« april 2008 | Main | juni 2008 »
De kinderen konden vannacht niet slapen in hun nieuwe bedjes. Het draaide en draaide en prutste maar voort. Ondertussen spitte ik mijn fotobestand door en kwam heel veel slaapfoto's tegen. Deze hiernaast is gemaakt in de tent waar ze eerst nog ieder apart op een luchtbed waren begonnen. Blijkbaar was het toch gezelliger om tegen elkaar aan te liggen. Koud kunnen ze het niet gehad hebben, de lelijke deken is een wollen erfenis van een buurvrouw, daar smelt je onder weg.
Al een tijdje ben ik op zoek naar het boek Hollandse Taferelen van Hans Aarsman. Niet omdat ik zonodig weer een fotoboek in mijn kast wil hebben, maar omdat ik hou van dagboeken, van fotografen die er niet zo zwaar aan tillen en van mensen die doodleuk een jaar in een camper gaan zitten, rondreizen, foto's en notities maken. Jammergenoeg ontdekte ik het boek uit 1989 te laat. In 1989 deed ik iets onbestemds met mijn leven waarin foto's wel een rol speelden, maar niet de foto's van een ander, laat staan verzameld in een boek.
Goed. In 2007 ging ik op zoek naar dit betreffende boek waarvan ik dacht dat ik het nog best in een winkel kon kopen. Blijkbaar ben ik nog naiever dan ik dacht, want ik kwam het boek nergens tegen en er ging ook nergens in mijn hoofd een lichtje op.
Vandaag knalde het ineens naar binnen, pal voor de etalage van de Slegte waar ik voor heel andere zaken moest zijn. In die etalage het bijbehorende plaatje van Het Boek. Wat jullie niet goed zien maar ik toch echt wel is het prijskaartje: 900 euri, gesigneerd. Negenhonderd bloody euro's! Zijn ze nou helemaal van god los?!
Thuis googlede ik eens wat loos en ja hoor: van 300 euro (op onzinnige biedingen wordt niet gereageerd) tot : dit boek is vanaf 750 euro te koop in de betere antiquariaten. Bladiebla en zo verder. Never nooit zal dit boek dus in mijn boekenkast staan. Jammer is een understatement.
Maar wat ik me al naschokkend zo afvroeg is dit: Hans Aarsman staat erom bekend een broertje dood te hebben aan opgeblazen galerieprijzen. Hans Aarsman houdt van terloopse- en amateurfotografie, biedt zijn eigen foto's gratis ter download en print aan, zijn huidige boeken zijn voor heel schappelijke prijzen te koop. Hans is een man met een filosofie en die gedachtengang houdt onder andere in dat iedereen met een beetje portemonnee toegang heeft tot zijn foto's en gedachtengoed. Dat zijn boek van bijna twintig jaar geleden zo belachelijk veel geld kost is vast niet zijn idee en hij heeft er waarschijnlijk helemaal niets aan. Misschien staat hij zelfs wel met rode konen voor de etalage van de Slegte en denkt hm, tjonge, of iets van die strekking.
Dus.
Kan een uitgever dat boek even snel in een beperkte oplage opnieuw uitgeven? Is er niet binnenkort ergens een Hans Aarsman jubileumjaar ofzo? Zodat arme sloebers als jij en ik die ergens van houden maar dat net te laat ontdekken ook gewoon een boek kunnen lezen? Ik vind dat dat moet.
Ik kreeg een logeerhond voor een dag. Ik weet niks van honden, ik ben van de katten. Maar deze hond zou supermakkelijk zijn en anders moest hij een dag alleen blijven en dat is zielig. Voor honden dan, katten doe je volgens mij een groot plezier door ze met rust te laten.
De hond bleek een halve herder maar dat zag ik er niet zo aan af. Hij vond mijn huis maar raar en toen zijn baas wegging was het allemaal Niet Leuk Meer. *Jank*. Ojee. Ik wist nog van jaren geleden dat je gejank moet negeren; als je gejank beloont met aandacht, denken honden dat er echt iets aan de hand is.
Ingewikkeld volkje, honden.
Omdat ik niets van honden weet, loste ik het maar op de kattenmanier op: dekentje op de bank, hond er op, ik ernaast en samen slapen. De kattenmanier bleek te werken, het gejank hield op, en zo deed ik ook nog eens een bijslaapdutje na weer een nacht op het crisismatras.
Honden en kinderen is weer een ander verhaal. Zo'n schoolplein is niks voor een logeerhond. Dus snel naar huis, onderweg al bakkeleiend wanneer hij de hond nou mocht vasthouden. Niet, want ik had zelf net de uitschuifriem een beetje door, en ik zag mijn kind al achter de hond aan waterskien, recht de straat op. Tweede kind kwam thuis, trok zich van geen enkele hondenetiquette iets aan en omhelsde hem eens flink. Hond verliefd op kind en kind verliefd op hond.
Halverwege de middag had hij zich bij het logeren neergelegd. Hij rekte zich eens uit op zijn dekentje op de bank, sliep nog eens een uurtje en liep me goddank niet overal meer achterna. Ik vind honden heel erg leuk, maar ik weet nu weer waarom ik meer van katten hou. Katten hebben hun eigen leven, en daar mag jij zo af en toe bij. Voor honden ben jij hun leven. Honden lijken nog het meest op peuters. Waar is mamma? Drentel drentel er achteraan. Katten lopen je alleen voor de voeten als ze vinden dat er te weinig in hun etensbakje zit. Voor de rest vermaken ze zich het meest in hun eentje, of met jouw schoot als dat hen zo uitkomt.
De logeerhond mag vaker komen logeren. Dat vinden de kinderen ook. Gisteren ben ik even langs de dierenarts gefietst om te vragen hoe zielig het is om een kleine kat te nemen in een appartement zonder buitenruimte. Dan moet je er twee nemen, zei de dierenarts. Katten zijn sociale dieren en dan hebben ze elkaar. Katten zijn sociale dieren, hm. Na een dagje logeerhond had ik juist besloten dat katten prettig asociaal zijn. Ik denk nog even na of ik straks twee kleine bolletjes uit de gordijnen wil plukken.
Bang voor honden? Ben je gek.
Nou mag ik hem vasthouden!
Hoe koop je een fijn matras? Wel. Je gaat naar een winkel, bij voorkeur een waar ze matrassen verkopen, en gaat op alle aanwezige bedden liggen. Op zich is dat al een redelijk genante vertoning, want om een matras goed te testen moet je gaan liggen op de manier waarop je slaapt. Ik slaap als een opgerolde kat of babietje en dat ziet er in een matrassenwinkel ineens veel te knus uit. Sommige matrassen vallen gelijk af, te hard, te zacht of ligt gewoon kut. Dan blijven er altijd een aantal over die wel zouden kunnen. Meestal is er ook een matrassenmeneer die een verhaal houdt over hoe persoonlijk een matras is en dat alleen jij kunt voelen of iets goed ligt. En al die meneren vertellen dat je een derde van je leven in bed ligt, wat ik altijd een nogal verontrustende gedachte vind. Na veel getest en nepgeslaap kies je dan uiteindelijk een matras, propt het in de auto en hoopt er verder het beste van.
Dat deed ik dus allemaal en sinds een tijd lig ik op mijn spiksplinternieuwe keiharde gevangenismatras. De rugpijn was volgens mijn hoofd te danken aan gesjouw met verhuisdozen, meubels en het heen en weer verplaatsen van de verftrap. Maar ik heb eigenlijk gewoon verkeerd gekozen, ik kan net zo goed rechtstreeks op het beton gaan liggen.
Na nu vier nachten op de bank te hebben doorgebracht, kan ik niet meer lopen van de rugpijn. De huisarts gaf me een pilletje waardoor mijn rug weer kan ademhalen en sprak streng dat als een bank beter ligt dan een bed, er iets gigantisch mis is. Of ik dus als de sodemieter een nieuw matras wil kopen.
Zucht. Gaan we weer.
Zouden er matrassenwinkels zijn waar je een halve dag mag doorbrengen? Met een boek en een kopje thee van bed naar bed?
Help! Ik heb een Jan des Bouvrie blender! En ik hou helemaal niet van Jan des Bouvrie. In elk geval blendert het ding, ondanks de speciale designdinges, tot in de gloria en daar was het allemaal om begonnen. Rondslingerend fruit erin, yoghurt en vruchtensap erbij en hopla: kijk mij eens even verantwoord ontbijten. Er zijn mensen die er ook nog muesli in gooien (iets met vezels) maar ik hield vroeger ook al niet van Brinta.
Tip voor kinderen met fruitfobie: blender de fruiten en vul er van die zelfmaakijsbakjes mee. Kinderen denken dat ze ongezonde ijsjes eten (dus lekker) maar krijgen gewoon bevroren fruit. Ha!
Ze waren bij mij vandaag en hadden een heel goed plan voor het nog leuker maken van mijn huis.
Een kat. Een kleintje.
Dat de kat niet naar buiten kan, vinden ze niet zielig. En voor de ramen doen we van dat horror-gaas, dan kan hij ook niet uit het raam vallen en blijven gelijk de enge muggen buiten. En nee, het was ook niet zielig voor Teun in het andere huis want daar zijn ze vaak genoeg en ze kunnen best van twee katten tegelijk houden. Zo klaar als een klontje, een kat (een kleintje) moet er komen. Zucht. Ik heb het hele plan tot na de grote vakantie weten te rekken.
Het vervelende is dat ik hem eigenlijk ook wil. Een rooie.
Weet je dat er zo'n grappige zelfmaakfototoestand op je nieuwe I-Mac zit? Ja dat wist ik maar die had ik verdrongen. Foto's van jezelf, brrrrr. Maar nu wil de NS dat ik voortaan een pasfoto op mijn voordeelurenkaart plak, dus ik heb vast geoefend. Nou ja geoefend, ik prutste een eind weg en het ding deed *klik* voor ik er erg in had. Zo zit ik dus achter de computer. Hm. Neemt de NS vast geen genoegen mee.
Jaren werkte ik in de hulpverlening. Jaren ben ik door elkaar geschud, bekeken, belicht, geanalyseerd en bijgeschoold. In de hulpverlening ben je immers zelf het instrument zoals dat zo mooi heet, en het is niet de bedoeling dat je je eigen levenswandel plakt op degene tegenover je. Het gevolg van al dat gestudeer en zelfonderzoek is, dat je in geval van hulp voor jezelf, sneller het boek of de strategie doorziet die jouw hulpverlener voor jou in petto heeft. Lastig. Daarom hou ik hulp voor mezelf altijd maar een beetje af, en hobbel ik met een batterij slimme vriendinnen door mijn bergen en butsen.
Maar nu ontkom ik er niet meer aan. Dat vond de bedrijfsarts en ikzelf stiekem ook. De grap is dat ik ooit best veel vrouwen geholpen heb door een scheiding heen te ploegen, maar wist ik eigenlijk veel. Hoe het voelde bijvoorbeeld. Hoe je soms voor je uit kunt zitten kijken, alle praktische zaken keurig geregeld maar wat nu? Hoe ziet dat nieuwe leven er eigenlijk uit? Wat gebeurt er met je kinderen en hoe wordt dat nieuwe leven dan voor hen? En hoe past de nieuwe meneer-die-toch-echt-blijft hier allemaal in?
Kortom. Hulp. Deze week gelijk maar huplakee. Ik ken haar niet maar heb haar wel zien rondlopen toen de dokterspraktijk nog mijn buur was. Een grote vrouw met een vrolijk hoofd. Een vrolijk hoofd is goed, ik hoop dat ze ook van zwarte humor houdt.
April en mei zijn hier de verjaardagsmaanden. We hollen van feestje naar slinger en stoppen ons vol met dingen waardoor we absoluut nooit meer in een bikini passen. Gezellig. Deze bijeenkomst in was het vervolg op heel veel tapas. Ook gezellig. Minder gezellig was de vrouw met de paardenlach maar die hoorde dan weer niet bij ons. Ik heb gelukkig geen vriendinnen met een paardenlach.
Voor moederdag kreeg ik een klopboormachine. Dat is misschien niet ultra-romantisch maar het is wel fijn om iets zelf te kunnen, en dat is weer goed voor de Romantiek In Het Algemeen, mocht u mijn kronkel nog kunnen volgen. Ik kreeg gelijk boorles dus hier het resultaat van de cursus: klopboor-in-keihard-beton-en-pas-op-voor-eventuele-leidingen-aan-de-andere-kant. Caramba, wat ben ik ineens blij met de spijkers van eerst.
Wie kan er goed steentjes over het water gooien zodat ze nog twee of drie keer verder pletsen? Wij oefenen iedere zomer maar het lukt ons maar niet. Voor de juiste techniek en veelgemaakte fouten > graag het reaktiedinges.
Ik raapte een stoel van de straat want zo ben ik. Geen buitengewoon mooie stoel maar verder niks mis mee en te goed om bij het vuilnis te laten staan. Wat er mee was, vroeg ik aan de vorige eigenaar die toevallig naar buiten kwam. Niks. Ja, een pootje zat een beetje los maar verder wilden zij gewoon nieuwe stoelen dus deze moest weg. Ik sleepte de stoel naar het oude huis, parkeerde hem op de achterplaats en binnen no time had Teun de stoel ontdekt. *Snuffel snuffel* hopla erin en er niet meer uit te branden. Vreemd.
Jammer voor Teun, maar de stoel staat nu in het nieuwe huis voor het raam in de zon. Met je benen over de leuning en de krant + wijn onder handbereik waan je je op vakantie. Gewoon niet te hard schudden, dan merk je niets van dat losse pootje.
Het allerfijnste aan mijn nieuwe huis is de enorme hoeveelheid licht en zon. Op mijn bank met het raam open, moet ik me insmeren tegen verbranding. Echt waar. Vanaf diezelfde bank krijg ik gratis en voor niets de mooiste avondluchten te zien en 's ochtends als ik wakker word (na dus die halve nacht wakker) schijnt de zon in mijn slaapkamer. Dit is een bloesje dat hangt te drogen aan een wasrek. Ik word daar blij van. Niet van dat bloesje, maar van het weerkaatste licht.
De puzzel-hoogslaper zit in elkaar. Ergens via-via geheel gedemonteerd op de kop getikt, en na een hoop gedoe en geduld weer in de oorspronkelijke staat teruggebracht. Slapen in mijn nieuwe huis is trouwens ook nog best een gedoe. Ik doe aan proefslapen (zo staat het ook in mijn medisch dossier van de bedrijfsarts hoorde ik vandaag > "gaat proefslapen" > tssk!) maar ik slaap er nauwelijks, lig tot diep in de nacht wakker. Het bed is fijn, er hangen geen lawaaierige mensen onder mijn slaapkamerraam, maar het is zo alleen. Alleen went maar langzaam.
Lampen ophangen! Eindelijk van dat zwarte gat af.