijn hoofd en buik waardoor ik niet zo kwaad meer was. Wel verdrietig, maar dat paste wonderwel in het ongelukkig-zijn-plaatje. En ze gaf me tips voor een goed cv en sollicitatiegesprek. Toen ik wegging, kreeg ik een zoen. Maar dat doet ze alleen als je al een jaar je ziel en zaligheid hebt blootgegeven. Het is geen feestje hoor, ze laten je keihard werken voor zo'n zoen. Een wereldbureau; ik maak graag ongegeneerd reclame voor ze:

Talent en Result.

Tussen bovenstaand gesprek en onderstaand soresoverzicht zit iets meer dan een week. In de afgelopen week werd ik steeds moeier en bozer en verdrietiger. Omdat het mocht, van haar. Dit alles ontlaadde zich vandaag, in de sauna godbetert. En toen mocht ik het soreslijstje aan jullie laten zien. Van mezelf. Het is bijna fijn om hardop te kunnen zeggen dat het niet meer gaat, en dat ik het niet meer alleen wil. Ik ga niet meer volhouden om het volhouden; ik lijk wel gek zeg. En Florence Nightingale gaat per onmiddellijk met pensioen.

Vermaning

vermaningL.jpgIn de sauna in huilen uitbarsten, (op het tweede bankje en tranen liepen naadloos over in zweetdruppels, gelukkig ) hoever ben je dan precies heen? Wacht. Na alle cryptische meldingen van de afgelopen tijd zal ik het hele rijtje van nov 07 tot nov 08 gewoon eens opnoemen. Dat doe ik nooit (want drama) maar in die sauna moest zelfs ik toch toegeven dat het doodordinair een dramatisch jaar is.
Dus: huidkanker; (genezen maar nog tien jaar onder controle) een scheiding met bijbehorende verhuizing en kinderverwarring (ach, zelf eigenlijk ook erg in de war); verliefd geworden; de moeder van demandietoennogbleef overlijdt plotseling; zelf weer heel ziek; (het soort ziekte waardoor je geen poot meer voor de ander krijgt > zie: ziekte van pfeiferachtigen) de vriend van een goeie vriendin gaat dood; mijn jongste zoon heeft iets autistisch waardoor we subiet in de medische mallemolen worden gedonderd; ik word totaal onverwacht, na ruim twaalf jaar ontslagen, boempats geen werk meer; demandiewaarschijnlijknietblijft wordt depressief en niet zo'n beetje ook > zorg & aandacht, nauwelijks zorg & aandacht terug; en als toetje: mijn oudste zoon doet iets vreemds met een trampoline en loopt met een kraag om z'n nek > kan nog wel even duren.
En dan sta je aan het eind van de rare saunadag op de bus te wachten en zie je dat de bushalte Vermaning (Terechtwijzing) heet. Ik weet even niet meer hoe dit moet mensen.

11 november 2008

Nog een

rufuszonL.jpgOkee, nog een. Omdat de zon ineens scheen en Rufus er met zijn rode vacht middenin ging zitten.

Update

updateJRL.jpg
Er werd gevraagd om nieuwe foto's van Joep en Rufus. Men vond dat ik minstens wekelijks wat foto's en bijbehorende verhaaltjes moest rondstrooien, want voor ik het wist waren ze groot en misschien niet zo schattig meer.
Hier dus Rufus (links) en Joep (rechts), allebei drie maanden oud. Rufus blijft de ondeugende knuffelbaby, jaloers ook. Joep, de bangerd die je moet veroveren, hij vindt niet iedereen leuk of aardig. Samen de ideale combinatie. Ze slapen samen, ze lebberen elkaar bijna op het genante af. Maar soms vechten ze en wil de een hier zitten en de ander daar. Als ik te lang in mijn slaapkamer blijf, roept uitgerekend Joep me aan de andere kant van de deur wakker. En als ik vroeg op ben, liggen ze tegen elkaar gekruld op de oude schommelstoel, hun nestje. Volgens mijn kinderen zijn het allang geen vrienden meer, maar broertjes, waarmee ze gelijk hun definitie van broertjes prijsgeven. Oja, en ze gaan altijd samen op de kattenbak. Dat is toch raar?
Toen ik ze net had dacht ik dat het niet kon, poesjes opvoeden. Ik had geen aandacht over, en wilde het liefst zelf tegen iets pluizigs op een schommelstoel. Maar als ik nu thuiskom in een leeg huis, of net tot aan mijn enkels in een plas water ben gestapt, chagrijnig ben of moe en alles is bleh, dan zitten zij achter de deur en roepen: Jottem! Ze is er weer! Ik heb hen net zo hard nodig als zij mij. Al maak ik me geen illusies hoor: ik ben vooral brokjes-geefster en warme schoot.

06 november 2008

Bungel

boothL.jpg
Zelf maak ik er een potje van, maar ik weet het altijd heel goed voor anderen. De nadelen zijn natuurlijk direkt duidelijk: ik kan het niet zelf, maar vanwege dat voor anderen, denken anderen dat ik het heel goed zelf kan. Fout.
Gisteren schreef ik ergens in een reaktievenster dat het helpt als je een keer op de dag bewust aan iets goeds van die dag denkt. Ik las dat ooit ergens, vast in zo'n Geluk is een Keuze-magazine, en alhoewel die titel al genoeg is om je tot hondsdolheid te krijgen, doe ik het toch maar. Zo dacht ik gisteren, toen de twee jongetjes de special effects van Photobooth hadden ontdekt: wat hebben ze het toch leuk samen. Fout, tranendal, samen.
Vandaag doe ik het anders, ik ga bewust denken aan iets goeds dat op geen enkele manier gerelateerd is aan oud geluk of anderszins besmet gebied. Zo ga ik straks met de trein naar Utrecht. En alhoewel de NS en iets goeds twee lastig te combineren zaken zijn; er is vast ook een stroming die Geluk is een Uitdaging verkondigt. Een mens doet toch rare dingen als-ie bungelt.

05 november 2008

Sjaal

sjaalL.jpgEen missie, nee, een opdracht eigenlijk: doe de komende tijd alleen dingen die voor jou goed zijn. Rust en afstand van alles dat zuigt en opslokt. Je bent toch fucking Florence Nightingale niet. Er werd geopperd om foto's te plakken, een eind te wandelen, een goed boek lezen. Tot nu toe: de sjaal voor mijn zusje afmaken, poesjes op schoot, lachen met kinderen en hier en daar een zakelijke afspraak. En vooral niet de hele nacht opblijven om de Amerikaanse verkiezingen te volgen. Kruik, bed, slapen. Gedaan.
De sauna, die staat ook op het lijstje. Niets zo heilzaam als liggen in warmte of je laten belagen door bubbels. Soms weet je het allemaal wel maar moet je de bodem zelf eerst voelen. En het ingepeperd krijgen door iemand die alles snapt en je gewoon een opdracht geeft. Klinkt simpel, is het ook. Maar het is de toon die de muziek maakt, en ik luister pas als de juiste toon klinkt.

04 november 2008

Afzak

broekL.jpgTemidden van al dat hormonaal ontploffend spul, zag ik gisteren ineens waarom mijn kind zo graag zijn onderbroek laat zien. Alle dertienjarige "mannen" laten hun onderbroek zien, het was een grote verzameling afzak- en onderbroeken. Soms met merknamen, soms duidelijk herkenbaar van de Zeeman. Dat maakt blijkbaar allemaal niet uit, als die onderbroek maar zichtbaar is. Vreemdsoortige ontwikkeling.
In mijn tijd verborg je ieder bh-bandje, en bij gym haalde je halsbrekende toeren uit om je onderbroek vooral maar niet wereldkundig te maken; uitdijend vet hield je angstvallig onder je wijde trui verstopt. Nu mag alles en ik moet er nog even aan wennen. Eerlijk gezegd: het ziet er gewoon niet uit.

03 november 2008

Debat

debatL.jpgVanavond stortte ik me (geheel vrijwillig) in de debatwedstrijd van de middelbare school van mijn zoon. In een heus stadsdeel, met een heuse wethouder en van die echte microfoons met knopjes (aan voor spreken, uit voor stil) Vier rondes lang debatteerden de dertienjarigen naar aanleiding van stellingen over vanalles en nog wat, onderverdeeld in vier politieke partijen. Debatteren is nog best moeilijk. Zo kun je beginnen met een stelling over het milieu, en voor je het weet zit je in een woud van meningen over parkeerhavens verstrikt. En dan ook nog op het juiste moment op dat microfoonknopje drukken, je tegenstander uit laten praten, respect tonen voor ieders mening en goede argumenten naar voren brengen. Liefst aangevuld met steeds nieuwe argumenten die je ter plekke moet bedenken.
Ruim twee uur in een ruimte met opgewonden kinderen, de verwarming op honderd en een stemformulier op schoot, want er moest natuurlijk wel gewonnen worden. Ik ben wederom gesloopt. Of misschien is dat nog wel van het weekend, in elk geval zou een enkele reis Bahama's geen kwaad kunnen. In plaats daarvan verplaats ik dit gesloopte mensch naar mijn veel te koude slaapkamer en hoop ik het beste voor morgen. Ik vrees echter dat er nog meer sloopwerk op stapel staat. Zonder goede argumenten, helaas.

02 november 2008

Allerzielen

allerzielenL.jpgDe tweede dag van het bewogen weekend bewoog vooral aan de binnenkant. Het was vandaag Allerzielen, en alhoewel wij beiden geen gelovige achtergrond hebben, brandden de mandiehopelijkblijft en ik toch maar drie kaarsjes aan de rand van het water. Drie kaarsjes voor twee moeders en een vader. Vervolgens togen we met familie van de man naar het bos, waar maar weer eens bleek hoe verschillend mensen met verlies omgaan. Mijn familie is een rare en ons gezamelijk verleden liegt er niet om. Maar er is altijd lucht om door te laten waaien, zodat alles in een ander licht komt te staan. De familie van vanmiddag heeft nog geen lucht, meer een verstikkend stilzwijgen; ik kreeg het er fysiek benauwd van. Gelukkig is er inmiddels een klein verband tussen familie A en familie B waardoor mijn liefste even iets van lucht kon ervaren en minder bedrukt naar huis vertrok. Ik bleef totaal gesloopt achter op mijn bank, haalde eens diep adem en huilde plaatsvervangend alle ellende uit de dag. Allerzielen werd zo bijna Allerzieligst. Maar het gaf zoveel lucht, dat ik nu moet meelachen met de Frogers die iets in de bijstand doen. Ik kan er niets aan doen, ik vind de Frogers leuk.

Weekend

bezoeklL.jpgEen bewogen weekend. De eerste dag bewoog Laurent mijn huis binnen. Na tijden van sporadisch, maar op het juiste moment te hebben gemaild, leek het ons wel een goed plan om elkaar te zien. Er zijn van die mensen die tussen de regels van een opgewekt logje door kunnen lezen, en hij is daar een van. Bovendien grijp ik iedere gelegenheid aan om Joep & Rufus te showen, dus Laurent nam kattenspeelgoed mee en verder babbelden wij zo de middag door. Het was inderdaad een goed plan.