« maart 2010 | Main | mei 2010 »

30 april 2010

Q-day

oranje2010L.jpgKoninginnedag 2010 was een beetje dom geregeld. Weertechnisch gezien.

29 april 2010

Evaluatie

evaluatieL.jpgZij en ik kennen elkaar van het ondernemerstrajekt: hoe word je rijk en gelukkig met dingen doen die je het liefste doet. Al is dat geloof ik niet de officiële slogan van de initiatiefnemers van de club. En omdat trajekten nou eenmaal geëvalueerd dienen te worden, deden wij dat in de zon. Daar worden we niet rijk van, maar wel gelukkig.

28 april 2010

Conducteur

conducteurL.jpgDe hoofdconducteur stond op het perron en moest nu al een beetje zuchten over zijn dienst van aanstaande vrijdag; Koninginnedag tussen Utrecht en Amsterdam van 7.00 uur tot 02.00 uur. Dat is verdomde lang tussen al die feestende mensen, zei ik. Hij knikte en trok nog maar eens flink aan zijn sjekkie.

27 april 2010

Hiep

hiepL.jpgHiephiephoerahoezeeindegloria! Hij is vandaag jarig > twaalf. TWAALF!

26 april 2010

Dikke mensen

dikkemensenL.jpgDikke mensen hebben gevoel voor humor.

25 april 2010

Leon

cafedestadL.jpgIn Utrecht speelde Mondoleone en dat was weer knap aangenaam.

24 april 2010

Trambeestje

trambeestjeL.jpgEr zat een lieveheersbeestje in de tram.

17 april 2010

Cell Dogs

celldog.jpgNa 569 seizoenen "Spoorloos" en een hele serie "Over mijn Lijk", heb ik een nieuw huilprogramma in de aanbieding. Wij houden van huiltv want als je huilt om een tvprograma komt er gelijk wat persoonlijke huil mee en dat lucht op. Dat is tenminste mijn verklaring voor het feit dat hordes mensen in hun vrije tijd naar zielige beeldverhalen zitten te kijken. Het gaat vaak niet om de aanleiding van gehuil, als die tranen er maar uit komen. Dat zal wel iets lichamelijks zijn. Tel daarbij op de beelden van mensen die het veel erger hebben dan jij, en dan krijg je gratis en voor niets: Huil in combinatie met Relativering. Hopla, en we kunnen de dag weer door.
Goed.
Voor alle mensen die vinden dat ze niet mogen zeiken over hun leven, nog vet in de ontkenningsfase zitten over een kutperiode, of gewoon een verkoudheidje willen lozen, komt hier een nieuw programma waarbij het snot zonder ingewikkelde gesprekken vanzelf naar boven bubbelt: Cell Dogs op Animal Planet.
Animal Planet heeft vaak uitzendingen over stoere mensen die slangebeten overleven of met krokodillen vechten. En er is een hele serie over het redden van mishandelde dieren, maar als je daar maar lang genoeg naar kijkt ben je naar verloop van tijd totaal murw geslagen door beelden van stervende paarden en uitgemergelde honden. Dan heb je niks meer aan huiltv, dan ga je alleen maar verbijsterd naar bed. Cell Dogs heeft een optimistischer insteek.
Je neemt een handje gevangenen en een groepje zielige honden. De gevangenen in Cell Dogs zijn allemaal mannen en ze hebben het nodige op hun kerfstok. De honden zijn mishandeld, te jong om te overleven of bang en onopgevoed. Deze twee groepen met als enige overeenkomst: ze vertonen sociaal niet wenselijk gedrag breng je een week of acht bij elkaar en je zet er een camera op. Geweldige televisie!
The inmates ontpoppen zich tot liefdevolle hondenopvoeders; geven zonder te klagen iedere nacht om de drie uur een nest van zes puppy's de fles of gaan heel geduldig wandelen met een hond die letterlijk de staart tussen z'n benen houdt omdat hij in een vorig leven met een riem is afgeranseld. De gevangen mannen hebben niets te doen en daar is ineens een hond die liefde nodig heeft. En weet je wat? De gevangenen kunnen ondanks hun daden inmiddels ook wel wat liefde gebruiken. Ik noem dit een win-win situatie. Van beide zijden wordt er liefde rondgepompt en daar knapt zowel hond als man enorm van op. Ga vooral niet nadenken over de vraag waarom de mannen niet voor hun kinderen konden zorgen en wel voor zielige honden; het gaat hier om huiltv en niet om een psychologische verklaring van de boef-in-het-algemeen.
Het huilmoment bij Cell Dogs zit 'm in het moment dat de honden na die acht weken opgevoed en wel moeten worden afgeleverd bij het asiel, zodat ze in een gezellig gezin met dito tuin kunnen worden geplaatst. Weg gezelschap. Weg dagbesteding. Weg opdracht en Weg liefde.
Grote mannen met woeste koppen staan huilend bij de poort en zwaaien hun hond uit. En zeggen heel stoer in de camera iets als: "ik wist het van te voren, maar hij is de liefste hond van de wereld. Ik zal hem missen, hij was mijn maatje, mijn vriend. Ik voel weer wat liefde is en nu is hij weg. Ik hoop dat ze goed voor hem zorgen." En dan nog een fijn shot van een kwispelende hond die de wijde wereld intrekt maar toch nog even omkijkt. Op dat moment kun je me wegdragen, grijp ik bij gebrek aan tissues naar de keukenrol en huil ik er en passant wat achterstallig onderhoud uit.
Machtig mooi, dat Cell Dogs.

12 april 2010

The story of Oh.

Een tijd geleden meldde ik hier eens dat ik een Oh.-tegel had gemaakt. Welnu, deze tegel is geen grapje meer maar serieuze business geworden. Hij waart door Nederland en is inmiddels via een omweg ook in Amerika beland. Ik weet niet of ze daar het woord Oh. op dezelfde manier interpreteren als hier, maar ik vind het een leuk idee dat er heel veel vlieguren verderop een Oh.-tegel in een kamer staat.
Ondertussen hou ik de Oh.-tegel maar flink op voorraad want er belt geregeld iemand op die snel een leuk kadootje nodig heeft en of ze even langs mogen komen want de verjaardag is natuurlijk morgen. De Oh.-tegel is gewoon leuk, dat bedenk ik niet alleen zelf, dat hoor ik steeds vaker. Leuk en best nuttig ook, want zit maar eens een gemiddelde tv-avond uit met wat praatprogramma's her en der. Wedden dat je na een half uur al heel hard Oh. wil zuchten? En dan moeten de verkiezingen nog komen.
Dus daarom gaat de Oh-tegel hier even onder de aandacht. Op mijn website Dets*Design kun je lezen hoe je aan een Oh.-tegel kunt komen. Is heel simpel hoor: mailtje, wat internetbankieren en even wachten, een kind kan de was doen.
Dus tot Oh.'s dan maar?
Oh.mail.jpg
logooh.jpg