« januari 2010 | Main | maart 2010 »

27 februari 2010

Wachtende honden-7

wachtende honden-7.jpgHet is zoals ik vermoedde: wachtende honden fotograferen is net zoiets als het fotograferen van onbekende kinderen. Ik voel me steeds een beetje ongemakkelijk. Als er een wachtende hond in de buurt is kijk ik eerst of er ook een waakzame mensenblik aan vastzit. Die is er meestal niet, daarom wachten die honden ook, dus ik doe maar iets als god zegene de greep en ik hoor het wel als er een vragend of woedend baasje aangestormd komt. Tot nu toe waren er twee: een vrouw die het allemaal maar raar vond en snel de halsband losmaakte en wegbeende. Een andere vrouw vroeg me wat ik aan het doen was. Ik legde dat uit en ze vroeg niet verder. Ik bood haar aan de foto's te mailen en ze gaf me middenin de Hema haar emailadres. Dat vond ik persoonlijker dan het vastleggen van haar hond, maar natuurlijk deed ik het onmiddellijk. Ze was blij met mijn gemailde foto's. Dit hondje bleek een oud hondje en het was zo'n beetje haar kind. Hij heet Pim.
Maar het heeft iets stiekems en dat bevalt me niet. Ik maak gehaaste foto's, bang om ontdekt te worden. Maar ik kan toch moeilijk bij iedere winkel gaan trompetteren dat ik nu een foto van de hond bij de ingang ga maken?

23 februari 2010

Ondergang

overgangL.jpg
Het schijnt slecht te gaan met de Albert Cuyp. Dat vind ik naar, want ik woonde er vier jaar bovenop, aan de kopse kant van de Ferdinand Bol. Vier jaar tussen 5 en 6 uur 's ochtends wakker gerammeld door de standbouwers. Maar ook vier jaar mijn dagelijkse boodschappen er gehaald, praatjes gemaakt met de marktkooplui, planten gekocht voor ons raamkozijn. Ik ben inmiddels drie keer verhuisd maar nog altijd tram ik all the way from IJburg naar de Albert Cuyp. Het blijft mijn markt.
Er liggen plannen om de Albert Cuyp wat op te kalefateren. Zo willen ze de marktkramen in het midden van de straat met de ruggen tegen elkaar zetten, zodat wij marktgangers een rondje kunnen lopen en zo alle kramen tegenkomen. Belachelijk plan. Er kan geen hulpdienst meer doorheen, en iedere ervaren Cuyploper weet dat als je even snel ergens moet zijn, de stoep achter de kramen de beste sluiproute is. Wat meer variatie in het aanbod is wellicht een goede opkalefater. Of misschien moet het maar snel lente worden.
De marktkoopman die ondergoed verkoopt, heeft z'n gevoel voor humor in elk geval nog niet verloren.

22 februari 2010

Een missie

afghanistanL.jpg
In mijn geboortestad Nijmegen staat al sinds mensenheugenis een bowlingbaan. Dat grote bord aan de voorgevel hangt er nog steeds, zag ik dit weekend. Meestal staat er iets op als: Welkom bedrijfsfeestje Zus&Zo of Gefeliciteerd tante Annie.
Mikey gaat naar Afghanistan en houdt een afscheidsbowlingfeestje, zo stel ik me voor. Om het leed te verzachten of uit grote domheid, wensen ze Mikey veel plezier. Van de combinatie bowlingbaan, Afghanistan en plezier, werd ik nogal treurig.

18 februari 2010

Wachtende honden-6

wachtende honden-6L.jpg

Finish

mozaL.jpg
In juli 2003 deden een vriendin, haar moeder en ik een mozaiekcursus. Dat leek ons wel gezellig. Dat was het ook en we kwamen thuis met halfafgemaakte eerstelingen die we zelf dan later wel even zouden voegen enzo, want dat hadden we ook geleerd.
Omdat ik de enige van het stel ben dat destijds de beschikking over een atelier had, was mijn probeersel het eerste af. In het atelier kon weinig kapot en er mocht flink met cement rondgespetterd worden. Mijn eerste voegsel maakte ik in een belachelijk warme zomer, en voegen is een stresskarweitje. Ik kon me nog goed het zinnetje van de juf herinneren: Je mozaiek staat of valt bij het voegsel. Tijdens het voegen kun je je werk in een klap verpesten. Het cement moet de juiste dikte hebben en droogt bovendien nogal snel. In die belachelijke warme zomer vloog niet alleen het cement, maar ook het zweet me om de oren.
Omdat het ondanks alles toch gelukt was, begon ik gelijk maar een tweede projekt. Ik raapte een oud tafeltje van de straat, schroefde er een dikke plank op en begon met goede moed tegels te snijden en te plakken. Als ik eenmaal ergens aan begin, moet het ook af. Dat wil zeggen, die eigenschap had ik mezelf altijd toebedacht, maar deze mozaiektafel is een briljant bewijs van het tegendeel. Na de eerste aanval van enthousisame bleef de zaak steken op bijna-af. Echt, er moesten nog maar drie randvlakjes worden gevuld en de oranje rand moest worden gesneden. Peanuts, vergeleken bij de rest.
Maar ja.
De mozaiektafel-to be stond veilig uit het zicht in het atelier. Er kwam geen dagelijks gedrens aan te pas: maak me nou even af!. Kortom, er gebeurde helemaal niets op mozaiekgebied en ik was alweer druk met andere plannen.
Totdat het atelier waar niets kapot kon werd omgetoverd tot een keurige webstudio en de half afgemaakte tafel plaatsmaakte voor een bureau en een batterij computers. Toen moest hij mijn huis in en daar begon hij onmiddellijk te zeuren: maak me nou a-haf!. Het heeft nog ruim een jaar geduurd, maar afgelopen weekend was het na zeven jaar dan eindelijk zover. Mijn badkamer werd tot voeghok omgedoopt en het cement spetterde lustig op de goddank afgeplakte vloer. De vriendin van de mozaiekcursus nam haar niet afgemaakte eerstelingen mee en samen zweetten we ons door drie emmers gekleurd cement heen. Het is allemaal gelukt en overmoedig begonnen we aan een volgend projekt te denken. Maar ik denk dat ik even pas, want ik heb geen idee waar ik die tafel neer moet zetten. Zeven jaar geleden had hij mooi op het balkon gestaan en had ik een grotere woonkamer. Misschien moet ik hem hier pontificaal in de weg laten staan. Als reminder: maak alles nou eens af!

10 februari 2010

Bordjes

bordjesL.jpg
Dit zijn de bordjes waarop Joep en Rufus (dat zijn katten) meestal hun avondmaal (niet het laatste) krijgen voorgeschoteld. Ik heb een hele verzameling servies, (want servies-afwijking) en zij gebruiken deze twee oude schoteltjes waarvan het bijbehorende kopje is gesneuveld.
Ik heb werkelijk geen idee hoe ze, middenin dagelijks gerammel met andere borden en schotels, het geluid van hun bordjes herkennen. En op een drafje komen aanhollen voor voedsel.

06 februari 2010

Wachtende honden-5

wachtende honden-5.1L.jpg

03 februari 2010

Hyaaaaaaay!

hyaL.jpgDe mevrouw van de Albert Heijn ging ze afboeken. Dat is een ander woord voor weggooien. Afboeken? riep ik gelijk heel professioneel. En toen kreeg ik de hele bos mee naar huis.

02 februari 2010

Poot

pootL.jpg
Jaren deed ik het met mijn IXUS-je en nu heb ik een nieuwe camera. Een grote met honderdduizend knopjes en instellingen; ik word er gek van. En erger, ik weet bijgod niet meer wat ik aan het doen ben als ik door de zoeker kijk. Alsof je ineens een nieuwe fiets hebt die een fietsbel heeft en wel kan remmen.