Stiefvader
Vaak denk ik dat ik mijn eigen kinderen best begrijp. Of ze in elk geval goed genoeg ken om hun reakties op vanalles redelijk te kunnen inschatten.
Maar zo willen ze ineens geen kat meer maar een hond. En vinden ze kamperen eigenlijk heel erg stom. En durven ze in idioot enge attracties in vakantieparken, terwijl ik ze bangig had bedacht. En zo dacht ik dus ook dat de functie van de nieuwemeneer na een half jaar wel duidelijk zou zijn. Weinig woorden aan vuil gemaakt, het paste allemaal in elkaar op de een of andere manier.
Van de week sprak ik maar eens hardop uit dat de nieuwemeneer en ik verliefd op elkaar zijn. Hun monden vielen open, daar hadden ze nog helemaal niets van gemerkt. Nou zijn er spaarzame momenten dat de nieuwemeneer en ik niet aan elkaar zitten te plukken. In de supermarkt bijvoorbeeld, of middenin een restaurant, of als er heel veel andere mensen bij zijn. En als mijn kinderen in dezelfde ruimte verblijven, dan doen we ook gewoon. Dus waarschijnlijk hebben ze nooit een kus gezien en daaruit geconcludeerd dat de nieuwemeneer gewoon een vriend is. Afijn.
Na de gebruikelijke vragen; wat vindt pappa hiervan, zoenen jullie dan ook, (IEWL!) hoe lang zijn jullie dan verliefd enzoverder, waren ze eruit: We hebben een stiefvader!
Ik heb geluld als Brugman, het hele pedagogische scheidingsboek afgedraaid (pappa en mamma zijn jullie ouders en wij voeden jullie op) praktijkvoorbeelden bedacht (nee, de nieuwemeneer gaat niet zeggen dat jullie je troep achter je kont moeten opruimen, dat blijf ik doen) maar ze waren er niet vanaf te brengen. Een stiefvader, dat was nog eens een tof idee. De nieuwemeneer zit nu in zijn eigen huis bij te komen van zijn nieuwe positie. Ik geloof niet dat hij het perse als een promotie ziet. En mijn kinderen kennende, verwacht ik ze bij de eerstvolgende logeerpartij aan mijn grote bed om uit te pluizen wat die stiefvader en ik daar dan allemaal in uitspoken. Maar ik hoop eigenlijk dat ik ze nu echt verkeerd heb ingeschat.
In de stromende regen betrokken wij ons 20 m2 oppervlak, ons smurfenhuis in het bos. Een nat bos, dat dan weer wel, maar het rieten dak hield hele wolkbreuken buiten. Op het terrein een aantal gezinnen met kleine kinderen, met laarsjes en regenjasjes aan. Na jaren van gedeelde smart (regen op campings, kinderen met klamme kleren en in de verveelmodus want zwembad buiten bereik) prees ik me zeer gelukkig met enkel nieuwemeneer, bedstee en open ramen waardoor de regen nog harder klonk en het bed nog warmer leek.
Ik heb het weer riant voor elkaar. Een hele week met nieuwemeneer op een piepklein oppervlak met een weersvoorspelling waar je van gaat hmpf-en. In Nederland natuurlijk, dus een hele koffer vol met herfstkleren en af en toe een T-shirt want misschien zitten Piet en Helga er wel helemaal naast. 
Ik heb vakantie, maar de realiteit is dat ik steeds meer in de startschoenen sta. Startschoenen voor vernieuwing, dus nog een potje verandering er bovenop en wat gezellige reflectie hier en daar. Er zijn van die periodes dat alles stilstaat en dat je moet nadenken. Persoonlijk hou ik daar niet zo van, ik ben meer van het doenerige soort, maar iedere aktie zou nu een in-wild-weg geschiet zijn, zonder kop of staart, gewoon blinde paniek.