Er staat een nieuwe (en kleinere) tafel in mijn kamer, en twee mandjes werd me te gortig. Nu proppen ze zich samen in het overgebleven mandje, ook leuk. Overigens heb ik geprobeerd het mandje op de grond in gebruik te krijgen, waar het hoort voor een huisdier. Geen enkele sjoege. Mandjes moeten op tafel, met een lollig kleedje erin en twee vrienden er bovenop.
Het maakt mij allemaal niet zoveel uit, maar het zijn de tienduizend vragen die je op je af krijgt. Wat heb jij nou? Is het erg? Jezus wat een ding! En soms wil je het daar even helemaal niet over hebben en was je net je sjaal vergeten.
In 2008 had ik een verdacht bultje op m'n schouder dat inderdaad niet zo'n leuk exemplaar bleek te zijn. Huidkanker in de mildste vorm, maar toch, het woord -kanker- had je nooit in combinatie met jezelf bedacht. Dat was voor andere mensen. Nu sta ik alweer drie jaar onder stevige controle en haalt men er af en toe een potentiele amokmaker uit. Dit was er een, verder niks aan de hand.
Maar waarom ze in hemelsnaam zo'n achterlijk grote baksteenpleister op een oppervlakte van een flinke mier moeten plakken is me een raadsel. Het enige voordeel is dat ik iedereen die opmerkingen over de baksteenpleister ventileert, weer even aanschouwelijk onderwijs kan geven over het nut van insmeren en niet teveel in de zon zitten. Gaat er met dit druilweer helemaal niet in, maar goed, ik heb mijn plicht gedaan.
Het nadeel is dat ik drie dagen niet mag douchen. Vanwege die baksteen die droog moet blijven. En daar kan ik wel zo ontzettend chagrijnig van worden. Douchen is mijn manier om wakker te worden of om bij te komen van een hectische dag. Of om even na te denken, puzzels op te lossen, dom voor me uit te staren of de evolutietheorie bij te stellen. Morgen moet ik iets met washandjes en m'n haren onder de kraan. Ik vind dat ik de komende drie dagen recht heb op een ochtendhumeur.
Huisdieren hebben nou eenmaal namen nodig en vaak kun je aan de gekozen naam in combinatie met het dier in kwestie zien wat voor vlees je in de kuip hebt. Qua baasjes dan, de dieren hebben geen benul en da's maar goed ook. Door de Wachtende Honden-serie ben ik honden tegengekomen die Angel heten, of Bruno, Habibi, Rover, Puck. Ik ken een cavia die Smartie heet, en er scharrelt hier een dwerghamster rond met de naam Koos. Koos is een meisjeshamster, maar dat mag de pret niet drukken. Ik weet van een logster die haar kat Bofferding heeft genoemd, de geweldigste kattennaam ever naar mijn idee. Maar er woont ook ergens een kat die de krankzinnige naam Appel heeft meegekregen. Appel zelf heeft hier helemaal geen last van, maar ik vraag me dan vanalles af. Beweegredenen en verborgen humor enzo. Verder zag ik ooit een piepklein hondje dat zijn grootte met de naam Eros compenseerde, en het konijn van mijn zus heet geen Snoes maar Smoes. Een al lang geleden overleden tante grossierde in kortharige teckels, ze had nooit een ander soort hond en alle kortharige teckels in haar leven heetten Mickey. Voor ons kinderen was dat verwarrend, Mickey ging dood en daar werd weer een nieuwe Mickey het huis in geteckeld.
Afijn. Namen voor huisdieren zijn belangrijk, en soms zijn ze zelfs ontroerend en lief. Wat te denken van deze kleine mopshond in de plaatselijke supermarkt. Janneke, heet ze. Janneke, als een klein meisje met staartjes en sproeten. Haar baasje houdt vast erg veel van haar. Of heeft een briljant gevoel voor humor.
Het begint alweer aardig uit de klauwen te lopen, dat Room with my View idee van mij. De map met foto's van mijn uitzicht stroomt vol, het is maar goed dat ik af en toe niet thuis ben. De dagen dat ik er wel ben en een of twee foto's maak, leveren zoveel verschillende plaatjes op dat het me nu al duizelt en ik wil het hele jaar nog rond. Ik ben een aards mens, maar ik kijk graag naar de lucht. Hier wat voorbeelden, nogal klein maar om even het zucht-gevoel te kunnen delen.
12 augustus 2010 (de wolk is zelf een vogeltje)
24 augustus 2010 (ik krijg dit soort kleuren niet bij elkaar verzonnen, dat doen ze boven)
20 juli 2010 (blauw met vegen, da's mooi; het stipje onderaan is een vliegtuig)
10 september 2010 (een echte bleh- en regendag, maar van grijze wolken zucht ik ook)
30 juli 2010 (het was raar weer op 30 juli 2010)
Dragonfruit of Pitahaya op de markt gevonden. Vreemdsoortig spul in een mooi jasje.
In mijn huis staan twee apparaten die mij óf tot hysterie óf tot algehele gelukzaligheid drijven.
Mijn printer, met wie ik toch al geen goede verstandhouding had, heeft een armbandje met minikraaltjes opgeslokt en ondanks schud & peuter produceert hij alleen bedrukt papier als hij daar zin in heeft. Dus net niet als je een belangrijk formulier op de bus moet zien te krijgen of een sollicitatiebrief wilt sturen. Sommige organisaties lusten geen mail, vandaar.
Aan de andere kant, in de keuken om precies te zijn, is er de afwasmachine. Mijn allereerste eigen afwasmachine die ondanks zijn leeftijd nog loopt als een zonnetje. Als ik ten einde raad mijn printer uit het raam wil flikkeren, loop ik even naar de keuken en staar ik naar de rekjes of naar mijn ultraschone vaat. Dat helpt.
Het is hier dus toppen en dalen geblazen, en je begrijpt zelf wel dat ik de apparaten daar gezellig metaforisch voor heb ingezet. In dit non-stukje. Sorry.
Als je niet uitkijkt, kom je als moeder van twee puberzonen helemaal nergens meer. Ze willen niets met buitenlucht of beweging te maken hebben, niet met zon of een leuke activiteit. Het woord activiteit is geloof ik al verboden. Het schijnt een fase te zijn. Dat hoop ik dan maar want ze zijn bijna langer dan ik, dus ze bij kop en kont pakken en naar buiten bonjouren is er niet meer bij.
Dus zo klom ik in m'n eentje op de fiets en reed op deze prachtige dag naar het Diemerpark Festival om naar kinderen te kijken die wél naar buiten willen. Het waren kleintjes, die worden straks allemaal puber.
't Was aan de Costa del Sol, tingelingeling.
Je vraagt je misschien af waarom ik kampeerde in de regen. Dat was geen aanval van masochisme, maar weken daarvoor gepland. We gingen namelijk wat doen op die camping bij Elburg, we gingen Buitenkunsten!
Dat bleek een goed plan, ondanks nat en met drie lagen aan in je slaapzak.
Een fijne camping, een goed restaurant met zeldzaam vriendelijke bediening, een kampvuurtje, leuke mensen en veel verrassingen. Terwijl wij ons in een fotografie-workshop stortten, dansten ze zich twee tenten verderop warm of werd er geschilderd en geschreven. De eerste avond kregen we zomaar een geweldige BigBand voorgeschoteld die op 25 september nog in het Bimhuis in Amsterdam te zien is. (doen! is leuk!) De tweede avond gaven alle workshops presentaties van prestaties en die konden nog best grappig uitvallen. Zo stonden er drie mensen van de workshop -schrijven- hun verhaal voor te dragen met het taboe-onderwerp: zeik je eigen kinderen af. Alleen de titel wekte al wat nerveus gegiechel op.
Tussen de buien door maakten wij wat foto's her en der die later werden besproken. Steek je altijd wat van op. En daarna zaten we bij het kampvuur en suften we langzaam in slaap. Hoog tijd om je drie lagen kleren te verzamelen en de waterdichte tent dicht te ritsen.
Volgend jaar gaan we weer, als de zon schijnt en we het hele weekend kunnen slipperen. Gaan we gezellig mekkeren dat het zo warm is.
Uitgerekend in het weekend dat ik ergens in Nederland kampeerde op een plek waar geen Parool te krijgen is, publiceerde deze krant vier pagina's van mijn Wachtende Honden-fotoserie. Heb ik weer.
Gelukkig stuurden vriendinnen smsen met trots en attachments, zodat ik op de camping in de regen onder het afdak van het restaurant in het mini kon zien dat ze maar liefst zeventien foto's hadden geplaatst. Diezelfde vriendinnen waren ook nog zo slim om de hele mikmak via de bekende social mediakanalen rond te trompetteren, en zo zat ik zondagavond met de modder nog in m'n haren verguld naar tweets en facebookplaatjes te kijken. En natuurlijk eindelijk naar de krant zelf, naar de layout en naar de honden die uitverkoren waren om de wereld, of dan toch tenminste Amsterdam, omstreken en iets daarbuiten, ingeslingerd te worden.
In Het Parool van vorige week dus. Die je vast nergens meer kunt krijgen dus. Ik voer een uiterst slecht pr-beleid voor mezelf, morgen ligt de nieuwe zaterdag-Parool alweer in de bus. Maar ergens tussen de hectiek van de afgelopen week vond ik mezelf terug in een grachtenpand aan een idioot grote tafel tegenover een HR-manager van een groot bedrijf. Op sollicitatiegesprek. En toen was het toch wel erg leuk om te kunnen zeggen: Leest u Het Parool? Daar stond ik in, afgelopen zaterdag.
PS: De Wachtende Honden krijgen spoedig een eigen plek op het www in de vorm van een fijne webzijde, maar daarover later meer.