Helden
Mijn bovenburen zijn aan het verhuizen en de verhuislift voor mijn raam zorgt voor dikke staarten en platte oortjes bij Joep & Rufus. De helden.
« november 2009 | Main | januari 2010 »
Mijn bovenburen zijn aan het verhuizen en de verhuislift voor mijn raam zorgt voor dikke staarten en platte oortjes bij Joep & Rufus. De helden.
Net als je denkt dat je na honderd jaar basisschool dat hele kerstdinerakkefietje wel een beetje onder de knie hebt, gaan ze op de valreep het concept veranderen. Dat concept bestond er tot nu toe uit dat ouders de laatste dag voor de kerstvakantie in de keuken doorbrachten, voor de vervaardiging van plaatpizza's, pannenkoeken, worstjes in bladerdeeg, appelflappen of pannen pasta. Als je meer kinderen in de basisschoolleeftijd hebt, kun je deze hele operatie vermenigvuldigen met oliebollen, bamischotels of huzarensalades. Na die honderd jaar snap je dat je bijtijds boodschappen moet doen en verder de hele dag in de weer bent. Een koud kunstje inmiddels.
Maar nu had men bedacht dat de kinderen zelf moesten koken. En dat hadden ze niet alleen op onze school als ideetje in de groep gegooid, want nadat ik mijn beklag had gedaan bij een medemoeder van een andere school, kreeg ik de volgende dag een mail met de verontwaardigde tekst: ik krijg hier straks drie jongens over de vloer want men moet ineens zelf sushi maken voor het kerstdiner! Weet ik veel hoe je sushi moet maken! Help!
Maar eigenlijk, stiekem en toch heus, was het heel erg leuk. Zo had ik ineens een groepje van vier in de keuken, waaronder twee meisjes. En zeg nou zelf, wanneer krijg je als jongetjesmoeder nou meisjes op je stoep! Het viertal boog zich over een gigantische hoeveelheid gevulde eieren (de beroemde cholesterolbommen) en een stapeltje pannenkoeken in verschillende smaken. Het hele huis rook naar ei en even later naar verbrand vet. Maar we hebben veel lol gehad en tussen de bedrijven door ook nog gesprekken gevoerd waarvan ik dacht dat ze alleen voor grote mensen waren. Hoe je moet omgaan met het feit dat je hele erge dyslexie hebt bijvoorbeeld, en welk schooladvies je hebt gekregen en waarom je daarvan baalt.
Vanavond was het weer zover. We sleepten de hele voorraad voedsel naar school, brachten het naar een prachtig versierde klas en wachtten met heel veel ouders in de hal, waar we met wat gluhwein en hapjes dat uur best goed doorkwamen. Mijn jongste zoon moest zuchten toen we hem ophaalden. Die chocolademousse, daar had hij wel een kilo van opgekund en verder was het allemaal heel erg lekker en gezellig. Het was z'n laatste kerstdiner op school, volgend jaar gaat hij naar de middelbare school waar zijn grote broer al drie jaar pubert. Op middelbare scholen doen ze niet aan kerstdiners of sfeervol aangeklede klassen. Hoogstens wordt er een koor aangerukt om wat kerstliederen de aula in te slingeren, maar wij hoeven de keuken niet meer in. Ja natuurlijk hebben wij in die honderd jaar basisschool af en toe stevig gevloekt om al die creatieve doe-dingetjes met ouderparticipatie. Maar nu het de laatste is, vind ik het allemaal toch maar een raar soort mijlpaal.
(Deze wazige foto werd mede mogelijk gemaakt door de woeste vader met camera waar hij op z'n minst de klimaattop mee had kunnen verslaan en die zich niets aantrok van mijn kleine Ixusje en me gewoon omver liep terwijl ik -klik- deed. Vanwege de kerstgedachte heb ik hem niet op zijn hoofd geslagen.)
Soms sta je met een wildvreemde vrouw ineens de meest intieme details uit te wisselen. Dat het van boven altijd te krap zit maar dat als je een grotere neemt, die schouders dan weer zo gaan hangen. En dat je niet weet of je nou netjes of stoer wil zijn. En hoeveel geld je hebt en waarom en dat je deze jas helemaal niet kunt betalen.
Het was namelijk weer eens zover: uit heel veel winterjassen koos ik de duurste van de verdieping. Gelijk verkocht maar ik trok wit weg toen ik de prijs zag. Natuurlijk ook niet in de aanbieding, zoals driekwart van de rest van de jassen.
De onbekende vrouw en ik hebben ruim een half uur met elkaar doorgebracht. Zij zag mijn te dure jas en wilde hem toen ook; we stonden samen voor de spiegel. Daarna hebben we heel veel goedkopere jassen aangepast en monter tegen elkaar gezegd: staat ook heel erg leuk! Maar ik wil eigenlijk die ene, zei dan een van ons weer. Ja ik ook, zuchtte de ander dan. Vervolgens kwam er een heel regiment excuses waarom wij beiden wel die te dure jas zouden moeten kopen. Omdat je thuis toch steeds aan die echt-leuke moest denken; omdat hij van wol is en wol is warm; omdat hij niet zo zwaar is op de fiets; omdat we anders nooit! nooit! nooit! zulke dure kleren kopen en er heel lang mee doen; omdat hij netjes is en stoer en omdat hij alle probleemgebieden perfect wegmoffelt. Een dijk van een excuus, die laatste.
Goed.
Zij belde naar huis met de vraag of een eventuele aanschaf voor erg veel gedonder ging zorgen, ik belde de saldolijn en dacht oh. We hebben hem allebei gekocht.
Tegenover de basisschool van mijn zoon staan een aantal enorme nieuwbouwvilla's. Veel recht, wit en glas. En omdat december de maand is waarin ouders in de avond op scholen worden ontboden, zagen we het licht gisteren pas. Een van de nieuwbouwvilla's heeft zijn enorme glaspui voorzien van licht. En dan niet het soort licht dat je in kerstkransen tegenkomt, maar knallend licht in allerlei kleuren over een heel groot oppervlakte. Voor ons buiten op straat lollig om naar te kijken, maar ik vraag me af hoe het is als je er in woont.
In de tram las ik over Jan Rothuizen, die de Zachte Atlas van Amsterdam heeft gemaakt. Een hele mooie verzameling getekende stadswandelingen door Amsterdam, in priegel en voorzien van commentaar. Je moet maar eens kijken op zijn website. Dat deed ik ook en ik googlede nog eens verder over Jan en toen was daar ineens het Curriculum Illusione. Een site over je eigen tijdslijn, waarin je je geboorte- en sterfjaar invult en per jaar kunt beschrijven wat je deed in de toekomst. Dat klinkt raar maar is het niet. Je verbeeldt je hoe oud je denkt te worden, en schrijft nu vast wat er in die tussenliggende jaren gebeurde. Eigenlijk is het niets anders dan dat veelgebruikte hulpmiddel in therapie of coaching. Waar ben je over tien, twintig, dertig jaar en wat wil je dan gedaan hebben? Helpt je je doel in het leven te bepalen en daarnaar te handelen. De site ziet er vriendelijk uit en er zijn leuke voorbeelden. Tot dusver niets aan de hand en ik ging dat ook maar eens doen, bedacht ik me vanachter mijn bureau.
Maar het ging mis, al helemaal in het begin. Toen ik in moest vullen hoe oud ik dacht te worden sloeg de schrik me om m'n hart. Ik ben nog niet heel erg oud, maar wel op een leeftijd dat je je niet meer onsterfelijk waant. Soms denk ik er wel eens aan, aan dat ik doodga. En hoe mijn leven dan is geweest en of het allemaal de moeite waard was. En hoe ik mijn kinderen achterlaat en of ik uberhaupt iets van mezelf achterlaat. En of ik spijt heb of tevreden ben. Of allebei.
Ik vond dat ik niet mocht zeuren en vulde na veel aanpassingen toch een sterfleeftijd in: 72. Daarna kwamen er blokjes voor elk tussenliggend jaar en daarvoor bedacht ik wat ik bijvoorbeeld op mijn zevenenvijftigste of vierenzestigste zou doen. Maar ik had geen idee.
Ik klikte de website weg en ging over tot de orde van de dag. Maar het bleef maar in mijn hoofd rondspoken waarom ik zo'n simpele tijdslijn nou niet kon invullen. Het irriteerde me. Dat ik het niet als een grap kon zien of als hulpmiddel desnoods.
Al doordreinend kwam ik tot de conclusie dat ik nooit van te voren heb bedacht wat ik wilde. Nooit had ik een plan, inclusief bijhorende opleiding of werkplek. Ik wist alleen dat ik kinderen wilde, maar heb daar niets op aangepast. Die kinderen moesten maar onderweg komen, ook al was er geen geld of goede behuizing. En werken deed ik toch wel, rolde door van functie naar functie maar nergens met de gedachte: dit wil ik en zo moet ik er komen. Ik leef met de dag en wat zorgen van vroeger, dat is genoeg. Waar ik ben als ik zevenenvijftig ben? Wat ik dan doe en waarom? Wie zal het zeggen. Misschien ben ik dan wel dood, heb ik net een indrukwekkende reis gemaakt of een nieuwe liefde ontmoet. Meer durf ik er niet over op te schrijven, dat is de goden verzoeken.
Hier het Curriculum Illusione. Als jullie het nou wel invullen, zou je me dat dan willen laten weten? Ik ben zo benieuwd hoe je dat voor elkaar gebokst hebt.