« augustus 2009 | Main | oktober 2009 »

30 september 2009

Indian Summer Market

Sunday Indian Summer MarketL.jpg
Ik sta er weer hoor, aanstaande zondag. En deze keer sta ik lekker binnen, dus mocht het met bakken uit de hemel komen (wat natuurlijk niet de bedoeling is) dan blijf je bij mijn kraam in elk geval droog. Tijd zat om een leuk krukkie of vrolijk tasje uit te zoeken. Tot dan!
Voor meer informatie: Westergasfabriek, Indian Summer Market.

29 september 2009

Presentaaasie

BeanL.jpg
Voor de module Humanity Congress, power of the wor(l)d! (don't shoot the messenger) moet mijn oudste zoon een speech houden over zijn visie op de wereldvrede. In het engels. Alsof dat nog niet genoeg is, moet dit geheel ook nog als een ander, beroemd enzo, worden gepresenteerd. Alles draait tegenwoordig om de presentatie. Waar wij vroeger nog wegkwamen met een zweterige spreekbeurt over de hamster of het automerk Opel, wordt er tegenwoordig op middelbare scholen tegen de klippen op gepresenteerd. Als je het maar goed weet te brengen met de juiste stiltes, bewegingen, doordringende blikken en zo nu en dan een grappig dingetje, dan maakt het niet zoveel meer uit wat je zegt. Dat is de reden dat zoveel mensen zitten opgescheept met een fitnessapparaat of een airodynamisch kussen. Of dat ze zich tot hun grote schrik op een dag in een sekte bevinden. Afijn.
Om onduidelijke redenen heeft hij voor Rowan Atkinson alias Mr. Bean gekozen. Al weken wordt er aan de speech gesleuteld, worden er quotes bedacht, en vooral: hoe zou Mr. Bean het onderwerp wereldvrede benaderen. De speech is af en vandaag is het grote moment dat hij voor de hele school moet worden afgestoken. De beste zin in de speech is wat mij betreft: "I want to make people laugh, because when they laugh, they cannot fight." Geen speld tussen te krijgen.

Omdat de hele toestand als Mr. Bean moet worden gebracht, moesten er ook bijpassende kleren komen. Er werden plaatjes bekeken en al snel kwamen we tot de conclusie dat Mr. Bean niet bepaald modebewust is. Een sullige bloes, een colbertje, een stropdas en een spencer, het liefst met ruitjes ofzo. De spencer en stropdas had pappa niet in de kast hangen, maar wel een colbert en een vaag blauw bloesje. Hij trok het ensemble aan en ik sloeg stijl achterover. Het colbert van pappa paste bijna perfect, en samen met het blauwe bloesje was hij ineens een soort van man. In elk geval geen slungelige puber met dat eeuwige sweatshirt en een hangbroek onder aan z'n kont. Goeie help, dit is mijn zoon, dacht ik. Bijna vijftien jaar geleden lag hij in mijn armen de hele wereld bij elkaar te krijsen.

28 september 2009

Over de baren

varenmL.jpg
Naar goed detslife's gebruik in tijden van drukte, komen hier voorlopig vooral plaatjes. Denk ik. Zeg ik nu. Maar natuurlijk twijfel ik overal weer aan. Het is druk hier. Ik ben door de selectie van Eigen Werk heen en dat betekent dat mijn eigen bedrijf nu wel heel dichtbij komt. Mijn eigen winkel, die zich zal richten op het ontwerpen van prints, voorlopig op basis van fotografie. Maar ik zat van de week ook weer een vrolijke partij getekende bloemetjes in elkaar te prutsen, dus dat -op basis van fotografie- kan ook zomaar weer veranderen. Een eigen bedrijf, good lord, wie had dat toch ooit kunnen bedenken, honkvast, risicovermijdend en structuurzoekend als ik ben. Volgens de experts zijn dat eigenschappen die juist erg handig zijn als je in je eentje bezig bent. "Hou maar lekker overzicht maar vergeet niet dat het leven, ja ook jouw leven, risico's met zich meebrengt. Plons er maar in, maak tienduizend fouten en leer ervan." Juist ja.
Je zou toch denken dat je op mijn veertigplusleeftijd wel ongeveer weet wie je bent, wat je kunt en waar je vanaf moet blijven. Maar net als in de liefde sta ik nog regelmatig met m'n mond vol tanden, te stamelen met een rode kop als ik in een groep gelijkgestemden moet uitleggen wat ik ga doen, te balen dat ik niet kan presenteren en dat mensen mij nooit nooit nooit serieus zullen nemen. Vol bewondering luister ik naar mijn buurvrouw in de groep, die wel de benodigde opleiding heeft gedaan, wel een verhaal van A tot Z kan vertellen, met grapjes en voorbeelden en alles. En de juiste kleren aan heeft, geen rode vlekken in haar nek krijgt en aan het eind nog doodleuk kan zeggen: heeft iemand nog iets te vragen naar aanleiding van mijn verhaaltje? Met zo'n charmant lachje erbij, ook dat nog.

Maar er zijn ook dagen dat ik denk: ja kom nou zeg! Ik ben hier al meer dan tien jaar mee bezig, maar ik moest ondertussen ook nog gewoon werken. En kinderen opvoeden! Ik ben verlegen ja, maar is het niet uiteindelijk mijn werk dat voor zich moet spreken? En ben ik niet gewoon best goed in sociaal verkeer als het maar in kleine aantallen gaat? En heb ik niet al helemaal alleen een eerste grote opdracht geregeld? En wat dan nog als het mislukt? Ik was toch zo iemand die aan het eind van haar leven niet wilde zuchten om alles wat ze niet had gedaan? En noemde mijn vader me ooit niet een moedig mens? Ik kan het alleen voor zijn nagedachtenis al niet maken om als een piepkonijn in de hoek te blijven zitten.

Deze innerlijke dialoog laat het hier schuren en haken, maar het maakt me ook onuitsprekelijk gelukkig als ik vrij mag denken, patroontjes mag ontdekken, kleuren mag combineren, iets moois mag maken. Niet ernaast maar als hoofdzaak. Ik ben odette en odette houdt van mooie dingen. En als ik ze niet zie, wil ik ze maken. Deze hele missie is wat mij betreft geslaagd als er bij Blokker nou eens een mooi douchegordijn van 14,95 euro hangt en we daar niet een godsvermogen in een designwinkel voor uit hoeven te geven. Ik denk dat dat de ondertitel voor mijn ondernemingsplan moet worden.

16 september 2009

Leesliggen

leesligL.jpgDat de leesbril nu echt een onderdeel van mijn leven is geworden, daar heb ik me bij neergelegd. In elke tas zit een kokertje en laatst stond ik met zo'n omatouwtje in m'n handen waarmee de bril als ketting om de nek kan worden gehangen. Niet gekocht, maar is een kwestie van een maand. So far so good.
Maar ik lees graag liggend in bed. Op mijn rechterzij om intiem te zijn en dat is retevervelend met een leesbril op. Het pootje van de bril perst zich in de rechterkant van mijn gezicht en ter hoogte van m'n slaap doet het gewoon pijn. Als ik in bed lig en lees, hangt de leesbril zo'n beetje nonchalant over m'n hoofd gedrapeerd wat het lezen er niet leuker op maakt. De bril ligt standaard op het stapeltje boeken in m'n bed (ja ik heb boeken in m'n bed) en laatst kreeg ik een van de pootjes bijna in m'n oog omdat ik het ding de vorige avond niet netjes ingeklapt had. Diepmensenlijk leed!
Voor de uitvinders onder u hier dus het volgende verzoek: is het mogelijk een leesbril te ontwerpen waarvan de pootjes op- en afgeklikt kunnen worden? (er zijn ook mensen die op hun linkerzij lezen, onbegrijpelijk maar waar) Of een leesbril met zachte pootjes, speciaal voor in bed? Want leesliggen is zeg maar echt mijn ding.

12 september 2009

Griep

desinfectieL.jpgEen willekeurig huis in mijn buurt. Vinden jullie Mexicaanse griep eigenlijk ook wel gezellig klinken? Ik heb liever Mexicaanse griep dan bijvoorbeeld Groenlandse griep of Roemeense griep. Bij Mexicaanse malaise heb ik toch het idee dat een goed bonenrecept of gitaarmuziek de boel al een stuk zal verlichten. Onzin natuurlijk want griep is griep en griep is niet leuk en soms zelfs fataal.
In elk geval vroeg ik me bij het lezen van deze sticker op de voordeur af of dit gezin uitermate bang is voor welke epidemie dan ook; er een ziekte in deze familie waart waarbij elke bacterie, ongeacht het land van herkomst enorme gevolgen heeft, of dat ze gewoon niet van vieze handen houden.

05 september 2009

Paella Ole!

paellaL.jpgGisteren voor het eerst paella gegeten. Zelfgemaakte paella nog wel en hij was heerlijk. De reden dat ik niet eerder paella at zijn die beesten die erop liggen. Beesten met sprieten en ogen, en ik ben al niet zo fishy. Maar gisteren vond ik dat het afgelopen moest zijn met het gezeur: leer mij maar eens even beesten-pellen en dan eet ik ze nog op ook. Ik kan niet zeggen dat ik stond te juichen, maar ze waren niet vies. Nog maar eens oefenen ergens.

04 september 2009

You dirty little rat

ratL.jpg
Ze zijn er al twee maanden en ik heb ze hier nog niet genoemd; dat is wel een indicatie. Mijn oudste zoon heeft twee ratjes. Het begon met een uitbundig het mag van pappa! het mag van pappa! door de telefoon. Hij wilde een eigen huisdier, dus geen gemeenschappelijke kat, en pappa was erin getrapt. (mijn versie) Er kwam een achterlijk grote kooi voor een achterlijk groot bedrag, er kwamen bakjes, hangmatjes, tunnels en een houten huisje. En er kwamen twee ratjes. Ik eiste informatie over leeftijd, gedrag, verzorging en de dierenarts vertelde ons vanalles. In de dierenwinkel waar ze uiteindelijk werden aangeschaft tilde de vrouw ze zo uit de kooi, hield ze op haar borst en zong oeliepoeliepoelie, m'n schatjes! De ratjes beten zachtjes in haar vinger maar dat heette -proeven- aldus de rattenexpert. Ze waren vijf maanden oud, natuurlijk zouden ze handtam worden en hij zou er veel plezier aan beleven. Ratten in rattenreismandje, ratten thuis in rattenparadijs en aaien maar.
HAP!
deden de ratjes. Niks proeven, gewoon tot bloedens toe doorbijten en dan hard wegrennen. Tranen met tuiten natuurlijk dus ik toog weer naar de dierenarts voor advies. Eerst in m'n eentje, want dan kon ik tenminste mijn geheim kwijt: ik vind ze doodeng en smerig, die ratjes. Ik vind het ook geen ratjes, het zijn gewoon grote ratten met rattenstaarten en gele tanden en onsmakelijk gekrab. Dus hoe moest ik mijn oudste zoon leren dit duo handtam te maken, terwijl ik niet eens naar die kooi wilde kijken? De dierenarts zei resoluut: omruilen voor jongere ratjes. Babyratjes die net van hun opvoedmoeder vandaan kwamen en het begrip -doorbijten- nog niet kenden. Van de dierenwinkel mocht het, maar pappa moest perse weten wat er met de teruggebrachte schatten zou gebeuren. Ik zal het jullie besparen maar dit kregen zelfs wij niet voor elkaar.
De ratjes zijn er nog steeds, onze zoon zorgt er heel erg goed voor, helemaal uit zichzelf. Hij heeft handschoenen aan als hij ze oppakt en soms mag hij ze aaien. Dat ze niet op zijn schouder komen zitten is niet erg. Hij oeliepoelekiet door de kooi heen en is helemaal verliefd op ze. Dat is dus winst. Ratjes worden ongeveer twee jaar oud en ze wonen in pappa's huis. Dat is nog veel meer winst.

02 september 2009

Konijnenijsjes

konijnenijsL.jpg
Dit is een stukje voor Jan en Max, de zonen van Zus en Zonen. Ik weet niet hoe lang ik ze al volg, de zonen en hun ouders, maar het voelt inmiddels bekend en vertrouwd. En nu lees ik dat Jan in Frankrijk aan het koken is geslagen, pannenkoeken in een hete pan, toe maar! Ik heb nog iets koelers in de aanbieding. Ook lekker en Max kan het ook. Kijk maar.
Jan en Max, jullie moeten eerst vragen of jullie moeder een blender mee naar Frankrijk wil nemen. Want zonder blender kun je geen konijnenijsjes maken. Een blender is een machine die alles heel klein maakt, een soort hakmolen maar dan voor eten.
Dan ga je naar het bos om bramen te zoeken, of naar de markt en koop je een meloen, aardbeien, perziken of nectarines, frambozen, bananen; in elk geval fruit dat je lekker vindt. Thuis snij je dat fruit voorzichtig in stukjes, dat kunnen jullie best want als je pannenkoeken in een hete pan kunt omdraaien, dan kun je ook snijden. Al die stukjes fruit doe je in de blender en dan doe je er op het laatst wat sinaasappelsap ofzo bij. Dan wordt het prutje wat dunner. Als je de blender aan zet, moet je wel goed opletten dat de deksel er goed op zit, want anders zit de hele keuken onder de fruitprut en dat vinden jullie ouders vast niet leuk.
Als alles in de blender plat is, schenk je het fruitsap voorzichtig in van die waterijsjes-makers. Wij hebben ze bij Blokker gekocht en daar hadden ze alleen konijnenvormen (dus daarom heten de ijsjes bij ons konijnenijsjes) maar het kan naturlijk ook in andere vormpjes. Dan zet je de vormpjes in de diepvries (ze mogen niet omvallen!) en wacht je tot het bevroren is.
En dan heb je hele lekkere zelfgemaakte ijsjes!