***detslife's digi van de dag***

Dit is Teun en Teun was heel erg zielig omdat er zeven tanden en kiezen uit zijn kleine kattenbekkie zijn getrokken. Omdat hij zo zielig was, mocht hij op zijn lievelingsplek bijkomen: mijn buik. Vlak voordat we hem ophaalden bij de dierenarts had hij nog geplast en was er voor het gemak ook maar even doorheen gerold. Dus op mijn buik lag een handdoek en daarop een beplaste kat die nog niet stabiel genoeg was om zich te wassen.
Na een tijdje kon hij weer op zijn pootjes staan en krabbelde van mijn buik naar de grond. De handdoek was niet genoeg geweest. Alles aan mij stonk naar plas. Zo was ik ook een beetje zielig, maar niet zo zielig als hij. Natuurlijk.

Posted by odette at 10:55 pm | Permalink | Comments (3) | TrackBacks (0)

Of course I immediately signed up for Ingrid’s wonderful project. Yesterday I finally got the chance to see the film, which I had already seen a few years ago but didn’t remember all that clearly.
Bill Nighy (Laurence) and Kelly MacDonald (Gina) meet (surprise, surprise) in a café. Two totally different people, in age and background. Laurence, an older man who works and works to forget he has a life to live, and Gina, the girl with the troubled past. Why these two became connected is a mystery, as it is often in real life a mystery why people like each other or even fall in love. Laurence, who works for the government and will participate to the G8 in Reykjavik, takes Gina along for the trip. By accident, or because Laurence isn’t all that practical, they end up in the same hotel room. During their stay at this room Laurence explains to Gina what eight powerful world leaders could achieve if they would really set their minds to it. In this particular G8 it could mean a big breakthrough in the reduction of world poverty.
Gina, at first sight a shy and quiet girl, can’t keep her mouth shut, and while the world leaders and their wives have dinners or other official get togethers, she speaks out. Not a very appropriate thing to do, but as a spectator you sit on your couch, wanting to shout: Yes! Yes! Tell them!
For me, the film is about compromise. How you never ever will achieve what you really want, if you settle for compromise. The only way to get what you want, which could be as grand as fighting against poverty or inequality or as small as improving your own little life, is to set your goals straight, use your power and go for it.
The girl in the café is a slow film. Don’t expect action and speed or loud music. If you like Lost in Translation you will like this film too. The two leading actors are a perfect match, Bill Nighy has transformed Laurence into a kind but clumsy man with a good sense of humour and a funny walk. Oh yes, I can understand perfectly why Gina falls in love with him. What I don’t understand is why we don’t see the actrice Kelly MacDonald more often on the screen. With those eyes and that soft voice, there must be piles of work for her.

And now I’m going to send the DVD all the way to Austria. And Ava, I hope you like the film as much as I did!

Posted by odette at 10:49 am | Permalink | Comments (17) | TrackBacks (0)

Hij is tien!

Posted by odette at 10:38 pm | Permalink | Comments (4) | TrackBacks (0)

Het is wel een beetje genoeg zo. Al twee maanden in de verhuis-en scheidingsmodus, alle bouwmarkten van binnen gezien, gesleept gesjouwd en gevloekt. Het huis is bijna af, maar zoals dat gaat, er zijn altijd dingen die Jij Dan Weer Niet Kan en waarvoor je moet wachten op mensen die het wel kunnen. Vooral dingen met electriciteit, snoeren en stekkers. Op dit moment woon ik overal en nergens. Mijn eigen huis is enigszins bewoonbaar, het oude huis is voor de helft ontmanteld; alles wat ik nodig heb ligt net weer daar en ik leef vanuit een rugzak. Moe word ik er van, en ik was al zo moe de afgelopen maanden. Leek me allemaal een tussen-de-oren-kwestie maar bleek ook nog een zeer actieve infectie. En ik maar denken dat ik weer eens een griepje te pakken had.
Er zijn dagen dat ik door stroop loop te banjeren. Mijn hoofd is wakker en wil dingen doen, maar de rest wil liggen en slapen. En dan zal ik het maar niet over alle niet ingecalculeerde emoties hebben.

Dus toen ik me vanochtend van een schoolpresentatie naar de gordijnwinkel had gesleept, had ik er ineens zo vreselijk genoeg van. En wat doet een vrouw die er genoeg van heeft? Juist. Schoenen kopen. Clumpy's om precies te zijn. Wat een geweldige uitvinding en wat lopen ze lekker. Na weer een dutje van een uur of twee bedacht ik dat ik me voortaan gewoon door de stroop ga klomperen.

Clumpy's in alle soorten en maten.

Posted by odette at 09:24 pm | Permalink | Comments (6) | TrackBacks (0)

Een gemeenschappelijke binnentuin en zie hier de territoriumdrift van de achterburen. Grappig.

Posted by odette at 09:12 pm | Permalink | Comments (5) | TrackBacks (0)

Het is niet dat ik het niet kán ofzo, zo stom ben ik niet. Ik denk dat ik het gewoon niet wil. Als ik de plaatjes zie, word er iets heel erg boos. Omdat ik er uren op moet puzzelen, en heel veel mensen het onmiddellijk begrijpen. Het is dus zonde van mijn tijd en energie om me te verdiepen in iets waar een ander zijn hand niet voor omdraait. Eigenlijk geldt dat voor heel veel zaken, niet alleen voor het in elkaar draaien van een halve Ikea. Ik kan weer andere dingen denk ik, met m'n kop net boven het zand.

Posted by odette at 09:10 pm | Permalink | Comments (8) | TrackBacks (0)

Er zijn van die kwalen die niet levensbedreigend zijn, maar wel aanwezig genoeg om je uit je slaap te houden. Hou ik niet van, uit m’n slaap gehouden worden. Zeker niet door darmen. Darmen moeten gewoon doen wat ze moeten doen en mij daar vooral niet teveel mee lastig vallen. Dusch.
Maar mijn darmen deden niets meer en daar zat ‘m nou gelijk de kneep. Of de ophoop. De ophoping zorgde voor slapeloze nachten en visioenen van darminhoudelijken die gezellig in mijn lichaam wilden blijven wonen. Leek me niet goed dus ik belde de dokter.
De dokter gaat om acht uur open en om kwart voor acht had ik de telefoon al in m’n hand. Leer mij de maandagochtend van een dokterspraktijk kennen. Na vier wachtenden kreeg ik een kersverse assistente aan de lijn. Mijn dokter is, samen met best veel collega-dokters, naar een beregroot centrum verhuisd en blijkbaar moesten er ook nieuwe assistentes bij. Dat is nou jammer, want ik kende de twee die er zaten inmiddels redelijk; zij wisten dat als ik zei dat ik nu wilde langskomen, dat er dan geen sprake was van een aanval van aanstelleritis, maar van een echt Ding voor Een Dokter.
Deze wist dat nog niet, maar wist bovendien ook niet wat een telefoon is, of een computer. En verder wist ze niets van ophopingen. Ik legde even kort en bondig de situatie uit en voor het gemak deed ik er gelijk de oplossing achteraan: ik kom naar de dokter, die geeft mij iets waardoor ik de rest van de dag op de wc zit, en dan leven we nog lang en gelukkig.

Hoe lang heeft u al last van hoofdpijn?
Ik heb geen hoofdpijn, ik kan niet naar de wc en het doet pijn.
Hoe lang kunt u al niet naar de wc?
Geen idee, maar lang genoeg om er niet van te kunnen slapen.
Wat heeft u er zelf al aan gedaan?
Ik noemde de hele vezelrambam en de pilletjes van de drogist op.
Wat is uw geboortedatum?
Ik gaf m’n verjaardag door.
Hoe lang heeft u al last van hoofdpijn?
Ik heb geen hoofdpijn, ik heb last van obstipatie. Ob-sti-patie! Of is het nou constipatie? (dat laatste heb ik niet gevraagd hoor, dat leek me te hoog gegrepen)
Wat is uw geboortedatum?
….
Wat heeft u zelf al gedaan om de klachten te verhelpen?
….
Okee. Er zijn grenzen aan wat ik op maandagochtend kan verdragen. Het leek me tijd voor klare taal.
Mevrouw. Ik kan niet poepen en het doet zo’n pijn dat ik er niet van kan slapen. Wilt u mij alstublieft inroosteren bij de dokter vanochtend zodat die me dat fijne meducijn kan geven?

Kwart voor tien, zei ze en verbrak de verbinding.

Posted by odette at 12:30 pm | Permalink | Comments (5) | TrackBacks (0)

Dit kan zo niet langer, ik moet er nu echt even iets van zeggen. Van het verkleingeneuzel, dat ook nog het meest in romantische settings wordt gebruikt.
Gruwellijst:
1) Een flesje wijn (en dan nemen we er een lekker flesje wijn bij).
2) Een wijntje; cognacje; sherrietje; jus-tje) (zal ik een wijntje voor je inschenken?) 3) Een ontbijtje (ik ga een uitgebreid ontbijtje voor ons maken > zie ook: croissantje, krantje)
4) Een weekendje (ik wil met jou wel een weekendje weg)
5) Roseetje (sinds de grootscheepse herontdekking van de good old rosé, onmiddellijk gebombardeerd tot roseetje > zullen we een roseetje nemen?)
6) Dineetje, etentje, etc. (zie boven, blijkbaar zijn het vooral etenswaren en drank die in de mini-vorm moeten)
En tot slot de voorlopige nummer 7) Vrouwtje (manvorm: Erik heeft een heel lekker vrouwtje weten te scoren. Vrouwvorm: naast mij woont een vrouwtje, die heeft ook zo'n wasmachine gekocht)
En van dit alles schijnen wij dan ook nog te moeten ge-nieten. Bleh.

Ik knap af op verkleinwoorden. De man in kwestie kan nog zo leuk, lief en woest aantrekkelijk zijn, als hij met mij wil genieten van een lekker flesje wijn, krijg ik jeuk. Ongezellige jeuk. Ik wil dan ineens heel veel bier en bitterballen en foute grappen. Desnoods gecombineerd met voetbalwedstrijden. Afgedwongen romantiek noem ik het, terwijl je nog maar moet afwachten of dat dineetje met wijntje het gewenste resultaat gaat opleveren. (zoenen, stomende sex, samen wakker worden etc.) In mijn geval werkt het in elk geval niet. Ik sta nog liever met z'n tweeën een moestuin om te spitten.

Posted by odette at 12:26 am | Permalink | Comments (14) | TrackBacks (0)

Bijna al mijn buren zitten er al, ik ben nog in de vloer-fase, maar dat schiet op. De avondzon (indien aanwezig) schijnt als een gek onze huizen binnen. Een van mijn nieuwe buren stelde zich vorige week voor en opperde gelijk een leuke instuif zodat wij-van-het-blok elkaar eens konden leren kennen. Nog best een handig idee, want ik weet niks van het naar binnen- en buitenlopende volkje. Horen ze hier wel thuis? Is het bezoek of zijn dat nou de bewoners? Met wat voor soort mensen deel ik eigenlijk de lift en het trappenhuis?
Vanavond leerde ik al iets over mijn nieuwe buren. Het is een kleurrijk gezelschap. Met die avondzon kon ik precies zien welke kleuren er op de diverse muren waren geschilderd. Ik weet dan nog niet wie ze zijn, maar ze zijn in elk geval niet saai, mijn medebewoners. Groen, roze, paars, lichtgeel en die knalgele is van mij. Ook fijn: een blauwe lucht er boven.

Posted by odette at 09:34 pm | Permalink | Comments (8) | TrackBacks (0)