« december 2006 | Main | februari 2007 »
Verhuizen met je werk is nog veel erger dan verhuizen met je huis. Ook al zijn er verhuizers.
Als er iemand is die een impopulaire maatregel als 60 euro neertellen om door Belgie te komen kan invoeren, dan is het de Vlaamse minister van mobiliteit Kathleen van Brempt wel. Prachtige omschrijving, minister van mobiliteit. Prachtige vrouw ook, met bijbehorend zwoel Vlaams taalgebruik, goed decolletee en mooie gebaren. Ik heb me eraan zitten vergapen. Je moet er toch niet aan denken dat minister Verdonk er zo uit zou zien, en zo charmant als Kathleen de meest grote onzin de wereld in zou slingeren. Dat hele doorrij-vignet is natuurlijk ook grote onzin. Maar zoals zij het weet te verkopen; je zou zomaar zonder morren de zoveelste omleiding in Luik, of hutsebutsende gaten in de weg voor lief nemen. En het vignet op je voorruit plakken. Beetje eng eigenlijk.
Gisteren heb ik gebowld. (gebowled? geboold?) En ja, ik had ook van die rare schoenen aan. Dat wilde ik maar even vastgelegd hebben.
We hebben onze laatste gemeenschappelijke werkdag in stijl afgesloten. Er was buiten storm en binnen storm. Aan binnenstormen zijn we de laatste drie jaar gewend geraakt. Veel, heftig en winderig met hier en daar wat schade die gelukkig vaak herstelbaar bleek. Sommige schade heeft littekens achtergelaten. Dat is niet fraai, maar de littekens zullen ons waarschuwen in nieuwe vergelijkbare situaties. Niet vertrouwen! Gevaarlijk! Nu optreden!
Op onze laatste werkdag maakten we ruzie, kregen we de slappe lach en hielden we de websites in de gaten die ons vertelden dat we waarschijnlijk niet meer naar huis konden. Terwijl buiten mensen werden begeleid naar het metrostation, onderhandelden we binnen wie bij wie kon blijven slapen. Voor het geval dat. Tussen mijn oude en nieuwe baas in, waaide ik uiteindelijk naar het openbaar vervoer. Een mooiere metafoor had ik zelf niet kunnen bedenken. Oude en nieuwe situatie op weg naar rust en stabiliteit. In de gierende wind.
Als veertigplusvrouw behoor ik ineens tot een interessante doelgroep. Vrouwenbladen roepen speciaal voor ons rubrieken in het leven, en er zijn televisieprogramma's over het wel en wee van levenservaring en hangende lichaamsdelen. Het leven begint bij veertig, lijken de damesbladen te beweren. Hm. Als je leven pas begint bij veertig, dan heb je iets grondig fout gedaan. En doe je bovendien jezelf tekort. Vind ik. Afijn.
Na deze hectische dag vol avonturen en levensvragen, zakte ik met mijn veertigpluslijf op de bank en zapte langs alles wat bewoog. Dat heb je vaak na een hectische dag; concentratie ver te zoeken, boeiende documentaires of zelfs het nieuws zijn te veel, maar hoera: daar was weer zo'n speciaal voor mijn soort bedacht format: Grumpy Old Women. Dieuwertje, Renate, Lenette, Anita en grumpy-geboren Ciska deden verslag van ellende rond kampeervakanties, kinderfeestjes, kokende mannen met bijbehorende keukenzooi en het verschil tussen Man En Vrouw In Het Algemeen. Verrassend.
Not.
Dat je niet van kamperen houdt heeft niets met je leeftijd te maken. Dat kinderfeestjes een bron van stress en tekortkomingsgevoelens zijn, wist ik toen ik begin dertig was. En dat mannen een puinhoop in de keuken achterlaten was in mijn studententijd al een doodordinair gegeven. Niks grumpy, gewoon rolbevestigend gekwaak op een verantwoorde bank of in fijn ingerichte woonkeuken.
Omdat iedereen waarschijnlijk vanavond heeft meegedaan aan de Nationale IQ-test (te hoog gegrepen voor vandaag, sorry) deed ik even de Grumpy Old Women test. En wat blijkt: ik ben een Blije Grumpy. Ik ben blij met mezelf, neem alle lichamelijke ongemakken voor lief, besteed geen aandacht aan iets onbenulligs als rimpels of kipfilet-armen en ik ben zo verschrikkelijk blij, dat me geadviseerd wordt vooral eens lekker grumpy te zijn. Want dat mag best. Als veertigplussoortachtigwezen-zijnde.
Je zou er strontchagrijnig van worden.
Wasrek gekocht, was gedaan, wasrek in gebruik nemen. Plastic eraf.
Plastic eraf! ERAF! DAT PLASTIC! NU! Klote-plastic! Klote-plakband! Haat!
Is er al bloed? informeert de benedenverdieping voorzichtig naar boven, waar ik in razernij aan het plastic sta te rukken.
Ik zweer het je, het is een complot. Degene die bedacht heeft dat alles in plastic gedraaid moet worden, heeft relaties bij de crisisdienst van de Riagg.
Een fijn fietstochtje over het eiland. Denk je. En dan halverwege: Mamma, ik heb nu al buikpijn als ik denk dat ik morgen naar school moet. Ik vind de nieuwe school heel erg stom, ik heb m'n best gedaan om te wennen maar het lukt niet. Ik wil er nooit meer naartoe! Oh. Oef. Omdat ik het soms ook niet weet, leek me een grote chocomel met slagroom op Blijburg wel een goeie tussenstop. Hij kon het tijdens het lepelen in de beker haarfijn uitleggen. Ik geloof dat er van mij nu een oplossing wordt verwacht.
Ik ben de enige vrouw die ik ken die niet van shoppen houdt. Dat wil zeggen, shoppen als in kleding kopen. Ik hou namelijk best van zoeken naar de juiste vulpen. En ik kan ook best lang op stap voor het vinden van de mooiste lamp. Maar kleren kopen, ik vind het een ramp. Als het dan toch moet, en ik heb eindelijk een truitje gevonden dat bevalt, dan koop ik er gelijk twee van. Of drie. Verder heb ik acht maillots, (streepjes, kringeltjes, gewoon) een aantal rokjes (spijker, roze, blauw) en dat alles combineer ik met elkaar. Kortom: ik zie er altijd hetzelfde uit, terwijl ik iedere dag andere kleren aantrek.
Is ook niet leuk, klaagde ik bij een vriendin. Dan moet je even naar de uitverkoop! zei ze praktisch. De uitverkoop, jezus. Allemaal graaiende vrouwen met gevaarlijke ellebogen en grimmige koppen. Bovendien mag je niets ruilen en daarom moet alles gepast. Sinds mijn confectiemaat schommelt in hetzelfde tempo als mijn gemoedstoestand (ik ben van het troostvoedselprincipe) kan ik niet zomaar meer een maat 42 uit het rek trekken en bedenken dat het misschien thuis tegenvalt, maar in ieder geval past. Passen dus, in die kamertjes met spiegels die je van alle kanten suïcidaal proberen te maken, en in de wetenschap dat er nog een hele rij maatje-36-meisjes ongeduldig op je staat te wachten.
Vandaag heb ik de stoute laarzen aangetrokken en ben de stad ingegaan. De uitverkoop is bijna afgelopen; om mijn kledingkast nog een beetje goedkoop aan te vullen moest het dit weekend gebeuren.
Goeie help.
Ik zal jullie de bekvechtende zusjes in de kleedkamer (jij pikt altijd mijn kleren godverdomme!) en de idiote verkoopster (ja mevrouw, in die trui zit een heel groot gat, maar de meeste mensen kopen dat gewoon hoor) besparen en even opsommen waar ik mee thuiskwam.
Vier rokjes maar liefst, maar allevier in niet combineerbare kleuren en met zo'n overslagsluiting waarvan het cruciale knoopje het vast gaat begeven zodat er altijd een veiligheidsspeld mee moet. Een truitje in een zwaar afwijkende kleur en met een dusdanig decolletee dat nog maar valt te bezien of ik de boel een beetje kan binnenhouden. Een blauwe skippy-bal, maar dat doet even niet ter zake en goddank ook nog een gewone zwarte trui die overal bij past. Ik troost me met de gedachte (en fijn voedsel) dat ik weer andere dingen kan. Shoppen, zucht. Waar is Dyanne Beekman als je haar nodig hebt.
Toen ik klein was, timmerde mijn vader een bedje voor mij. In het hoofdeinde zaagde hij een stier-symbool uit. Blijkbaar had mijn vader iets met sterrenbeelden, maar daar heb ik eigenlijk nooit meer iets van gemerkt. Ik werd groot, kreeg een kind, en ook hij ging in het bedje van mijn vader. Het kind werd ook weer groot, en kreeg een ander bed. Het bedje ging naar het tweede kind, en gisteren is het definitief uit elkaar geschroefd. Ook het tweede kind werd er te lang voor, en slaapt nu in een echt Grote Mensen Bed. Het bedje staat nu weer in plankvorm te wachten. Nog eventueel te bezwangeren vriendinnen zullen het waarschijnlijk niet willen hebben, het bedje ziet er behoorlijk gebruikt uit. De enige optie is dat een van mijn kinderen het bedje later wil om er zijn eigen kind in te leggen. Dat betekent dus dat ik dan oma ben. Ik ga die gedachte nu even verdringen.
Okee, dit zijn de laatste twee en dan ga ik maar weer eens aan het gewone werk. Ik vond het leuk, deze afgelopen week met bloemen en de reakties erop. De keuze voor de tasjes is gemaakt (mede dankzij jullie) en er worden drie proefexemplaren besteld. Ik zal ze laten zien als ze hier in mijn huis gearriveerd zijn. Van mij mag het eigenlijk wel lente worden nu.
Tussen de bloembedrijven door, ben ik van de week nog getagged ook. Getagged, dacht ik nog, doe effe normaal zeg, dit is gewoon een doodordinair stokje hoor. Stokjes, hm, ben ik daar niet te oud voor? En hoezo zes rare dingen? Nou ja, hopla dan maar.
1) Ik kom overal veel te vroeg. Niet tien minuten te vroeg, maar een half uur of erger. Ik zie liever binnenkomen, dan zelf binnenkomen.
2) Als ik het druk heb en niet meer normaal kan denken, verval ik in oude onhebbelijkheden. Zoals de randjes van stoeptegels niet aan mogen raken, en teveel waarde hechten aan cijferreeksen.
3) Ik word helemaal wild van komkommers in plastic, of nog erger: broccoli met zo'n foliedinges eromheen.
4) Eigenlijk ben ik een watje. Zo durf ik in NIKS op de kermis (ook geen kinderattracties) en huil ik bij Unicef-filmpjes. Kan ook geen muizenvallen zetten, want ik vind muizen lief.
5) Ik val op bolle mannen met bourgondische buiken en hartstochtelijk gebulder. (bourgondische buiken niet verwarren met bier-of patatbuiken)
6) Mensen vinden mij een workaholic, maar ooit was ik een jaar alleen huisvrouw en moeder. Dat was een heel goed jaar, graag snel nog zo'n jaar.
Oja: hierbij tag ik iedereen die hier langskomt.
Er zijn er ook zonder vleesetende happende sliertjes. Nog een dag, en dan doe ik weer "normaal" hoor.
Lieve lezers, en vooral lieve vrouwelijke lezers. Kunnen jullie mij misschien helpen? Als jullie een tasje mochten uitzoeken, welke van de onderstaande bloemen zouden jullie dan als print op de flap willen? Het tasje heeft een zwarte achterkant en riem, dat is ook wel belangrijk om te weten. Want niet alles past bij zwart. Vind ik. Dus graag jullie mening in het reaktiedinges, dan kan ik ook eens ophouden met twijfelen. (meerdere keuzes uit deze kleine selectie > graag! Er komen overigens in de volgende twee dagen nog meer keuzemogelijkheden, dus wie weet zit jouw keuze daar tussen, kan ook zomaar.)
Op vier januari doen we er gewoon vier.
Er is een handjevol mensen dat me regelmatig vraagt waarom ik niet de dingen doe die ik het liefste doe. Het zijn meestal mensen zonder kinderen. Zonder school-en overblijfgeld, zonder broeken met gaten, zonder sport-of tekenclubjes en straks zonder brugklasboeken en zakgeld. Mijn kinderen zijn het grootste geluk dat me ooit heeft gebracht, maar laten we er niet kinderachtig over doen: kinderen kosten bakken met geld. Geld, dat verdiend moet worden met banen waaraan je vaak een mwah-gevoel over houdt. Zoek een leukere baan dan, zegt dat handjevol. Nog zo'n misvatting, dat banen per definitie leuk moeten zijn en bovendien nog makkelijk te vinden ook. Bij mij thuis predikten ze vroeger het principe dat je werkte voor je geld, en dat je in je vrije tijd deed wat je echt wilde doen. Maar de tijd dat je een beetje rustig op je werk kon lopen lanterfanten is allang voorbij. Ergo: uitgeput thuis en helemaal geen energie meer over voor de dingen die ergens broeden. Je eigen bedrijf, in combinatie met kinderen, is alleen te doen als het bedrijf al op poten stond, of als er nog een inkomen of erfenis op de achtergrond meedeint. Zelf heel veel geld verdienen is meer dan een dagtaak, en wanneer moet je dan de dingen doen die je eigenlijk wilde? Kortom: wens, geld en verantwoordelijkheden zijn naar mijn bescheiden mening maar moeilijk te combineren.
Deze week heb ik vrij. In die week moeten er een aantal tijdrovende en achterstallige praktische zaken gebeuren. Zo gaat dat als je geen lanterfantbaan hebt. Maar gisteren ben ik rustig aan begonnen met bloemenfoto's, met bloemenkaarten, met lijsten en boekjes. Jee, wat word ik blij van al die kleuren op mijn scherm, van rare vormen, van prutsen en schuiven tot het is wat ik wil.
De fotootjes hier van de afgelopen tijd zijn vooral grijs. Daarom deze komende week een parade van kleuren. Bloemenkleuren. Rare bloemen, vrolijke bloemen, enge bloemen, zachte en harde bloemen. Ik ga er niets bij schrijven hoor, want de bloemen zijn gewoon de bloemen, en dat is best genoeg. En straks als ik weer ga werken, ga ik iedere dag na de zoveelste belanghebbende vergadering op mijn eigen log kijken naar hoe het eigenlijk zou moeten.
Vorig jaar zagen we na tien minuten niets meer vanwege enorme rookwolk boven Amsterdam, Durgerdam en Diemen. Dit jaar zagen we vanaf de vijfde verdieping alles en het vuurwerk was geweldig! Een gelukkig 2007 voor jullie!