« februari 2010 | Main | april 2010 »

31 maart 2010

Vacht

vachtL.jpgRufus heeft zich in de afgelopen winter een prachtige vacht aangemeten. Precies de juiste hoeveelheid haar, soepelheid, aaibaarheid en wol. Bovendien is hij oranje en dat is altijd feestelijk. Cees Buddingh beschreef ooit in dé kattenliefdesverklaring ever, hoe het komt dat wij katten zo graag aaien. Dat heeft iets te maken met de ruimte tussen de vacht en het echte kattenlichaam. Daardoor geeft zo'n bontjasje iets mee en wordt alles soepel en fijn. Ik geloof het graag maar het gaat niet voor alle katten op. Sommigen aaien gewoon een beetje stroef, als een hond. Daarvan heb ik er ook een die zich bovendien ook nog als een hond gedraagt. Misschien kan een kattenexpert zich daar ook nog eens over buigen? Rufus is in elk geval een echte kat met bijbehorende aaibaarheid.
Nu begint zijn wollige wintervacht er langzaam af te vallen. Dus nu heb ik tapijt. Maar dat is nou eenmaal onderdeel van de deal tussen mens en kat. Gij zult aaien én stofzuigen.

28 maart 2010

Soep

pompoensoepL.jpgEr zijn veel voordelen aan de omgang met andere mensen. Je bent bijvoorbeeld niet alleen en je doet nog 's wat andere eetgewoonten op. De laatste man in mijn leven had een obsessie met soep. Ik hield niet van soep, ik vond het maar een waterige zooi en een stoofpot op het vuur ruikt veel lekkerder. Maar als je maar lang genoeg met elkaar eet, zit je ineens middenin de voorkeuren van de ander. En ik dus aan de soep. Het werd ook in mijn huis vaste prik: wat eten we en welke soep? Het is alweer een tijd geleden dat deze meneer met zijn soepobsessie aan mijn tafel zat, maar ik ben op eigen houtje verder gegaan. Soep is goed. En er schijnen allerlei heilzame bijwerkingen te zijn als troost en gezellig, en van kippensoep gaat je griepje sneller over.
Vandaag is het pompoensoep want die is zo mooi oranje. Da's ook heilzaam.

20 maart 2010

Het nut van vogelgeluiden

Honderd jaar geleden werkte ik op een afdeling waar premiums werden gegeven aan toekomstige klanten. Je weet wel, zo'n kadootje om je over de streep te helpen om tóch dat abonnement te nemen waar je de komende drie jaar nevernooitmeer vanaf komt. Nu was deze afdeling niet zo haatdragend, dus met een klein opzegtermijntje was je al snel bevrijd. En de premiums waren leuk, echt waar. Zo kwam er ooit een cd met vogelgeluiden op ons bureau terecht. En omdat wij van het het hoofd-bureau waren, zagen wij hem het eerst. Ergens stond zo'n draagbaar geluidsding en wij zetten de vogelgeluiden-cd stiekem op. En best hard ook. Je moet je een grote afdeling voorstellen met heel veel mensen die heel hard op computers typten. En ouwehoerden met elkaar of de telefoon opnamen. Er was veel gekakel in de ruimte, maar als je er maar lang genoeg tussen zit, hoor je dat niet meer.
Na vijf minuten van ongevraagde vogelgeluiden was het stil op onze afdeling! Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat er gebeurd is, maar het vriendelijke gekwetter uit het geluidsding gaf blijkbaar zoveel rust, dat gekakel overbodig werd. Toen men eenmaal doorkreeg dat er een vogelgeluiden-cd in het spel was, was het met de rust ook weer meteen gedaan. Vreemdsoortig.

Nu heb ik een vogelklok in mijn huis. Op ieder heel uur komt er een vogelgeluid van de vogel die bij het betreffende uur staat. Ik heb geen idee hoe de vogels heten, ik herken alleen het roodborstje en de merel op de plaatjes. Of het juiste geluid bij de juiste vogel wordt afgespeeld, het zal wel.
Maar het is een aanwinst, mijn vogelklok. Natuurlijk zijn er verwilderde blikken van mijn bezoek dat denkt een vogel over het hoofd te hebben gezien. En de vogelklok schijnt ook over de telefoon te horen te zijn waardoor ik nog wel eens wat vragen krijg: waar bén je in godsnaam? ben je op vakantie ofzo?
Omdat ik niet van lotje getikt ben en ook wel eens wil slapen, houdt de vogelklok z'n kop als het licht uit is. Dus 's nachts geen gekwetter, maar 's ochtends vroeg bij het eerste daglicht klinkt er uit mijn keuken een zacht vogelgeluid. Alsof je in een bos woont! Hoera!

Dus ik heb de vogelklok even voor jullie gefilmd. Omdat het morgen lente is en daar vogels bij horen. En omdat de echte vogels waarschijnlijk ergens onder een parapluutje zitten te foeteren.
Met excuses voor de bibberende beelden; de klok hangt nogal hoog en ik stond op een trapje. Een heel stevig trapje weliswaar, maar ik heb hoogtevrees op alles hoger dan een pantoffel. Overigens kreeg ik een tijd geleden ook een echt vogelboek: Bird Songs from around the world, 200 featuring bird songs, maar daarover later meer. Een overdosis -vogel- is voor niemand leuk.


19 maart 2010

Fris

munttheeL.jpgZiekig, noem ik het. Niet met 39.1 in bed maar wel zo'n zwabberhoofd, draaimaag en maandelijkse krampbuik. Ja mensen, allemaal tegelijk, zielig hè?
Uitgerekend tijdens deze combinatie van diep menselijk leed bleek het ineens lente te zijn geworden. Dat wil zeggen, ik zag mensen met hun jas open toen ik uit het raam stond te hoesten. En toen werd ik ook nog chagrijnig. Djies, wat werd ik chagrijnig. Dus ik ging toch maar naar buiten, een eindje wandelen langs het water, dat moest toch goed zijn. De jas ging inderdaad halverwege open en na dat wandeldewandel stond ik ineens voor de turk aan het einde van het eiland. Onee, dat is niet het einde van het eiland meer, er wordt hier zoveel gebouwd dat ik af en toe mijn eigen nieuwbouwdorp niet meer herken. De turk zit tegenwoordig op het midden van het eiland en ik kocht er grote bos munt. Dat moest ook maar ergens goed voor zijn. Later zat ik thuis op de bank met twee truien aan en zo'n hip glas heet water met een struik erin. Fijn zo.
Vanochtend moest ik hard werken en mijn hoofd en buik vonden dat geen goed idee. Maar ja, het moest. Het moest echt. Ik maakte maar weer zo'n glas met blaadjes en negeerde mijn lichaamsdelen. Toen de boel in mijn computer weer redelijk onder controle was, keek ik in de spiegel. Nou ja, ik ging mijn tanden poetsen en zag een hoofd dat ik niet herkende. Niet dat je denkt dat ik gewoon maar eens voor de lol voor de spiegel ga staan, want daar knappen alleen veertig-minners soms nog van op. Maar ik keek dus in de spiegel en ik werd weer chagrijnig. Dat hoofd, daar valt geen muntthee tegenop te drinken, dat hoofd moet een schoonheidsspecialiste, een kuuroord, een reis door Polynesië, een vette vrijpartij of een lading zon. Bij gebrek aan dit alles werd het de kapper.
Nu zwabber ik nog steeds door mijn huis, die buik doet nog steeds niet normaal en ik vind de wereld maar zozo. Maar ik heb wel een fris geknipt hoofd en het ruikt bovendien heel erg lekker naar een spullie. Fake it till you make it, dat wordt hier de slogan totdat het echt lente is.

17 maart 2010

Wachtende honden-9

wachtende honden-9L.jpg

Honden wachten niet alleen bij winkels, honden wachten ook bij speeltuinen.

10 maart 2010

Atlantis

klerenL.jpgOver het algemeen is het hier best schoon en opgeruimd. Ik kan niet zo goed tegen troep. Maar de klerenkasten krijg ik er maar niet onder; alles is versgewassen en ruikt naar bloemetjes enzo, maar langer dan een week op een stapeltje liggen is onmogelijk. Uit de brij van kledingstukken vis ik wat ik nodig heb, voor mij en voor mijn zonen. Vroeger merkten ze daar niet veel van, dan kregen ze hun kleren als een bundel aangeboden met de mededeling: aantrekken! Nu zoeken ze zelf in de bende en gisterochtend hoorde ik mijn oudste zoon geirriteerd mompelen: het is makkelijker om Atlantis te vinden dan een t-shirt. Ik wacht vol spanning op de dag dat die irritatie wordt omgezet in aktie.

08 maart 2010

Wachtende honden-8

wachtende honden-8.3L.jpg

Hier staan er meer: Dets*Design > fotografie > wachtende honden.

06 maart 2010

Bikram

waterflesL.jpgEen rotrug, die heb ik. Altijd gehad en zal wel altijd zo blijven. Eigenlijk moet ik veel sporten, dat zeggen die peuten tenminste altijd als ik weer eens binnen kom strompelen, maar ik hou niet van sport. Wel van spelletjes die ook sport zijn, maar waarbij je het niet zo in de gaten hebt. Dat je aan je conditie werkt, zeg maar.
Nou had ik me weer eens een geweldig prijzig sportschoolabonnement aangeschaft want het moest toch echt, maar na een klein yogalesje knapte er ergens iets en de fysiotherapeut verbood me voorlopig ook maar iets te doen dat naar sport ruikt. Maar ik moest wel blijven bewegen, een tegenstrijdige opdracht. Een stomme combinatie ook met de start van mijn eigen bedrijf, dat zich voorlopig vooral achter mijn computer (dus zittend) voltrekt. Dus terwijl ik puzzelde op dat bewegen versus geen sport, kwam ik mensen tegen die iets deden waar ze van gruwelden, maar ook nogal van opknapten: Bikram-Yoga. Ik ben wel een beetje bekend met yoga en ik hou erg van warm, dus ondanks de waarschuwingen ging ik toch. In m'n eentje met een handdoek en een grote fles water onder de arm.
Voor Bikram-Yoga is geen andere beschrijving van toepassing dan pure horror. Na een kwartier barstte ik uit elkaar van de hitte en na een half uur mocht ik van de juf even gaan zitten omdat de hele zaal voor m'n ogen draaide. En toen waren we pas op de helft. Ik heb de hele negentig minuten volgemaakt maar vraag me niet hoe. Ik wilde eruit, desnoods naakt op de Prinsenracht gaan staan of er zelfs inspringen, het kon me geen bal meer schelen. Zo bloody hot en zo zwaar. Naast me stond een man die ook elk moment in elkaar kon storten, maar het uitzicht voor me bestond uit een compleet opvouwbare vrouw die zo in het Chinees Staatscircus had gekund. Samen met mijn gestuntel hadden we ook een geestig theatergroepje kunnen zijn dat iets als het thema tegenstellingen probeert uit te beelden.
Na de les in de kleedkamer deed iedereen de doorweekte kleren uit en ging onder de gemeenschappelijk douche. Hm. Dat hadden ze er niet bij verteld. Maar terwijl ik niet wist hoe snel ik de natte lappen van m'n lijf moest stropen en de kraan op ijswater moest zetten, bedacht ik me dat sporters ook altijd samen douchen. En dit is sport, topsport zelfs.

Op de terugweg naar huis liep ik nog even een winkel binnen. De vrouw achter de kassa vroeg of het wel goed met me ging. Mijn hoofd had inmiddels een soort van paarsrode kleur aangenomen en dat trok niet echt lekker weg. Ik vertelde haar wat ik had gedaan. Oh, zei ze, ik zwem gewoon twee keer in de week, dat is ook heel goed. Maar uiteindelijk na twee uur van bijkomen, bankhangen en totaal van de wereld, voelde ik me eigenlijk best goed. En in tegenstelling tot wat dat gebeul in een sportschool altijd met me doet, heb ik maar een klein beetje spierpijn. Ik voelde dat mijn lichaam serieus heeft gewerkt maar mijn rotrug moppert geen onvertogen woord. Volgende week ga ik het maar weer eens proberen in die horrorsauna. Het schijnt te wennen, zeggen ze.