« november 2006 | Main | januari 2007 »
Nou. Ik ben niet goed in meezingen in het openbaar, en van de helft van de liedjes ken ik alleen de eerste regel. Gelukkig heb ik vriendinnen die echt bijna alles uit hun hoofd kennen, zij hebben in mijn plaats geblèrd. Maar een smartlappen-karaoke in Wilhelmina is een heel goed idee, ook als je stil bent. De rode vlek hiernaast is Maarten van Roozendaal. Hij zong ook nog een moppie mee.
Godverdegodverdegodver. Hee! Een Hyacint!
Het lijkt wel alsof alle gif van het afgelopen jaar er nog uit moet. Ik (van het harmonisch model) maak ruzie als een viswijf op de Albert Cuyp.
Tussen de brieschbuien door kocht ik een bosje hyacinten. Het bosje hyacinten staat nu in mijn slaapkamer. Misschien kan het tijdens de nacht wat lieflijkheid verspreiden, zodat de dag wat zachter van start gaat. Er was genoeg ruzie in 2006, het volgende jaar zal op hyacintwijze worden aangepakt. Mijn fortune-cookies gaven ook al h(yac) inten in die richting.
(Ik kreeg twee fortune-cookies. Van de eerste schoot ik onmiddellijk in de viswijf-mode en kreeg ik, vanwege doemdenkscenario en vulkaanuitbarsting, subiet een tweede aangeboden. Men heeft mij verzekerd dat de tweede niet zonder de eerste kan:
1-ste: Learn to solve problems by yourself. (Briesch)
2-de: You will soon meet your beloved, and love sparks off. (Jajajajaja)
Tijdens een weerstand-nulmoment is hij dan toch aangeschaft: de frituurpan.
Ik heb hem lang tegengehouden; een frituurpan in combinatie met een lichaam dat de neiging heeft al van een kale wortel op te bollen, is de goden verzoeken. Ik zag mezelf al om elf uur 's avonds gezellig wat vlammetjes in het vet mikken.
Gaan we niet doen! heb ik met mezelf afgesproken. Op eerste kerstdag zijn er keurige frieten in gebakken en sindsdien staat hij op het aanrecht. Ik weet niet zo goed waar je het bakbeest na gebruik moet laten. Hij moet uit het zicht, dat is zeker, want anders gaan er vanavond nog de eerste mini-kroketten in. Jaja, dat gingen we niet doen, maar er komen binnenkort vast nog meer weerstand-nulmomenten. Ik ken mezelf. Waarschijnlijk moet hij maar in de trapkast, achter de vlieggordijnen, de slaapzakken, die hele grote doos met troep-die-niet-weg-mag en de gereedschapskist. Misschien vergeet ik hem dan gewoon.
Ik kreeg een boek over oud Amsterdam. (1) Het nieuwe boek is niet het enige in mijn boekenkast over de geschiedenis van mijn woonplaats. Ik kijk graag naar tekeningen en foto's van vroeger; Jacob Olie, Breitner of onbekende vastleggers. Geen groter plezier dan een dag in het Gemeentearchief of rondstruinen op hun beeldbank via internet. Niet dat ik alle feiten en jaartallen chronologisch onthoud hoor, ik zit vooral een eind weg te fantaseren over hoe het dagelijks leven er ooit uitzag. Welke kleren mensen aan hadden, hoe ze zich verplaatsten, waar kinderen mee speelden, en hoe je je bedrijf draaiende hield. Welke gebouwen er stonden, of wat er voor in de plaats kwam. Dat werk. In het nieuwe boek ook een hoofdstuk over de nieuwjaarsgroet.
Wie geabonneerd is op een krant weet dat hij ieder jaar zijn bezorger met een kaartje aan de deur kan verwachten. In ruil voor een fooi. Van de week stond hier ineens de bezorger van de reclamefolders voor m'n neus. Een goed nieuwjaar mevrouw, zei hij, en overhandigde me het enorme pakket met blaadjes. Ik zei -dank je- en deed de deur dicht. Even later realiseerde ik me dat er blijkbaar ook nu een fooi werd verwacht. Ojee.
De bezorger van de reclameblaadjes krijgt geen fooi van mij, de bezorger van de krant wel. Omdat ik weet dat als er 's nachts een papierbreuk in de drukkerij is geweest, hij (2) de volgende dag de volle laag krijgt. Omdat hij op zijn fiets of brommer voor schooltijd rondsjeest, als ik onder de douche sta. Omdat de krant (op tijd) bezorgen tegenwoordig van heel veel factoren afhankelijk is, en hij met z'n krantentas het putje is waar alle klachten samenkomen.
Mocht je je verzetten tegen dat gebedel aan de deur, bedenk dan maar dat er vroeger nog veel meer volk langskwam om een fooi voor bewezen diensten te bemachtigen. Straatvegers, baggeraars, tamboers of lantaarnopstekers bijvoorbeeld. Iedere beroepsgroep maakte zijn eigen houtsnede met gedicht. Zo las ik in het nieuwe boek over oud Amsterdam. Je komt er dus tegenwoordig best genadig vanaf met die ene krantenbezorger. Voor hetzelfde, of eigenlijk dus nog veel meer geld, stonden hier de aannemer, de Nuon en het projectbureau IJburg met een nieuwjaarskaartje (3) op de voordeur te kloppen.
(1) Amsterdam, 366 dagen. Uitgeverij TOTH. ISBN: 90-6868-425-6
(2) Waar hij staat, kan net zo makkelijk zij worden ingevuld.
(3) Het nieuwjaarskaartje van de Volkskrant is dit jaar een cd met gesproken columns. Ieder ander die zich met een voorgedrukt kaartje uitgeeft voor uw krantenbezorger, is het niet echt.
Oma gaat een hele grote kast afbreken. De meeste deuren zijn al gesloopt. Zo'n hele grote open kast is handig om al je kerstspulletjes in te zetten.
We zijn te vroeg, op Blijburg branden de lampjes in de boom nog niet.
Het is net een paar minuten Kerstmis. Alles ligt onder de boom, we zijn wéér niet naar een mis geweest, (dat neem ik me ieder jaar voor, en ieder jaar mislukt het) en de kinderen slapen eindelijk. Zo'n kerstgedachte is leuk, maar kadootjes nog veel leuker. Morgenochtend om zes uur staan ze naast hun bed te springen, en wrijven wij de slaap uit onze ogen, op zoek naar koffie. Nu nog een telefoontje naar Nieuw-Zeeland waar het allang Kerstmis is.
Ach- en heimwee.
De kat heeft net nieuwe vrienden aan de andere kant van het keukenraam ontdekt, dus die grijp ik zo bij z'n lurven. En dan slapen. Ik wens jullie een fijn Kling Klokje Klingelingeling!
Het GVB stelt maar rare vragen om ons aan de chipkaart te krijgen. Ik begrijp niet veel van die chipkaart. En op tv zag ik een mevrouw die aangevallen was door een verkeerd opgevoed toegangspoortje. Ik denk dat ik m'n papieren abonnement, inclusief stamkaart met mislukte pasfoto, nog maar even hou.
Gisterochtend om tien uur zat ik ineens in een dating-sessie. Er schijnen hele volksstammen te zijn die via datingsites, speeddating en blind dates hopen de liefde van hun leven te vinden. Er gaan ook verhalen rond van mensen waarbij het daadwerkelijk op deze wijze is gelukt, maar ik zie mezelf never nooit met een wildvreemde meneer de liefde verkennen door middel van zo’n vooropgezet gedoetje. Ik ben nog van de generatie van toevallige ontmoetingen op een feestje, de groentenafdeling van de Dirk, van de vriendin die een broer heeft, soms de leuke jongen in de kroeg en nog veel somser de collega van afdeling zusenzo.
Maar die ochtend dus, deed ik mee aan morse-dating. Een geweldig idee van een clubje slimme ondernemertjes dat een morse-machien had gebouwd, een gordijntje had gespannen tussen persoon een en twee, en vast wat handige dating-zinnen in morse-tekens had voorgeschreven. Wat zijn je hobby’s? tikte ik op het morse-machien. Hoe denk je dat ik eruit zie? morste mijn onbekende date terug.
Na een boeiend gesprek, waarbij we helaas veelvuldig werden onderbroken door wat technische problemen (maar gaat het in de echte liefde ook niet vaak stuk op stroomstoring?) kreeg ik mijn nieuwe geliefde te zien. Het bleek een allerliefst meisje, verkleed als stoere jongen. Ze waren allebei even leuk, maar ik heb toch maar afgezien van verdere ontwikkelingen. Het leeftijdsverschil hè. Die 35 jaar gaat je toch ooit opbreken, en laat ik dan maar de verstandigste zijn, dacht ik wreed.
Maar misschien zie ik haar nog eens, want ik geloof dat mijn zoon ook een oogje op haar heeft.
Hij stapte met veel toestanden de tram bij de bestuurder binnen. Een rood-witgestreepte stok zwiepte over de vloer, met zijn andere hand trok hij met woest geweld een boodschappenkarretje achter zich aan. Het hele karretje was beplakt met rood-witgestreepte stickers. Of we het maar even wel in de gaten hadden.
Vervolgens plofte hij neer op de plaats tegenover me, stootte hardhandig tegen mijn knieën, pootte de stok zo'n beetje naast mij neer en trok de boodschappenkar tegen onze benen. Ik vond dat ik er niks van mocht zeggen. Totdat hij uit de kar een Sudoku-puzzelboekje en een pen opdiepte, en zeer geconcentreerd de hokjes begon in te vullen.
Ja hal-lo zeg meneer!
Er kwamen glimmende pakketjes van het uitzendbureau voor onze uitzendkrachten. T-shirts met heel groot TALENT er op. Midden in de berg met pakketjes zat mijn baas op de grond te sorteren op M, L. XL en XXL. Mijn baas gaat in april weg bij ons bedrijf. Lang en hard genoeg gewerkt, straks mag ze eindelijk zelf haar tijd indelen. In deze hype van cijfers, statistieken, prognoses en rapportages, doet zij iets dat vermoedelijk intuïtief-leidinggeven zou heten als het bestond. Ze kan haarfijn aanvoelen én uitleggen waarom iemand geschikt is voor bepaalde werkzaamheden. Ook als iedereen het tegenovergestelde denkt. Ze voorkomt overspannenheid, ontevredenheid en verveling. Natuurlijk levert ze geen mooie grafieken en overzichten in. En als het dan toch moet, zijn ze altijd te laat en te slordig. Desondanks draait onze hectische kantoortuin als een tierelier. Een talent voor meebuigen met de waan van de dag, en mensen hun eigen fouten laten maken. Doodeng om naar te kijken, soms vervloek ik haar ogenschijnlijke wazigheid, maar uiteindelijk komt het altijd goed. Soms op een hijgend nippertje, maar het resultaat staat als een vrolijk huis. Een baas die op de grond T-shirts sorteert is moeilijk te vervangen.
Er zijn van die dagen dat alles vanzelf gaat. Dat is mooi, want te veel hobbels levert maar gedoe op. Vandaag besloot ik me niet te storten in het kerstkadokoopgechagrijn in de stad, maar bij ex-collega Charlotte op bezoek te gaan die een winkeltje heeft geopend. De winkel heet de Kleine Dingen, en potdorie zeg, er lagen wat leuke kleine dingen. (nog niet af maar hier vast een website: www.dekleinedingen.nl) Dan besluit je samen dat er bij jou thuis ook nog wel wat leuke Kleine Dingen rondzwerven, dus dat die wellicht in de nabije toekomst ook wel in die winkel komen.
Vervolgens stop je iets in de oven (niet je cavia of kat, maar een kip of ander eetbaar produkt) waar veel knoflook, citroen en kruidenmengsels aan te pas komt. Je huis ruikt dan naar Frankrijk. En voor straks staat er een op-de-bank-nestel-sessie (met haakwerk) op stapel en daarna wordt er gekruikt en wel, gelezen in bed. Doe morgen nog maar zo'n dag.
(PS: De winkel van Charlotte heeft nog geen adres, de opening was in haar eigen huis. Een volgende kijk- en verkoopronde zal ik aankondigen.)
Vanochtend voor de tweede keer bij de nieuwe woningbouwvereniging op bezoek. Voor de tweede keer dacht ik: Hee, ze hebben hier hetzelfde koffieapparaat als op m'n werk! (voor de eerste keer dacht ik daar achteraan dat ik dat de vorige keer ook al had opgemerkt)
Voor de tweede keer drukte ik enthousiast op de knop cappuccino en voor de tweede keer stroomde de koffie over het apparaat, het tafeltje, de vloer en mijn schoenen. Oja, bekertje, dacht ik ook voor de tweede keer. Dus weer naar de receptie, weer een doekje, weer dweilen en puinruimen. Als ik er nou nog eens naartoe moet, schrijf ik thuis op m'n hand: Bekertje! Eerst!
Bij Hinke is een heel erg mooi schilderij van Roman Wolgin te zien: kijk maar. Vaak is een schilderij echt mooier dan een foto, dus schilders onder ons, maakt u zich vooral geen zorgen. Soms doen foto's het weer beter. Zoals in Huis Marseille, waar Geert van Kesteren foto's van verborgen armoede in Nederland tentoonstelt. Omdat ik af en toe een heel naar mens ben, laat ik jullie de link waarin ik verwijs naar deze tentoonstelling via de website www.dagjeweg.nl. zien. Een dagje weg naar een tentoonstelling over verborgen armoede, aapjeskijken en dan snel weer naar huis onder de kerstboom. Maar zolang in mijn land voedselbanken bijna als een normaal onderdeel van de samenleving worden gezien, vind ik dat ik even niet zo aardig hoef te zijn.
Geert van Kesteren, verborgen armoede in Nederland.
Hans Aarsman over de tentoonstelling: in de Volkskrant van vandaag (zelfde foto, ander verhaal)
Misschien ben ik er te simpel voor. Of te praktisch. Maar het is nu de tweede keer dat ik gestemd heb op een partij die gegroeid is als een wilde, en beide keren zag ik ze niet terug in de regering. Ik begrijp niet dat de plannen van een zittende grootste, de maat bepaalt waar een duidelijk opstuwende kracht zich naar moet voegen. Wie zegt dat het zo moet? Je wordt toch gek van zoveel gedoe, gekonkel en geouwehoer?! Maar goed, diplomatie was al nooit mijn sterkste punt, blijkbaar heb ik een melkboerenhondenverstand.
Ik slik er nog maar eens een vitamine-C op. Zien jullie de gezinspot op tafel staan? Toen ik klein was heb ik eens zo'n halve pot leeggegeten omdat de pilletjes zo lekker waren. Gelukkig plas je overtollige vitamine-C weer uit, anders had ik misschien wel geel door het leven gemoeten. Nou ja, met zulke gedachten is politiek misschien ook iets te hoog gegrepen. Ofzo.
Jawel! Hoezee! (en ook dit jaar is de piek weer kwijt.)
Hoera! Er zijn meer idioten met dezelfde passie! (even op Photo Gallery klikken, dan is het gelijk niet meer zo erg dat alles grijs is vandaag)
Kat Teuntje vindt het altijd reuze gezellig als ik ziek ben. Eerst rolt hij zich genoeglijk op tot een harige bal op het kussen naast me, en zo kijken wij dan naar elkaar. Hij begint met spinnen, daarna gaat het over in doodordinair gesnurk. God, wat kan dat beest snurken zeg. En als ik dan echt een gloeiende massa ben geworden, staat hij op, rekt zich uit en duwt hij met z'n neus tegen m'n dekbed. Dat moet ik dan openhouden, dan kan hij eronder. Ik maak me geen illusies hoor, dat hij opgerold tegen m'n buik gaat liggen is geen troost. Hij ziet mij gewoon als zijn prive-verwarming. Hoe warmer hoe beter, en terwijl hij vanonder het dekbed nog hardere snurkgeluiden maakt, droom ik koortsachtig over poezen in rare situaties.
Op de valreep van vandaag tijd om de algehele verwaarlozing hier even te doorbreken. Het gaat zo: zo'n interne promotie komt er op neer dat je met het ene been in de oude situatie staat, en met het andere in de nieuwe. Tussendoor moet er ook gewoon gewerkt worden. Daarbij komen veel te veel keuzemogelijkheden op prive-gebied, en er is ook nog zoiets als kinderen met bijbehorende ongeintrapperij. Dat puberdom is maar een vaag gebied; alsof je je eigen kind opnieuw moet leren kennen. Dingen die hij wil, dingen die hij vindt, dingen die wel en niet mogen en schoolkeuzes voor het volgende jaar.
Af en toe denk ik met weemoed aan de tijd dat ik om kwart over zes 's ochtends over de Nieuwe Amstelbrug naar m'n simpele werk fietste, en onderweg afstapte om een foto van de statige Amstel te maken. Bijna geen mensen op straat, de zon die op komt, het water en ik. Stilte voor de storm. Tegenwoordig zit ik middenin die storm, ook leuk, maar anders. Ik zal proberen veel foto's te maken van luchten. Of van water. Of van al het andere dat stabiel is en stilstaat. Ik moet een nieuw ijkpunt voor de dag. Eigenlijk wil ik gewoon een nieuwe Amstel.
Omdat hun vader aan de andere kant van de wereld met engelse tradities is opgegroeid, vieren wij geen sinterklaas maar kerstmis. Maar op school ontkom je niet aan het gevecht met plakband, prittstiften en lollige snippers. Dit hier is het resultaat van een hoop getier en gedoe. En als jullie er geen zwembad in herkennen, dan zeg ik dat niet tegen de maker. Volgende week maar snel een kerstboom halen.
Zesenzestig letters voor op het werk. Heel veel A's en S-en, en nog veel meer B's en D's van Bedankt en Dankjewel. En dan gooi je ook nog twee zakken mandarijnen in het wagentje, omdat je van vorig jaar vergeten bent hoe zwaar zesenzestig letters ook alweer zijn. Van het inpakken van zesenzestig letters raak je trouwens in een bepaald soort trance waar geen pilletje tegenop kan. Hogere inpak-sferen, zeg maar.