« maart 2009 | Main | mei 2009 »
Bij mijn moeder op de trap stond een ding. Ik dacht nog hee, dat is net een Klaas Gubbels theepotje, maar het bleek een touwafsnijder te zijn. Een reuze handig ding volgens mijn moeder. Je kunt het zo gek niet verzinnnen, zij heeft het in huis. Dat is gelijk ook het probleem.
Het is niet zo dat ik er speciaal op let, maar als je keer op keer staat te briesen over een stukje plastic, dan zie zelfs ik een verband. Ik kocht een simpel besteksetje bij onze vrienden van Ikea en probeerde het thuis open te maken. Het begon gemakkelijk, toen ik door het bovenlaagje van hard plastic heen was geschaard, kwam ik de vier ingredienten van het setje tegen: een toetjeslepel, een soeplepel, een mes en een vork. Dit viertal zat vast met een dwarsbalkje dat ik net iets te laat ontdekte. Ruk. Trek. Afijn. Daaronder lagen hun collega's gelukkig los, maar wederom verpakt in een plastic zakje. Ieder mes, iedere vork, lepel of lepeltje apart in een plastic zakje. Dat ik er dan weer vanaf moet schuiven, alle twintig. WAAROM? Omdat het anders krast of beschadigt? Omdat het leuk verpakt staat? Omdat er iemand in de wereld ook een beroep moet hebben?
Ondertussen word ik via een televisiecampagne opgeroepen om mijn plastic afval vooral gescheiden in te leveren want daar worden weer lelijke fleecetruien of haarborstels van gemaakt. Maar als je niet begint met dat dwangmatige geplastic, kan die Postbus 51-spot ook aan iets anders besteed worden. Ik ga hier nooit iets van begrijpen.
De volgende keer iets over Oral-B. Wel eens een Oral-B tandenborstel met opzetstukjes gekocht? Voor het openen van die verpakking heb je gezelschap in bezit van een EHBO-diploma nodig. Dat is gewoon gevaarlijk.
Zaterdag, de allerlaatste popkwis van dit seizoen in de Cantine. Popkwissen is een van de leukste kroegaktiviteiten ever, naast bier of rosado's drinken en ouwehoeren natuurlijk. We werden twaalfde en dat was heel knap gezien het grote aantal teams en het feit dat wij K2 waren. Deze allerlaatste kwis van het seizoen brengt me trouwens op mijn zelfbedachte allerlaatste-aktieplan; mijn persoonlijke AA. Net als met Oud & Nieuw zitten er tussen de lijst voornemens natuurlijk totaal onhaalbare varianten als: mijn allerlaatste keer dat ik teveel van die rosado's of bier naar binnen kiep. De allerlaatste keer dat ik denk: ik ben al dik en stom dus ik mag best nog een kroket of portie nacho's. De allerlaatste keer dat ik vrolijk doe terwijl de moed me in de schoenen zinkt. Niet haalbaar. Er komen vast nog teveel alcoholische versnaperingen voorbij nu het terrasseizoen eindelijk geopend is en als je niet vrolijk doet, zul je je ook nooit vrolijk voelen. Fake it 'till you make it, dat werk.
Maar er staan ook voornemens bij waarvan je weet dat het hard werken wordt, maar die niet onmogelijk zijn. Zoals de allerlaatste keer genoegen nemen met te weinig, de allerlaatste keer privetherapeut aan huis gespeeld, de allerlaatste keer nou okee, dan probeer ik het wel weer. En dat ik nooit meer een baan ga vinden is ook vast onzin. Dus dit was ook de allerlaatste keer dat ik zeur en pieker, wakker lig om tot de juiste beslissing te komen, me van de wijs laat brengen door het gezooi van een ander. Het wordt eens tijd voor een verzameling allereerste keren. De allereerste keer wel drie keer per week gaan sporten. De allereerste keer gewoon -ja- zeggen tegen die knetterdure cursus. De allereerste keer een mannetje bellen en zeggen: wilt u mij even komen helpen met die kutmuur? En misschien wel de allereerste keer alleen op vakantie, al is die eigenlijk voor gevorderden.
Mocht je je afvragen hoe het gaat met het duo klef-en-gezellig, wel. Er is iets veranderd na hun castratie. Lijkt me logisch als je op hardhandige wijze van je mannelijkheid bent beroofd, dat doet iets met een kat; het is alleen even de vraag wat precies. Rufus is zo mogelijk een nog grotere baby geworden, met een idiote voorkeur voor zon. Die had hij al, die voorkeur, maar nu wordt het bijna obsessief. Hij draait de hele dag met de zon mee, begint op een krukje, via de stoel naar de grond, dan naar de bank, het midden van de bank, de bankleuning, om te eindigen in een hoekje geperst naast de verwarming waar het laatste restje zon in mijn kamer schijnt. Ik heb mijn bank inmiddels verplaatst. Ja, zo ver ga ik voor het dier. Puur lijfsbehoud trouwens, want zonder zon wil hij onder je kleren en daar moet je maar net zin in hebben.
Joep is geen kat meer maar een hondje. Hij loopt me de hele dag achterna, overal waar ik ben is hij en hij praat de hele dag tegen me. Geen idee waar hij het over heeft en jammergenoeg heeft hij dan weer niet de hondeigenschap dat je hem op-z'n-plaats kunt dirigeren. Mocht hier ooit een tijd geen bericht verschijnen, dan lig ik in het ziekenhuis met een dubbele beenbreuk of hersenschudding omdat ik die ene keer wel over hem gestruikeld ben. Maar meestal slapen ze nog als voorheen, klef en gezellig. Dus zo gaat het hier. Qua kat dan.
Ze doen voor m'n deur iets interessants met bergjes.
We liepen vlakbij de zee, maar dat zie je niet. Wat je ook niet hoort is het wazige gesprek over de aanschaf van een kip. Hij zou een kuikentje kopen, dat kostte maar 50 cent, hem beschermen tegen de katten en omdat kuikentjes heel hard groeien zouden we binnen no time een echte huiskip hebben. De naam had hij ook al: Wim. Wim de Kip.
Ach welnee, zei de kapper. Ik knip die laagjes erin, die shampoo is gewoon onzin.
En het dan toch kopen he.
Op het Damrak, daar liep hij tussen z'n Japanse baasjes in. De draaghond. In de tassen zitten kaarten van Amsterdam, snoepjes en papieren, een pen. Zo handig, vonden de meisjes. Ik bedacht me dat je daar makkelijk ook je paspoort en pinpas in kunt stoppen. Niemand durft daar toch te kijken.
Vorige week vroeg iemand die hier een tijd niet was geweest of dit de nieuwste muurmode is. Ja, er wordt nog steeds gekrabt ja. Mocht er nog iemand zijn die de neiging heeft te dooddoeneren dat het afkrabben ook wel iets therapeutisch heeft, dan kan hij een vreselijke ram voor z'n kop verwachten. Ik ben moe. Van veel anders maar ook van deze rotmuur.
Een maillot, een wollen jurkje en twee katten, het is geen combinatie.