Pa Ma
Mijn ex-schoonouders (dat is een raar woord) waren voor de allerlaatste keer in Nederland. De idioot lange vlucht van Nieuw-Zeeland naar hier, de stroom van familie, hoe lief en dierbaar ook, het van huis naar huis verkassen en opnieuw logeren werd te veel. Als we ze willen zien, moeten wij naar daar. We brachten ze naar Schiphol waar geprobeerd werd te sms-en met de opvang in Engeland die ze verder richting volgend vliegtuig zou begeleiden. Schiphol was bijna uitgestorven, de vakantie-uittocht is nog niet begonnen. Ik baalde van alles. Dat ze weggingen, dat de kinderen daar zo verdrietig om waren en dat ik zelf niet in het reeds geboekte vliegtuig zat, naar een ander strand met 30 graden. Gelukkig begint het hier ook iets van zomer te worden en dankzij de telefoon weten we dat ze veilig zijn aangekomen en dat alles goed met ze is. Nou nog onderzoeken hoe we tien pakken senseo koffiepads naar de andere kant van de wereld kunnen krijgen, zonder dat de pads een tientje per stuk gaan kosten.
Het bord met de 
Het lag niet aan de kraam, die zag er volgens mijn zoon zelfs heel erg profi uit. Het lag ook niet aan de lokatie, al had ik niet de meest ideale plek. Mijn buren waren aardig, het regende bij elkaar echt niet langer dan een uurtje, mijn vriendinnen waren geweldig en de heen-en-weer-sjouwhulp onmisbaar. Het waren kijkers, terrasjeshangers, slenteraars, bijbuurters, ons publiek. Desalniettemin zijn er al weer plannen gesmeed voor een volgende markt. 
Het was een soort verjaardagskado dat naar verluid erg in de smaak was gevallen. Hoorde ik viavia. Maar na een week dacht ik godsamme, ik kan ook wel wat gewieg gebruiken. Binnen no time hing de hangstoel in mijn kamer, dat wil zeggen, nadat ik Bert had ingeschakeld. Bert kwam van de flyer in de hangmattenwinkel en zou een ervaren hangmatophanger zijn. Dat was hij, binnen vijf minuten had hij het gevaarte stevig aan het plafond bevestigd en ook nog wat rake opmerkingen rondgestrooid. Voor de bijgekochte kussenhoezen waren niet zo snel kussens te vinden, dus er lag een verzameling ongeregeld en te klein in. Tot dan toe hadden Rufus en Joep geen aandacht aan de stoel besteed; ze keken eens omhoog, dachten waarschijnlijk iets als raar ding of te hoog en sliepen verder op hun vertrouwde slaapplaatsen, dus overal.
Je hoeft er de 
Hij ging wadlopen met school. En nu heb ik een wad in mijn badkamer.
Het gemeenschappelijke doel was: stukje grond, huisje erop, een vuurkorfje. Overdag iets in die grond doen, heel veel dahlia's en vette courgettes kweken bijvoorbeeld, leren een afrastering te maken, koken op een tweepits gasstelletje, informatie aanvragen over zonnepanelen, huisje blauw schilderen, in de zon zitten, boekje lezen of voor ons uitsuffen, de berging of kringloopwinkel afstruinen naar meubelmeuk en die dusdanig opknappen dat het een aangename rotzooi zou worden waar veel kan en weinig hoeft. En dan 's avonds soezerig van de zon en met kampvuurhaar samen in het gammele bed duiken om het te laten kraken en zuchten.
Te Paard! Op naar het Muiderslot. *kattaklop kattaklop*