« november 2008 | Main | januari 2009 »

28 december 2008

Weekend

weekendaL.jpg
Met Kerstmis was er geen familie, maar de dag erna des te meer. Eerst met de trein naar oma, die haar huis tegenwoordig gestyled heeft naar Charles-Dickensconcept. Dat wil zeggen: bij gebrek aan afgewerkte muren doe je gewoon geen lampen aan, stook je de houtkachel hoog en hang je overal kerstverlichting op. De ideale omgeving voor heel veel potjes pesten, yatzee en rummikub. De volgende ochtend naar het huis van mijn zus, kindergedruis, een logeerhond en verse Wii-spelletjes. Goddank wisten we ook nog iedereen aan een tafel te krijgen voor voedsel en rust. Daarna weer terug naar de trein, waar mijn oudste zoon blijkbaar genoeg had gekregen van de teringherrie uit zijn I-pod en het Volkskrant magazine ging lezen. Zodat ik toch minstens twintig minuten geconfronteerd werd met de woeste kop van Wouter Bos die dit keer op de cover mocht.
In de trein terug kregen we helaas te maken met een piep- en jengeltrein. Zo'n trein die een piepgeluid maakt, dan weer hoog dan weer laag; scheurt dwars door je hersenpan heen. Ik begrijp nooit waarom ik de ene treinreis niets hoor, en de andere keer anderhalf uur lang gemarteld moet worden. Aan de conducteur legde ik het geheel voor. De conducteur begon zich uitgebreid te verontschuldigen, maar ik wilde gewoon een verklaring. De verklaring: het geluid komt van de versnellingsbak van de trein. Heeft te maken met optrekken, afremmen, schakelen. Dus ik heb nog steeds geen antwoord. Ik neem tenminste aan dat iedere trein moet optrekken, afremmen en schakelen.

25 december 2008

All she needs

videoL.jpgGisteravond heb ik de kinderen blootgesteld aan de All You Need Is Love-Kerstshow. Samen op de bank, chips en cola, poezen erbij en zakdoeken bij de hand. Mamma, waarom moet je nou huilen? Omdat jullie mamma een sentimentele ouwe sok is en moet huilen om een man van heel ver weg die zijn babyzoontje nog nooit gezien heeft en dan door Robert wordt afgezet bij zijn vrouw die zegt: He's asleep, shall I wake him up? Yes woman! Wake him vooral up, z'n vader staat voor het eerst op de stoep!
Afijn. Van die dingen.
De eerste Nieuw-Zeelandse lover was net de trap afgedaald om zijn Hollandse schone in de armen te sluiten, toen de laptop op tafel *PLING* zei. Pappa uit Nieuw-Zeeland op de computer! In beeld en geluid! De kinderen trokken rare bekken naar 'm, showden hoe groot Joep en Rufus waren geworden, lieten onze kale kerstboom zien. Daar aan de overkant was het al Kerstmis, ze zaten te wachten op toestromende familie en de koelkast stond vol met BBQ-spul. Nee hij was niet bruin, want het was snertweer in Nieuw-Zeeland. Ja, ze hadden een hele grote kerstboom, met bergen kadootjes eronder. Mamma, nou moet je weer huilen!
Voor echt All You Need-leed moet je bij haar zijn. Ik had het verhaal al in levende lijve gehoord, maar toen ik het nog eens van A naar B las, kon ik alleen maar heel onkersterig unfuckingbelievable! roepen. Het is gemeen.

24 december 2008

Yuggs!

ugL.jpgEn dan nog even dit. Al weken heb ik last van koude voeten. Drie paar sokken, kruik eronder, sloffen, het helpt maar matig. Koude voeten zijn horror, als je koude voeten hebt kun je niet slapen en alleen nog aan koude voeten denken. Het kwam dus zover dat ik besloot me dan maar in de wondere wereld van de Uggs te storten. Uggs zijn foeilelijk, lomp, belachelijk duur en stom, maar je hebt er vast geen koude voeten in. Op de verschillende websites las ik echter dat ze uitverkocht waren, en dat je je op een reserveringslijst kon zetten. Wil je eindelijk met de moed der wanhoop een paar Yuggs! aanschaffen, zijn ze er gewoon niet. Ik had me dus min of meer bij een koudevoetenwinter neergelegd, tot ik in de stad deze tegenkwam. Laatste paar, stevig afgeprijsd en alleen nog in mijn maat. De warmevoetengod had duidelijk ingegrepen.
Dus nu ben ik ook zo'n vrouw, stevig rondstampend op met nepbont gevoerde reuzenlaarzen. Ze zijn lomp ja, maar net niet zo lomp als de Ugg. Ik heb eindelijk warme voeten en daar knapt een mens enorm van op.

Krans

kransL.jpgDe kinderen spelen bij een buurjongetje, zodat ik met koortshoofd nog snel de supermarkt in kon rennen. Alles binnen, huizen redelijk opgeruimd, poezen tevreden en de kerstboom staat nog. Het is begin middag, ik vind het een wereldprestatie. Nu nog het ene huis ontruimen, het andere volproppen, schoenen, jassen, laptop, spelletjes en boeken verzamelen en dan zijn we weer twee dagen in huis-twee.
Wederom is het niet gelukt om naar de nachtmis te gaan. Lees dit log er maar eens op na, hoe lang ik daar al over jengel. Ik moet en zal naar de nachtmis en ieder jaar komt er iets tussen. Misschien vinden ze daarboven dat ik er niet thuis hoor en moet ik het opgeven. Misschien is het Weihnachtsoratorium in de minigettoblaster ook wel genoeg. Fijne feestdagen allemaal, en ja, Rufus lust kerstkransjes.

19 december 2008

Kerstspel

kerstspelL.jpgJajaja, zoooooo schattig. Maar als je na een nacht in het andere huis weer binnenkomt, zie je toch echt de hele kerstboom tegen de vlakte liggen.

16 december 2008

Krassen

krasL.jpgOmdat vijf jaar geleden de Vomar het enige supermarktketen was dat zijn aanwezigheid op kaal IJburg aandurfde (toen nog in een witte tent met houten vlonders) ben ik mijn boodschappen bij de Vomar blijven doen. Ook toen er een winkelcentrum en een Albert Heijn kwamen; zoveel lef en pioniersgeest als de Vomar toonde moet beloond worden.
Ik weet niet precies welke marketingconferentie er heeft plaatsgevonden, maar in iedere zaak in mijn winkelcentrum kun je iets sparen. Nijntjes, eventueel met handige opbergboom bij de Bruna, zwarte pietjes bij de Blokker, en de Albert Heijn grossiert natuurlijk al jaren in smurfen, sprookjesfiguren of bioscoopkaartjes. Uitgerekend mijn Vomar heeft een voorkeur voor krasdingetjes. Zo kon je van de zomer krassen voor plantjes, krassen voor kinderspeelgoed en nu kun je krassen voor voedsel, een fiets of een wereldreis ofzoiets. Ik haat krassen.

Ten eerste moet je in je portemonnee een muntje opdiepen zonder kartelrandje want met randje krast niet goed. Vervolgens kras je dat halve vlakje open en zie je blij -GEFELICITEERD!- staan maar als je verder krast blijk je met een of ander codenummer naar een website te moeten waar je steevast leest; helaas, probeert u het met een volgend kaartje nog eens, of iets van die strekking. Dus ik haat ook al die moeite voor niets.
Maar het allerergste haat ik de krummels die van het krasvlakje afkomen. Gummikrummels, bolletjes niet-veegbaar spul, het plakt aan je tafel, aan je kleren en uit zo'n krasvlakje komt belachelijk veel kleverigs.

De kaartjes van de Vomar spaarde ik dus op. Lees: gooide ze in de fruitschaal waarin naast kraskaartjes ook elastiekjes, losse muntjes, reservesleutels, papiertjes met mailadressen, rotte mandarijnen en pennen verzameld worden. Totdat de aardige cassiere zei: dit is het laatste weekend, heb je nog kaartjes thuis? Die moet je dan even openkrassen! Op tafel, met een krant eronder wegens allergisch voor krummels heb ik zevenenvijftig kaartjes opengekrast. Ik voelde me een op koopjes beluste idioot met te weinig zinnigs om handen. Het leverde me een Labello en een zakje kipkruiden op; geen fiets of wereldreis. Tijdens het gekras en gekrummel zakte ik achterover in mijn stoel en zag dit. De aktie bij de Vomar is afgelopen, maar er is nog een hele muur te krassen en daar heb ik nu al helemaal geen zin meer in.

12 december 2008

Dubbel

booghaakL.jpgHet gaat zo: er zijn 2 huizen, 2 kinderen, 3 katten met bijbehorende kattenbakken. Er zijn 2 scholen met 2 kerstdiners op verschillende dagen. Er is 1 stageplaats in Artis te regelen, 1 werkstuk over Oostenrijk, 1 CWI-gesprek en 1 printer die het af laat weten. Er zijn nog 4 tandartsafspraken, 2 wasmachines en 2 koelkasten te vullen en er is 1 Odette. Er is 1 ziek kind en 1 met de kont tegen de krib. Er zijn gymspullen, kleren of boeken die net weer daar liggen. Er zijn 3 fietsen die we gebruiken om alles van A naar B en omgekeerd te krijgen.
Straks is er 1 vette kerstvakantie, en ondertussen haak ik mezelf 's avonds weer rustig. Heel veel regenboogjes, had ik zo bedacht.

11 december 2008

Kwetsbaar

vertrekL.jpgOh ik haat het als je je zo hebt voorbereid en dan nog onderuit gaat. Ik haat het ook dat ik maar niets snap van de airline-sites met vertrektijden aankomsttijden acht uur eerder later dan wij hier leven. Ja, je telt acht uur bij ons op, en straks twaalf, maar echt snappen, nee. Ik weet dus niet waarboven hij hangt en de smsverbinding Peking-Amsterdam werkt ook al niet mee.
Ik word wild bij het idee dat de beugelmeneer morgen de onderbeugel gaat verwijderen en dat ik nu al weet dat ik ga huilen. Omdat de ondertanden zo kwetsbaar zijn, doet het opperhoofd het zelf. Een matige geruststelling. En ik ga vloeken als een bootwerker als er zo'n vijftienjarige medeverwijderaar naast me blijkt te liggen die alleen maar wow, vet cool! kan brallen.

09 december 2008

Rijden

rijdenL.jpgHij gaat morgen een maand weg en laat een hele stevige Volvo achter. Maar ik rij al vijfentwintig jaar niet meer, ik ben bang in de auto. Gisteren gaf hij me twee verse theorieboeken. Dat is geen hint meer, dat is een opdracht. Ik word vast overhoord als hij terugkomt.

07 december 2008

Poezenboom

kerstmis08.jpg
De ochtend na Sinterklaas begon helemaal verkeerd. De dag ervoor had de beugeltandarts in al zijn wijsheid besloten dat ene spleetje in mijn bovengebit, voordat de beugel eruit mag nog even recht te trekken, zodat ik 's avonds met een bonkende kop Sinterklaasachtigs zat te doen. Paracetamol hielp niets; ik besloot kiespijn met het aloude meducijn -alcohol- te lijf te gaan. De ochtend na Sinterklaas stond ik dus op met een dubbel bonkend hoofd, mijn hele hartslag had zich richting tandvlees verplaatst en pompte daar sadistisch rond.
Omdat mijn moeder kwam logeren besloot ik het gepomp zoveel mogelijk te negeren en hulp in te roepen. Die hulp kwam, zette thee, hielp met boodschappen en plantte me in een stoel. Tijdens de boodschappenronde bleken ze er al te staan: kerstbomen. En in het kader van vrolijk-op, kochten we er gewoon een en sleepte de hulp het gevaarte naar binnen. We deden er alleen lampjes in om te kijken wat de poezen zouden doen. De poezen klommen, mepten en kauwden op lampjes.
Vanochtend was mijn moeder eerder op dan wij, las een boekje en zag Rufus met twee meter lampjessnoer in z'n bek door de kamer rennen, heel feestelijk. Die ballen en slingers laten we nog maar even in de doos.

03 december 2008

Rode ster

rodesterL.jpgWij vieren nooit Sinterklaas, maar omdat de pappa zeer binnenkort voor een maand naar de andere kant van de wereld vertrekt, en hij er dus niet is als er een boom het huis wordt ingesleept, doen we het dit jaar toch maar. Sinterklaas. Ik heb er niets mee, ik ben van Kerstmis.
Niet dat ik van kou hou, of van schaatsen, of van gladde wegen en handschoenen. Maar ik hou wel van lampjes en gedoe. Het verzamelen van gedoe is dit jaar wat eerder begonnen. Zo wil ik perse gekleurde lampjes in de boom en die waren vorig jaar uitverkocht. Vandaag gescoord! Evenals de geweldige rode kitschster van hiernaast en nog meer wanstaltigs. De echte ballen blijven in het oude huis bij oude Teun. In mijn huis doen we maar een verzameling plastic. Joep en Rufus uit de boom houden lijkt me al best een behoorlijk Kersttaakje.

02 december 2008

Boog

boogL.jpgYes! Een ROGGBIV!

01 december 2008

Pressure

pressureL.jpgGisteren, op de laatste dag van het IDFA, kon ik eindelijk weer een film zien: Pressure Cooker. Wat was ik blij dat ik brak van de avond ervoor toch door de natte sneeuw naar de stad gewiebeld ben en me in de overvolle bioscoopzaal heb gepropt. Wat een film. Bijna geen documentaire meer, maar een heuse speelfilm. Met een verhaal en vette muziek en hoofdpersonen en alles. En het was ook nog eens spannend. (krijgt dat leuke meisje Erica dan toch die studiebeurs?)
Hier is het op het moment ook een pressure cooker want ik doe verwoede pogingen om online een WW-uitkering aan te vragen. Dat is een baan op zich.