Op de schaal van de wereldvrede
Er kwam een heel aardige mail in mijn mailbox van iemand die deze site via google had gevonden en me vertelde dat ze het allemaal zo leuk vond. Wat hier staat. Onmiddellijk en direkt voelde ik me schuldig vanwege de algehele en bijna chronische verwaarlozing. Vandaar even deze rommelige -hallo ik leef nog-.
Kristustepaard, wat valt er veel te leren op m'n werk. En om 06 uur in de tram zitten went gewoon nooit. Wat ook niet went zijn onbetrouwbare tassen-makers, het zoveelste tv-programma over zelfbenoemde BN'ers die schaatsen, dansen of een man zoeken. En vrouwen die zichzelf -stout- noemen, kunnen maar beter binnenskamers hun geloof belijden. De doktersassistente riep vanochtend vrolijk in mijn oor dat ik volgens het bloedonderzoek kerngezond ben. Op mijn vraag waarom ik dan uberhaupt bij die dokter terecht was gekomen, kon ze geen coherent verhaal produceren. Onduidelijke klachten zijn altijd goed voor vaststelling van kanker of op handen zijnde hersenbloeding met bijbehorende verlamming. Ik heb nou eenmaal een heel gezellige fantasie en sinds kort het werkelijke besef dat ik niet onsterfelijk ben. Daar moet je blijkbaar veertig-plus-plus voor worden.
Verder kan ik melden dat Lucifer van Connie Palmen een prachtig (prachtig!) boek is en dat ik ein-de-lijk mijn abonnement op het VARA-tv-magazine heb opgezegd. (van Buis & Haard komt vast ooit nog een knus bundeltje) Inmiddels is er ook een potje hemelsblauwe verf voor De Stoelen aangeschaft en worstelen wij ons voorts met maagkrampen door de consequenties van het CITO-verhaal heen; mijn puberzoon is dan vegetarier, dan gothic en of het niet op kan: depressief. En mijn jongste zoon heeft bij zijn bijna laatste vaccinatie alleen maar AU! en niet eens GODVERDOMME! geroepen, iets waar ik uiteraard zeer trots op ben. Die tak van de opvoeding werpt in elk geval zijn vruchten af, maak ik mezelf wijs.
Van de week kreeg ik op m'n werk een training over iets met functieprofielen. Een soortgelijke training had ik lang geleden al eens ondergaan. Op 11 september 2001 zat ik met een tiental mensen in een vergaderzaal en stelden wij, onder leiding van een deskundige mevrouw, functieprofielen vast. Halverwege het programma sijpelde het nieuws van de stortende torens binnen. Op de krantenredacties stonden televisies aan, het halve bedrijf liep geschokt door de gangen, de andere helft zat op hoopjes in kamers het nieuws te volgen. Ik wilde naar huis, naar mijn kinderen. Ik wilde mijn ouders bellen en iedere denkbare dierbare oppakken en op het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland zetten. Ik was doodsbang en snapte er niks meer van. Ik had ook nog geen mobiele telefoon.
We mochten van de deskundige mevrouw niet weg. Ze dwong ons de training over functieprofielen af te maken, en erger: ik luisterde.
Wat is er veel veranderd in de afgelopen zes jaren. Niet alleen in de wereld, maar op dit moment in mijn leven zou het ondenkbaar zijn dat ik als een mak schaap een bijeenkomst zou uitzitten, terwijl een deel van de planeet in levensgevaar is. Was het vandaag gebeurd, dan had ik mijn collega's verteld onmiddellijk naar huis te gaan, mijn dierbaren gebeld, mijn kinderen van school gehaald en thuis beraadslaagd hoe nu verder. Maar eerst had ik de deskundige mevrouw op haar kop in de wc-pot gezet. En haar toegeschreeuwd wat het verschil is tussen het vaststellen van een functieprofiel en een terroristische aanslag. Op de schaal van de wereldvrede enzo.
PS: Foto > Ik wond mij vanavond op over de pullie van Hilbrand Nawijn. Op de schaal van de wereldvrede ook niet echt een opsteker.
Oh gottogottogot, het is weer zover: ik ben verliefd. Ik zag hem vanmiddag tijdens een voorzichtige start van een brocante-winkeltje en hij was zo mooi dat ik er even van moest zuchten. De verkoopster van het geheel zag het gelijk: deze is van jou. Jaja, zei ik, allemaal leuk en aardig, en ik hoef hem inderdaad niet als kaptafel te gebruiken (wat valt er te kappen) en als schrijftafel voldoet hij prima en al mijn prullaria past er prachtig op. Maar ik heb er geen plaats voor, of ik zou mijn bureau met computer de deur uit moeten doen, en over het geld ga ik maar helemaal niet nadenken. Maar nu ben ik al een tijdje thuis, en hij blijft in m'n hoofd zitten. Ik geloof dat ik hem moet hebben. Verliefdheid valt tenslotte niet te plannen, en zo vaak word ik het niet. Doen?
Op kantoor kwamen drie babies op bezoek. Drie babies met twee trotse moeders. (bespaar jezelf de rekensom, een van de moeders kreeg er gewoon twee tegelijk) De tweeling was een maand ouder dan de eenling, maar de eenling was vele baby-maten verder. De tweelingmeisjes hadden allebei een speen met een sticker met hun naam erop. En boven de kinderwagens hingen een net-vader, een bijna-vader en een al-vader met een tweede op komst. Het schattigheidsgehalte was zo hoog, dat iedereen wel iets riep als: oooooh, ik wil nóg een baby! Of: oooooh, ik wil ze mee naar huis nemen! Of: oooooh, kijk dan die handjes! Een van ons vroeg heel praktisch wanneer de moeders weer aan het werk gingen. De moeders zeiden allebei: als ze kunnen lopen. En daar was ik stikjaloers op. Maar ik ga nu naar bed en de babies worden nu zo onderhand wakker. 
En jawel hoor!
Ongeveer twee maanden geleden doken ze voor het eerst op: twee witte stoelen. Ze lagen bij de vuilcontainer aan de straat van onze buurt en ik dacht nog oh, best handige stoelen. Maar ik liep door, deed niets met de stoelen en ging naar mijn werk. Iemand anders deed wel wat, en zo stonden de stoelen ineens op de stoep. Ik stel me zo voor dat die iemand gedacht heeft dat dit best twee handige stoelen zouden kunnen zijn, maar niet de aandrang voelde ze gelijk het eigen huis binnen te slepen. Een dag later lagen de stoelen dwars door mijn woonhof geslingerd. Een van mijn medebewoners heeft kennelijk iets in de stoelen gezien en ze vervolgens het hof ingedragen. Mijn kleine buurmeisjes speelden met de stoelen toen het een dag niet regende, en daarna stond de ene stoel hier en de ander daar. Sinds drie weken staan de twee stoelen gebroederlijk naast elkaar onder het afdak van ons gemeenschappelijk dakterras.
Een bijbaantje in een frituur, okee. Maar om er nou ook gelijk te gaan inwonen vonden wij dan weer doorslaan. En wat een Mitraillette is, daar zijn we ook niet achtergekomen. Het was al ingewikkeld genoeg om een Friet-Met te bestellen, want in België willen ze dan weten met wát. We hebben ook veel vlees, wilt u dat er misschien bij? vroeg de mevrouw van de frituur uitnodigend. Met vlees bedoelde ze frikadellen, berehappen en andere lichtbruine dingen van duistere makelij. Nog best een cultuurclash, daar bij de zuiderburen.