
In juli 2003 deden een vriendin, haar moeder en ik een mozaiekcursus. Dat leek ons wel gezellig. Dat was het ook en we kwamen thuis met halfafgemaakte eerstelingen die we zelf dan later wel even zouden voegen enzo, want dat hadden we ook geleerd.
Omdat ik de enige van het stel ben dat destijds de beschikking over een atelier had, was mijn probeersel het eerste af. In het atelier kon weinig kapot en er mocht flink met cement rondgespetterd worden. Mijn eerste voegsel maakte ik in een belachelijk warme zomer, en voegen is een stresskarweitje. Ik kon me nog goed het zinnetje van de juf herinneren: Je mozaiek staat of valt bij het voegsel. Tijdens het voegen kun je je werk in een klap verpesten. Het cement moet de juiste dikte hebben en droogt bovendien nogal snel. In die belachelijke warme zomer vloog niet alleen het cement, maar ook het zweet me om de oren.
Omdat het ondanks alles toch gelukt was, begon ik gelijk maar een tweede projekt. Ik raapte een oud tafeltje van de straat, schroefde er een dikke plank op en begon met goede moed tegels te snijden en te plakken. Als ik eenmaal ergens aan begin, moet het ook af. Dat wil zeggen, die eigenschap had ik mezelf altijd toebedacht, maar deze mozaiektafel is een briljant bewijs van het tegendeel. Na de eerste aanval van enthousisame bleef de zaak steken op bijna-af. Echt, er moesten nog maar drie randvlakjes worden gevuld en de oranje rand moest worden gesneden. Peanuts, vergeleken bij de rest.
Maar ja.
De mozaiektafel-to be stond veilig uit het zicht in het atelier. Er kwam geen dagelijks gedrens aan te pas: maak me nou even af!. Kortom, er gebeurde helemaal niets op mozaiekgebied en ik was alweer druk met andere plannen.
Totdat het atelier waar niets kapot kon werd omgetoverd tot een keurige webstudio en de half afgemaakte tafel plaatsmaakte voor een bureau en een batterij computers. Toen moest hij mijn huis in en daar begon hij onmiddellijk te zeuren: maak me nou a-haf!. Het heeft nog ruim een jaar geduurd, maar afgelopen weekend was het na zeven jaar dan eindelijk zover. Mijn badkamer werd tot voeghok omgedoopt en het cement spetterde lustig op de goddank afgeplakte vloer. De vriendin van de mozaiekcursus nam haar niet afgemaakte eerstelingen mee en samen zweetten we ons door drie emmers gekleurd cement heen. Het is allemaal gelukt en overmoedig begonnen we aan een volgend projekt te denken. Maar ik denk dat ik even pas, want ik heb geen idee waar ik die tafel neer moet zetten. Zeven jaar geleden had hij mooi op het balkon gestaan en had ik een grotere woonkamer. Misschien moet ik hem hier pontificaal in de weg laten staan. Als reminder: maak alles nou eens af!