« februari 2009 | Main | april 2009 »
Drummen is niet een beetje met die stokjes rammen, maar je moet overal op letten. Of je rechtop zit, hoe je de stokjes vasthoudt en hoe je armen bewegen en je voeten en dan heb ik het nog niet eens over al die ritmes door elkaar. Drummen is gewoon kei-ingewikkeld. Maar wel heel leuk!
Toen ik dertien, veertien jaar oud was, was ik volgens mijn ouders een onhandelbare puber. Jij! Puber! Ja, dat was ik, een puber. Slechte cijfers op school, onvoorspelbaar gedrag varierend van terugtrek tot onverklaarbare woede en steevast met een gigantisch ochtendhumeur. Maar mijn ouders wisten niet dat als zij vertrokken naar hun lesgeefakitiveiten en ik bij gratie gods alleen thuis mocht blijven uitgerekend hun muziekkast plunderde. Geen Abba, geen Top-40, niet de Beegees of weet ik veel, nee, ik zette in dat uurtje van onverwachte vrijheid stiekem hun muziek op.
Het waren cassettebandjes, keurig gerangschikt in zo'n toren met uitschuifsysteem. Mijn favorieten waren het Fantasia pianoconcert van Schubert, ook voordat mijn vader me had uitgelegd dat Schubert dit schreef voor zijn geliefde onbereikbare leerling, zodat ze tijdens de repetitie in elk geval dicht bij elkaar konden zijn. Een werkelijk prachtig puberthema, dacht ik zo. Het tweede favoriete bandje uit de toren was Paco de Lucia met Entre dos Aguas.
Een tijd geleden zat ik in de bioscoop bij Woody Allen's Vicky Cristina Barcelona. Mooie film, maar daar was Paco's muziek en daar was in een klap mijn pubertijd terug. Mijn onhandelbare periode, alle woede en al mijn bij elkaar gefantaseerde romantiek. Terwijl mijn ouders vreesden voor gesloerie in de bosjes met ongewenste babies tot gevolg, begon met Schubert en Paco mijn romantische kijk op de liefde. In de loop der jaren is die kijk wel enigszins bijgesteld en woedend en onhandelbaar, ach, het is maar wat je wil zien. In wezen is er namelijk geen steek veranderd met alle consequenties van dien; niet iedereen verwacht Paco en Schubert achter een stoere en verstandige bek. Ik hou mijn puberzoon dan ook nauwlettend in de gaten, da's er net zo een.
In mijn huis word ik meestal wakker van de wekker. Verder klinkt er dan nog niets. Als ik uit mag slapen zijn het spelende kinderen onder m'n raam of krijsende meeuwen boven m'n huis. In zijn huis worden we wakker van schreeuwende mensen of van echo's in de binnentuin. Van auto's in de straat, een hard dichtgeslagen voordeur en heel soms van de wekker.
Vanochtend werd ik wakker van de vogels. Geen krijsende meeuwen, maar zijn vogels. Tuinvogels, wat een fijn geluid.
Ik kom uit een kunstenaarsfamilie, mijn langste relaties waren met kunstenaars en fotografen, de vader van mijn kinderen is kunstenaar en toch koop ik nooit kunst. Ik heb hier werkelijk niets kunsterigs aan de muur hangen, er staat geen beeld en er hangt geen foto of schilderij. Dat is raar, maar over het oorzakelijk verband moet ik nog eens diep nadenken. Natuurlijk heb ik ook geen geld voor Kunst en als ik al eens iets zie wat ik mijn huis in wil slepen, doet mijn salaris niet mee of zit ik net in de WW. Vijftien jaar geleden heb ik in galerie van Gelder beginnende kunst gekocht; een prachtige zeefdruk van een meisje dat haar trui uittrekt. Jaap Kroneman maakte de zeefdruk maar hij was van een dusdanig onhandig formaat dat ik 'm nergens kwijt kon. Ligt in de opslag, ik hoop dat hij nog bestaat.
Twee weken geleden was ik op een opening van een spiritueel centrum in Zaandam; thema India. Ik dronk Indiase thee, dommelde in slaap in een Mongoolse tent waar een vrouw een vage lezing over een vaag boek hield en lapte alle mandala-instructies aan m'n laars en heb een uurtje zitten tekenen met potloden die vast heel esoterisch zijn, maar vooral lekker tekenden. In het centrum hingen kleine schilderijtjes aan de muur. Ik hou erg van kleine schilderijtjes, heb nooit begrepen wat de relatie tussen kunst en groot is. Er was iets met die vis, ik wilde hem in huis en hij was WW-bestendig. Maar nergens stond de naam van de maker en die wil ik dan toch net wel even weten. Ik kreeg een naam op een briefje mee en zocht het thuis op. Auroville in India. Juist. Prachtig hoor, maar ik wil gewoon weten wie mijn vis heeft gemaakt.
Het spirtitueel centrum belde voor een soort van bevindingsonderzoekje, (nee, ik kwam alleen om te tekenen en verder ben ik meer van de praktische toepasbaarheid) dus ik heb ze met een opdrachtje achtergelaten. Wie maakte mijn vis? Heb ik goddorie eindelijk iets zelf gekocht, weet ik niet van wie het is. Tekenend.
Gisteren kocht ik in Nijmegen eindelijk het plastic ophangding waar ik al zolang naar op zoek was. Het ophangding is een verzameling vakjes waar je kaarten en meuk in kunt doen, je kent ze wel. Maar deze had ruimte voor liggende en staande kaarten. Ik heb namelijk al best een stapeltje flipflopkaarten, staand en liggend, en nu kon ik ze eindelijk eens kwijt. Jottem.
Vandaag haalde ik het ophangding uit de verpakking en toen begon het, de verbazing. Iemand, ik stel me dan voor dat dat inderdaad iemand ergens ter wereld is, had in elk vakje een papiertje gestopt. Zodat het voor mij duidelijk zou worden dat daaaaaar mijn kaart in kan. In alle achtentwintig vakjes! Zo'n afbeelding van zoete kindjes of man en vrouw blij hollend op het strand, bladiebla en zo verder.
WAAROM?
Iemand heeft die achtentwintig papiertjes erin gestopt, en ik haalde ze er vloekend weer uit. Soms begrijp ik er helemaal niks van hoor.
Nou heb ik me deze week al twee keer flink zitten ergeren aan het woongetrut om me heen. Ja, ondanks de zon, moet je nagaan. De eerste ergerveroorzaker kwam in mijn postvak, een enquete van de buurtbewonerscommissie. Mijn wijkje, of blok zoals dat zo mooi heet in een nieuwbouwwijk, bestaat uit een mengeling van stinkend dure koopwoningen met uitzicht over het IJmeer, afgewisseld met sociale huurwoningen. Deze hele ratjetoe kijkt uit op een enorme binnenplaats met een speeltuintje, en wat groenigs. Over dat groenigs later meer. In de enquete werd mij vanalles gevraagd, maar vooral waar ik last van had.
Of ik last had van de spelende kinderen, van de overbuurman die zelf een tuintje had gemaakt, of die andere buurman die een piepklein demontabel schoteltje aan z'n hek heeft bevestigd. Tot hoe laat mensen volgens mij buiten mochten zitten, of er was mocht hangen, of er in mijn stukje blok spulletjes op de gang mochten staan en in welke vorm. Of er schilderijtjes in de gemeenschappelijke gang mochten worden opgehangen of dat er zomaar een plant mocht staan. En of ik daar dan last van had.
Kristuszielen. Wat een getrut. Er is hier ooit een keer iemand aan mijn deur geweest die bedremmeld vroeg of ik last had van zijn muziek. Nee, dat had ik niet want het klonk niet hard en het hield op een christelijk tijdstip ook weer op. Ik heb wel last van een van mijn buren die steevast om elf uur 's avonds gaan boren. Geen idee wat ze daar allemaal te boren hebben, maar dat kan wat mij betreft ook ergens overdag. Ik weet niet waar het geboor vandaan komt, anders had ik daar even aangebeld. Gewoon, buren onder elkaar en oplossen dat gedoetje.
Het tweede ergerding zit 'm in het groenigs in ons gezamelijke hof. Dat groenigs bestaat uit twee "bergen" met plantjes erop. Die plantjes staan ook nog netjes op een rij en geen een is groter dan de ander. De kriebels krijg ik ervan. Maar voor die twee "bergen" met militaire plantjes worden maar liefst zes plantsoenmannen ingehuurd die ieder aan een kant van de "berg" staan te schoffelen. Hij drie plantjes en hij vijf. En zo keutelt het maar door. Goeie help.
Ik ben effe flink los gegaan in die enquete. Dat als je in een grote kinderrijke nieuwbouwwijk, zeg maar De Ballenbak van Amsterdam komt wonen, dat je dan weet dat je kinderen hoort. En er soms last van hebt ja, zoals je van het gekrijs van je eigen kinderen soms ook last hebt. En dat ik best begrijp dat mijn buitenlandse onderbuurman zo'n beschaafd schoteltje wil ophangen en dat ik daar geen last van heb. En ook niet van de was en van de schilderijtjes in de gang en ook niet van het eigen tuininitiatiefje van de overbuurman.
Waar ik wel last van heb is de insteek van de enquete: waar heeft u last van. In plaats van: wat gaat er goed en wat kan er nog verbeterd worden. Voor dat laatste was een klein regeltje ingeruimd. Ik heb daar zo groot mogelijk neergekalkt dat ik graag de mogelijkheid voor het ophangen van een bloembak aan de vensterbank wil. Maar dat zal het architectonisch beeld wel verstoren, en anders heeft vast iemand er last van.
Hij kreeg mijn nieuwe IXUS mee. Omdat ik dacht, je bent niet zo vaak in Londen dus maak dan een beetje fatsoenlijke foto's in plaats van die vage hap met zo'n mobiel. Hij is er zuinig op, dat scheelt. Er kwamen 157 foto's terug. Melig, grappig, en soms zaten wij hier naar het scherm te kijken en riepen van oooooohhh! De allermooiste, beste en indrukwekkendste was die van een klasgenootje. Een portret van heel dichtbij. Ik zie een glimp van wie dit jongetje is en bovendien is de foto haarscherp en prachtig in het kader. Helaas kan ik hem vanwege de nadelen van internet niet laten zien, dus hier een opstandig paard. Ja mam, alles was daar zo saai, gelukkig ging dit paard raar doen.
Mijn jongste zoon zit al een tijd in zwaar weer. Hij leert als een tierelier maar z'n omgeving vindt hij maar ingewikkeld. Mede daardoor kijkt hij ook veel te kritisch naar zichzelf. Hij is stom. In het ergste geval verdient hij het om gepest te worden, zo bedenkt hij dan zelf. Maar hij is tien en dat is te jong voor zulke grote zorgen. We zoeken dus naar hulp en die hulp genereert weer nieuwe hulp. Als ouder moet je stevig in je schoenen staan om alle etiketten te kunnen relativeren, op waarde te schatten, vooral niet in paniek te raken en je kind gewoon als je kind te blijven zien. Onze zoon heeft hulp nodig maar is geen geval, geen case, geen dossier.
Gisteravond maakte ik deze foto van hem. We waren met z'n tweeen, z'n broer zit tenslotte all the way in Londen en we hadden net gegeten. Op de bank voor de tv; als de broer van huis is, mag de achterblijver ook iets kiezen. Vind ik.
We speelden met de poezen en een ervan nestelde zich als een baby in zijn armen. *Klik* Ik liet hem de foto zien, kijk eens wat een leuke foto van jou en de poes! Het bleef te lang stil. Ik vind het geen leuke foto, ik heb veel te bolle wangen, ik ben dik. Sinds hij niet meer naar sport wil durft en op de fietstocht naar school na, nauwelijks nog beweegt, komen er inderdaad nogal wat kilo's bij.
Vanaf vandaag gaan we rustig aan de hoeveelheid wortels en komkommer opvoeren en de koekjestrommel nog sporadisch openen. Dat is geen straf of hysterisch dieetgedrag, dat is ook een vorm van hulp. Hij weet niet half hoe geweldig hij is en ik gun 'm een lach als hij in de spiegel kijkt.
Vandaag vertrokken naar Londen, vijfenzeventig kinderen waaronder mijn oudste zoon. Vanochtend in alle vroegte constateerde hij dat hij nu voor het eerst naar het buitenland gaat zonder z'n ouders. Daar vonden we allebei wat van.
Naast het schoolplein stroomden zenuwachtige ouders en opgewonden kinderen naar de bus. Hoeveel geld heeft die van jou nou mee? Nee, hij mocht z'n I-pod van ons niet meenemen. Shit, ik heb alle telefoonnummers zonder Engelandcode in z'n telefoon gezet!
Nu zit hij op de boot. Het waait hier nogal, daar zit je dan over na te denken. Na een week met een bomvol programma, het is geen schoolreisje maar een werkreis, komen ze 's nachts via de tunnel terug. Die tunnel verdring ik, die bestaat gewoon niet.
Schoolpresentatie techniek. Naast poppenhuizen, robothondjes en viegtuigen (ze gaven licht, bewogen en propellerden) hier het grappigste proefje. Je neemt een bord water (hier van een kleurtje voorzien vanwege het effect) zet er een stukje komkommer of kurk in en steekt daar een brandende lucifer in. Glas er overheen en de lucifer gaat uit. Maar dan. Dan kruipt het water langzaam omhoog, heel wonderlijk.
Het bijgeleverde commentaar: als er geen zuurstof is, gaat het vlammetje uit. Maar er moet toch iets in het glas, en dat is dan het water.
Er kwamen verontruste mails binnen, of Rufus het Ding nou al had uitgekotst of niet. Nee. Er is niets uitgekotst en ook zijn wc gaf geen verklaring. Ondertussen is het tweetal vakkundig omgebouwd tot jeweetwelkaters en onderweg is er geen Ding in het lijf van Rufus aangetroffen. De dierenarts geloofde me niet, ze zei dat hij vast geen Ding had ingeslikt. Maar ik zat erbij en ik keek ernaar. Ik weet weinig dingen zeker, maar dit wel; het Ding verdween door z'n keel en daarmee basta.
Na een flinke narcose-gerelateerde aanvaring tussen de twee vrienden is alles weer ouderwets klef. Net als bij mensen in geval van ziek, wil de een met rust gelaten worden en de ander getroost. Een ongelukkige combinatie, zo zagen wij hier voor onze neuzen.
Ter update in het algemeen kan ik maar een woord bedenken: druk. Druk in mijn hoofd, met elkaar en met mijn omgeving. Ik krab me suf aan de verwoeste groene muur; mijn kinderen hollen van Londentrips naar kinderpsycholoog en via schoolreisjes weer terug. We proberen praktisch en doortastend te zijn. Praktisch wat betreft spullen, noodnummers en welke pyama er mee moet in de tas. Doortastend en alert op labels die de hulpverlening nou eenmaal graag wil plakken. Mijn hoofd is druk. Met hen en met mezelf. De door mij ingeschakelde hulp die me wegwijs zal maken in vroeger, nu en straks had in elk geval een heldere verklaring voor mijn weigerende ogen. Geestelijk totaal oververmoeid. Nou, lekker dan.
Mijn zusje kwam op bezoek. Ze woont in onze geboortestad Nijmegen, heeft een drukke baan, twee kinderen, drie konijnen en een sociaal leven waar ik bij voorbaat al van neer zou vallen. Dus het was speciaal dat ze op bezoek kwam, all the way to Amsterdam. We liepen door de binnenstad, zij wilde een groen leren jasje. Dat was er niet, maar wel een variant. Ik vond hem zo leuk dat ik hem ook mocht aanschaffen. Later kocht zij hetzelfde parfum als ik twee weken ervoor had gekocht. Mijn zusje had een nieuwe telefoon en per ongeluk maakte ze een filmpje van mijn hoofd. Ik keek het terug en riep verschrikt: zwaai ik altijd zo met m'n armen als ik praat? Al jaren, zei ze.
Later hoorde ik van iemand die ons allebei had meegemaakt die avond, dat we dezelfde uitdrukkingen gebruiken, om dezelfde grappen moeten lachen of ze zelf maken en dat we beiden met onze armen zwaaien als we praten.