« mei 2010 | Main | juli 2010 »
Bert kwam langs, ik had hem besteld voor het ophangen van mijn nieuwe hangmat. Hij deed al eens eerder een ophangklusje voor me dus ik wist zeker dat ik ook dit keer niet bang hoefde te zijn om naar beneden te kletteren.
Ik word in de hitte altijd erg produktief, alsof mijn lichaam eerst goed warm moet draaien voor het tot aktie over kan gaan. Maar sinds die hangmat door mijn kamer geslingerd hangt, doe ik niet veel meer. Nou ja, ontspannen ofzo.
Zoals de wind waait, zo waait m'n rokje pluutje.
Mooi blauw is niet lelijk.
Omdat mijn lieve zoon al ruim vijf maanden bijna niet naar school kan durft gaat, maar deze week maar liefst twee hele dagen heeft volgemaakt, maakte ik fijne chocoladetaartjes als beloning. En omdat de ziel ook nog eens op dieet is, waren die taartjes extra lekker.
Wij vroegen ons even af wanneer het WK turnen begint.
Een totale off-day. Moe en hangerig, nergens zin in, een waslijst aan dingen die moeten gebeuren en ik doe niks. Nou ja, ik doe een dutje, eet chips, haal de kat bij de chips vandaan, doe weer een dutje, lees een stukje voor de vorm (lezen is iets-doen) en somber voor de rest eens wat voor me uit. En nu ga ik onderzoeken (lees: naar de tv lopen en hem aanzetten) of er op zondagmiddag toevallig niet een leuk verbouwingsprogramma komt. Of iets met koken. In elk geval met mensen die iets doen.
In de krioelende binnenstad van Amsterdam op zaterdagmiddag, heb ik in drie verschillende winkels vier kledingstukken gekocht zonder iemand noemenswaardig letsel te hebben toegebracht. Ik wil een award.
Oh oh oh, ik ben zo blij met het plaatje links. Huh? denk je dan, ik zie niks, alleen een stukje beton. Klopt, maar op dat stukje beton stond eerst dit. Het achterste gedeelte van het atelier waarvoor ik die spierballenkramp opliep en dat nu een tuintje-in-wording is, al moet je daar even op los fantaseren.
Er is nog een voorgedeelte dat is blijven staan en waarmee we het straks moeten doen. Maar: mét verwarming, openslaande tuindeuren, nieuwe kozijnen, een nieuw plafond, een nieuwe wc en een keukenblokje. Middenin de sloopzooi kon ik ineens zien hoe het wordt: prachtig!
Het is een vreselijk dramatische slogan van de FNV in hun bestrijding tegen jeugdwerkeloosheid, maar omdat je nou eenmaal opvalt wat zich in je eigen belevingswereld afspeelt, staat hij toch hier. Ik ben geen jeugd, maar ik wil ook niet zitten. Werkgevend Nederland denkt daar anders over, zij zien mij uit bouwjaar tweeenzestig als een stokoude vrouw met vast een ernstige vorm van hersenverweking. Niet in staat de telefoon aan te nemen, een brief te typen in correct Nederlands, een verslag te schrijven of iemand op een beschaafde manier te woord te staan.
Ingewikkelder werk zoek ik namelijk niet, ik heb tenslotte een eigen bedrijf. Maar als zelfs de belastingdienst mij vertelt dat het doodnormaal is dat je als startende ZZP'er de eerste jaren in parttime loondienst een basisinkomen bij elkaar probeert te sprokkelen, dan snap je het euvel.
Na jaren van woeste leidinggevende functies of leegzuigende werkzaamheden in de hulpverlening, zoek ik nu een baan om de kop boven water te houden terwijl ik mijn bedrijf verder van de grond krijg. Ik ben niet belachelijk duur, niet veeleisend, bij tijd en wijlen hartstikke slim en best gezellig in de omgang, maar ik ben te oud. Het schijnt maar niet door te dringen dat aan die ouwetjes nog wel wat voordelen kunnen zitten. Ze weten best veel na al die werkzame jaren, ze worden niet meer zwanger, ze hebben geen kleuters met oorontstekingen, ze zijn bloody multitasking want hebben het ouderschap in combinatie met werk inmiddels in de vingers als geen ander. Bovendien komen ze vaak met originele oplossingen voor problemen.
Want als je een grieperig kind moet combineren met dé allesbeslissende vergadering van het jaar, de oppas met een kutsmoes heeft afgebeld, de verwarmingsmonteur alleen vandaag kan komen en de kat besluit juist die ochtend eens lekker te worden aangereden, en je verschijnt dan tóch zonder zweetoksels op die allesbeslissende vergadering, mensen: dan kun je organiseren en ben je retestressbestendig.
Maar goed. Ik ben dan te oud maar ik ben niet achterlijk. Dus ik zet alle beschikbare social media tools (ja, ik weet wat dat zijn) in om een parttime baan te vinden en ik heb niet voor niets al negen jaar een weblog. Dus komtie:
Slim mens zoekt parttime baan in Amsterdam. Ik doe alles, behalve prostitutie. Een fotografieopdracht mag natuurlijk ook.
Gisteren scoorde ik bij mijn overbuurvrouw aan de andere kant van het zandpad maar liefst twee hondenkussenhoezen. Ik vind ze zelf geweldig lelijk, maar soms wordt iets daar juist weer mooi van.
Er was een kofferbaksale op Blijburg en dat was zoals altijd erg aangenaam. Een goeie plek, warm weer, aardige mensen, veel honden en veel kofferbakken met spullen. Een eindje van mij vandaan zat een oudere vrouw aan een tafeltje. Ze was helemaal in het wit en op een papier stond dat ze kaarten voor je kon leggen, mocht je dat willen. Haar kleindochter maakte vol vuur reclame voor haar en jaste eigenhandig het reclamebord in het zand. Later vertelde ze me dat haar oma helemaal geen Tina heet, maar waarom dat op het bord stond wist ze ook niet.
De foto is van gisteren, de bos is nu nog mooier. Ze kennen me inmiddels bij de supermarkt; daar heb je haar die de afgeboekte bloemen wil hebben. Ja die wil ik, want ik snap wel dat ze niet meer goed te verkopen zijn, maar weggooien? Tsk!
Het moest binnen een week leeg, het oude atelier dat inmiddels een grote vergaarbak van "hoeven we nog niet weg te gooien" meuk was geworden. Een niet te geloven bende spullen, verzameld in de afgelopen 12 jaar. En dat moest dus gesorteerd, opgeslagen en weg. Vandaar dat ik er even niet was. Ik heb inmiddels best wat spierballen gekweekt en de spijkerbroek waarover een hele bak oranje latex donderde is helaas echt niet meer te redden.