***detslife's digi van de dag***

Mijn moeder, die van het puinhoophuis en de eeuwige verbouwing, gaat het ouderlijk huis verkopen. Met volledige instemming van ons, de kinderen, ook zal het straks vreemd zijn niet meer blind van het station naar huis te lopen. Ik woonde er bijvoorbeeld al van zes tot achttien en in die jaren heeft het huis nogal wat te verstouwen gehad.
Mijn vader is al vijf jaar dood, maar zijn sporen zijn overal. In ons hart natuurlijk, maar ook zichtbaar in de vorm van spullen. Heel veel spullen. Een oorlogstrauma in combinatie met een verzamel-gen wil nog wel eens wat rotzooi opleveren. Nu was er in de afgelopen jaren al heel veel het huis uitgesleept, maar wat blijft is de moeilijke afdeling. Dingen. Zooi en waardevol, herinneringen, verhalen, huilbuien, die dingen. Mijn moeder gaat straks een kleiner huis voor haarzelf zoeken. Daar kan dus niet zoveel in en dat is maar goed ook. Maar dat betekent ook dat de stoffelijke sporen van mijn vader nogal rigoreus moeten worden opgeruimd.
Wat doe je bijvoorbeeld met al zijn werk, de reclamefoto's, zijn kunstwerken, de probeersels, de tekeningen, de houten beelden, de glasramen, de objecten die half uit elkaar vallen? De catalogi, posters en folders van tentoonstellingen, krantenknipsels en recensies? Wat doe je met zijn verzameling apparaten, verrekijkers, film- en fototoestellen, flitsers, lichtmeters, reiswekkers, horloges, heuptasjes, zakmessen, kompassen en kaartlezers? En wat met al die brillen die hij ooit droeg, met touwtjes, zonder touwtjes, zonnekleppen, brillenkokers. Wat moet er met dat poppetje dat hij zo grappig vond, dat artikeltje uit een blad dat hij heeft uitgeknipt en tot het laatst in een van zijn heuptasjes meedroeg? En waar moet in hemelsnaam de verzameling koffie- en espressomachines blijven? Een tijd geleden hielpen mijn jongste zusje en ik onze moeder door de laatste rest ellende heen. We spraken niets af maar hadden dezelfde gedachten: er is Marktplaats, er zijn mensen die er verstand van hebben en er zijn vuilniszakken. En ik nam de Hans Aarsman-methode mee.

De Hans Aarsman-methode, inmiddels afgekort tot de HA-methode, houdt het volgende in: alle dingen, dingetjes, spullen, klein of groot, die herinneringen oproepen maar die je niet perse meer in je dagelijks zichtveld wilt hebben gooi je weg. Ja, die gooi je gewoon weg. Maar niet voordat je van elk klein ding of spul een foto hebt gemaakt. De foto is namelijk vaak al genoeg om de herinnering levend te houden; je hoeft spullen niet fysiek om je heen te hebben om te houden van wat er te houden valt. Je wil ze alleen niet kwijt omdat je bang bent dat je ze niet meer zult herinneren. Voor herinnering is de fotografie ooit uitgevonden, denk ik zelf.
We pasten de HA-methode veelvuldig toe. Het werd al gauw: Marktplaats - Kringloop - In het kleine herinneringsdoosje- of HA. Het ruimt echt enorm op, al zit mijn computer nu vol met HA-foto's. De Hans Aarsman-methode zou moeten worden opgenomen in ieder verpleeghuisprotocol, als tip worden meegegeven door verhuisconsulenten en uitvaartverzekeraars. Want verdriet heb je toch wel, en dan kun je maar beter de ruimte hebben.

Van mijn ouderlijk huis zijn foto's gemaakt voor de brochure, voor de welbekende makelaarssites en er zijn zowaar al mensen komen kijken. Mijn moeder is liever niet dan wel in het huis, het is in haar hoofd al weg. Er zijn nog heel veel spullen en herinneringen en ik ga er morgen logeren. Mijn camera zit zoals altijd in m'n tas.