« april 2010 | Main | juni 2010 »
Zo'n beetje op het drukste kinderfietsnaarschoolkruispunt, was een zwanenfamilie neergestreken. Ze hadden veel bekijks, er zullen vanochtend wel wat kinderen te laat zijn gekomen. Een dichtbijfoto van een zwanenfamilie maken is out of the question, het sist en blaast dus dat laat je wel uit je hoofd. Leer mij zwanenfamilies kennen.
Die jongetjes van mij moeten nogal eens in de tram voor een schooluitje, project, thema, whatever. Aanschouwelijk onderwijs is erg hip. Strippenkaarten mee, maar er zijn straks geen strippenkaarten meer dus er moeten OV-chipperts komen. Kan reuze makkelijk online zegt het GVB maar nou willen ze mijn keurige kinderfotootjes niet. Alles geprobeerd, kinderen oeverloos lastiggevallen met pasfoto's maken maar bij iedere poging krijg ik de melding: deze foto kan niet worden verwerkt. Hoezo niet? Doe 's effe niet zo moeilijk! Ik moet als de gesmeerde bliksem twee OV-kaarten in huis hebben!
De meneer van het GVB op CS waar ik mijn beklag kwam doen vond dat ik het dan maar op de ouderwetse manier voor elkaar moest boksen > papieren invullen en fotootjes bijvoegen. Maar die fotootjes zitten nou weer in mijn computer, dus die moet ik dan zeker eerst laten afdrukken? Ik word er gek van, gvd.
Er was iemand jarig geweest en die was zo slim om ons het park in te lokken voor een kleedje-roseetje-feestje. Piet Paulusma vond dat iedereen vandaag een kado mocht.
Eindelijk. Fijn!
Ergens in april kwam mijn oudste zoon zuchtend thuis van school. Het was een heftige dag geweest, maar dat hoor ik wel vaker en dan blijkt het om een niet geleerd wiskundeproefwerk te gaan of een uithoudingstest bij gym. En toen kwam er een uitnodiging van de school voor de viewing van de film. Film? De heftige dag bleek een opname te zijn geweest voor een documentaire van Jessica Villerius waarin ze het Amerikaanse concept van Challenge Day uit de doeken doet. Ik zocht het op, Challenge Day en schrok me wild. Amerikaanse toestanden op onze rustige middelbare school? Wat? Waarom? Wat was er gebeurd?
Dus daar zaten we, in de grote zaal in afwachting van de viewing, giebelende kinderen in de hoek en ouders op kantinestoeltjes. De directeur hield een inleidend praatje en daarna denderde de documentaire als een TGV over ons heen. De giebelende kinderen werden stil, de ouders waren stil, hier en daar klonk gesnif en gesnik en de brok in mijn keel werd met de minuut groter.
De school van mijn zoon is de eerste Europese school die het (inderdaad) Amerikaanse concept heeft aangedurfd. Dat is moedig want het is geen kattepis. Niet voor de ouders in de zaal die hun kinderen zagen vertellen over miserabele (thuis)situaties, en zeker niet voor de kinderen die dit allemaal wilden en konden vertellen, in de wetenschap dat al hun geheimen straks ook nog eens breed worden uitgemeten in de pers en op televisie. Daar sta je dan, huilend en ontredderd, in de armen van je medeleerling die je jaren heeft gepest. Of blijkt dat dat lachende meisje in je klas een verleden met zich meedraagt dat nog het meeste lijkt op het script van een politieserie.
Ik heb mijn vraagtekens bij gezamelijk gepeuter in emoties. Dat zal wel aan mijn werkverleden liggen, of aan mijn eigen verlegenheid. Bovendien ben ik nogal huiverig voor gevoelsexplosies bij een groep kinderen die vanwege leeftijd en hormonaal geklier toch al overlopen. Maar ik zag een mooie documentaire waarin duidelijk werd dat ook onze kinderen op die rustige middelbare school een binnenleven hebben waardoor ze doen wat ze doen. Wiskundeproefwerken niet leren bijvoorbeeld, thuis niets vertellen over hun schooldag of op hun eigen puberplaneet blijven zitten waar jij niet bij kunt.
Volgens mijn zoon is er na de heftige dag iets veranderd op school. Er wordt minder gepest en er is meer begrip. En hij kwam tot de conclusie dat hij het thuis maar goed heeft, ook al is dat thuis verdeeld over twee huizen. Dat is fijn om te horen, maar er zijn ongetwijfeld gezinnen die na de viewing wat te bespreken hebben. Ik hoop dat ze dat doen, want eigenlijk denk ik nog altijd dat de basis van opvoeden bij ouders ligt.
-De website van de documentaire Over de Streep.
-Voor een idee van de dag: de trailer van de documentaire.
- Over de Streep wordt uitgezonden op woensdag 26 mei, KRO, Ned 3 om 20.30 uur.
Er hangen al twee foto's van de katten hier in het andere huis, en nu moesten de knaagdieren van daar ook hier aan de muur. En wel een beetje schattig op de foto zetten hè mam! Twee ratjes en een dwerghamster, ga er maar aanstaan. Ten eerste zijn het nachtdieren dus overdag valt er niet meer te zien dan bergjes hooi. En als ze dan wakker zijn, zitten ze nooit stil en rommelen ze aan een stuk door in hun kooi. Maar goed, met wat geduld en goede moed is hier Koos. Koos wordt tot 30 x 40 uitvergroot en is daarmee meteen dwerghamster-af.
Mocht je je afvragen of dat groene stukje spul daar vooraan misschien een stuk ondervloer of ander bouwmateriaal is > het is een wafel. Jazeker, er zijn wafeltjes voor dwerghamsters in omloop.
Een verjaardag zoals het hoort: slingers, langzalzeleven, lieve kaartjes en berichten, kado's en caloriebommen in alle soorten en maten. Eigenlijk zou ik nog dronken moeten worden.
Weet je wat? We doen gewoon alsof het lente is en we gaan varen op een heel groot meer en we hebben het helemaal niet koud.
Een van mijn vriendinnen doet een massage-opleiding en heeft proefpersonen nodig. Ik weet niet precies wat ze gedaan heeft, maar ik voel me zeer slaperig en ik ruik naar snoepjes.
Het is moederdag en ik ben de moeder dus ik mocht kiezen wat we vandaag zouden doen. Omdat het alleen op papier lente is maar dieren zich daar niet veel van aantrekken, gingen we lammetjes kijken. En pauwen, geitjes, fretten, konijnen, een ezel, een koe met een kalfje en een heel dik gevlekt varken. De kinderboerderdij. Mijn grote zoons wisten hun schaamte voor dit belachelijke plan enigszins binnen de perken te houden en liepen gewoon een eind van ons vandaan. Eigenlijk vonden ze het heel erg leuk en de geitjes heel erg lief, maar dat mag je niet laten merken als je twaalf en vijftien bent. Het was een fijne dag, al went het naar mijn eigen huis terugfietsen, de zoons bij pappa achterlatend, nooit. Gewoon nooit.
Om even een extra cd-rekje tussen de bestaande boekenkasten te kunnen zetten, moesten even alle boekenkasten leeg en verschoven, en toen moest de hele mikmak er weer even in. We zijn inmiddels vier uur verder en ik ben er wel even klaar mee.
De fysiotherapeut leerde me vandaag buikspieroefeningen waarbij je de rest van je lichaam een beetje in tact houdt. Je zou denken dat buikspieroefeningen alleen je buik in de stress jagen, maar dat is dus niet per definitie zo; de paracetamolmeter staat nu al op zes. Au.
De brutaalste spreeuw die ik ooit zag, zat naast me op het bankje op de Arena Boulevard. Het stukje brood achter hem heeft hij zelf van mijn zachte broodje gepikt maar gelijk weer uitgespuugd. Hij lustte het niet. Hij wilde stokbrood en dat kreeg hij van de buren.
Het ging ook goed; op IJburg lagen de restanten van de 4 mei-viering er bijna idyllisch bij.
Een rotdag? Neem een voorbeeld aan Rufus; zon en wiegen.
Je kunt ze kopen bij Zeeman, een klein doosje kost een euro en ik kan ze niet laten liggen. Dus nu heb ik een hele pot vol met opplakbare glitters en ik heb geen idee wat ik er mee moet.
Omdat het plotseling herfst schijnt te zijn diepte ik mijn regenjas op en stapte waterdicht op de fiets. In de linkerjaszak zat een varkentje.
Soms heb je pech en kom je geen wachtende hond tegen. Het regent en dan blijven de honden thuis. De watjes, of willen hun bazen geen natte hondenlucht in huis? Of we missen elkaar steeds, als ik rondloop liggen zij alweer op hun kussen of doen iets in een bos. Op zo'n pechdag kwam ik deze tegen. Zit er altijd en rotweer interesseert hem niet. Ook hij zit met z'n halsband vast aan een haak, anders wordt hij gejat.