Zielig bloemetje
Doen jullie dat ook? Dat je een bos bloemen koopt en dat er dan een is geknakt en dat je die dan niet weggooit maar apart in een glas zet omdat het anders zielig is?
« mei 2008 | Main | juli 2008 »
26 juni 2008
Toen en Nu
Hij heeft geen idee hoezeer hij lijkt op de zes maanden oude baby achter hem. Het zijn ze allebei, en zo klein als hij was, ik wist toen al dat ik een kleine onverzettelijke Spanjaard had gebaard. Toen hij elf maanden oud was weigerde hij te bewegen, te kruipen, laat staan te lopen. We kregen een loopwagentje te leen. Onverstandig volgens de boeken, slecht voor de heupjes volgens het consternatiebureau. Hij scheurde er als een Formule-1 coureur in rond, er ging een wereld voor hem open en van slechte heupen heb ik nooit iets gemerkt. Zo werd al duidelijk dat hij de wereld tegemoet treedt op zijn manier. Toen en nu, geen speld tussen te krijgen.
Mijn kleine temperamentvolle Spanjaard is uitgegroeid tot een buitengewoon mannetje van tien. Te slim voor z'n leeftijd, teveel rechtvaardigheidsgevoel om het er bij te laten zitten, teveel stormen in z'n hoofd om rustig te kunnen slapen.
Tijdens zijn eerste tennisles zei hij tegen z'n leraar: Ik kan het nog niet maar ik snap wel hoe het moet. Wedstrijdje doen?
Voordat ik hem loslaat op het Leidseplein, zo rond z'n zestiende schat hoop ik, zal ik hem moeten leren dat passie en rechtvaardigheidsgevoel eigenschappen zijn die niet te allen tijden moeten worden geventileerd. Ik zie de dronken knok al voor me en dat hij er dan tussen springt. Ik zal hem moeten vertellen over Joes Kloppenburg en waarom ik hoop dat hij zo blijft, en toch ook weer niet.
25 juni 2008
Vakantiedag-II
Aan het einde van vakantiedag-II reisde ik naar mijn eigen huis. Helemaal in de vage foto-mood dus tot slot nog een zoekplaatje. Onverwachte vakantiedagen zijn fijn. Ik doe gewoon net alsof ik morgen niet hoef te werken.
Vakantiedag-II
Vakantiedag-I duurde nog heel lang en gelukkig en daarmee basta voor hier. De volgende ochtend, vakantiedag-II dus, begon met een goed eind balkon-hangen. Of: balkon-ontbijten, balkon-suffen en vage balkon-fotoos maken. Vage balkonfoto nummer 1 hier links van u. Raden wat het moet voorstellen? Doe maar, de oplossing komt verderop in deze week.
Vakantiedag
Na roeien en turen naar drijfsijsjes, moeten er frieten komen. De mensen van deze Febo houden er een bijzonder sympathieke vorm van service op na. We hebben nuttige functies voor het ding bedacht, maar kwamen niet verder dan handig voor op de camping of in de auto. We hebben geen auto en we gaan niet naar een camping. Hij hangt er dus nog.
Vakantiedag
Natuurlijk ga ik niet weg zonder een foto van de Amstel. Door de zonnebril.
Vakantiedag
Afgelopen week hebben de nieuwe meneer en ik een minivakantie geregeld. Ik kan niet wachten tot de dag van vertrek. Maar ondertussen kun je uit het niets zomaar twee vakantiedagen in je schoot geworpen krijgen. Van die dagen die niet gepland zijn maar waarin alles goed gaat. Hoera, driewerf hoera.
Zo mag ik niet meer roeien, maar ik kan natuurlijk wel gaan kijken. Langs de Amstel een beetje turen naar drijfsijsjes, en ondertussen m'n lief op het water zoeken. Onbegonnen werk, de Amstel is ter hoogte van de Berlagebrug een grote roeischool en de een ploegt nog harder dan de ander. Hij kwam wel weer boven water hoor, zelfs helemaal droog op de kant en alles, en daarmee begon eigenlijk vakantiedag-I.
23 juni 2008
Tennis
De eerste tennisles en gelijk in zandstraalomgeving (lees: een willekeurig schoolplein op IJburg nabij zandhopen en in storm)
Nee, het is geen honkbal van je *PLOK*, je moet *SLAAN* in een vloeiende beweging. Jaja. Na de zoveelste poging tot vloeiende beweging heb ik me opgeworpen als ballenjongen. Dan ren je ook nog wat af hoor.
17 juni 2008
Magisch
Er zijn twee dingen waar ik slecht tegen kan, in de stoel bij de beugeltandarts. Als ze onverschillig aan mijn drie wiebelende ondertanden rukken (ik wil ze namelijk houden) en de blauwe ring. De blauwe ring houdt je mond open en droog, je tanden en kiezen liggen goed in het beugelboervizier en dat fruttelt weer makkelijker. Ik raak in paniek door de blauwe ring, echt zwaar in paniek. Het plafond gaat draaien, ik word misselijk en het lijkt alsof ik geen adem kan halen. Onzin natuurlijk, en dat zeg ik dan ook zo'n honderdtwintig keer binnensmonds tegen mezelf. Hardop panieken is uit den boze want bij de beugeltandarts dient men stoer te zijn.
Na de blauwe ring-ervaring voerde ik wat ongeingesprekken. Op straat. Haat, haat! Op straat bellen is horror, en al helemaal als het om ongeingesprekken gaat. Dus blauwe ring plus ongein zorgden voor tja, wat zal ik eens zeggen, een kuthumeur?
Op weg naar de tram vond ik een papieren vogel op een ijzerdraadje. Ik heb hem meegenomen, het leek ineens een teken. Vrouw met kuthumeur moet papieren vogel vinden, zoiets. Iedereen heeft recht op wat magisch denkwerk.
14 juni 2008
Nutella
Er is op onverklaarbare wijze een potje Nutella het huis binnen gekomen. Wij mochten vroeger alleen op de camping Nutella eten. Nutella op stokbrood, zes weken lang. Ik denk dat ik vandaag een vakantiedag ga houden.
Gewone en Ongewone dingen
Er zijn dingen waar je tegenop ziet die zomaar vanzelf goed blijken te gaan. En er zijn dingen die je als zekerheid aannam, en juist die dingen gaan wankelen en rottig doen. Het lijkt wel alsof iets of iemand heeft bedacht dat 2008 voor mij het grote flexjaar moest worden. Ik wend me suf, en al hou ik helemaal niet van achtbanen, ik ben erin gezet met de mededeling dit moet en je zoekt maar uit hoe je dit gaat overleven. Brrr, achtbanen.
Maar zo gaat het mengen van nieuwe meneer en kinderen ineens bijna vanzelf, niet in de laatste plaats door de meneer-zelf die goddank heeft bedacht dat er zijn al spannend genoeg is. Dus geen hysterisch kijk-mij-eens-leuk-zijn of overdreven gezelligheid. Wel samen brullen om een doelpunt, waarbij ik me dan weer de alien voel.
En terwijl ik had bedacht dat in dit hele wiebeljaar mijn werk in elk geval een stabiel gegeven zou blijven, gaat nou uitgerekend dat een kant op die ik helemaal niet had voorzien. Het woord reorganisatie is waarschijnlijk voldoende qua uitleg, toch? Wenden, draaien, positie bepalen en grenzen stellen, ik dacht dat ik er niet goed in was maar tegenwoordig doe ik niet anders.
Maar ik zal nooit een strateeg worden, nooit iemand met een talent waarbij de route al ligt uitgestippeld, nooit een zakelijke onderhandelingspartner en ik vrees dat ik nooit een gehaaid salarisgesprek zal voeren. Mijn cv is een samenraapsel van niet-combineerbare opleidingen en ervaringen. Menig toekomstig kandidaat-werkgever zal fronsen over alle zijpaden en misschien concluderen dat nooit een focus heb gehad. Klopt. Er is teveel te koop in de wereld en ik zie teveel leuke dingen.
Ik moet dus de boer op met mezelf en mijn rammel-cv. Ik heb werkelijk geen idee hoe te beginnen en al helemaal niet waar het gaat eindigen. De enige gemeenschappelijke factor in alle goed afgelopen sollicitaties is de opmerking: we hebben je aangenomen omdat je hier past qua persoon. Ik zoek dus een werkomgeving waar ik pas. Phew, ga er maar aan staan.
10 juni 2008
Voetbal
Niet gehinderd door enige kennis (de man heet Cruijff, niet Kluif) zaten wij toch zeer geconcentreerd voor de tv en vonden het allemaal prachtig. Gek genoeg snapten ze het hele buiten spel-gedoe dan weer wel.
06 juni 2008
Alice Cooper
Gisteren was het Nationale Huildag. Niet dat de Nationale Huildag ergens op een kalender staat, de Nationale Huildag laat zich namelijk niet plannen. Als ik nou eens had opgelet, had ik hem misschien kunnen zien aankomen, maar nee. Ik weet het hele pesthumeur aan slechtzittende schoenen en stom nieuws. Daarom deed de Nationale Huildag precies waar hij zo goed in is: over je heen golven, juist op een moment dat je vrolijk wil zijn. Oja, en hij is ook niet meer te stoppen.
Dus daar zaten we, de meneer-die-toch-echt-blijft en ik. Op de bank. Hij keek eens naar de tranenstroom en luisterde naar de onsamenhangende verklaringen die uit mijn mond kwamen. Hij keek, zei eens iets terug, aaide over m'n hoofd, haalde een glas wijn en bleef. Een meneer-die-toch-echt-blijft, blijft namelijk, ook al denkt hij misschien iets van Jezus, is het nou nog niet voorbij? Kwam er niet iets leuks op tv?
Zoals een echte vrouw betaamt, realiseerde ik me na een uur van gesnotter dat ik die dag iets van make-up had opgedaan. En dat ik er waarschijnlijk nu heel raar uitzag. Dikke rode ogen en zwarte vegen eronder. Zo ben ik dan ook wel weer, midden op de Nationale Huildag een beetje ijdel zitten wezen. Voor de zwarte vegen- check hebben de vrouwen in mijn omgeving een standaard vraag: Zie ik eruit als Alice Cooper?
Alice Cooper zag er namelijk uit alsof zijn hele leven bestond uit Nationale Huildagen, of anders had hij gewoon geen verstand van make-up. Moeten mannen ook vanaf blijven, net als van slangen, vleermuizen en kuikentjes die dat soort make-up zangerts nog wel eens willen vermorzelen onder het mom van een act. Afijn. Alice Cooper dus. Ik stelde de Alice Coopervraag aan de man op de bank. Hij keek eens naar mijn opgeblazen hoofd met dikke ogen dat hoogstwaarschijnlijk werd opgesierd door dikke zwarte vegen.
Zie ik eruit als Alice Cooper? vroeg ik dus.
Ja, zei hij. Maar dan jonger.
De hele Nationale Huildag was in een klap klaar. Vandaag is het Nationale Dikke-Ogen dus Zonnebril- dag.
03 juni 2008
Vlieg
Na de kriebelvliegbeestjesplaag die nou eenmaal jaarlijks op IJburg losbarst, zijn we nu beland in de vliegfase. Vliegen all over the place, van de ene dag op de andere. Het suist de hele dag langs je kop of is op andere wijze hinderlijk aanwezig. Ze gaan bijvoorbeeld op je knie zitten, of op je arm, en terwijl ik dit typ zit er een op het toetsenbord. Hij vliegt steeds weg en komt weer terug. Geen idee waarom en dat is dan ook de vraag: waarom willen vliegen altijd bij jou in de buurt zijn?
Ruimte zat zou je denken. Voor een vlieg is mijn woonkamer vast even groot als drie voetbalvelden voor mij. Bovendien zwaai ik de hele tijd met m'n armen als er een vlieg langskomt en dat moet toch niet aangenaam zijn, zelfs niet voor een vlieg. Vermoed ik.
Ik schat dat er momenteel tien vliegen in mijn kamer rondsuizen. En alle tien willen ze bij mij zijn. Op me zitten, langs m'n oor zoefgeluiden maken. Klieren, kloten, kriebelen met hun vliegenpootjes en mij knettergek maken. Waarom? Ga weg!
01 juni 2008
Boze Zwanen
We gooiden brood naar de zwanenfamilie, maar pa en ma hadden heel andere plannen. Gggggsssssssh! Zwanen op de kant zijn best groot en imposant. We gingen maar een eindje verderop staan en hoopten dat als het brood op zou zijn, de zwanen weer verder zouden zwemmen. Iemand anders terroriseren ofzo.
Nee dus.
Ze bleven op de kant, gggggggsssssssht-en nog eens en we durfden niet meer bij onze spullen.
*Wacht* *Wacht* Na 10 minuten kreeg ik de smoor in. Ik laat me toch niet ringeloren door zo'n blat(z)ende zwaan zeg. Zo rustig mogelijk (want pissig) liep ik naar ze toe, pakte de tassen en schoenen en mopperde hem, of waarschijnlijk haar, toe: doe 's niet zo debiel zeg, ik doe niks en bovendien: wij waren hier eerst!
Ik weet niet of de zwaan me heeft verstaan maar we zijn veilig thuisgekomen. De volgende keer gaan we alleen nog in zee met schattige kleine eendjes.
Lieve Zwanen
Een dagje fietsen en even uitrusten bij de waterkant, alleen hij en ik, dat is toch leuk? We hadden brood mee voor eventuele eendjes maar zagen alleen schapen.
Ach kijk, daar komen zwanen aan! Met jonkies! Aaahhhh, wat lief! Ze komen naar ons, snel, pak het brood!