« september 2009 | Main | november 2009 »

31 oktober 2009

Nieuwe lamp

lampL.jpgDe nieuwe lamp hangt. En omdat de ophanger weet dat ik als de dood ben voor alles wat met electriciteit te maken heeft, riep hij er gratis een tszzzzzzzz bij toen hij hem aansloot.

26 oktober 2009

Spermavangen

staartL.jpgSpermavangen, ooit van gehoord? Ik sinds kort wel en ik ben er niet echt blij mee. Het is allemaal de schuld van Peter, de bijna onverstaanbare brabantse boer uit Boer zoekt Vrouw. Peter doet iets met het fokken van paarden en zelfs ik kan bedenken dat daar sperma aan te pas komt. Maar ik hoef het niet perse te zien. En er zijn nu al twee afleveringen geweest waarin ik aanschouwelijk onderwijs kreeg: er wordt een hengst hitsig bevonden, de hitsige hengst gaat met zijn neus tegen een merrie achter tralies oprijden, maar vanwege die tralies kan hij niet bij hetgeen hij wil penetreren dus hij wordt op een houten blok gehesen en doet daar wat hij eigenlijk met die merrie had willen doen. En als hij het stadium van yes! yes! yes! heeft bereikt, wordt zijn sperma opgevangen. Dat sperma gaat in een ingewikkelde koker en die koker moet in een plasticje en er is ook iets met temperaturen en gedoe. De koker komt dan uit een koelkast ofzoiets en dit geheel speelt zich af in dezelfde keuken waar straks de piepers staan te koken.
Peter is best een aardige jongen hoor. Denk ik, want de helft van de tijd kan ik hem niet verstaan. Peter heeft inmiddels twee vrouwen om zich heen verzameld. De een is eigenlijk zijn zusje die ook in de paardenspermabusiness zit, de ander schrikt zich iedere dag wild maar wil dat niet laten merken. Die dacht: ik doe die boer met die paarden want paarden zijn best romantisch, maar had natuurlijk ook nooit gedacht dat er spermavangen aan te pas zou komen.

Goed. Spermavangen, het is blijkbaar een beroep. Maar hoe je er een vrouw mee veroverd is me een raadsel en verder ga ik volgende week plassen of koffiezetten als boer Peter weer in beeld komt. Ik vind spermavangen namelijk een nogal particuliere aangelegenheid. Ja, ook voor paarden.

25 oktober 2009

Trein

trein1L.jpg
In de trein zat een vrouw met haar minidochter. Er was een omleiding, de hele reis zou minstens een uur langer duren. We baalden maar de vrouw naast ons maakte ons de hele omweg lang deelgenoot van wat er intern aan de gang was. Ze probeerde zo verstandig te doen, het te laten gaan, zich neer te leggen bij de verlengde reis en haar dochtertje te vermaken. Maar het ging zo.

Jee zeg, we zitten nu dus een uur langer in de trein! Dat is niet leuk he? Nou ja, we moeten er maar het beste van maken. Er zit nog een kleurboek onderin je rugzak, wil je kleuren?
...
Godsamme. Een uur langer, even oma bellen: ja hallo mam, we komen een uurtje later, ja niks aan te doen he? Ik bel als we er zijn. En weer verder: hadden we nou die andere trein maar genomen! Dan hadden we niks met die omleiding te maken! Arme oma, als ze nou maar niet in slaap valt. Maar we kunnen er niks aan doen he schatje, niet op de banken kleuren hoor, gewoon in het boek.
...
Schatje, wil je niet alles uit je rugzak halen? Direkt moeten we halverwege nog overstappen want dat gaat vaak zo met een omleiding. Dan hebben we echt geen tijd om al je spullen te verzamelen. Als je iets nieuws wil doen moet je het andere weer terugstoppen. Kom maar hier met die stickers, die doe ik er vast in, als we dan in een andere trein moeten zijn we op tijd. Anders duurt het nog veel langer. Maar we zitten hier lekker he? Kijk, koeien en schapen!
...
Ik had het gewoon kunnen weten, altijd als wij met de trein gaan dan is er wat. En dan moeten we straks ook nog met de bus en missen we de aansluiting. Weer een half uur wachten. Waarom heb ik nou die andere trein niet genomen? Mamma is een domme mamma. Maar ja, we houden de moed erin he schat, wil je een appel?
...
Weet u mevrouw, ik heb al vaker gebeld met de NS, dat die aansluiting tussen deze trein en de bus niet werkt. Maar ja, daar luisteren ze natuurlijk niet naar. Ach, je doet er niks aan he, je moet je er gewoon bij neerleggen. Moet u ook nog ver?

Dat uurtje langer duurde best wel lang.

19 oktober 2009

Nijmegen

geengezeurL.jpg

17 oktober 2009

De Hans Aarsman-methode

brillenL.jpgMijn moeder, die van het puinhoophuis en de eeuwige verbouwing, gaat het ouderlijk huis verkopen. Met volledige instemming van ons, de kinderen, ook zal het straks vreemd zijn niet meer blind van het station naar huis te lopen. Ik woonde er bijvoorbeeld al van zes tot achttien en in die jaren heeft het huis nogal wat te verstouwen gehad.
Mijn vader is al vijf jaar dood, maar zijn sporen zijn overal. In ons hart natuurlijk, maar ook zichtbaar in de vorm van spullen. Heel veel spullen. Een oorlogstrauma in combinatie met een verzamel-gen wil nog wel eens wat rotzooi opleveren. Nu was er in de afgelopen jaren al heel veel het huis uitgesleept, maar wat blijft is de moeilijke afdeling. Dingen. Zooi en waardevol, herinneringen, verhalen, huilbuien, die dingen. Mijn moeder gaat straks een kleiner huis voor haarzelf zoeken. Daar kan dus niet zoveel in en dat is maar goed ook. Maar dat betekent ook dat de stoffelijke sporen van mijn vader nogal rigoreus moeten worden opgeruimd.
Wat doe je bijvoorbeeld met al zijn werk, de reclamefoto's, zijn kunstwerken, de probeersels, de tekeningen, de houten beelden, de glasramen, de objecten die half uit elkaar vallen? De catalogi, posters en folders van tentoonstellingen, krantenknipsels en recensies? Wat doe je met zijn verzameling apparaten, verrekijkers, film- en fototoestellen, flitsers, lichtmeters, reiswekkers, horloges, heuptasjes, zakmessen, kompassen en kaartlezers? En wat met al die brillen die hij ooit droeg, met touwtjes, zonder touwtjes, zonnekleppen, brillenkokers. Wat moet er met dat poppetje dat hij zo grappig vond, dat artikeltje uit een blad dat hij heeft uitgeknipt en tot het laatst in een van zijn heuptasjes meedroeg? En waar moet in hemelsnaam de verzameling koffie- en espressomachines blijven? Een tijd geleden hielpen mijn jongste zusje en ik onze moeder door de laatste rest ellende heen. We spraken niets af maar hadden dezelfde gedachten: er is Marktplaats, er zijn mensen die er verstand van hebben en er zijn vuilniszakken. En ik nam de Hans Aarsman-methode mee.

De Hans Aarsman-methode, inmiddels afgekort tot de HA-methode, houdt het volgende in: alle dingen, dingetjes, spullen, klein of groot, die herinneringen oproepen maar die je niet perse meer in je dagelijks zichtveld wilt hebben gooi je weg. Ja, die gooi je gewoon weg. Maar niet voordat je van elk klein ding of spul een foto hebt gemaakt. De foto is namelijk vaak al genoeg om de herinnering levend te houden; je hoeft spullen niet fysiek om je heen te hebben om te houden van wat er te houden valt. Je wil ze alleen niet kwijt omdat je bang bent dat je ze niet meer zult herinneren. Voor herinnering is de fotografie ooit uitgevonden, denk ik zelf.
We pasten de HA-methode veelvuldig toe. Het werd al gauw: Marktplaats - Kringloop - In het kleine herinneringsdoosje- of HA. Het ruimt echt enorm op, al zit mijn computer nu vol met HA-foto's. De Hans Aarsman-methode zou moeten worden opgenomen in ieder verpleeghuisprotocol, als tip worden meegegeven door verhuisconsulenten en uitvaartverzekeraars. Want verdriet heb je toch wel, en dan kun je maar beter de ruimte hebben.

Van mijn ouderlijk huis zijn foto's gemaakt voor de brochure, voor de welbekende makelaarssites en er zijn zowaar al mensen komen kijken. Mijn moeder is liever niet dan wel in het huis, het is in haar hoofd al weg. Er zijn nog heel veel spullen en herinneringen en ik ga er morgen logeren. Mijn camera zit zoals altijd in m'n tas.

14 oktober 2009

Geluksflesje

geluksflesjeL.jpg
Dit is nou zo'n ding dat ik niet kan laten liggen in de winkel. Een geluksflesje. Zo heb ik ook gelukspoppetjes die je onder je kussen moet leggen; gelukszeepaardjes die in je broekzak moet meedragen; gelukseendjes die je aan je sleutelbos kunt hangen; geluksdoosjes waar je nog meer geluksdingetjes in kunt bewaren en niet te vergeten: de Chinese gelukspoppetjes die in mijn pubertijd al hip waren. Nu heb ik dus een geluksflesje van drie centimer hoog, (het is eigenlijk gewoon een ziekenhuisampul) met gekleurde staafjes en twee symbolen er in. Aan het flesje hangt een boekwerk dat nog groter is dan het flesje zelf, en door dat boekwerk ben ik nu in de war.
Het begint allemaal heel opgewekt, dat het geheel uit Peru komt en de Indianen zo'n flesje gebruiken om zichzelf en anderen geluk en voorspoed te wensen. Het flesje bevat wortels, zaden, andere natuurlijke materialen (huh?) en symbolen. Vervolgens een hele verklaring welke kleur wat vertegenwoordigt, maar dat is ouwe koek, want als je je met de geluksbusiness in laat, dan weet je dat rood voor de liefde en wit voor harmonie en onschuld staat. Het zijn dus niet de kleuren, maar de symbolen waar ik niets van begrijp. Kijk nou zelf eens even naar de twee fotootjes, wat zijn dat voor dingen die daar tussen de gekleurde staafjes in zweven? Er is de keus uit:
-Plantenwortels (contact met moeder aarde)
-Steen (maakt je sterk)
-Gearmde mensen (liefde)
-Hoefijzer (geluk)
-Schelp (overvloed)
-Uil (wijsheid)
-Hand (werk)
-Wayruro (een soort zaad voor, jawel, vruchtbaarheid)
-Cuti (lijkt op maiskorrels en weert negatieve energie)
En dan nog wat minder hoogdravende zaken als een autootje (bescherming van je auto) en een sleutel (bescherming van je huis)
Ik heb zitten turen op die symbolen, met bril op ja, en kom tot de conclusie dat het ene symbool hoogstwaarschijnlijk omarmde mensen zijn (maar dan in een soort Kamasutra-stand waar ik niet lenig genoeg voor ben) en het ander een vis. Een vis staat niet in het lijstje.
Dus nu heb ik een geluksflesje met zaden en symbolen en alles en nou weet ik nog niet waar mijn geluk zich precies gaat uitstorten. Ik vind dat een hachelijke onderneming, ik wil graag weten waar ik op moet letten, want voor je er erg in hebt is het geluk alweer voorbij en heb je het niet eens herkent. Of je krijgt net als in de Lotto-reclame ineens een gele bal op je kop gekletterd en dan heb je wel geld maar ook een whiplash. Dus willen jullie mij even helpen bij het vinden van mijn geluk want ik ben daar blijkbaar niet erg goed in.

10 oktober 2009

Racers

racersL.jpgWe hebben er weer een te pakken hoor, een verslaving, een obsessie. De racers van de Vomar hebben zo'n onweerstaanbare aantrekkingskracht dat zelfs ik aan de kassa bij mijn voorganger om racermuntjes bedel. Wat maakt nou dat we deze kleine reclame-autootjes wel moeten hebben, en dat we om de puzzelaktie van de Albert Heijn helemaal niets geven? Nou ja, om de reclame moet mijn oudste zoon heel hard lachen (vooral om het zinnetje: waar. vind. ik. zo'n. mieterse. puzzel?) en er wordt hier sindsdien regelmatig in een soort Polygoon-taal geconverseerd. Maar die puzzelstukjes? No way Jose dat die hier het huis in komen.
De racers daarentegen, ik kan er geen genoeg van krijgen. Waarom? Het zijn lullige autootjes en ze racen ja (uitgetest op poezen) maar verder zijn ze niet mooi en wordt er niet eens moeite gedaan om de reclame wat te verdoezelen. We hebben een miniflesje Heinz, een miniblikje Unox-knakworsten en een miniblik Jodenkoeken. En die merknamen staan er gewoon op.
We zijn trouwens niet de enigen met deze nieuwe obsessie, de veldslagen tussen bedelende kinderen spelen zich nu bij de voordeur van de Vomar af, en niet bij de AH. Puzzelstukjes zijn blijkbaar een stuk minder interessant dan voetbalplaatjes. Waarom? God wat zou ik graag een middag met de bedenkers van dit spul doorbrengen. Ik neem tenminste aan dat dat een beroepsgroep is.

In elk geval brachten de racers nog wel een zinnige discussie teweeg die begon met: Mam, waarom mag je wel Jodenkoeken zeggen en niet Negerzoenen? Daar moest ik even flink van achter de oren krabben.

07 oktober 2009

Kerstkaart

kerstkaartL.jpg
Mam, ik heb de kerstkaart voor dit jaar alvast gemaakt, kijk hier is de foto. Ehhh? Ja, want dan zetten we er nog even wat kerstballen bij en misschien dat ik wel een kerstmuts op het hoofd van Rufus kan maken. En dan daaronder gewoon: vrolijk kerstfeest. Goed?
U bent dus gewaarschuwd.

01 oktober 2009

Dwaas

dwaasL.jpgDrie Dwaze Dagen in de Bijenkorf, ik ben er nog nooit geweest. Ik hou niet van gegraai en ellebogenwerk. Stom toevallig was ik er de dag voordat het geweld zou losbarsten. Bijna alles was ingepakt in geel papier. Dat zag er heel gezellig en vooral rustig uit. Het scheelt toch op z'n minst vijfhonderd prikkels als de helft van het assortiment is ingepakt. Gelukkig had ik alleen Nespresso-cupjes nodig en die lagen nog herkenbaar in de schappen. De verkopers in de mooie pakken die ze verkopen alsof het puur goud is, waren er ook nog.