« april 2007 | Main | juni 2007 »
In de enorme hal van ons kantoorgebouw, vlakbij de roltrappen, oefende vanavond het schreeuwkoor voor de feestelijke aangelegenheid van aankomende zaterdag. Een schreeuwkoor, hadden jullie daar al eens van gehoord? Ik niet, maar het klonk geweldig.
Ik mail vrijwel nooit naar loggenoten die ik niet ken. Vrijpostig enzo. Nu wilde ik ineens wél iets per mail doen. Maar wat moet je als iemand al tijden het reaktiedinges heeft uitgezet en nergens op haar site een mailadres te bekennen valt. Dus lieve mevrouw elisa van misdruk, met uw permissie doe ik het even zo.
Je kunt als geen ander schrijven over het wel en wee van beest en boom. Of van beest in boom, of van beest in huis met tobberijen en zorgen. Of over het jonge dier, huppelend door z'n opvoeding. Van al je verhalen over eekhoorns in de tuin, van de struiken en wie daar allemaal in scharrelt, zou ik als ik uitgever was allang een fraai bundeltje hebben gefabriceerd. Gelukkig hebben we je site, waarop vandaag zeer treurig nieuws geschreven stond. Graaf Floris is vandaag ingeslapen. Ik ken Floris helemaal niet, netzomin als Yoeko en de grote grappige hond die vaak bij je kwam logeren. Fiep de eenkhoorn heb ik nooit gezien, en jou, op een schaars fotootje na, eigenlijk ook niet.
Van Floris die ogenschijnlijk huilt, moet ik ook een beetje huilen. Niet omdat ik Floris ga missen, maar omdat je eerder deze week precies hebt beschreven waarom jij hem gaat missen. Eigenlijk ben ik blij dat je geen reaktiedinges meer hebt. Wat had ik daar anders kunnen typen dan een welgemeend maar ook nietszeggend sterkte! Dus bij deze: het is na middernacht, ik kan niet goed slapen. Jij vast ook niet na deze vreselijke dag. Voor wat het waard is: ik SHIT! hartgrondig met je mee.
Je kunt eigenlijk beter in een zweterige koortsdroom terechtkomen, dan ziek te zijn zoals ik dat doe. Beetje koorts, beetje zweefhoofd, heel veel spierpijn en zwabberbenen. Om toch nog iets van een vrij Pinksterweekendgevoel te hebben, werd ik bij wijze van uitje (kom, we gaan wat doen, dat is goed voor je, dan ben je er even uit) naar de Media Markt gesleept. De Media Markt in Amsterdam-ZO is in opperste helderheid al goed voor een zenuwinzinking. Zoveel vierkante meters witgoed is niet goed voor een mens. En vijftig televisieschermen in de probeer-modus doen iets raars met de logistiek in je hoofd. Kwam televisie twintig nou voor vijfendertig of zit ik nog naar het eerste scherm te kijken? Ik werd zonder pardon de roltrap opgedreven, richting camera-afdeling. Ze zijn in de aanbieding, en je moest toch een nieuwe digi?
Vreemd. Een camera kopen met een zweefhoofd. Tussen heel veel zoekers die zich tussen de glazen beveiligingsdozen richting proefexemplaren duwden. Ik liet me met de stroom meemangelen en zo stond ik voor het proefexemplaar van mijn eigen camera. Ach, wat heb ik toch een lief cameraatje, dacht ik koortserig sentimenteel. Ik kocht daarom exact dezelfde camera maar met iets meer pixels. Hoe overzichtelijk allemaal. Extra geheugenkaart, fijn tasje erbij en hopla naar de kassa. Moet je niet iets groters? Iets beters? Iets met nog meer pixels en toeters en bellen? Nee, ik voel me alsof ik op een vliegend tapijt door de winkel zweef, dus ik wil nu graag naar huis, dankjewel. Het uitje is wat mij betreft afgelopen. Thuis haalde ik geroutineerd het nieuwe cameraatje met bijbehorende snoerbundel uit de doos, stak de geheugenkaart er blindelings in, stelde alles in zoals ik dat gewend was en haalde de batterij uit de oude. *Klik* Doet het. Fijn zo.
De enige lichaamsdelen die niet meedoen aan de lamlendigheid zijn mijn handen. De dagen na het uitje heb ik hakend op de bank doorgebracht. Vanochtend belde kantoor hoe het ging en of ik al beter was. Zelfs met mijn wazige hoofd kon ik bedenken dat uit mijn afwezigheid toch wel een conclusie te trekken viel. Morgen, zei ik. Tot morgen.
Laat je niet misleiden door het zomerse plaatje. Ik ben gewoon ziek, maar bedacht me na een slaapmarathon dat het te mooi weer was om niet op z'n minst te onderzoeken of het zou gaan. Het ging niet. Na vijf minuten brand, zowel binnenin als bovenop, schoof ik weer naar de bank met het dekentje. Ergens in m'n keel spelen ze oorlogje en in mijn hoofd doen ze iets met kickboksen.
Psssst, Odette! zei iemand vandaag. Notting Hill komt vanavond voor de negenentachtigstekeer op tv! Mooi. Een film die ik nog maar achtentachtig keer heb gezien, er hoeft geen seconde te worden nagedacht en ik mag op de bank blijven. Ik geloof dat ik dat nog wel kan bolwerken.
Er zijn mensen die het reuze romantisch vinden om kleumend aan een schaatsbaan te staan. Of in een tentje te liggen terwijl de regen net niet door de naden naar binnen drupt. Of een strandwandeling te maken terwijl er een zandstorm losbarst.
Maar ik gooi er maar even het cliché van de week in: alles is beter als de zon schijnt. Voor mij in elk geval. Ondanks een ochtendzon op gedwongen onchristelijke tijdstippen, een zonne-allergieaanval of een net iets te rode neus en een duidelijke afscheiding tussen rood en spierwit tussen hals en boezem. Ik kan niet goed stil in de zon zitten, ik dóe het liefst iets in de zon. Vandaar de wat merkwaardige bruinverdeling. Soms lijk ik net een wielrenner die naakt nog steeds zo'n omgekeerd wielrennerspakje aan heeft.
De foto is het uitzicht vanaf mijn werkplek op vijf-hoog. Op de plaats van de modderige plassen komt straks een tig-sterrenhotel, zo is ons verteld. Geheel in de lijn van de hele Piet Heinkade-omgeving > Muziek Gebouw, Openbare Bibliotheek, Mövenpickhotel, Pakhuis de Zwijger, Stedelijk Museum, het nieuwe Conservatorium, de terminal voor Hele Grote Schepen en alle luxe appartementen in de grote kolossen. Ik hoop dat ze goede vitrage aanschaffen, want ik hoef echt niet alles te weten.
In elk geval, de zon. De zon is goed. André van Duin had gewoon gelijk en ik moest maar eens een emigratieplannetje maken. Volgens mij ben ik ooit echt in de verkeerde aarde gepoot.
 Het mag niet, het is de goden verzoeken enzo; je verjaardag eerder vieren dan de dag zelf. Maar we hebben het wel gedaan en er zijn geen noemenswaardige ongelukken gebeurd. Er waren super-kadoos, ballonnen en taart. Taart met de speciale Singing Birthday Candle. Succes verzekerd, die zingende openklappende kaars. Ook leuk voor erna, als hij al eigenlijk niet veel zin meer heeft, maar er met wat gepriegel aan het draadje toch nog een DJ Flower in tha House uitperst. |
Reclame - Reclame - Reclame - Reclame!
Volgende week zaterdag 19 mei om 16.00 uur: de officiele opening van het Media Cafe IJburg. (filmpje!) Met Peer van Eersel van radio Bergeijk en Suzanne Heering. Voor en door IJburgers, maar ik denk dat mensen aan de andere kant van de brug ook van harte welkom zijn.
Op pad voor een matras naar het grote familiewarenhuis. De autoradio staat aan, Toontje Lager zingt.
Ik heb stiekem met je gedanst, ik hoop dat je het leuk vond. Stiekem gedanst, peeeepeeeepepeeeeh.
Kan dat? vraagt Kind-II. En wat is dat? Stiekem dansen?
Ik leg uit over verlegen en dan maar in je hoofd enzo.
Dus hij heeft helemaal niet met haar gedanst? zegt Kind-I verontwaardigd.
Nee dus, dat durfde hij niet.
Tssss, wat een loser zeg!
Het leven hangt toch van toevalligheid aan elkaar. Mijn werkgever heeft een nieuwe gratis krant gelanceerd: DAG. Van de inhoud moet je zelf maar iets vinden, maar in het colofon kwam ik een bekende naam tegen, Lava Grafisch Ontwerpers. Goh, hoe zou het met Luis zijn, dacht ik gelijk. Luis Mendo ken ik van tien jaar geleden in de hoedanigheid van vader-van-kindje-op-dezelfde-creche-als-mijn-kinderen. Het was een nogal rommelige creche, met kinderen van bekende acteurs, zangers en dus ook grafisch ontwerpers. Een vreselijk aardige man Luis, met leuke vrouw en zoon. Hij gaf mij destijds zijn visitekaartje, dat hier nog altijd moet rondslingeren wegens bewaard want zo mooi. Een klein vulkaantje met een goudrandje, als ik me niet vergis.
Een paar jaar geleden hadden we voor het laatst mailcontact, ook al ontstaan uit een toevallige google-aktie. Al met al ging ik na het zien van het colofon gelijk op zoek naar Luis. Maar Luis werkt niet meer bij Lava. Zou hij naar zijn geboorteland Spanje zijn verhuisd?
Nee hoor, zo bleek even later, Luis Mendo heeft inmiddels zijn eigen succesvolle ontwerpbureau GOOD INC en zijn vrouw maakt nog steeds prachtige Mantita.
Dat ik via mijn werkgever uitkom op een dierbare herinnering aan jaren terug, is toch een fijne toevalligheid. Dacht ik zo.
In elk geval kwam ik ook even langs om te melden dat DAG niet wordt verspreid in zakelijke krantenrekjes, maar in heuse houten kistjes. Vuurrood geschilderde, zeer aantrekkelijke kistjes. Mocht de gratis krant toevallig niet het succes worden waarop iedereen hoopt, dan vermoed ik dat in een oogwenk een hele rij kist-afnemers op de stoep zal staan.
OEF! indeed. Ja, zei iemand vandaag, dat is het nadeel van een week vakantie: je wilt niet meer terug. Ik heb absoluut geen hekel aan mijn werk, maar het gat tussen hier en daar is soms echt te groot. Om het maandagochtendgevoel nog eens aan te dikken, stond ik mijn eerste werkdag om 06.00 uur in de stromende regen te wachten op een tram die niet kwam. Ik heb m'n winterjas weer aan en de slippers liggen in de kast. Alleen mijn tuintje jubelt en groeit als een wilde.
Maandag op de terugweg kwam ik langs deze Iris in de regen. De toekijkende bouwvakkers verklaarden me voor gek dat ik in de regen een foto stond te maken, maar ik heb er geen spijt van.
En naar aanleiding van een comment: de website met bloemenprints en foto's is in de maak.
Het wordt leuk en eh.. bloemerig.
Het was half 11 en stervenskoud toen we het parkeerterrein van Blijburg opreden. Kofferbaksale, oftewel een mini vrijmarkt aan het water en in de zon. En in de wind, zo bleek al snel. Ondanks het woeste weer stalden we onze spullen uit op een met stenen verzwaard kleedje. Een kleedje, een auto, een pallet achter de auto om op te zitten en een thermos koffie; we woonden.
Ha! Buren. Ha! Nog meer buren. Hela, dat zijn de buren van de vorige keer! Kortom, ondanks wind en weinig opkomst van degenen die ons van de handel af hadden moeten helpen, was het weer reuze genoeglijk, daar aan het water en in de zon. We kochten eens wat van elkaar, een laurierplant bij de buuf rechts, een riem van Huisteil bij de mensen met het babietje, en onze eigen kinderen met logees zaten aan de bar van Blijburg stoer te doen. Kopers hadden we ook; de gietijzeren ventilator aan de aardige meneer, speelgoedautootjes aan blije peuters, Engelse boeken aan hippe Duitsers en twee serieus geinteresseerden in mijn tassen maar met te weinig geld op zak. Ze kregen een papiertje met mijn mailadres.
Aan het eind van de middag fietste ik vast naar huis om avondeten te gaan maken. Daar trof ik een hopeloos beroerde kat die niet kon plassen. In een handomdraai werd ons kampement aan het water opgebroken, en raceden we naar de Spoedkliniek voor dieren. Blaasontsteking. Pillen. In de gaten houden en anders terug, desnoods midden in de nacht. Shit. Voor de kat vooral natuurlijk, maar ook voor ons, want een flink glas rose zou er inmiddels wel in gaan en dat mocht nu niet. Thuis keek ik ook voor het eerst die dag in de spiegel. Een dieprood hoofd dat gloeide en gloeide en wilde liggen. Helemaal vergeten wat de combinatie wind en zon ook alweer kan veroorzaken.
Vandaag zullen wij niets anders doen dan achter de kat aanlopen en hem aansporen te plassen, en smeren wij rode nagloeihoofden in met iets met komkommer. Of ijs.
Morgen weer naar kantoor. Oef. Dat wil ik niet.
Er zit weer een mannetje in onze plantenbakken om de verlichting te repareren. In elke bak zitten drie lampen die vanaf de grond verlichten. Boven alle deuren (32) in ons woonhof is een TL-lamp bevestigd en alles gaat 's avonds automatisch aan. Wij wonen in bakken met licht, sommige mensen kunnen er niet van slapen en als ik logees heb moet ik de ramen barricaderen. Dat die extra grondverlichting het niet doet, vinden wij niet zo erg. Dus ik naar het mannetje, of hij zijn reparaties niet ergens anders kan gaan uitvoeren: Mag niet mevrouw, dit moet volgens het Politie Keurmerk. Oh.
Binnen zoek ik dat Keurmerk maar eens op. En daar staat het: Daarom is een goede verlichting voor deuren die vanaf de straat zichtbaar en bereikbaar zijn noodzakelijk voor het Politie Keurmerk. VANAF DE STRAAT! Wij zitten hier aan de achterkant helemaal niet aan een straat, maar aan een besloten hofje. Aan de voorkant ligt een soortement van straat ja, en ook daar verlichting boven iedere deur, maar alleen als wij die zelf aandoen. Kromme redenering.
Inbrekers of ander gespuisch moet hier eerst door een hek waarvan alleen de bewoners de sleutel hebben. Er zijn geen enge muurtjes of hoekjes, het is hier open, iedereen ziet alles. Ook als er beduidend minder lampen dan dit voetbalstadionachtig geheel zouden worden gebruikt.
Ik zeg tegen het mannetje dat ik dit *doorslaan* vind. En belachelijk. En hij zegt dat hij regelmatig op lampreparatie wordt gestuurd, en bij aankomst merkt dat bewoners de lampen eruit hebben gedraaid omdat ze niet slapen. Hij begrijpt mij best, maar kan niet veel meer doen dan stiekem minder watt-lampen gebruiken. Dan zeg ik wel dat anders de travo's doorbranden. Aardig mannetje, idiote regels.
