***detslife's digi van de dag***

Ik ben de enige vrouw die ik ken die niet van shoppen houdt. Dat wil zeggen, shoppen als in kleding kopen. Ik hou namelijk best van zoeken naar de juiste vulpen. En ik kan ook best lang op stap voor het vinden van de mooiste lamp. Maar kleren kopen, ik vind het een ramp. Als het dan toch moet, en ik heb eindelijk een truitje gevonden dat bevalt, dan koop ik er gelijk twee van. Of drie. Verder heb ik acht maillots, (streepjes, kringeltjes, gewoon) een aantal rokjes (spijker, roze, blauw) en dat alles combineer ik met elkaar. Kortom: ik zie er altijd hetzelfde uit, terwijl ik iedere dag andere kleren aantrek.
Is ook niet leuk, klaagde ik bij een vriendin. Dan moet je even naar de uitverkoop! zei ze praktisch. De uitverkoop, jezus. Allemaal graaiende vrouwen met gevaarlijke ellebogen en grimmige koppen. Bovendien mag je niets ruilen en daarom moet alles gepast. Sinds mijn confectiemaat schommelt in hetzelfde tempo als mijn gemoedstoestand (ik ben van het troostvoedselprincipe) kan ik niet zomaar meer een maat 42 uit het rek trekken en bedenken dat het misschien thuis tegenvalt, maar in ieder geval past. Passen dus, in die kamertjes met spiegels die je van alle kanten suïcidaal proberen te maken, en in de wetenschap dat er nog een hele rij maatje-36-meisjes ongeduldig op je staat te wachten.
Vandaag heb ik de stoute laarzen aangetrokken en ben de stad ingegaan. De uitverkoop is bijna afgelopen; om mijn kledingkast nog een beetje goedkoop aan te vullen moest het dit weekend gebeuren.
Goeie help.
Ik zal jullie de bekvechtende zusjes in de kleedkamer (jij pikt altijd mijn kleren godverdomme!) en de idiote verkoopster (ja mevrouw, in die trui zit een heel groot gat, maar de meeste mensen kopen dat gewoon hoor) besparen en even opsommen waar ik mee thuiskwam.
Vier rokjes maar liefst, maar allevier in niet combineerbare kleuren en met zo'n overslagsluiting waarvan het cruciale knoopje het vast gaat begeven zodat er altijd een veiligheidsspeld mee moet. Een truitje in een zwaar afwijkende kleur en met een dusdanig decolletee dat nog maar valt te bezien of ik de boel een beetje kan binnenhouden. Een blauwe skippy-bal, maar dat doet even niet ter zake en goddank ook nog een gewone zwarte trui die overal bij past. Ik troost me met de gedachte (en fijn voedsel) dat ik weer andere dingen kan. Shoppen, zucht. Waar is Dyanne Beekman als je haar nodig hebt.