« december 2009 | Main | februari 2010 »

27 januari 2010

Wachtende honden-4

wachtende honden5L.jpg

26 januari 2010

Vlieg met me mee

regenboogL.jpgIk kocht een regenboogmaker voor mezelf, zomaar. En omdat de zon schijnt. Vroeger hingen we gewoon zo'n steen voor het raam en wachtten we rustig af tot de zon daar iets mee wilde doen. Nu heb ik een ingenieus apparaat tegen mijn raam gespuugd en hangt de steen te draaien op zonne energie. Een zuignap, wat gekleurde radartjes en hopla, allemaal regenboogjes in mijn kamer. Ook leuk voor poezen die ergens achteraan willen springen.

Rainbowmaker. Klik ook even op de movie.

24 januari 2010

Saai

saaiL.jpg
Soms krijg ik ineens zin in saaie plaatjes. Sneeuw is inmiddels best saai, toch?

19 januari 2010

Car

carL.jpg
Er staat een auto van Carglass voor de deur, zei ik achteloos tegen mijn zonen die verdiept waren in een woest computerspel. Carglass repareert! Carglass vervangt! klonk het in koor vanaf de bank.
Damn, wat een goeie reclamecampagne.

16 januari 2010

Optelefoneren

foon1L.jpgVannacht om 03.08 uur ging mijn vaste telefoon. Die ligt altijd naast mijn bed, net als mijn mobiel die vooral een wekkerfunctie heeft. Ik sliep heel diep maar het gerinkel was genoeg om me A. naar de tijd te laten kijken en B. me rot te laten schrikken. 's Nachts gebeld worden betekent onraad. Net toen mijn hersens geregisteerd hadden dat ik die rinkelende telefoon ook op kon nemen, hield het op. Ik keek op de display maar herkende geen nummer, kroop onder de dekens en sliep verder. Maar mijn hoofd stond blijkbaar in de alarmstand want de rest van de nacht droomde ik van al mijn dierbaren die in nood of dood waren. Ook vond mijn hoofd het belangrijk de drie laatste cijfers in de display te onthouden. Zo bestond de nacht uit een wirwar van ernstige toestanden en 676; ik was blij dat mijn mobiel om half acht wekkerde. Een beetje bij kennis keek ik eens goed naar de display en ontdekte dat de laatste drie cijfers van het nummer 576 waren en dat er bovendien uit het buitenland was gebeld. Een verkeerd nummer-drukker waarschijnlijk.
Voor mijn dierbaren ben ik bij nacht en ontij bereikbaar. Dat wil zeggen: als jullie mijn nummer ongeveer vier keer laten uitrinkelen, totdat ik begrijp wat een normaal en wakker mens met een telefoon moet doen. Opnemen bijvoorbeeld.

13 januari 2010

Bril

brilL.jpg
Twee weken geleden liep ik door de Pijp. Ik was afgezet door een vriend die zag dat ik nodig eens een middagje markt en omstreken moest doen, opdat ik niet gek van zorgen en drukte zou worden. Ik werd niet gek, ik kreeg een helder moment. Ik stapte de Pearlwinkel op de Ferdinand Bol binnen met de mededeling dat ik wild werd van mijn ogen en of ze die even wilden meten. Dat mocht. In de winkel stond meetapparatuur en daar zat ik voor de zoveelste keer achter. Ik zeg voor de zoveelste keer, omdat dit de vierde oogmeting van het afgelopen jaar zou worden en na iedere keer werd ik weggestuurd met de mededeling: er is niets mis, gaat u maar wat vroeger naar bed ofzo.
Maar ik ben niet gek, ik zag heus nog wel vanalles maar niet scherp en te laat. Welke tramlijn eraan kwam bijvoorbeeld en als ik als bijrijder in de auto moest vertellen in welke straat we reden, had de bestuurder dat eerder gezien dan ik. Terwijl ik speurde en tuurde en echt en heus m'n best deed de T van de F te onderscheiden.
Nou mevrouw, er is niets mis met uw ogen hoor, het apparaat zegt dat u best zonder bril kunt. En toen werd ik kwaad. Want ik ben niet gek en wazigheid speelt zich over het algemeen in mijn hoofd af en niet in mijn ogen. Ik werd naar een kamertje gebracht voor een echte oogmeting. Na alle ja, zie ik goed en nee, niet goed kwam de echte uitslag: - 1 aan beide ogen. Niet dramatisch maar net genoeg om doodmoe te worden van het getuur en gespeur. Ik moest een bril en bij een bril hoort een montuur. Ik was alleen en moest nu beslissen hoe ik er in de nabije toekomst uit zou willen zien. Ik probeerde vanalles, inclusief het beroemde Carice-model. Dat is dat montuur dat iedere grafisch ontwerper, acteur, schrijver of anderszins creatief persoon tegenwoordig op z'n hoofd zet. Zwart, zwaar, hallo: ik heb een bril en dat zal je zien ook, dat montuur. Het staat u wel, maar het doet niets voor uw hoofd, zei de opticien. Doet niets voor mijn hoofd, dacht ik koortsachtig. Is er ooit iets geweest dat wel iets voor mijn hoofd deed dan? Behalve een fijne zomer, een gloeiende verliefdheid of dat zeldzame moment van algeheel welbevinden?
Ik betrok de rest van de clientele er maar bij en tesaam kwamen wij uit op een Harry Potter-modelletje. Rond en funny, ik zag ineens Diane Keaton in de spiegel en daar wil ik best op lijken. Ik bestelde het montuur wat natuurlijk en wederom ongeveer het duurste model in de winkel bleek te zijn.

Vandaag haalde ik de hele kwestie op. Leuke bril, zei de nieuwe medewerkster achter de kassa. Ja, leuke bril, fijne bril ook, ik kon ineens de overkant van de straat zien. En lezen hoe de fabrikant van het hekwerk rond de Noord-Zuidlijn heette zonder te gokken. Ik durfde hem nog niet op en stopte de brillenkoker in m'n tas. Bij thuiskomst keek ik met bril nog eens in de spiegel en dacht: okee, dit is het dus. Dit ben ik met bril. Zo'n bril verandert je hoofd toch aanmerkelijk en ik moest nogal wennen aan dat funny en rond, en ook een beetje aan eigenwijs en pedanterig.

Voorts ging ik boodschappen doen met bril, en ik voelde me alsof ik middenin de winter een zonnebril droeg. Maar ik zag wel alles. Djies, ik zie gewoon alles! Ter vergelijk zette ik de bril af en daarna weer op en dan weer af en bezag het verschil. Zonder was minder, echt waar. Bril op. Bril af. Het leek wel een kinderfeestje.
Voor Facebook maakte ik photoboothfoto's van mezelf. Zonder kat, met kat, koffiedrinkend, grappig, slimkijkend, sloomkijkend, stom en stoer. Voor mijn profile koos ik er een uit en daarna keek ik televisie, met bril. Een vervolg op de documentaire over anorexiapatienten. Ik zag veel meer dan ik had willen zien.

11 januari 2010

Wachtende honden-3

wachtendehonden4L.jpg

08 januari 2010

Uit je vel

lekkerinjevelL.jpgDe redactie van Flair heeft nog niet ontdekt dat Nederland tegenwoordig een Nationale Mental Coach heeft. Die daar wat van vindt, van dat vel.

07 januari 2010

Sneeuw

ijsL.jpg
Aan het IJmeer is het met die sneeuw zo vreselijk mooi. Er staat nauwelijks wind, iets dat op IJburg toch zelden voorkomt, er ligt verse sneeuw, het water is bevroren en de zon schijnt. Het is dat we geen skipak en moonboots aanhadden, anders hadden we het er nog uren uitgehouden.

06 januari 2010

De onderneming

uwnummerL.jpgHet was de derde keer dat ik bij de receptie stond om me in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. Eenmanszaak, formuliertjes, BTW-nummer, wat dingen op de computer en hopla. Had ik zo gedacht.
Maar de eerste keer in december hingen ze met de benen tot in de toegangsdraaideur, de tweede keer zag het er ook iets te gezellig uit en vandaag had ik er een middag voor uitgetrokken en zou ik niet eerder weggaan voordat ik dat papier en dat nummer in m'n handen zou hebben.
De receptiemevrouw hoefde niets te zeggen want voortvarend als ik ben stond ik voor haar en zei: ja, het is heel erg druk, dat weet ik want dit is de derde keer en ga gewoon wachten totdat ik aan de beurt ben. Ze keek me een beetje meewarig aan, mompelde nog iets als -ruim twee uur wachttijd- en gaf me een nummertje.
Ik ging in de grote hal zitten wachten, samen met heel veel mensen die met formulieren ritselden, half in slaap gesukkeld waren, achter een computer zaten of hun zesde kop koffie gingen halen uit de automaat waar je eerst een bekertje in moest zetten en dan op het knopje moest drukken. Begrijpt niet iedereen, het was een natte bende daar bij die automaat.

Het eerste uur besteedde ik aan alle folders in de ruimte. Bijna alles heb ik doorgelezen en geschift op voormij-nietvoormij. Een koffie dan maar. In het tweede uur kwam er een computer vrij en bekeek ik de website van de drukkerij die als het een beetje meezit de uitvoering van mijn eerste produktie voor hun rekening gaat nemen. Ik vond mezelf ontzettend stoer, daar achter die computer in de hal van de Kamer van Koophandel, serieus aan het werk voor iets dat uit mijn handen moet komen. Trots keek ik om me heen, maar iedereen zat stoer te doen dus ik viel helemaal niet op. Nog een koffie.
In het derde uur begon ik me te vervelen. En als ik me verveel, ga ik vaak foto's maken. Sorry, het is weinig hoogdravend en inspirerend maar zo werkt het nou eenmaal. Ik maakte een foto van de nummer-display waarop ik kon zien dat ik nog lang niet aan de beurt was. Zonder flits en bijna geruisloos.
Mevrouw! Mevrouw!! hoorde ik vanaf de overkant van de hal. Een medewerkster kwam op een holletje naar me toe gerend. U mag hier geen foto's maken. Oh, zei ik beteuterd. Daar ging mijn antiverveelplan. Dat mag wel van mij hoor, maar niet van de architect. Eh? Ja, die wil zijn ontwerp exclusief houden, sorry, ik kan er ook niets aan doen, dat ligt nou eenmaal vast.
Oh juist. Sorry mevrouw, en weg was ze weer, de medewerkster die het maar druk had met het in goede banen leiden van ons, versgebakken ondernemers.

Ik hees me maar weer op een soort barkruk en bedacht dat ik het eigenlijk maar een beetje raar vond. Ik, die het ontwerp van de architect zou willen stelen, het leek me ineens zo'n overtrokken toestand. In de OBA, een toch heel wat ruiger ontwerp, mag je fotograferen tot je een ons weegt en in een beetje normaal museum heb ik ook nooit een medewerkster achter me aan gehad. Zou het niet juist leuk zijn voor zo'n architect dat iedereen die bij de Kamer van Koophandel moest zijn en een weblog had, foto's zou publiceren van die ruimte? Het was toch tenslotte een openbare ruimte of heb ik dat verkeerd?

Afijn. Ik was aan de beurt en net toen ik in het kamertje zat, brak de sneeuwbui los. De meneer die mij tot ondernemer zou bombarderen maakte zich zorgen of hij nog wel naar huis zou komen en stuurde een sms naar zijn vrouw. Hij kreeg er een terug en las hem voor: er ligt hier al 10 centimeter! Ojee ojee, extra spaning & sensatie! Vervolgens was het inderdaad een kwestie van veel formulieren, handtekeningen en dingen in de computer en toen had ik de inschrijving in m'n handen. Hoezee! Daarna mocht ik in de sneeuw naar huis en had nog net een van de laatste trams te pakken.
Wegens de onder-constructie-constructie van mijn nieuwe website, hier vast het logo. Het logo van Dets*Design. Dat ben ik. En ik moet morgenochtend gelijk die drukkerij bellen.

logokleinL.jpg

05 januari 2010

Wachtende honden-2

wachten2.jpg

01 januari 2010

Nieuw Jaar

Ik wens jullie een heel fijn en gelukkig nieuw jaar!

Foto's van linksboven naar rechtsonder:
1. Vuurwerk van de buren, maar wij hadden door een verwarrende afspraak zoveel dat we maar om 21.00 uur begonnen zijn.
2. Wandeling langs het water met een streepje zon.
3. Soms hoef je patronen helemaal niet zelf te bedenken, dan liggen ze gewoon letterlijk voor je neus.
4. Voetstappen en bandensporen die door de zon op de sneeuw lijken te liggen, op de plek waar eerst Blijburg stond.

2010L.jpg