***detslife's digi van de dag***

Net als je denkt dat je na honderd jaar basisschool dat hele kerstdinerakkefietje wel een beetje onder de knie hebt, gaan ze op de valreep het concept veranderen. Dat concept bestond er tot nu toe uit dat ouders de laatste dag voor de kerstvakantie in de keuken doorbrachten, voor de vervaardiging van plaatpizza's, pannenkoeken, worstjes in bladerdeeg, appelflappen of pannen pasta. Als je meer kinderen in de basisschoolleeftijd hebt, kun je deze hele operatie vermenigvuldigen met oliebollen, bamischotels of huzarensalades. Na die honderd jaar snap je dat je bijtijds boodschappen moet doen en verder de hele dag in de weer bent. Een koud kunstje inmiddels.
Maar nu had men bedacht dat de kinderen zelf moesten koken. En dat hadden ze niet alleen op onze school als ideetje in de groep gegooid, want nadat ik mijn beklag had gedaan bij een medemoeder van een andere school, kreeg ik de volgende dag een mail met de verontwaardigde tekst: ik krijg hier straks drie jongens over de vloer want men moet ineens zelf sushi maken voor het kerstdiner! Weet ik veel hoe je sushi moet maken! Help!

Maar eigenlijk, stiekem en toch heus, was het heel erg leuk. Zo had ik ineens een groepje van vier in de keuken, waaronder twee meisjes. En zeg nou zelf, wanneer krijg je als jongetjesmoeder nou meisjes op je stoep! Het viertal boog zich over een gigantische hoeveelheid gevulde eieren (de beroemde cholesterolbommen) en een stapeltje pannenkoeken in verschillende smaken. Het hele huis rook naar ei en even later naar verbrand vet. Maar we hebben veel lol gehad en tussen de bedrijven door ook nog gesprekken gevoerd waarvan ik dacht dat ze alleen voor grote mensen waren. Hoe je moet omgaan met het feit dat je hele erge dyslexie hebt bijvoorbeeld, en welk schooladvies je hebt gekregen en waarom je daarvan baalt.

Vanavond was het weer zover. We sleepten de hele voorraad voedsel naar school, brachten het naar een prachtig versierde klas en wachtten met heel veel ouders in de hal, waar we met wat gluhwein en hapjes dat uur best goed doorkwamen. Mijn jongste zoon moest zuchten toen we hem ophaalden. Die chocolademousse, daar had hij wel een kilo van opgekund en verder was het allemaal heel erg lekker en gezellig. Het was z'n laatste kerstdiner op school, volgend jaar gaat hij naar de middelbare school waar zijn grote broer al drie jaar pubert. Op middelbare scholen doen ze niet aan kerstdiners of sfeervol aangeklede klassen. Hoogstens wordt er een koor aangerukt om wat kerstliederen de aula in te slingeren, maar wij hoeven de keuken niet meer in. Ja natuurlijk hebben wij in die honderd jaar basisschool af en toe stevig gevloekt om al die creatieve doe-dingetjes met ouderparticipatie. Maar nu het de laatste is, vind ik het allemaal toch maar een raar soort mijlpaal.

(Deze wazige foto werd mede mogelijk gemaakt door de woeste vader met camera waar hij op z'n minst de klimaattop mee had kunnen verslaan en die zich niets aantrok van mijn kleine Ixusje en me gewoon omver liep terwijl ik -klik- deed. Vanwege de kerstgedachte heb ik hem niet op zijn hoofd geslagen.)